Just looking around. [OPEN]

Een crèmekleurige poes drong zichzelf door haar eigen territorium heen. Haar poten kwamen zacht op de harde ondergrond neer. Haar neus rook de geur van prooi, maar daar was ze nu niet op aan het jagen. Prooi was er in overvloed en ze had een paar uur geleden al gegeten. Haar amberkleurige ogen scanden kalm zijnde de omgeving. Ze had geen idee wat ze vandaag ging doen. Ze had nog geen Young One gekregen en was eigenlijk meer bezig met het bos te verkennen. Ze was nog niet lang Warrior geweest in de ShadowClan toen ze haar misdaad al gepleegd had. Daarom was het ook niet gek dat ze nog niet veel van het bos verkend had. Als ShadowClan Warrior zijnde had ze sowieso niet veel recht gekregen om zich buiten het territorium te bevinden. Gelukkig was dat nu wel anders en mocht ze nu al wat meer van deze prachtige omgeving verkennen. Ja, het was beter zo, probeerde ze haar eigen schuldgevoel goed te praten. Om haar gedachten op iets anders te zetten sloop de poes een territorium binnen met verschillende geuren. Ze wist dat dit het gebied van de Rogue’s was en dat ze nu op haar tellen moest letten. Rogue’s stonden vaak niet echt aan een kant en waren meestal onpartijdig, maar het feit dat ze een BloodClan cat was zou veel van hun wel eens agressief kunnen laten worden. En dus sloop de poes op haar gemakje door het territorium heen terwijl ze behoedzaam bleef luisteren of er zich een kat in de buurt bevond. Haar kop schoot naar rechts toen ze iets hoorde en ze opende haar bek om een geur te ruiken. ‘Wie is daar?’ snauwde ze.

Alexis spitste haar oren en een verwarde blik was op haar gelaat te zien toen een poes tevoorschijn kwam. En die begon vervolgens een heel verhaal tegen haar af te steken over hoe vervelend het was dat er katten langskwamen. BloodClan-katten dan toch. ‘Zie ik eruit alsof dat mij ook maar iets kan schelen?’ siste ze naar de poes. Nee, het maakte haar niks uit dat deze poes boos werd over het feit dat ze hier eens een kijkje kwam nemen. Ze behoorde niet meer toe aan één van de vier Clans, dus ze was vrij van Claw om rond te lopen op dit territorium. ‘Ik zou mijn nagels in zijn gat steken en voor hem hopen dat hij nooit meer terugkomt,’ zei ze grijnzend, maar haar ogen fonkelden dreigend. Als de poes dat probeerde, scheurde ze gewoon haar buik over en dan was het gedaan met de pret. ‘Eerst wil je me weghebben en dan informeer je naar de BloodClan? Je bent wel een aparte, zeg,’ sprak Alexis en ze deed haar best om deze keer de verbazing uit haar stem te houden. Haar amberkleurige ogen gingen even over het lichaam van de poes, stelde vast dat het geen gevaar was en ging vervolgens zitten. ‘En waarom zou jij denken dat ik iets vertelde over BloodClan tegen jou? Zo leuk vind je mijn aanwezigheid niet, evenals die van de BloodClan. Dus waarom, precies?’ Haar kopje ging vragend opzij, maar uit haar blik kon je opmaken dat ze haar niks, maar dan ook echt helemaal niks ging vertellen over de BloodClan. De bitch begon weer in haar naar boven te komen en Alexis merkte dat ze er deze keer wél van genoot.

Opnieuw kwam er een waterval aan woorden, maar deze keer luisterde Alexis ingespannen naar wat de poes zei. Haar oortjes bewogen kort heen en weer, maar een spottende blik lag in haar ogen. Ze was echt niet van plan om informatie over de BloodClan te geven aan deze poes en ze was al helemaal niet van plan om zich weg te laten jagen op dit territorium. Ze was van de BloodClan en deze poes zou moeten weten dat je met een kat van de BloodClan niet moest sollen. De poes was ouder dan haar, maar ouder wilde niet per se zeggen dat ze meer ervaring had. Toch moest ze oppassen. Haar spieren waren best wel sterk door dat vele rennen, maar ze durfde te wedden dat de poes ook wel wat kracht had in haar poten als het erop aankwam. ‘Ik vertel je helemaal niks. En ik ga ook niet van je territorium af, dus doe alsjeblieft geen moeite.’ Ze grinnikte even en rolde met haar ogen toen de poes verder sprak. ‘Ik heb geen informatie nodig over de Rogue’s. Ik ben niet dom. Ik weet heus wel genoeg over deze plaats.’ Ze draaide haar kopje en keek de omgeving even rond. Ze zag verderop een muis wandelen. Wel, ze had misschien geen honger, maar ze kon deze poes altijd wel even irriteren als ze wilde. ‘En als je het niet erg vindt, ga ik nu,’ sprak ze doodleuk en ze zwierde haar staart in het gezicht van de poes, op weg zijnde naar de muis.