First training for Littlepaw

Zodra het besef van wakker zijn weer helder werd in haar kop schoten haar ogen open. Ze knipperde even tegen het nog zwakke schijnsel dat de apprentice den in scheen, en rekte zich toen even heerlijk uit. Het duurde niet lang voordat Littlepaw zich realiseerde wat er vandaag ging gebeuren. Bij de gedachte al begon ze te snorren van opwinding. Haar allereerste training, oh wat had ze er zin in. Zachtjes, om de nog slapende leerlingen niet wakker te maken, kwam Littlepaw overeind en stapte ze voorzichtig haar bedje uit. Ze had best lekker geslapen, moest ze toegeven, ondanks het feit dat dit haar eerste nacht in de Apprentice den was geweest. Maar, ook al was de zon nog maar net begonnen met schijnen, de slaap vatten kon ze nu echt niet meer. Vandaar dat ze, weliswaar een beetje onhandig vanwege de vele slapende apprentice, het hol uit stapte en zich naar de doorntunnel verplaatste. De prooistapel liet ze voor wat het was, ze zou pas weer gaan eten als ze haar eigen prooi had gevangen. Haar eerste echte prooi, haar eerste echte bijdrage aan de clan. Oké, dat was het weghalen van Steen toentertijd ook geweest, dacht ze, maar als ze die herinnering nu voor zich haalde voelde ze haar wangen rood worden. Wat kon zeggen? Ze was toen nog maar een naïeve kitten, hoe kon zij nou weten dat Steen eigenlijk een levenloos voorwerp was?

Een beetje dromerig staarde Littlepaw naar de opening van de doorntunnel, fantaserend over de vele trainingen die haar te wachten stonden. Plots klonk er een bekende stem door haar crèmekleurige oren. Meteen draaide Littpaw haar kop en viel haar blik op de witte poes die nu bekend stond als haar mentor. Winterstorm had haar nog niet opgemerkt, en haar blik was verwachtingsvol op de apprentice den gevestigd. Met een ondeugend grijnsje kwam Littlepaw overeind en sloop ze zo goed als ze kon op de witte poes af. Echte waren haar onkundige sluiptechnieken nog vergelijkbaar met die van een kitten, en stapte ze al snel op een in de weg liggende tak. "Hmpf," mompelde Littlepaw, wetend dat een ervaren warrior als Winterstorm haar nu wel opgemerkt zou moeten hebben. Snel zette ze een zo onschuldig mogelijke blik op en trippelde ze, nu normaal, naar haar mentor. "Goeiemorgen," miauwde ze vrolijk, terwijl ze naast haar plaats nam en probeerde haar houding zo goed mogelijk over te nemen. Ze zou voorlopig Winterstorm als boegbeeld moeten nemen, dus waarom zou ze dan niet beginnen met het nadoen van haar handelingen? Met een beetje een moeilijk gezicht probeerde Littlepaw haar staart rond haar voorpoten te krullen, maar ze was zo opgewonden over haar training, dat die niet echt wilde meewerken. "Wat gaan we vandaag doen?" besloot ze uiteindelijk maar te vragen, haar staart achterwege latend.

'We gaan eerst het territorium bekijken en als er nog tijd over is vandaag ga ik je wat over jagen leren,' antwoordde Winterstorm. Enthousiast sprong Littlepaw overeind. Leren jagen, ze kon niet wachten! En, het territorium bekijken was ook heel belangrijk, wist ze. Met een zwiep van haar staart dacht ze grinnikend terug aan die keer dat zij en Patchkit er van in de veronderstelling waren geweest dat ze Vierboom hadden gevonden. Dit bleek achteraf niet waar te zijn, en die fout zouden ze niet gemaakt hebben als ze niet eerst het territorium hadden doorzocht met een ervaren warrior. Nog een reden waarom kits niet het kamp uit mochten, ze konden makkelijk verdwalen. Littlepaw glimlachte en bracht haar helderblauwe ogen toen weer naar Winterstorm, wie aankondigde om te gaan. Opgewekt trippelde ze achter de sneeuwwitte poes aan, en vroeg ze zich tegelijkertijd af waar ze het eerst naar toe zouden gaan. Vierboom? Of, misschien wel het donderpad waar ze over had gehoord? Er werd gezegd dat daar monsters waren, zo groot als bomen en nog gevaarlijker dan het gevaarlijkste wezen. Bij die gedachte kreeg Littlepaw het toch wel even benauwd. Zo'n monster zou haar toch niet opeten? Dan was Winterstorm er om haar te beschermen, toch? Snel haastte ze zich door de doorntunnel en meteen vaagde de monsters uit haar kop zodra ze het bos zag. Het zicht was dan niet nieuw voor haar, maar bracht nog wel bewondering in haar te boven. Zeker als ze dacht aan de vele avonturen die hier verscholen lagen, dan begonnen haar snorharen al te kietelen. Winterstorm stond een paar meters verderop te wachten. Opgewonden rende Littlepaw naar haar toe en ging ze naast haar staan. "Waar gaan we eerst heen?" vroeg ze, terwijl ze met grote kijkers om zich heen keek.

Winterstorm knikte om aan te geven dat ze verder konden gaan. Littlepaw knikte braaf terug en begon eveneens zo braaf achter haar aan te lopen. Ondertussen gaf ze haar ogen zoveel mogelijk de kost en probeerde ze alles goed te onthouden. Ze liepen eerst een stukje door het bos, waar het beginnende zonlicht door het bladerdek heen tuurde en prachtige lichtstralen op de bodem neerwierp. Een klein eekhoorntje had zich uit zijn veilige thuishaven gewaagd en zat nu hongerig tussen de takjes te scharrelen op zoek naar een beukennootje. Bij het zien van het harige rode dier spitste Littlepaw haar oren en keek ze het beestje met glinsterende ogen aan. Aangezien ze nog geen honger had, en ze bovendien niet op jacht waren, werd haar jachtinstinct niet gewoekerd, en daarom dat ze de eekhoorn alleen maar nieuwsgierig bestudeerde, net zolang totdat het dier opschrok van de twee katten en razendsnel in een boom verdween. Verwonderd tuurde Littlepaw tussen de takken, in de hoop nog een glimp van het grappige rode dier te kunnen vangen, maar het had zich diep verscholen en leek niet meer tevoorschijn te willen komen. Plots besefte ze zich dat Winterstorm al was doorgelopen, en snel haastte ze zich naar haar mentor. Toen ze weer keurig in haar kielzog liep stak ze haar staart fier omhoog en doorzocht ze het bos naar nog meer eventuele interessante dingen, die nodig door haar onderzocht moesten worden en waarvan Winterstorm haar misschien wel wat kon vertellen.

Al snel lieten ze het bos achter zich en ving Littlepaw het geluid op van snel stromend water. Ze bracht haar oren nieuwsgierig naar voren en wachtte totdat de bron van het geluid op haar netvlies zou vallen. Al snel kwam er een enorme - althans, in haar ogen - rivier in het zicht, en van opwinding zette Littlepaw haar pelsharen overeind. Misschien gingen ze wel leren vissen vangen! Ondanks het feit dat het krijgen van natte poten haar geen aantrekkelijk idee leek, kon ze niet wachten om de smaak van vis op haar tong te proeven. Er werd gezegd dat riverclankatten zich er helemaal vet van aten, dus moest het vast lekker zijn! Vrolijk ging Littlepaw naast Winterstorm zitten en week ze haar ogen niet van het stromende water af. "Is dat de Rivier? Gaan we vissen?" vroeg ze nieuwsgierig, niet wetende dat de rivier niet aan de Thunderclan behoorde, maar aan de Riverclan.

Winterstorm bevestigde dat dat inderdaad de rivier was, maar dat zij niet toegestaan waren om daar te gaan vissen. Het was Riverclanterritorium. Littlepaw's oren vielen even naar beneden. Jammer, het had haar best leuk geleken. Waarom konden ze de rivier niet delen?
'Eerlijk gezegd kan ik het ook niet en het lijkt me ook niet echt lekker,' vervolgde Winterstorm, en Littlepaw keek op, terwijl ze haar oren weer omhoog trok. Ze grinnikte zachtjes om de witte poes haar woorden. Als haar mentor het zei zou het wel zou zijn. Toch kon ze niet ontkennen dat ze nog altijd nieuwsgierig was naar de smaak, en hoopte dat ze ooit de kans zou krijgen om een vis aan haar klauwen te rijgen. 'Laten we verder gaan,' zei Winterstorm. Littlepaw knikte, wierp nog een laatste blik op de rivier en begon toen haar mentor braaf in haar baanvak te volgen. Ze kwamen aan bij een paar grote rotsen, en Littlepaw hoefde niet te raden waar ze waren. "De zonnerotsen!" miauwde ze vrolijk, terwijl ze op de de dichtstbijzijnde rots sprong. Een zachte gespin ontsnapte uit haar bek toen ze met haar poten bemerkte dat de rotsen inderdaad warm waren, precies zoals haar verteld was. Ze cirkelde haar lichaam eenmaal rond, en plantte toen haar achterste op de rots. Haar blik ging geboeid naar Winterstorm toen deze begon te spreken. 'Dit hier zijn de zonnerotsen, ze zijn nu van ons, maar vroeger zijn ze ook wel eens van Riverclan geweest, maar dat is al wel weer een tijdje geleden,' vertelde ze. Littlepaw had wel eens verhalen gehoord van de elders, over de vele gevechten die hier tussen Thunderclan en Riverclan had plaats gevonden. Ze grijnsde dan ook trots toen Winterstorm vertelde dat de zonnerotsen nu rechtmatig tot de Thunderclan toebehoorde. 'Hier is redelijk wat prooi te vinden, omdat de rotsen een goede bescherming bieden voor de prooien en de struiken en bomen eromheen bieden ook goede beschutting.' Littlepaw sprong weer op, te enthousiast om braaf te blijven zitten. "Ga je me hier leren jagen?" vroeg ze toen. Plots schoot door haar kop dat ze nog niet eens de rest van het territorium had gezien. Ze moesten nog naar Vierboom, en het donderpad. En de zandkuil en de hoogsparren wilde ze ook heel graag zien. "Nadat je me het territorium hebt laten zien natuurlijk," voegde ze er dan ook met een grijnsje aan toe.

Winterstorm wachtte geduldig af op een reactie, ze wist dat dit een goede plek was om te jagen, maar vandaag was het eigenlijk niet de bedoeling dat ze gingen jagen, het was meer de bedoeling dat ze het territorium zouden verkennen en als er tijd over was misschien nog wat zouden gaan jagen, maar ze wist ook wel dat een dag niet oneindig duurde en dat het dan ook betekende dat ze misschien niet aan alles toe zouden komen. Eerst het territorium en daarna zou al het andere aan de beurt komen en daar was nog genoeg tijd voor, want dit was pas één dag van de zovelen. "Ga je me hier leren jagen?" Vroeg Littlepaw. Ze dacht er even over na, maar niet al te lang, want ze had haar besluit eigenlijk al voor de vraag gemaakt en ze moest er nu niet vanaf gaan wijken, want als je het territorium niet kende, dan wist je ook niet de goede plekken om te jagen en dan kwam je sneller zonder prooi terug en dat was niet wat de bedoeling was. "Nadat je me het territorium hebt laten zien natuurlijk." Zei Littlepaw al voordat ze iets had kunnen zeggen. "Als er tijd over is zal ik je leren jagen." Antwoordde ze dus maar, want ze wist niet of er tijd over zou zijn, maar las er tijd over was zou ze het wel doen. "Laten we verdergaan." Zei ze, want als Littlepaw wilde leren jagen moesten ze ook een beetje doorlopen, want anders was er zeker weten geen tijd meer. Ze begon te lopen, want ze wist wel dat Littlepaw verder zou willen, vooral als het betekende dat ze sneller zou leren jagen. Ze besloot dat ze nu wel richting Vierboom zouden kunnen gaan. Ze begon die richting uit te lopen en het duurde even voor ze er waren, maar de vier bomen waren dan ook duidelijk te zien nu. "We zijn nu aangekomen bij Vierboom. Dit is de plek waar alle vier de territoria van de clans bij elkaar komen. Elke volle maan wordt hier ook een gathering gehouden en dan leven alle clans voor even in vrede." Vertelde ze. Ze herinnerde zich nog de keer toen Littlepaw en Patchpaw op zoek waren gegaan naar Vierboom om steen daar naartoe te brengen en uiteindelijk waren ze uitgekomen bij drie bomen en niet bij vier.

Als er tijd over was, had Winterstorm geantwoord. Littlepaw knikte braaf, maar haar pootjes tintelde bij de gedachte aan haar eerste prooi. Toch hield ze haar ongeduldigheid behoorlijk in toom, helemaal toen Winterstorm aankondigde weer verder te gaan. Snel sprong de kleine siamees van de rots af en trippelde ze weer vrolijk achter haar mentor aan. Ze gingen weer een stuk door het bos, en kwamen toen bij een kleine beek die ze moesten oversteken. Met gemak sprong Littlepaw eroverheen, alsof ze het dagelijks deed. Ze grijnsde trots naar Winterstorm, die er natuurlijk met een simpele stap overheen had kunnen komen, en liep toen weer met een stevige pas verder. Ze bruiste van de energie, en bij elke interessante geur die haar neus binnendrong keek ze op en probeerde ze de bron van de geur te achterhalen. Zo ontdekte ze al meerdere keren een vogel, muis, en zelf één keer een konijn. Bij elk dier dat ze zag prentte ze de geur goed in haar hoofd, zodat ze volgende keer zou weten met welke prooi ze te maken had. Één keer rook ze ook iets vreemds, wat ze niet echt kon achterhalen. Maar, de geur was vaag, en ver weg, en ze besloot het niet aan Winterstorm te vragen aangezien die stevig doorliep. Vierboom was verder dan Littlepaw verwacht had, merkte ze. Zij en Patchpaw waren een keer op kittenavontuur geweest, en dachten toen al heel snel Vierboom te hebben bereikt. Ze gniffelde bij de gedachte. Plots kwamen er vier grote eiken in het zicht, en haar ogen werden groot. Ze besefte dat dit iets heel anders was dan de drie sprieterige boompjes in het bos, waarvan zij en Patchpaw in de veronderstelling waren geweest dat ze Vierboom vormde. Deze bomen waren werkelijk gigantisch, en straalde een bepaalde macht uit waarbij haar pelsharen van overeind gingen. Normaal zou ze bij zo'n grote boom springen om erin te mogen klimmen, maar nu kwam die gedachte niet eens in haar op. "Wow.." was het enige wat ze naar voren kon brengen toen zij en Winterstorm bij Vierboom arriveerde. In het midden van de plek stond een grote rots, dé grote rots. 'We zijn nu aangekomen bij Vierboom. Dit is de plek waar alle vier de territoria van de clans bij elkaar komen. Elke volle maan wordt hier ook een gathering gehouden en dan leven alle clans voor even in vrede,' vertelde Winterstorm. Zachtjes knikte Littlepaw, ja, dit wist ze al. Menig oudere hadden haar over de bekende vergaderingen verteld waar zij vroeger als sterke, trotse warriors aan mee hadden gedan. Littlepaw kon niet wachten om naar haar eerste officiële Gathering te mogen. Bluestar zou dan vast en zeker mededelen dat haar kinderen, en nog een paar andere kittens, apprentices waren geworden. Dan zouden alle ogen op hun zijn gericht, alle ogen van de clans. Die gedachte maakte Littlepaw een beetje zenuwachtig, maar dat ebde weer weg toen ze de rots weer in het oog kreeg. "Winterstorm, mag ik alsjeblieft op die rots klimmen? Alleen maar om te kijken hoe hoog ik dan sta," smeekte ze met een lief stemmetje. Ze keek haar mentor aan met grote blauwe ogen. Er waren nu toch geen andere katten, dus kon het geen kwaad, toch?