{ That's when the night stays cold

Leopardkit liep naar de apprentice den. Hij ging Lurking zoeken. Was de tijd acceptabel? Nee, het was nacht en hij was zijn nest uit gekropen. Maar hij was gewoon te ongeduldig en kon niet slapen. En omdat Lurkingpaw altijd druk was met.. naja, buiten kampse dingen ging hij hem nu maar wakker maken. Slaap was voor de zwakke. Zo stil hij kon was hij naar buiten geglipt, en nu stond hij in de opening van de den. Hehe. Goed, waar was die gevlekte kat. Hij sprong op een van de nesten en keek naar de opgerolde kat erin. Nope, dat was een tabby. Hij hupste naar het volgende nest, waar een witte kat in lag. Ook niks. Naar weer een hupsje vond hij een gevlekte kat. Was dat hem? Urgh, nee dat was een poes, waardeloos gewoon. Hoeveel on-Lurkse katten zaten hier wel niet? Kon hij geen bordje ophangen of een kaart geven. De jonge kitten wandelde maar verder, tot hij de geur van zijn mentor herkende. Dat was Lurking. Tevreden met zijn vondst sprong hij op de kat die in het nest lag. Hij wandelde over diens rug heen naar hetgeen wat op de voorkant leek, daar ging hij op liggen en porde met zijn witte pootje tegen zijn snuit. ‘Lurkingpaw’ mauwde hij zacht om geen andere wakker te maken, jammer genoeg leek dit ook te zacht om de kater te wekken. Dus liep hij naar diens staart toe en beet erin, dat werkte meestal.

{ Eerste post Augurk :3

Het was gewoon weer een saaie dag egweest, net zoals de saaie dag daarvoor en die dag daarvoor. Hij zuchtte kort... Hij was in zijn nest gekropen want dat was het enigste wat hij daadwerkelijk kon doen, slapen. Kort snoof hij lichtjes en sloot hij zijn ogen. Het was al donker, maar het was al heel laat. In Greenleaf was het altijd later donker... Dat had hij gezien. Hij viel al snel in een lichte slaap... Maar die werd heel snel weer verstoort. Toen hij eerst iets op hem voelde, opende hij een oog. Een vage stem... What the...? Hij knipperde even slaperig. Wat wilde ze nu weer van hem? Opeens beet er iets in zijn staart, waardoor hij sissend overeind kwam en het kleintje van hem duwde. Even keek hij neer op deze, tot hij doorhad wie het was. "Wat?" zei hij, toch ietwat brutaal.

Lurkingpaw was gewoon een grote hoop slecht humeur, maar daar keek hij wel doorheen. Voor de kitten was de gevlekte kater zijn grote voorbeeld. Iets wat een beetje vijandig was gestart maar hem nu heel logisch leek. Deze was immers ook de enige geweest die hem over de grote buitenwereld wou leren en hem had beloofd mee naar buiten te nemen. Ondertussen was hij weggeduwd, en lag hij tussen de poten van de apprentice. Met een brutale grijns die duidelijk maakte dat zijn plannetje gewerkt had, en helemaal niet meer onder de indruk was van de kater, keek hij omhoog. Hierna rolde hij om en gaf pas antwoord. ‘Wil je me leren vechten? Ik vecht nu steeds met een oudere kitten in de Nursery en we worden steeds uit elkaar gehaald voor ik kan winnen. Dus ik wil beter worden’ Met deze woorden plantte hij zijn achterwerk op het nest, zo duidelijk makend dat hij niet weg ging voor Senpai hem had genoticed.

Hij bleef hier, by Starclan... Hij zat ook nog eens te grijnzen. Hij zweerde het, als deze kit geen... Kit was, dan had hij die lach al lang van zijn smoel geslaan. Maar dat kon hij niet maken, dan lag het beestje voor zeker een moon in de med cat's den en dan kreeg hij schaap achter zich, geen zin daarin. ‘Wil je me leren vechten? Ik vecht nu steeds met een oudere kitten in de Nursery en we worden steeds uit elkaar gehaald voor ik kan winnen. Dus ik wil beter worden’ Hij knipperde even rustig. Zijn grasgroene ogen bleven even op hem gericht waarna hij kort schuin naar de uitgang van de den keek. Hij zuchtte even zachtjes, het puntje van zijn staart wiebelde wat. "Is je moeder wakker?" zei hij eerst. Dat moest hij weten.

Ze moesten eens weten hoe vastberaden hij kon zijn. En Lurkingpaw was nog lang niet van hem af. Maar hij was er ook van overtuigt dat de gevlekte kater het beter bedoelde dat hij zich voordeed. Stiekem vond hij kittens wel leuk, en anders maar niet. Toen de apprentice weer sprak schudde hij zijn kopje. ‘Nee, ze slaapt’ Sprak hij nuchter. Wat verassend, het was nacht en zijn moeder sliep. Daarbij was Innerghost meestal moe omdat ze laat ging slapen en vroeg weer op was. Toch was het een wonder geweest dat hij veilig weg was gekomen. Maar hij had ook aan de buitenkant van het nest gelegen, waardoor hij eens niet tegen de poes aan gelegen had. Benieuwt keek hij omhoog naar Lurkingpaw, ging hij helpen? Vast wel, waarschijnlijk was de ander slim genoeg dat hij nee niet als antwoord zou accepteren.

‘Nee, ze slaapt’ Hij knikte even en keek rond. Daarna schudde hij lichtjes zijn pelsje uit. Goed dan. Hij wist best dat kittens koppig konden zijn. Dan moest hij het ding maar moe maken he. Hij zuchtte even en hield zijn kopje even lichtjes schuin. Okay dan. "Goed dan, dan kan ik je wel even mee naar buiten nemen," zei hij met een zuchtje. Hij kwam overeind en schudde nogmaals zijn pels uit zodat er geen overbodige dingen in zouden zitten. Hij was immers een nette kater en ergerde zich mateloos een vuile dingen. Met rustige passen liep hij naar buiten, zijn groene ogen namen het donkere kamp even in zich op, waarna alles een stuk duidelijker voor hem werd.

Leopardkit keek gewoon omhoog, hij was zeker vastberaden. Daarom grijnsde hij ook toen hij zijn zin kreeg. Haha, hij wist het wel. Tevreden hupte hij uit Lurking’s nest en volgde de gevlekte kater naar buiten. Zelf was hij al aan het donker gewent omdat hij al een flink eind had moeten lopen naar de apprentice den. Daarom ging hij ook meteen staan waar hij de ruimte had en keek omhoog naar zijn mentor. ‘Hij is alleen wel ouder en word binnenkort al apprentice’ zuchtte hij, al was hij niet ontmoedigt. Drie of twee manen leeftijdsverschil, maar ze waren beiden sterk en slim. Hij wist zeker dat hij met wat meer training de ander kon verslaan.