Hello? [&SHADOWPAW.]

Het was ochtend. De rampzalige nacht, waarin hij weer veel had gedroomd, was eindelijk voorbij en Vinekit’s kleine lijfje ging gejaagd op en neer. Gelukkig hadden de meeste kittens zo’n hekel aan hem ontwikkeld dat ze hem met rust lieten. Langzaam stond het katertje op, likte aan zijn poten en begon zichzelf te wassen. Hij had daar geen Queen voor nodig en dat had hij vaak genoeg gezegd. Als er iemand hem mocht wassen, dan was dat zijn eigen moeder en die was opeens spoorloos verdwenen. En niemand wilde hem zeggen waar ze was, maar hij had een vermoeden dat ze dood was. Soms droomde hij ook over haar en als hij dan wakker werd, voelde hij zich erg eenzaam. Hij stond op om zijn gedachten te verdrijven. Hij moest het weten. Hij moest naar dat territorium gaan en de verschillende geuren ruiken. Maar eerst moest hij meer te weten komen over het territorium voordat hij dat ging doen. En omdat te doen, moest hij naar de Apprentice’s Den gaan. Als hij geluk had, kwam hij iemand tegen die kits schattig vond en graag vragen beantwoordde. Het was nu niet dat hij zin had om sociaal te doen, maar om meer informatie te krijgen over iets, zou hij toch echt wel zijn best moeten doen. En dus ging de kitten de Nursery uit, draaide zijn kopje en volgde het spoor naar de Apprentice’s Den. Hij ging zitten, miauwde zachtjes en keek naar binnen. ‘Is daar iemand?’ siste hij.

Zijn oortjes bewogen kort. Hij meende geluid te horen, maar hij was er niet zeker van. Omdat hij nog maar één maand oud was, waren zijn zintuigen nog niet voldoende ontwikkeld zoals die van de Apprentice’s of die van de oudere kittens. Wat hij best jammer vond, want op deze manier zou hij nooit in het wild kunnen overleven. Hij zou eerst zijn zintuigen beter moeten ontwikkelen, dan een Apprentice worden en via zijn mentor meer over het territorium leren. En vervolgens, als hij Warrior zou worden en als Apprentice waarschijnlijk al de verantwoordelijk voor de dood van zijn vader gevonden hebbende, zou hij wraak nemen. Hij schrok zich een ongeluk door de Apprentice die opeens tevoorschijn kwam. Zijn nagels vlogen naar voren en probeerde haar gezicht te raken. Hij wist niet of het raak geweest was. Zijn vacht hing in de lucht, maar hij likte die gauw plat. ‘Ha-ha,’ bracht hij op sarcastische manier uit alsof hij zich zojuist niet doodgeschrokken was. Hij gaf expres geen antwoord toen ze verder vroeg en deed alsof hij diep beledigd was. Eens zien hoe lang ze aardig tegen hem kon blijven. ‘Stop daarmee!’ viel hij uit toen ze hem een duwtje gaf en hij, omdat hij zo klein was, moeite moest doen om zijn evenwicht te behouden. Hij had om iemand gevraagd die op een rustige en aardige manier alles aan hem kon uitleggen en die kittens schattig vond, niet iemand die het leuk vond om ze te laten schrikken en vervolgens aan één stuk door kon ratelen zonder dat hij er iets tussen kon krijgen. Ongeduldig wachtte hij tot ze klaar was met spreken. ‘Nee, bijna goed,’ zei hij en je kon gewoon de spot in zijn stem horen die hij met haar dreef. Ze leek hem niet de slimste en hij probeerde een geërgerde zucht te onderdrukken. Nou ja, hij moest het hier maar mee doen, besloot hij. ‘Ik kwam eigenlijk gewoon wat vragen stellen over het territorium en dacht dat ik dat hier wel kon doen. Tenzij je daar natuurlijk nog nooit geweest bent?’ Zijn stem nam een uitdagende toon aan en zijn oogjes keken haar arrogant aan. Hij hoopte dat zijn nagels goed langs haar gezicht hadden geschraapt, want zijn hart klopte nog steeds in zijn keel van haar domme actie.

Vinekit was verbaasd over het feit hoe snel hij de poes had kunnen jennen. Ze was van haar lieve en plagerige houding overgegaan naar een kille die hem totaal niet intimideerde. Zijn haren gingen de lucht in toen ze hem bedreigde. Was ze nu helemaal gek geworden?! Hij zou haar natuurlijk kunnen chanteren met het feit dat hij een kitten was en zij hem niks mocht aandoen, maar dat zou overkomen alsof hij zwak was en hulp nodig had. Als hij een beetje logisch nadacht wist hij best dat een kitten tegen een Apprentice slecht ging uitpakken, maar hij was niet van plan om zich te laten kennen. ‘Je kunt me zo veel bedreigen als je wilt, maar het gaat toch niet helpen,’ sprak hij dan ook kil tegen haar. En dat meende hij. Hij was echt nauwelijks onder de indruk van haar stemmingswisseling en dat mocht ze van hem weten ook. Toen ze hem informeerde naar wat hij wilde vragen over het territorium, wilde hij net antwoord geven. Totdat hij opeens haar harde klauw over zijn rug voelde strelen. En dat was voor hem de druppel. Met een vliegensvlugge beweging draaide hij zichzelf om, opende zijn bek en zette haar tanden zonder genade hard in haar vlees. Hij beet hard door totdat hij door haar huid was gedrongen en sprong toen naar achteren. Hij spuugde wat van haar vieze vacht uit en zijn blauwgrijze oogjes keken haar priemend aan. ‘Blijf met die vieze poten van je van me af!’ krijste hij toen kwaad tegen haar. Hij zag een paar nieuwsgierige blikken verderop, maar dat kon hem niks schelen. ‘Als je denkt dat ik hulpeloos en zwak ben, moet jij eens even goed opletten. Ik kan je echt pijn doen als ik wil, hoor.’ Alle pijn en woede over de dood van zijn vader stond op het punt om uit te barsten. Zijn bitterheid zorgde ervoor dat hij geen medelijden voelde en zijn eenzaamheid probeerde hij ver weg te drukken. Hij ging zich niet laten onderdrukken. Door helemaal niemand.

De klap tegen zijn gezicht was raak geweest. Beduusd was Vinekit op de grond gerold. Haar klauwen waren ontbloot geweest, dus hij had haar scherpe nagels over zijn gezicht gevoeld. Hij voelde dan ook een klein sneetje onder zijn linkeroog en dat zorgde ervoor dat hij woest werd. Hij kwam overeind, zijn vacht overeind en zijn staart in de lucht. Zijn oren waren gespitst en zijn klauwtjes staken uit. Hij haatte haar. Hij haatte haar. Hij haatte haar! Zij was de oorzaak van al zijn problemen. Of toch dit probleem op dit moment. Het sneetje onderaan zijn oog deed pijn, maar de klap tegen zijn wang was tien keer pijnlijker geweest. Dankzij de klap was hij opzij gerold, maar hij had zich verder niet pijn gedaan over zijn kleine lichaampje. Hij negeerde haar woorden en staarde haar aan met zijn blauwgrijze ogen. Die klap had het hem gedaan. Dat had ze niet moeten doen. Zijn lichaampje was klaar om aan te vallen, maar eerst moest hij haar misleiden zodat hij een kans had om beter aan te vallen. En dus deed hij al de moeite om zichzelf te ontspannen. Zijn blauwgrijze ogen keken haar peilend aan toen ze zichzelf verontschuldigde. Ondanks dat het gemeend klonk, zag hij niet af van het plan om haar hevige pijn te laten voelen. Diezelfde pijn die hij voelde. De uiterlijke pijn dan, want de innerlijke pijn zou ze nooit van hem over kunnen nemen. Tenzij ze opeens haar ouders verloor. ‘Ja, mij ook,’ sprak hij en hij deed zijn best om oprecht over te komen. Hij ging even zitten, likte over zijn klauw en keek daarna naar haar staart. Aha. Hij kwam overeind, sprong naar voren en beet in haar staart. Hij klemde zijn al best wel scherpe tandjes zo hard mogelijk om haar staart en zette zo veel mogelijk kracht in zijn kaken. Daarna liet hij haar los en sprong naar achteren. ‘Maar niet heus,’ sprak hij kil. Zijn blauwgrijze ogen keken haar woest aan. Hij was klaar om te vechten.