All that the light touches - Battlepaw

De jonge leader gaapte en rekte haar zacht glimmende lichaam uit in het ochtendlicht. Een glimlach gleed rond haar lippen terwijl ze haar oor schoonmaakte. Vandaag was een van de betere dagen ja. Ze voelde zich rustiger vreemd genoeg. Ze was oplettend en actief. Vandaag zou een perfect dag zijn om wat tijd apart met Battlepaw te nemen. Het zou de oudere apprentice goed doen om wat aandacht te krijgen dat wist ze zeker. Met een rustige pas liep ze naar de apprentice den toe. "Battlepaw kom je voor training?" Vroeg ze glimlachend heel even haar kopje schuddend naar Whirlpaw. "Whirl ik wil dat jij vandaag de elders helpt." Mompelde ze en trok haar kopje terug wachtend op de grijze apprentice.

Het was laat geworden maar hij was in slaap gevallen met een goed gevoel. Hij had eindelijk het punt bereikt waar hij zich steeds meer begon te ontwikkelen door behulp van een ander. Misschien was het niet het meest slimme idee om in de nacht trainingen uit te voeren maar hij hield het vol om ook de volgende dag door te komen. Vannacht was alweer minder zwaar aan het worden voor hem en toch had hij moeite met het openen zodra hij een stem hoorde die hem wekte. Training? De vraag bleef even in zijn hoofd hangen voor het tot hem doordrong dat hij ook op de dag nog moest trainen. ''Kom eraan,'' mompelde hij slaperig. Gapend kwam hij omhoog en rekte zich binnen uit voor hij naar buiten sjokte. Half drong tot hem door dat Whirlpaw de opdracht kreeg om voor de Elders te zorgen, zou dat betekenen dat hij alleen aan de slag zou kunnen? Of had ze ook voor hem een of ander klusje te doen dat een kitten nog kon doen. Nog altijd knipperend om wakker te worden kwam hij naar buiten, niet eens doorhebbend dat hij niks onder zijn poten was tegen gekomen. Eenmaal buiten knipperde hij even tegen het felle licht en wendde zijn kop af voor hij zich bij zijn mentor voegde.

[justify]Met een lichte glimlach op haar lippen wachtte ze op de komst van haar grijze apprentice. Hij leek het elke dag beter en beter te doen waar ze maar wat blij mee was. Zowel mentaal als fysiek leek hij er bovenop te komen en dat was maar goed ook. Toen Dawnflight, toen nog Dawnstar hem aangewezen had aan haar had ze eigenlijk niet gedacht dat de apprentice ooit nog warrior zou kunnen worden maar ze snapte wat Dawnstar in hem gezien had, het was hetzelfde als dat zij nu in de kater zag. De wilskracht om verder te komen. Om te overleven. Het was werkelijk waar kin van Stormstar en iets in haar stak dat. Haar goede vriend Stormstar had zijn leven gegeven in liefde voor de clan die zij nu leidde. Ze hoopte dat ze hem, Dawnflight en hen die hun voor gingen trots maakte met hoe zij riverclan leidde.
Zodra Battlepaw bij haar aankwam kwam ze omhoog en rekte zich uit. "Goed dan zullen we beginnen met vecht technieken? Er speelde een grijnsje over haar lippen terwijl ze de leiding nam richting de trainingsgrond. Met de dassen en thunderclan op hun hielen konden de meeste apprentices maar beter meer vechttraining krijgen. Daarnaast nu newleaf aangebroken was was er meer als genoeg simpel voedsel te verzamelen. Jonge dieren waren makkelijk, konden de hardheid van de wereld nog niet. Easy food. Daarom was nu trainen omte vechten maar wat handig.

Het zou waarschijnlijk nog wel even duren voor hij helemaal wakker en bij de les was maar het feit dat hij geen irritant en nutteloos taakje kreeg leek al een goed uitzicht voor de dag. Hij had in de nacht hard gewerkt aan zijn balans en hoe hij gebalanceerd klappen kon uitdelen met zijn poten. Elke keer ging het zoveel beter dat de jonge kater eigenlijk zijn zelfvertrouwen begon te vinden in de duisternis. Afwezig draaide hij zijn kop naar zijn lichaam om door te krijgen dat zijn ribben waren verdwenen. Hij mocht dan nog altijd klein zijn, en dat waarschijnlijk ook blijven, hij werd elke dag weer sterker. Butterstar liet er geen gras groeien over hun aandachtspunt vandaag. Zijn oren kropen langzaam naar voren en zelfs een kleine glimlach ontstond rond zijn snuit. Gingen ze eindelijk echt iets serieus doen, kon hij nu eindelijk tonen wat hij al onder de knie had gekregen. Hij versnelde zijn passen en volgde haar op de voet terwijl zijn ogen in het rond gleden. ''Simpele of meer geavanceerde?'' Vroeg hij, zijn interesse tonend. Wellicht had hij er wel iets teveel zin in nu, maar hoe meer zij kon zien hoe sneller ze stappen verder konden zetten en hoe dichter bij hij bij warriorschap kwam.

Haar ogen focuste zich op het grijze lichaam van Battlepaw en ze moest toegeven dat ze hem echt met sprongen vooruit zag gaan. Bijna te goed? Ergens vroeg ze zich af of hij in zijn eentje verder trainde naastt hun trainingen. De gedachte liet haar aan de ene kant goed voelen voor de apprentice wetend dat als dat zo zou zijn hij echt een warrior wou worden. Maar aan de andere kant liet het haar licht irriteren. Ze had haar trainingen aangepast om hem rustig aan aan te laten sterken. Als hij meer wou of zwaardere training wou kon hij het gerust aangeven bij haar. Zijn vraag liet haar alleen maar meer twijfelen en ze trok even met haar oren. "Denk je klaar te zijn voor geavanceerde technieken?' Er lag oprechte twijfel in haar stem. De apprentice die absoluut zero interesse had getoond in zijn training vroeg ineens zo'n vraag. Nu wist ze wel zeker dat er iets aan de hand was wat buiten haar weet omging. Maar was het iets waar ze wel een halt toe wou zetten? Misschien deed het hem wel goed.

Hij was klaar om al zijn grenzen te verleggen en verder te gaan dan hij ooit had kunnen dromen. Het kon hem niet zo heel veel schelen wat anderen dachten zolang hij maar leerde wat hij wilde leren. Hij zag haar trekken met haar oren en fronste even, was er iets mis met het feit dat hij het vroeg? Hij kon ook zo weer terug stappen naar zijn schouders ophalen en niks meer zeggen. Toch kon hij het niet laten om even zijn schouders op te halen bij haar vraag voor hij haar strak aankeek, de uitdaging in zijn ogen twinkelen. ''Er is maar een manier om daar achter te komen.'' Antwoordde hij misschien wel iets te zelfverzekerd. Hij had geen idee of hij echt klaar was voor het zware werk maar hij geloofde zelf dat hij het kon. En zelfs als hij faalde, dan wist hij ten minste dat hij nog harder moest werken en waar zijn zwaktes nog lagen. Hij had geleerd om te leren van zijn fouten en daar maakte hij ten volle gebruik van.

Onderwerp: Re: All that the light touches - Battlepaw