Bad dreams. [&AIRPAW']

Een gaap verliet zijn bekje terwijl hij overeind kwam. Het zwart-witte katertje keek vermoeid om zich heen. Het leek nog nacht te zijn, maar dat deerde hem niet. Hij sloop langs de katertjes en de poesjes die in de Nursery lagen en kreeg het voor elkaar om langs een Queen te sluipen. De kattin had hem niet in de gaten omdat ze tegen zichzelf aan het mompelen was. Het was niet al te koud en Vinekit vond het hier eigenlijk beter dan in die kleffe Nursery. Hij ging liggen, strekte zijn pootjes uit en liet zijn blauwgrijze ogen naar de hemel glijden. Hij strekte zijn kleine pootjes voor hem uit en keek naar zijn kleine klauwen. In gedachten zag hij zichzelf de kat verslinden die verantwoordelijk was voor de dood van zijn vader en met die geruststellende gedachte viel hij in slaap. Het volgende uur werd hij gevangen genomen door nachtmerries. Hij zag voor zich hoe zijn vader schreeuwde om hulp en ondertussen dapper met een kat vocht. De kat was erg vaag en Vinekit kon niks onderscheiden. Onbewust bewoog zijn kleine lichaampje woest heen en weer over de zachte grond van het kamp. Het begon al langzaam licht te worden, maar Vinekit was nog steeds tegen het wakker worden aan het vechten. Zijn pootjes krompen ineen en hij kreunde een paar woordjes. ‘Pap… nee…’ mompelde hij en hij sloeg zijn lichaampje weer om. Zijn ogen wilden maar niet opengaan en hij zag helderrood bloed in zijn droom.

De bek van zijn vader zat vol met bloed. Daarna viel hij op zijn zij op de grond en een kat had zich over hem heen gebogen. Als niemand hem een tik had gegeven, was hij vast niet wakker geworden. Vinekit opende zijn blauwgrijze ogen van schrik en keek naar de kat die over hem heen gebogen stond. Net als de kat in zijn droom. Hij merkte dat het een poes was en aan haar bouw te zien was ze een Apprentice. Een jonge Apprentice. Misschien pas Apprentice geworden. ‘Ja, waarom zou ik niet oké zijn?’ snauwde hij. Hij rolde van haar weg, krabbelde overeind en gaf een lik over zijn borst omdat hij zich ongemakkelijk voelde in haar buurt. Ze had hem op een heel andere manier gezien dan dat hij zichzelf wilde presenteren. Hij wilde overkomen als een kater die geen hulp nodig had en geen schrik had voor niets, maar zijn enge droom zou er vast wel voor gezorgd hebben dat hij had liggen woelen en misschien zelfs wel geluidjes had liggen maken. Hopelijk was dat niet het geval, want hij wilde de poes geen enkele reden geven om te denken dat hij deze wereld niet aankon. Hij keek naar de Nursery. Hij had geen zin om daar te gaan liggen, maar anders zou hij de hele tijd in buurt van haar moeten zijn. Zijn blik gleed weer naar de Apprentice. ‘Het is midden in de nacht,’ viel hij tegen haar uit. ‘Wat doe je hier?’

Vinekit voelde zich verafschuwd over het feit dat de blik van de poes werkelijk vervuld was met medelijden. Medelijden om hem. Hij hoefde geen medelijden te hebben van niemand. Hij wilde gewoon zijn vader terug, was dat te veel gevraagd? Als hij zijn vader terug had, zou hij pas weer normaal kunnen reageren en normaal kunnen slapen. Maar zijn vader kwam niet terug en daar hielden hun geen rekening mee. ‘Dat bepaal ik zelf wel,’ zei hij kil op haar woorden. Hij besliste zelf of hij zo’n toon tegen haar aan zou slaan of niet. Het was niet dat ze een Apprentice was dat hij per se beleefd tegen haar moest zijn, want ze snapte helemaal niks van zijn problemen. Heel die stomme Clan snapte er niks van. Hij haalde kort zijn schouders op toen er van hem gevraagd werd waarom hij niet bij de anderen in de Nursery zat. ‘Waarom wel?’ reageerde hij koeltjes. ‘Het is daar helemaal niet leuk. Het is daar saai en die kleintjes zijn behoorlijk irritant.’ Zo, nu had hij tenminste de waarheid verteld over de Nursery. En zo geschokt hoefde ze trouwens niet te zijn over zijn woorden, want hij durfde te wedden dat er meerderen waren die er zo over dachten, maar die dat gewoon niet zeiden. Nou ja, dat was hun probleem. ‘En als je het niet erg vindt heb ik graag dat je me nu met rust laat. Ik heb geen zin in gezelschap.’ Hij klonk nu een tikkeltje vermoeid en zakte weer op zijn zij neer. Zijn oogjes keken naar de sterrenhemel en met weeë gevoel dacht hij aan zijn vader. StarClan, wat miste hij hem, zeg!