Awkward

Slaapdronken wandelde de apprentice de den in. Ze was buiten in slaap gevallen en wakker geworden door de vreemde positie waarin ze zich geplooid had. Haar ogen vielen steeds weer dicht, ze kon ze gewoon niet openhouden. Ze was zo moe... Ze wou zich gewoon neerleggen, opkrullen naast Hazel en slapen tot haar mentor haar morgenochtend wakker maakte. Ze zwenkte naar haar nest - of wat ze dacht dat haar nest was, in ieder geval- naast Hazelpaw en krulde zich naast hem op. "Slaapwel, Hazel", mompelde ze slaperig, maar iets voelde niet zoals het hoorde te zijn.

Wat ze niet wist, was dat ze zich naast de verkeerde kat opgekruld had..

Typisch. Nu kon hij niet slapen, maar wanneer de zon opkwam, zouden zijn poten vast weer als breekbaare twijgjes aanvoelen. "Slaapwel, Hazel", de gestreepte apprentice voelde hoe iemand zich naast hem opkrulde en herkende vaag de geur van Windpaw, een van Black's beste vrienden. Nu zou Mazepaw gewoon kunnen blijven liggen, en ergens anders gaan liggen wanneer ze sliep, maar dat vond hij gewoon te gênant. "Euh, ik ben niet Hazelpaw", miauwde de bruine apprentice, waarbij hij overeind kwam.

Ze fronste lichtjes toen Hazel ging rechtstaan. waarom deed hij dat nou? De grappenmaker. Of misschien had hij nu geen behoefte aan lichamelijk contact. Misschien wou hij alleen zijn; Bij zijn woorden werd haar frons ietsje groter. Ze opende haar groene oogjes niet maar sloeg haar pootje naar voren, alsof ze hem terug neer wou slagen. "Tuurlijk wel", mompelde ze, ondertussen al half slapend.

Bij haar woorden ontstond er een frons op zijn gezicht. Maakte ze een grapje? Hij kende haar amper, dus het zou best kunnen. Al leek ze hem niet echt het type om zoiets te doen. "Tuurlijk wel", ze moest wel erg moe zijn. "N-nee, je vergist je", stamelde de gestreepte kater. "Ik ben Mazepaw",

Hoewel ze langzaamaan in slaap viel, antwoordde ze nog steeds onbewust op zijn woorden. Het was alsof haar brein de woorden verwerkte, maar de betekenis niet helemaal doordrong. Een beetje zoals wanneer ze nog een kitten was. Ondertussen was ze misschien iets minder koppig geworden, hoewel ze het nog steeds kon zijn als ze wou. "Doe niet zo mal", murmelde ze als antwoord, ondertussen nog steeds met haar tabby pootje voor zich aan het slaan, alsof ze hem zocht.

Ze keek hem wat suf aan, alsof ze nog niet helemaal besefte wat Mazepaw bedoelde. Ze was écht heel erg slaapdronken. "Doe niet zo mal", murmelde ze. Dit was echt ongemakkelijk. "Ik meen het. Ik ben niet Hazelpaw", hij legde de nadruk op 'niet', zodat zijn woorden misschien tot Windpaw zouden doordringen. "Ik ben Mazepaw", herhaalde hij nog eens.