No longer alone

Na een poos te hebben gelopen, kwam hij eindelijk aan in het kamp. Het was redelijk rustig en weinig katten zagen hem het kamp binnenkomen en om te voorkomen dat hij heel veel vragen over zich heen kreeg, liep hij in een weg door naar de Nursery. De plek waar zijn queen lag, zijn Innerghost. Hij stapte de Nursery in en zijn ogen vielen meteen op haar zwarte vacht. Daar lag ze dan, met drie kittens aan haar zijde. Allemaal roodkleurig, alsof Starclan hem nog even een steek in zijn hart wilde geven dat ze van Flamepath waren. Ze leken allemaal op Flamepath. Hij hoopte maar dat ze Innerghost's ogen zouden erven. Zachtjes kwam hij op haar afgelopen. "Innergwost?" Mompelde hij door de vachtjes van de kleine kittens heen, ze vervolgens bij zijn poten neerleggend en kort wachtend op een reactie van de zwarte kattin.

Innerghost, Fallenkit & Hollykit!

Met haar drie roodkleurige kittens lag de Queen, tevens de Deputy, in de nursery. De kittens waren afkomstig van Flamepath, maar dat weerhield haar er niet van om van deze drie kittens te houden. Het was haar vlees en bloed en Leopardgaze accepteerde ze ook. Zo was het goed, zo kon ze gelukkig zijn. De komst van de kittens troostte haar wat betreft de dood van Fallentear en alles er om heen, het leidde haar af.
"Innergwost?" Hoorde de zwarte poes plots. Ze keek op bij het horen van zijn stem, waarna er al snel verbazing van haar gezicht af te lezen viel. Leopardgaze droeg twee kittens met zich mee, niet veel jonger dan haar eigen kittens. "Wat is dit, Leopardgaze?" Vroeg ze bezorgd. Dit was een dubbele vraag, zowel een vraag die een Deputy zal stellen als een vraag die een bezorgde Queen zou stellen. Hoe dan ook wou ze het weten. Het waren Shadowclan kittens, dat was in ieder geval duidelijk.

OOC: Extreme laatheid, zo sorry!

Hij had de twee kittens voorzichtig tussen zijn poten gelegd, om ze nog iets van bescherming tegen de mogelijke kou te kunnen bieden met zijn dikke vacht, waarna zijn ijsblauwe ogen de twee cyaanblauwe kijkers van zijn partner vonden. Een lieflijke glimlach sierde vervolgens zijn gelaat, maar de serieusheid in zijn ogen zei dat er iets aan de hand was. Hij had het niet over zijn hart kunnen krijgen om de kittens daar maar zomaar te laten liggen en Innerghost was misschien de enige poes die hij sterk genoeg achtte om deze twee nog erbij op te kunnen voeden. Nee, misschien wel de enige Queen die kittens had die nog zo jong waren. Zijn kittens, of nou ja, eigenlijk de kittens van haar en Flamepath - maar toch, hij probeerde van ze te houden alsof het zijn eigen bloed was en tot nu toe gebeurde dat ook. Hij hield van ze met heel zijn hart en desondanks dat ze van een andere vader waren gekomen, zou hij een vaderfiguur voor hen willen spelen. Een betere dan Flamepath ooit kon zijn - wat stiekem misschien ook een beetje zijn jaloezie tegenover de kater vertoonde. Desondanks dat hij wist dat Innerghost van hem hield en alleen maar van hem, vond hij de aanwezigheid van de kater nooit heel fijn. Hij had haar verdriet aangedaan en dat zou hij Flame nooit vergeten. "Ik was in het territorium en opeens rook een sterk aanwezige geur van pasgeboren kittens. Ik euh, denk dat de moeder hen heeft achtergelaten. Ze zijn van Shadowclan, ik kon haar geur ruiken, maar ze was nergens meer te bekennen." Hij slikte zachtjes en keek naar de twee kittens. "Ik kon ze daar niet zo achterlaten, het weer is te koud voor hen om daar te blijven liggen." En zelfs al zou het weer hen niet om kunnen brengen, dan was er altijd nog een gebrek aan eten, een vos of zelfs een vuile rat die hen zou kunnen doden.

Daar hing hij, met zijn vier pootjes die slapjes in de lucht hingen. Een klaaglijke piepje gleed uit zijn bekje, maar het volume was een heel eind gedaald sinds de eerste ontmoeting met zijn grote, zachte mama. De honger begon zijn tol op te eisen en zijn kopje droop steeds weer een beetje meer naar beneden. Alles voelde zo slap aan, het bewegen deed zeer en zoog de energie uit zijn lijfje. Plots voelde hij een muur van warmte hem tegemoet komen en werd hij tussen twee heerlijke warme poten gestopt. Klaaglijk stak hij zijn snuit in de vacht, maar rook nog steeds geen zoete melkgeur, die hij ooit wel had geroken. Een zacht piepje gleed uit zijn mond en hij viel achterover, door het verlies van evenwicht, maar ook door tekort aan voedsel en energie.