How are we doing today? || Honeypaw

Ze rekte zich uit, terwijl ze een paar keer vermoeid met haar blauwe ogen knipperde. Het uitzoeken van de kruiden was altijd een van haar mindere opdrachten geweest, maar wel een van de belangrijkste voor een Medicine Cat. Ze zuchtte zachtjes en keek op, haar snorharen trilde voorzichtig. Een bekende geur kwam haar kant op gedreven, al snel gevolgd door een net zo bekende stem. Ze glimlachte eventjes en schudde haar woest uitziende witte vacht uit, door alle taken van vandaag had ze nog geen tijd gehad om zichzelf een beetje te fatsoeneren. Snel haalde ze haar tong over dr borst heen, voordat ze opkeek in de helder blauwe ogen van haar leader. "Hallo, Butterstar. Kan ik iets voor je betekenen?" vroeg ze met een vrolijke toon. Honeypaw voelde zich al weer stukken beter, al voelde ze nog steeds een benauwd gevoel op d'r borst en hoestte ze nog vaak. Maar als ze Whisperwind moest geloven, zou ze daar toch niet meer vanaf komen.

Ze glimlachte eventjes en ging zitten, waarbij ze haar witte staart over d'r pootjes heen sloeg. "Ik hou het vol, nu kan ik tenminste bewijzen dat ik me weer beter voel en dat de clan in goede poten is... Of dat hoop ik tenminste," haar stem zwakte een beetje af, terwijl ze wat onzeker naar de grond toe keek. Alhoewel ze al weer stukken beter was, betekende het niet dat haar zelfvertrouwen geen opdonder had gekregen in de tijd dat ze ziek was geweest. Het ging nog wel even duren voordat ze die weer op orde had gekregen waarschijnlijk.
Haar witte oortjes schoten overeind toen ze het gemompel van Butterstar hoorde. "Ik had gehoopt dat Whisperwind me mee zou nemen naar Moonstone, nadat ik weer beter was. Maar er kwam van alles tussendoor en zo waren we weer wat manen verder," miauwde ze zachtjes. Ze vond het jammer, maar er zat niets anders op.

Een zachte blik lag in haar diep blauwe ogen terwijl ze naar Honeypaw keek. Het deed haar altijd goed om de jonge medicine cat apprentice in actie te zien. Ze was blij dat ze dit dan ook weer kon zien. "Oh Honey de clan is wel degelijk in goede poten bij jou." Ze glimlachte warm. "Je hebt de twee beste mentoren gehad die het bos je te bieden heeft en ik weet wel zeker dat Nightstream en Whisperwind jou alles zo ongeveer geleerd hebben wat er te leren valt lieverd." Met een warme glimlach stapte ze naar haar toe en gaf haar een zachte lik over haar oor om haar bijna moederlijk aan te kijken. "Ik heb het er over gehad met Whisperwind voor ze Sushi tegen het lijf liep. Ik denk dat het nu juist de beste tijd is om te gaan. Hoewel het hard is dat Whisperwind niet mee zal kunnen gaan.." Mompelde ze en keek haar even aan. "Je bent zo snel gegroeid Honey.. Ik weet zeker dat jouw moeder ontzettend trots op je zou zijn je nu te zien.."

Ze glimlachte voorzichtig toen ze een complimentje kreeg van Butterstar en ze kon het niet laten om zachtjes te snorren toen ze een lik over d'r oor heen kreeg. Ze moest toegeven dat na het verlies van Lostvoice, haar moeder, aan Bloodclan, dat Butterstar het dichtst bij een moeder was geworden voor haar. Haar leader was, samen met haar mentor, een van de weinig te zijn geweest die altijd vertrouwen in haar had gehad. "Dank u, Butterstar," zei ze voorzichtig, terwijl ze een kleine glimlach op d'r gezicht had staan.
Honeypaw keek eventjes weg toen Butterstar begon over het feit dat ze zelf moest gaan, het liefst had ze gewild dat Whisperwind met haar mee zou kunnen gaan, maar het leek erop dat haar mentor niet op tijd genezen zou zijn daarvoor. Maar het was vooral de zin erachter aan die haar pijn deed. "Ik wou dat Lostvoice nog hier was, Butterstar. Ondanks dat ze zich nooit als een moeder heeft gedragen, blijft ze toch míjn moeder," zei ze zachtjes, iets wat ongemakkelijk. Maar toen schoot er nog iets door haar hoofd heen. "Oh, Butterstar? Heeft u mijn broertje toevallig gezien? Ik ben 'm al een tijdje zoek, ik vrees het ergste ..." mompelde ze daarna.