Nothing compares to a quiet evening alone

Licht vermoeid duwde ze haar lichaam omhoog. Ja proberen een clan te leiden zonder deputy was absoluut iets dat ze nooit zou willen doen. Het was moeilijk en zwaar. Ze had twee keer zo veel werk en voor een kat die zich daar nooit op had voor kunnen bereiden was het zeker meer werk dan ze eigenlijk had willen hebben. Met een zucht sloot ze haar ogen en schudde haar lichaam uit. "Het is tijd om te gaan, Graywing, Panthergrowl. Jullie weten waar jullie op moeten passen." Mompelde ze enkel en knikte naar de twee katers haar lichaam omhoog brengend en begon richting de kampingang te lopen en schoot hier al snel doorheen. Ze wist dat de katers haar zouden volgen, en ze waren allebei volwassen. Ze zouden haar wel bij kunnen houden. Zo niet hadden ze pech.

Nog half in slaap zat Graywing bij de kampingang te wachten. Waarom waren de patrols meestal zo vroeg? Hij was geen totaal geen ochtendkat maar wat moest dat moest, en hij wilde Butterstar niet teleurstellen. Hij moest weer terugdenken aan hun gesprek in de bomen, en bedacht zich weer hoe zwaar ze het nu niet wel moest hebben. Het minste wat hij kon doen was zijn luie kont eens vroeg uit zijn nest halen. "Het is tijd om te gaan, Graywing, Panthergrowl. Jullie weten waar jullie op moeten passen." Gray keek op en zag zijn leider voor zich staan. Slaperig knikte hij, en volgde haar het kamp uit naar de border.

Na een goede wasbeurt liep de massieve kater naar de ingang van het kamp, waarna hij naast Graywing ging zitten. Hij had net goed gegeten, en vertrouwde erop dat hij met een volle maag alles aankon. Dat was maar goed ook, een beetje zelfvertrouwen was niet erg. Er verscheen een grimas op zijn gezicht toen hij dacht aan de cocky apprentice die hij vroeger geweest was. Heel opschepperig en zo.
"Het is tijd om te gaan, Graywing, Panthergrowl. Jullie weten waar jullie op moeten passen." Zijn kop schoot omhoog toen hij de stem van zijn leider, Butterstar, hoorde. Met een respecterende knik draaide hij zich om en liep hij achter haar aan.
Ze zouden de windclangrens gaan checken, wat tactisch was. Ze waren nu in meer een haat dan liefderelatie met de windclan en aanvallen kwamen altijd op het meest onverwachte moment. Butter was snel maar Panther hield haar met gemak bij.

Met een harde bijna emotieloze blik liep ze door niet wachtend op de twee katers wetend dat sowieso Panthergrowl haar met gemak bij zou kunnen houden op deze pas. Ging ze rennen ja dan was het een ander verhaal maar dat was momenteel nog niet wat ze van plan was om te doen.
Eenmaal bij het begin van de Border aangekomen keek ze voor een enkele seconde uit op het Shadowclan kamp. Zou ze op de shadowclanners kunnen rekenen als de nood echt hoog was of zouden ze haar verraden zoals ze bang was dat ze zouden doen? Het was allemaal nog zo onzeker en dat speciaal maakte haar bang.
Heel bang..