All around me are familiar faces

De dagen gingen snel voorbij, en langzaam maar zeker groeide de jonge kitten. Ze leerde nieuwe dingen, zag, voelde, hoorde, proefde elke dag weer nieuwe ontdekkingen, maar er waren ook dingen die iedere dag hetzelfde bleven. Iedere keer als ze haar oogjes opendeed en naar haar pootjes keek, waren ze rood - iedere keer als ze naar haar siblings keek, waren het dezelfde. Tuurlijk, ze groeiden ook, en ook zei gingen door veel veranderingen heen, maar allemaal zo geleidelijk aan dat je het verschil niet zag. Ze kende al alle gezichten die ze regelmatig zag, en ze had zelfs de pootstappen van haar ouders leren herkennen in de tij dat ze haar oogjes nog niet open had. Daarom kek ze ook vrolijk op toen ze de bekende, ietwat zwaardere pootstappen hoorde. Een klein, stil geluidje verleit haar mondje, en als je heel goed luisterde kon je er een woordje in herkennen: "pappa!"

~Eerste post Glowstick
(ghehe, duidelijk dat ze een vaderskindje word? xD)

Vrolijk keek hij naar zijn kitten, hij was zo'n trotse vader. Wat hem al helemaal vrolijk maakte was Redkit, natuurlijk hield hij van allen evenveel maar Red deed hem zo denken aan zijn vader. Hij spitste zijn oren, en er ging een geweldig gevoel door hem heen toen hij het woord papa hoorde. Zachtjes drukte hij zijn snuitje tegen haar aan. "Hallo lieverd." Sprak hij warm.

De jonge kit snorde toen ze de warme stem van haar vader hoorde. Ze wreef haar rosse kopje tegen zijn snuit toen hij die tegen haar drukte en probeerde opnieuw iets te zeggen. "Pappa!", piepte ze met haar hoge stemmetje, en haar blauwe oogjes keken onschuldig naar hem op. Ze kon iets zeggen - eindelijk zei ze iets! Ze was zo blij dat het eindelijk lukte. Dan zag pappa dat ze net zo goed was als al haar siblings, dat ze niet nutteloos was! "Pappa!"

Zijn ogen glinsterden als een heldere sterrennacht, ze sprak... Ze sprak, en nog luid en duidelijk ook. "Jaaa goedzo!" Zei hij vrolijk. "Red." Zei hij, een keek haar veelbelovend aan. "Red." Herhaalde hij duidelijk, hopend dat ze de hint begreep.

Sinds dat de kleine kitten haar oogjes had geopend, wist ze inmiddels wat de vacht kleuren waren van haar famillie, en wist ook alle famillie geuren uit elkaar te halen. Snow had net een dutje gedaan, en zat nu rechtop met haar staartje om haar pootjes gewikkeld, te kijken naar de taferelen die hier gebeuren; ze keek recht voor zich uit naar niks te staren. Opeen drong er een wel heel bekende geur haar neus binnen. Papa! Haar oortjes schoten naar voren, en meteen stond ze op, alert op het minste en geringste teken. Opeens hoorde ze de stem van haar zusje, die evenals hun vader, ook rood was. Direct daarna hoorde ze een zwaardere stem. Papa! "Papaaa!" piepte ze vol enthousiasme en storte zich op het geluid af. Bijna direct zag ze haar vader, en Redkit, gezellig met elkaar 'kletsen', alhoewel kan een kitten nog niet heel veel woordjes. "Papa!" piepte ze nog een keer, en ging vlak naast Redkit staan, omhoogkijkend naar haar grote, stoere papa.

De kitten wou net proberen haar vader na te zeggen, toen een witte pluizenbol afgerend kwam. Vrolijk keek ze haar zusje aan. Ook zei was enthousiast "papa" aan het zeggen, en ze leek er absoluut geen moeite mee te hebben. Het kwam niet eens in Redkit op om er jaloers op te zijn - ze was immers haar zusje. Ze had zelf ook wel haar eigen kwaliteiten, dingen die ze goed kon, toch? "..Sn..ow!", piepte ze traag, zorgvuldig. "Snow!" Haar stemmetje was erg pieperig, maar het was duidelijk, als je goed genoeg luisterde.

Net toen Snowkit naast Redkit was gaan staan, hoorde ze, voor het eerst, Redkit wat zeggen. Waarschijnlijk kon die al wel langer praten, maar dit was voor Snow de eerste keer dat ze haar echt hoorde praten. "..Sn..ow!" piete de rode kitten traag en zorgvuldig. Dat was haar naam! Met trots keek ze haar zus aan. Meteen ging Snowkit haar zusje na-apen, en probeerde Redkit te zeggen. "R..R..Rwekit...Rwekit!" hier was Snow erg tevreden mee. Je kon duidelijk horen dat Snow al wat langer praatte dan Redkit, wat Snowkit niks scheelde. Ze konden elkaars namen zeggen, was dat niet goed genoeg?

Voor het kleine kittentje antwoord kon geven hoorde hij weer papa, wat hem nogmaals een geweldig blij gevoel gaf. Snowkit kwam op hem af 'rennen', als je het al zo kon noemen. Hij drukte zijn neus licht tegen het kleine poesje aan, en nam even de tijd om beide kittens aan te kijken. Glow was zo'n trotse vader en dat was te zien ook. "Goedzo!" Zei hij vrolijk toen ze elkaars naam zeiden. "Wat willen jullie gaan doen?" Hij sprak langzaam en duidelijk, een klein knikje na zijn woorden.

De jonge kitten had haar oogjes nog niet zo lang open, en ook praten had ze nog nooit gedaan. Alhoewel ze haar siblings zo nu en dan wel wat hoorde brabbelen, had ze zelf de behoefte ervoor nog niet bepaald gevoeld. Alles op z'n tijd, niet? In elk geval, ze werd uit haar slaapje gehaald omdat haar siblings weer wat aan het brabbelen waren. Toen ze opkeek en slaperig met haar pas geopende oogjes knipperde zag ze een bekende gestalte. Papa! De kleine kit hees haar lichaampje onhandig overeind en kroop naar de rand van het nest, om zich hier tussen haar twee zusjes te duwen en haar neusje uitreikend naar haar vader richtend. "Pappie!" klonk haar hoge stemmetje voor het eerst in haar leventje. Wat haar zusjes konden, kon zij ook!

Onderwerp: Re: All around me are familiar faces