Home was a place for family, now it is hollow (Poppywhisker)

Zeg alles was je wilt zeggen over Lusterpaw, de helft was waar en de andere helft was de leugen waarin de jonge leerling had geleefd en nog steeds leefde. Haar broer Flashpaw was zich niet zo erg anders gaan gedragen naar de dood van hun moeder en de verbanning van hun vader, het tegendeel was toch Lusterpaw. Vanaf het begin af aan, had ze een hekel gehad aan alles wat er gebeurd was, had ze banden proberen te vermijden, en een respectloos tintje erbij gekregen. Het bleef niet meer enkel bij afsnauwen, nee, ze zocht de grenzen van anderen steeds vaker op, zodat die wel op een afstandje bleven. Tenminste dat was de bedoeling. Zo nu en dan was er iemand of dom, of dapper genoeg om in de buurt te komen. Ze had nog steeds pijn vooral emotioneel enkel liet ze dat nergens uit blijken. Ze zou wel de laatste zijn die er over zou praten. Nee, iedereen zorgde maar voor hun happy family, zij zou zich wel redden, en dan het liefst alleen. Ergens hadden Elders wel gelijk als ze zeiden dat vroeger alles beter was. Het gelde namelijk wel voor Lusterpaw, ze was vriendelijker geweest, wel dapper en ondeugend, maar had toen nog wel respect kunnen opbrengen. Een windclangeur kwam haar neus binnen en ze draaide zich om, haar grasgroene ogen stonden kil, al konden die normaal gesproken ook mooi twinkelen als ze vrolijk was. Nu had ze geen reden om vrolijk te zijn. Familie ging, vaak veelte snel.

Home was a place for family, now it is hollow (Poppywhisker) K6rv7

_{Ineengedoken en met volle concentratie hield ze haar blauwe kijkers strak op een nietsvermoedend konijn gericht. Het witte diertje was bezig met het wassen van zijn snoetje. Voorzichtig sloop Poppy dichterbij. Haar gestreepte, pluizige staart maakte af en toe een nerveuze zwaai. Ze had al lang geen konijn weten te vangen. Enkel kleine veldmuisjes en dergelijke. Konijnen waren haar telkens te slim af geweest. Stapje voor stapje naderde ze haar slachtoffer, en toen ze nog maar enkele staartlengtes van het dier verwijderd was nam ze de sprong. Ze wist het dier tussen haar kaken gevangen te nemen, en met een beetje moeite waren de tanden van de poes zo door de slag ader geboord. Trots trippelde ze richting de Outlook Rock en begroef haar prooi aan de voet van de rots. Al snel zag ze een Clangenoot op de steen zitten. Met een soepele sprong wist ze zichzelf boven op de rots te krijgen. ''Goedemiddag,'' begroette ze de jonge poes vriendelijk.}

Lusterpaw grimaste even zodra een vrolijke huppelpoes eraan kwam. Die ook nog naast haar op de rots sprong. "Goedemiddag," werd ze vriendelijk begroet. "Slechtemiddag," Groette ze kil terug. Nee, ze had geen zin in een conversatie, dus kon de ander maar beter ophoepelen. Want zij zat hier eerst. Een kattige blik had zich dan ook al op haar gelaat gevestigd. Ze wiebelde met haar snorharen voordat ze haar rug naar de ander toekeerde en naar de andere kant van het territorium keek. Als de ander haar zo nodig wou storen mocht die het proberen. Natuurlijk zou ze proberen nog een klein beetje vriendelijk te zijn, enkel wist ze dat 'proberen' verspilde moeite zou zijn. Ze wou iedereen op een afstandje houden en dus ook krijgers. Als ze in de problemen kwam, kwam ze in de problemen en hoefde ze echt geen krijger op haar dak te krijgen. Neem nu haar vader, die was een krijger geweest en verbannen. Alsof dat iets er beter op maakte. Ze sloeg haar staart om zich heen, ze was geen korthaar maar zeker ook geen langhaar. Haar broer was dat wel, en hij was helemaal oranje in plaats van oranje en zwart. Ook had hij een andere kleur ogen, iets wat haar aan haar moeder deed denken. Zij zag er praktisch als haar vader uit, terwijl Flashpaw geluksvogel als hij was, op hun moeder leek. Die was tenminste waardig gestorven. Ergens wist ze wel dat haar vader niet schuldig was, maar dat ontkende ze nog voor zichzelf, en dus ook voor haar broer. In het begin waren ze heel hecht geweest, de eerste 4 manen maar nu niet meer. Nee, nu kon hij ook beter opzouten. Ze sloot haar ogen en zuchtte kort. Terwijl ze de kattin naast haar probeerde te negeren.

_{Verbaasd hield ze haar kop schuin na het horen van het antwoord van de leerling. Nou zeg, dat kon wel wat vrolijker. Bij de kille blik die ze toegeworpen kreeg deed ze een klein stapje achteruit. Haar grote, blauwe ogen stonden vol verbazing. ''Eh?'' Bracht ze stamelend uit. Had ze iets verkeerds gezegd? Vast niet. Iemand een goede middag wensen was nooit verkeerd. Voorzichtig deed ze weer een stapje dichterbij. ''Is er iets?'' Natuurlijk maakte ze zich wat zorgen. Deze leerling was een Clangenoot. Clangenoten behandelde ze als familie, dus als er iets aan de hand was kon je beter je hulp aanbieden.}

Lusterpaw was best trots op zichzelf zodra de krijger haar verbaasd aan keek. Dat was tenminste wat, nu kon ze gewoon haar rust krijgen. En de andere op afstand houden. Iets dat ze erg belangrijk vond. De katten die op afstand bleven, waren gewoon de katten die ze mocht. Daar had ze geen band mee, en die konden haar niets maken. Nee, ze wou het liefst soms wegzakken door de grond en met niemand om gaan. Ergens hield ze nog van haar broer, enkel het laten zien was een ander verhaal. Ze was misschien een tikkeltje minder kattig. "Eh?" Klonk er nu en ze keek kattig naar de ander. "Houdt gewoon je waffel." Snauwde ze. Eerst had de andere een stapje terug gezet enkel zette ze nu weer een stapje dichterbij. "Is er iets?" Lusterpaw keek de ander met een misachtend lachje aan. "Wat is dat nu weer voor een vraag, donder toch lekker op!" Riep ze uit, ze ontblootte voor enkele luttele seconde haar tanden, dat deed ze altijd als ze geërgerd raakte en draaide zich nogmaals om. Als de krijger slim was donderde ze op en was Lusterpaw weer alleen zoals ze wou. Ze kon gewoon geen banden aangaan. Familie verdween, elke keer. Ze had Flashpaw misschien nog, enkel vroeg ze zich af of hij haar wel kon vergeven. Ze kneep nijdig haar ogen tot spleetjes en legde haar oren diep weg in haar nek. Voordat ze weer over het territorium tuurde.

OOC: Even wennen normaal speel ik ook happy cats, nu is het anders, sorry voor haar gesnauw (is het een beetje goed.. dat snauwerige?)

_{Ondanks dat ze zich nu wel een tikje aangevallen begon te voelen, bleef ze staan waar ze stond. Deze leerling had wel lef om zo tegen een krijger te praten. Al zag Poppy zichzelf nog niet echt als een krijger. Het was pas één maan geleden dat ze haar krijgers naam ontving. ''Luister,'' begon ze voorzichtig. ''We zijn Clangenoten, we moeten er voor elkaar zijn.'' Ze deed nog een paar kleine stapjes naar voren ''Je kunt me vertrouwen, beloofd.''

[Kort en inspiloos D: En ja, het is prima! c:]}

''Luister,''b egon de krijger té voorzichtig. ''We zijn Clangenoten, we moeten er voor elkaar zijn.'' Ze deed nog een paar kleine stapjes naar voren ''Je kunt me vertrouwen, beloofd.'' Lusterpaw sloeg haar nagels uit en deed de krijger op een kattige en tuttige toon na. "We zijn Clangenoten, Ja Bullshit!" Riep ze uit. Ze keek nijdig naar de ander. Ze had dus echt de verkeerde getroffen. Ze had zich omgedraaid en keek nu de gestreepte kattin aan. "Dus streepvachtje, ga weg of donder op! Jij mag kiezen!" Zei ze minachtend en snauwerig. Geen respect was op haar lijve geschreven. Een kortdate zwaai met haar staart liet merken dat het menens was. Die andere kat kon beter weg gaan of ze zou Lusterpaw op haar gemeenst zien. Niet dat Lusterpaw graag gemeen deed, ze had gewoon geen andere manier gevonden om zich te beschermen en een reputatie van niet zielig doen hoog te houden. Ze keek de ander nu kattig aan, met haar felle groene ogen en zuchtte diep. "En als je die woorden niet begrijpt, liefje, dan kun je beter je staart achterna, zoals een dolle hond." Ze grijnsde even, terwijl ze dat op een tuttig en kattig toontje zei. Dit ging nog leuk worden. Ze draaide even wat met haar oren voordat ze zich weer omdraaide en met een rustige plof ging zitten. Ze rekte ze normaal uit, maar dat deed ze nu niet, nee ze zat zo wel goed. Ze keek weer over het territorium uit alsof ze niets had gezegd en kneep haar ogen tot halve spleetjes. Wat een pechdag had ze toch.

OOC: Geeft niet, het blijft een goede post! en dankje want het is even wennen om een kattig typje te spelen.

_{Met deze leerling was duidelijk wat aan de hand. Meestal was Poppy een liefelijke, vrolijke krijger, maar zelfs nu begonnen haar oren trekjes te maken van irritatie. Zij was de krijger, zij moest hier boven staan. Hoe graag ze nu ook een opmerking terug had willen maken. "Dus streepvachtje, ga weg of donder op! Jij mag kiezen!" Poppy rolde even met haar ogen. ''Dat betekend technisch gezien hetzelfde,'' Mompelde ze zachtjes. "En als je die woorden niet begrijpt, liefje, dan kun je beter je staart achterna, zoals een dolle hond." Oké, nu ging het zelfs Poppy wat te ver. Houd je in Poppy. Hield ze zichzelf voor. ''Respect is niet iets wat ze jou ooit bijbrachten, niet?''

[je doet het anders erg goed! ;D]}

Lusterpaw keek naar de krijger die nu wat ongeduldige of beter gezegd geïrriteerde trekjes begon te vertonen. Haar ogen stonden nog steeds kil, terwijl er een minachtend grijnsje om haar snoet zat. Alsof het daar vastgeplakt was. Zodra ze had opgemerkt dat de krijger diende op te donderen, mompelde ze iets terug. "Dat betekend technisch gezien hetzelfde." Lusterpaw deed alsof ze het niet hoorde, en maakte er gewoon nog een opmerking achterna. "Respect is niet iets dat ze jou ooit bijbrachten, niet?" Lusterpaw dacht even na, tenminste ze deed alsof. "Misschien de eerste 4 manen, daarna zijn ze het kwijt geraakt." Zei ze zachtjes, naar waarheid maar ze speelde ook mee. Ze wist dat uiteindelijk het geduld van de kattin op zou raken, en daar wachtte ze ook eigenlijk wel op. Ze wou erg graag gewoon alleen zijn. Hoe moeilijk was dat. Dit was dus niet haar bedoeling geweest. Ze was van plan geweest dat enkel zijzelf op de rots zou zitten of even over het territorium uit zou kijken, ze was misschien snauwerig maar trouw aan haar clan bleef ze nog wel. "Maar moest jij niet blaffend achter je staart aan?" Vroeg ze zachtjes en nog wel op poeslieve toon. Alsof ze zelf niet wist hoe brutaal het wel niet was.

[Dankje]

_{Al raakte haar geduld wat op, ze had wel iets van medelijden voor deze poes. Niemand raakte uit zichzelf zo en ze had vast alle redenen om zo te reageren, alleen moest ze ook leren dat de Clan er voor je was. Clangenoten zijn geen vijanden, ze zijn familie. Een grote, zorgzame familie. Misschien dat de bitterheid van ShadowClan een ander verhaal was, maar dat was nu niet het geval. WindClan was een zachtaardige Clan. De meeste katten wisten wel hoe ze voor elkaar moesten zorgen, dus opgeven op een Clangenoot zou ze zeker niet doen.
Ze besloot dat ze misschien haar houding tegenover de poes zou moeten veranderen. Ach, het viel te proberen. Misschien een iets vriendschappelijkere houding? ''Oh, dat was waar ook,'' antwoordde ze terwijl ze een sarcastisch rondje achter haar staart aan huppelde, daarbij proberende het geblaf van een hond te imiteren, al lukte dat tweede haar niet erg goed.

- Sorry voor de laatheid!}

Lusterpaw keek de kattin afwachtend aan. Even leek de warrior in gedachten verzonken, waardoor Lusterpaw heel even haar ogen tot spleetjes dichtkneep. Op haar opmerking kwam eindelijk een antwoord, en een gekke ook. "Oh, dat was waar ook,' antwoorde ze terwijl ze sarcastisch een rondje achter haar staart aan huppelde. Met grote verbaasde groene ogen keek de leerling haar aan. Huppelde dat streepvachtje nu echt achter haar staart aan! Een ding was zeker, Lusterpaw had dat niet verwacht. Waarom ging die warrior niet gewoon weg, zodat ze alleen kon zijn. Zoals ze eigenlijk het liefste wou. Een raar geluid verliet de keel van de warrior, waarschijnlijk was het een poging tot blaffen, enkel was een kat daar niet voor gemaakt. Nu moest ze stiekem wel heel even lachen, al hield ze haar grijns zo goed mogelijk verborgen. Haar poten klauwden voorzichtig in de grond, voordat ze haar kop op hief. "Zover ik weet blaft een hond beter, nu lijk je eerder een zieke papagaai." Mompelde ze met een zachte stem. Toch was er nog steeds een harde ondertoon is, ze was gewoon erg moeilijk te bereiken. Zelfs haar broer lukte het vaak niet.

Geeft niet!

_{Hé, wat was dat nou? Zag ze daar nou net een kleine grijns op de snoet van de leerling verschijnen? Yes! Goedzo, Poppy. Nu eens kijken of ze de leerling nog wat vrolijker kon krijgen. Andere helpen en vrolijk maken gaf de jonge krijger een warm gevoel van binnen. Ze werd er zelf ook erg vrolijk van.
"Zover ik weet blaft een hond beter, nu lijk je eerder een zieke papagaai." Poppy grinnikte. Een zieke papegaai. Prachtig voorbeeld. ''Klinkt dit als een uitdaging voor een wereld kampioenschap blaffen?'' Miauwde ze giechelend op een wat plagende toon terwijl ze er nog wat prachtig-geïmiteerde honden blaffen uitperste. ''Of ga je liever voor een wedstrijd wie de beste, zieke papegaai kan imiteren?'' Dit keer probeerde ze een hoestende papegaai te imiteren. Wat onhandig probeerde ze haar voorpoten op vleugels te laten lijken en te balanceren op haar achterpoten. Helaas ging dit niet zo goed en viel ze al snel op haar snoet. Gelukkig kon ze er zelf wel om lachen, en hoopte dat dat ook het geval was voor de leerling.}

Zodra ze begon over het feit dat de kattin meer op een papegaai leek met dat slechte geblaf, grinnikte ze. ''Klinkt dit als een uitdaging voor een wereld kampioenschap blaffen?'' Mauwde de gestreepte kattin een beetje plagerig, voordat ze er nog wat bijzonder slechte blaffen uitperste.''Of ga je liever voor een wedstrijd wie de beste, zieke papegaai kan imiteren?' Waarna de kattin een hoestende papegaai na probeerde te doen. Met poten als vleugels en al, Lusterpaw proestte het nu uit. Haar appelgroene ogen stonden voor het eerst weer een klein beetje vrolijk. Dit was gewoon te gek voor woorden, een kattin die een dier na deed. "Nee, ik blijf liever gewoon een clankat, maar bij nader inzien, kan ik nu wel mooi op de papegaai jagen." En klein grijnsje op haar snoet vertelde dat ze niet serieus was, maar het wel meende, jagen op de papegaai. Met een korte sprong lande ze voorzichtig op de gestreepte kat, die zelf al op de grond was belandt door haar papegaai imitatie. Zachtjes beet ze even in de krijgers oor voordat ze speels en uitdagend met haar staart zwiepte.