Not friendly. [&SPARROW]

Alexis likte over haar poot. Ze probeerde de laatste restjes van haar maaltijd van daarjuist weg te krijgen. Het was een sappige lijster geweest, maar zijn veren bleven enorm irritant haken achter haar scherpe, grote klauwen. Natuurlijk waren haar klauwen groter dan die van haar leider Claw, maar ze zaten er niet ver vanaf. Het was haar sowieso een raadsel hoe hij aan van die grote klauwen kwam. Ach, sommige katten hadden er gewoon aanleg voor, nam ze aan. De crèmekleurige poes deed een laatste poging om één van de veren van de lijster weg te krijgen en zuchtte opgelucht toen ook deze op de grond viel bij de andere veren die ze er al uit had gekregen. Kalm schudde de poes een paar regendruppels van haar kopje en begon, doorweekt door de regen zijnde, te wandelen naar het Rogue territorium. De vorige keer toen ze daar kwam was ze niet echt hartelijk ontvangen geweest. Toen kwam de Ice Queen in haar trouwens ook weer naar boven. Misschien dat ze zich deze keer wat meer koest kon houden. Misschien. Sinds ze in de BloodClan zat en met Hellhound had gesproken, was er veel voor haar veranderd. Ze begon de BloodClan meer en meer te accepteren en daarmee ook haar duistere kant. Haar lieve kant vocht zich een weg naar boven, maar zij onderdrukte deze door zich als een bitch te gedragen tegenover iedereen. En ze merkte dat ze het steeds leuker begon te vinden. Ze begon te veranderen, maar was dat zo erg? De poes schudde de gedachten van haar af toen ze meende iets te horen. Ze ontblootte haar klauwen en keek om zich heen. ‘Kom maar tevoorschijn, hoor, ik heb je allang gehoord,’ sprak ze met een kille stem, wachtend op respons.

Behendig sprong de kleine kater over een dikke boomstam. Het feit dat hij niet groot was had hem de eerste paar maanden als rogue sterk tegengewerkt, maar nu zag hij het meer als een voordeel, een geheim wapen. Hij had sterke achterpoten en was zeer behendig, en dat bleek handiger te zijn dan log en groot. Het klopte wel dat de eerste tijd niet makkelijk geweest was. Als kittypet had hij een luxe leventje geleid, maar dat had hij voorgoed gedag gezegd. De bossen en het buitenleven riepen hem, en hij kon het niet weerstaan. Hij genoot van de vrijheid om te doen wat hij wilde, en hij zou nooit meer terug. Niet na wat er allemaal gebeurd was. De geuren van het vertrouwde bos drongen goed tot hem door tot hij ineens iets anders rook. Een andere kat, Bloodclan. Eerst wilde hij rechtsomkeert maken, maar toch liep hij door. Hij had al meer aanvaringen gehad met Bloodclan. All show and no game. Relax en zonder een zekere angst liep hij op de geur af. ‘Kom maar tevoorschijn, hoor, ik heb je allang gehoord,’ Hoorde hij op een gegeven moment, en hij grijnsde alleen maar. "Goed zo." Zei hij prijzend. "Ik vroeg me al bijna af of je doof was." Hij ging grijnzend voor de poes staan en keek haar echt aan. Een paar maanden geleden zou hij doodsbang zijn geweest, maar nu had hij al teveel meegemaakt om bang te zijn voor een enkele kat.

Alexis opende haar bek. Een vage geur drong door haar neus heen, maar de geur van een Rogue was nog wel het sterkste. Ze vroeg zich net af of deze Rogue ook in een Clan had gezeten toen hij opeens tevoorschijn kwam. Fronsend moest Alexis haar best doen om haar gezicht in de plooi te houden. Het was een kleine kater en zij was zeker een kop groter. Toch viel hij nog net niet te verwarren voor een kitten, daar leek zijn kop te oud voor. Nee, voor dit katje hoefde ze zich niet geïntimideerd te voelen. Niet dat ze dat al voelde, maar goed. Ze spitste haar oren toen hij begon te spreken en rolde met haar ogen. Ze ontblootte even haar klauwen, maar dat was enkel om er even mee over de grond te schrapen. En, om volledig eerlijk te zijn, ook om hem te pesten. ‘Je zou beter moeten weten dan zo een toon tegen mij te slaan,’ sprak ze kil. Daarna liet ze haar blik nog eens over zijn uiterlijk glijden, geen moeite doende om haar afkeuring te verbergen. ‘Ben je in je kitten-lichaam blijven hangen of zo? Jeetje, wat ben jij klein zeg.’ Het klonk niet als een pesterige opmerking, het klonk eerder als een oprechte vraag. Haar amberkleurige ogen gleden nog eens over zijn gelaat en vervolgens ging ze zitten, haar poten op de grond en haar staart rond haar voorpoten gekruld. Haar favoriete zithouding.

‘Je zou beter moeten weten dan zo een toon tegen mij te slaan,’ Zei de poes op een kille toon, en er speelde een geamuseerde grijns over Sparrows lippen. "Oh?" Zei hij sarcastisch. "Ben je dan de koningin? Of ben je iemand anders voor wie ik op mijn woorden moet letten." De kater had nooit echt gesnapt waarom de Bloodclan zichzelf zo belangrijk vond. Ze waren niet eens een fatsoenlijke clan zoals die in de bossen. Eigenlijk waren ze niet veel meer dan een georganiseerde groep bloeddorstige rogues. ‘Ben je in je kitten-lichaam blijven hangen of zo? Jeetje, wat ben jij klein zeg.’ De poes sprak het uit als een oprechte vraag, maar Sparrow vertrouwde haar niet, hij vertrouwde niemand. "Nee, eigenlijk niet." Sprak hij met een grijns. "Mijn groeispurt was wat meer gefocust op mijn hersenen." De andere kat ging zitten, maar Sprarrow bleef staan. Geduldig liep hij een rondje om haar heen en bestudeerde haar goed. Ze was veel groter dan hem, maar hij wist uit ervaring dat het niet betekende dat hij zwakker was. "Maar goed." Ging hij verder. "Ik ben Sparrow, en wat is jouw naam, darling?"