It really whas the dogs!

[Darkfire en Brightpaw Alone]
[Ik heb toestemming van Bleustar]

Twee heldere ogen opende zich en keken naar buiten, ze lag lekker op gerold in haar nest. Haar pluizige witte main coon staart gebreukte ze als kussen. Rustig stond ze op en ze gaf zich zelf een zorg vuldige was buurt. rustig verliet ze de den, en ze versmalde haar ogen tegen het licht, toen haar ogen gewend waren liep ze rustig naar de prooi stapel om daar wat te eten uit te zoeken. Ze voelde zich vrowlijk en fijn vandaag. Ze koos twee muizen uit en at ze rustig op op haar normale plek waar ze altijd haar prooi op at.
Vandaag zou ze op jacht gaan de lucht gaf het teken dat het vandaag een mooie jacht zou worden. Al leek het ook als of er onheil was voorspeld. Ze trok zich niks aan van het negatieve gedoe.
Rustig verliet ze het kamp. Ze snoof de lucht op en rook Konijn. Poot voor poot liep ze over het hoogland. He konijn begon te rennen toen het dier haar op merkte, en meteen zetten Whiteleaf een achter volging in! Met lenige snelle sprinten achter volgde ze haar prooi. Het konijn nam een scherpe bocht en Whiteleaf deet dat ook ze gleed een beetje uit maar wist zich zelf op de voet te houden. Ze rende hard door en nuit eindelijk nam ze de winnende sprong. Ze lande recht boven op het konijn en van de klap die het konijn kreeg bleef het dier even stil staan en meteen maakte Whiteleaf er een einde aan.
Ze liep weer naar het dicht begroeide alle konijnen waren echt wel weg gegaan door het lawaai door de jacht. Ze begroef haar konijn en markeerde haar lucht er op. Daarna liep ze door stilletjes en rustig. Ze snoof de lucht op en rook muis. Ze was nu dicht bij de grens tussen de Windclan en Thunderclan gebied. Ze moest hier daar voor dus ook op passen.
Toen rook ze hond. 'Hier?' Vroeg ze zacht tegen zich zelf. Algauw hoorde ze wild dreigend gevaarlijk geblaf! Meteen rende ze weg, en zonder dat ze het wist rende ze naar vijandig gebied.
Na een poos lang door rennne was ze de honden kwijt. Ze was vijlig. Ze zou via vier boom wel terug gaan naar haar eigen territorium de zelfde weg terug kon levens gevaarlijk zijn. Maar al gauw merkte ze op dat ze beslopen werd, haar haren rezen op toen ze een klap tegen haar zij aan kreeg.

Vurige ogen opende zich in het krijgers hol. Darkfire spuugde een rochel in de struiken. Hij kon de ochtend douw zuiver ruiken. Even dacht hij na over de Riverclan katten die zich hadden gewaagd op Thunderclan territorium. De muizenhersens, ze hadden hun brein in hun staart zitten. Als ze die al hadden. Nors stond Darkfire op en schudde de bladeren uit zijn lange vacht. Hij had nu ook vier grote littekens in zijn oren door het gevecht met Graypaw. Maar dat kon hem niks schelen, al vond hij wel dat Graypaw goed kon vechten voor zijn jonge leeftijd. Opeens vlogen er allemaal schaduwen over, en was een groep vogels. Allemaal koutjes die met z,n allen in een boom verderop gingen zitten. Behoedzaam dacht Darkfire na of hij er een zou vangen. En die kans nam hij, Darkfire draafde uit de den. Hij liep rechtstreeks naar de ingang. Alleen een blik gleed nog over het kamp toen hij wegging. Hij zag Fireheart, hun commandant, hij mocht de oranje kat niet. Het was een poesiepoes, speciale rang of niet. Daarna verdween hij door de tunnel. Brightpaw zou hij later die dag in de Zandkuil treffen. Hij liep geruisloos over de bos grond. Richting de boom waar hij de vogels had zien landen. Darkfire was nu bij de boom, de vogels hadden hem niet opgemerkt. Langzaam zonder veel geluid te maken, klom hij de boom in. Het schors haakte in zijn vacht. Maar hij moest naar zijn doel. Darkfire klom op een tak, hoe voelde het schors onder zijn poten krullen. Langzaam telde hij af, Darkfire had een grote kouw op het oog, maar voor hij wilde springen keek de vogel op. Hij kraaide en fladderde met z,n vleugels. ^Shit!^ Darkfire had het goed verknald want de vogels fladderde op. Ze vlogen de zon tegemoet. ,, Kon ik dat maar, inplaats van hier gevangen op de grond te moeten blijven leven. Darkfire klom de boom uit, hij zou wel ergens anders gaan jagen. Zijn staart sloeg geïrriteerd.

Even later liep hij verder, hij kwam een aantal dassenlengtes langs het Windclan territorium. Maar hij zag een witte Windclan poes op hun territorium! Nu was hij het echt zat, Darkfire zou duidelijk maken dat het genoeg was.. Hij zou de clans nu voor een keer laten zien dat ze niet mochten komen op het territorium van de Donderclan! Zijn grens was nu dus bereikt. Darkfire Sprong uit de struiken, hij siste gemeen en dreigend: ''Wat doe jij hier?!, dit is Donderclan territorium!.''. Maar Darkfire had een ijselijke blik in zijn ogen, ze flitste. Hij was zo boos dat hij te rustig was.
Zijn klauw ging langs het gezicht van de poes waar nu een rode vlek opwelde, in de witte haren. Hij grauwde, hij was het zat. Darkfire sprong boven op de poes, dood.. dood. Het was een onzinnige waas. Enkel de haat stak als messen in zijn hart. Het kon hem geen flikker meer schelen of het terecht was. Hij kon zich alleen nog maar herinneren dat het leven hem niet gegund was, niks was hem gegund! Waarom zouden andere katten wel een goed leven hebben en hij niet?! Altijd alles ging fout. Hij had een vader die een mietje was, en zijn moeder haten hem. Zijn zus, was een bazig kreng waar hij een grote hekel aan had. En verder? wat waren zijn broertjes en zusjes?! NIKS! Hij was altijd het buitenbeentje!
Iedereen was altijd perfect in de familie, maar als zijn moeder naar hem keek, dan was het enkel een frons! Hij had nooit wat goed kunnen doen, zelfs zijn apperentice ceremonie was een hel geweest. En nu hij krijger was, had hij een bange slappe Leerling. Iedereen en alles haten hem.. Niemand mocht hem.. Alles vreesde hem... Maar nu werden Darkfire,s gedachte zwarter dan ze waren geweest. ,,Laten we dat dan maar ook zo houden dan ook...,, Angst en vrees leiden beter dan vertrouwen. Mensen zouden eerder iets uit angst doen dan uit vertrouwen, want niemand was te vertrouwen. Darkfire,s ogen keken vurig naar de poes. Darkfire zat boven op haar met uitgestrekte klauwen. Hij lachte duivels. Doe de Starclan de grote van me!!, hehehe'' Darkfire hief zijn klauw op. En sloeg hem met al zijn haat, in de borst van de poes. Het bloed spatte op, Darkfire greep met zijn bek naar de nek van de poes. Zijn tanden doorkliefde het vlees van zijn leidende gevangene. Hij genoot van de pijn en onheil. Zo zou hij altijd zijn, hij had een opzettelijke moord op zijn geweten. Want nu lag de poes dood op het veldje.
Darkfire keek op en lachte spottend over het lichaam van de poes. Maar opeens hoorde hij takjes breken achterin de struiken. hij spuugde snauwde ' Kom nu uit de struiken! Ik heb je gehoord! BRIGHTPAW! HIER KOMEN!

*Had inspi. Eindelijk. ^^*

Een kater besprong haar van achteren. Haar ogen vonkelde van angst toen ze recht in de ogen keek van de kater. De ogen van de kater vonkelde van woede, en agressie, dit was niet goed! ''Wat doe jij hier?!, dit is Donderclan territorium!.'' hiteleaf kromp in één. 'Ik was...' Ze werd onderbroken door een klap tegen haar kop, ze voelde dat de wond diep was. Ze siste en sloeg terug tegen zijn kop. De kater viel haar aan en takelde haar helemaal toe. "Doe de Starclan de grote van me!!, hehehe'' Dit was haar einde, haar dood. En al gauw was het voor bij. Ze kreeg nog een laatste adem kans, en haar ogen lieten zien dat ze nu in de Starclan was.
'Je bent groots gestorven, je was een waardige Krijger, vanaf nu zult ge jagen met The Starclan, ge familie eert u loyaliteit aan de clan.' Een warm gevoel schoot de geest van Whiteleaf te binnen, vanaf nu zult ze bij haar familie zijn, en zult ze samen jagen met de andere Starclan katten.
de ogen van het lijk van whiteleaf werden wazig, dit was haar einde dit was haar dood.

Langzaam opende de jonge Apprentice haar ogen, ze keek naar buiten, en toen naar Moonpaw. Ze gaf hem een likje en verliet toen de den. Ze had goed geslapen, en was weer helemaal klaar voor de dag, gisteren had ze de hele dag met Moonpaw door gemaakt. Dat was heel erg gezellig. ze haddden gejaagd ge stoeit, ren wedstrijden gedaan, super. Daar door was ze haar zorgen kwijt geraakt. Gelukkig waren ze er nu ook nog niet. Ze liep naar de prooi stapel en koos een muis uit waarmee ze naar een rustig plekje ging waar ze Moonpaw ook aan trof samen aten ze hun prooi op. Ze nam afscheid en liep toen richting de uit gang. toen zag ze haar Mentor, Darkfire. Hij verliet het kamp. Alleen. Niet op patrouille dus. Darkfire rende snel voor haar uit. Brightpaw was nieuwsgierig hoe hij het jagen alleen deed. Ze zag hoe Darkfire een boom in ging en een prooi dier probeerde te vangen. Dat schijnbaar mislukte. Darkfire kwam de boom uit en ging veder. Dakrfire sprong plots de beschutting uit. ''Wat doe jij hier?!, dit is Donderclan territorium!.'' Hoorde ze. Brightpaw kromp in één bij de toon waarop zijn mentor het zei. Ze bleef in de bosjes, waarom bleef ze, straks betrapte haar mentor haar. Haar mentor viel meteen aan. De manier waarop hij de Witte poes aan viel, het zag er vreselijk uit. Hij had toch eerst een waarschuwing moeten geven? Na een kort gevecht hoorde ze haar mentor zeggen: "Doe de Starclan de grote van me!!, hehehe''. Doods bang kromp ze in één. Ze zag hoe de ogen van de poes helderder werden, dat betekende dat ze in gesprek was met de Starclan, toen werden ze wazig. Ze was dood. Brightpaw wouw op springen en weg rennen. Maar ze werd tegen gehouden door haar verstijfde spieren. Toen knapte een takje onder haar poten. Nee! ''Kom nu uit de struiken! Ik heb je gehoord! BRIGHTPAW! HIER KOMEN!'' Ze bleef nog even zitten, maar na enkele secondes verscheen ze. Haar oren plat van angst en haar ogen ener geslagen, haar nek haren stonden over eind. Na haar eerste les met haar mentor was ze miinder bang geworden. Ze keek zelfs tegen hem op. Nu, nu na dit alles was verandert. Ze was nu doods bang voor hem. Dit was geen ongeluk. Haar mentor had zo juist een clan kat vermoord. 'S-sorry', zei ze doods bang. Waarom ze dat zei? Wist ze niet. Als of de witte poes dat zei via haar.

Darkfire keek op. Toen hem zag hij grijze wolken. Het zou gaan regenen, niet veel later voelde hij spetters op zijn vacht tikken. Darkfire draaide zich met een ruk om naar Brightpaw, hij kwam dreigend op haar af. Drupels dropen op zijn gezicht. Hij hief zijn bebloede klauw voor haar op maar zei alleen. '' Als jij ooit, ooit, dit aan de clan verteld.. Dan zal je hetzelfde gebeuren, Bright. Ik doe dat liever niet maar het is dus je eigen keus. Darkfire was sinister genoeg om te weten dat ze het niet zou vertellen. En nog uit grote angst ook wel. Precies wat hij wilde. Zijn ogen vlamde in de waarschuwing. Hij zwiepte met z,n staart en draaide zich om. Nu moest hij nog zijn schuld maskeren, makkelijk eigenlijk. Darkfire pakte de poes bij haar nek, en hij sleepte haar over het territorium van de windclan. Daar lagen enkele honden uitwerpselen, met zijn achterpoot strooide hij het over de dode poes heen. Dit zou zijn geur wel maskeren, de katten uit de Windclan zouden denken dat het een hond was geweest. Een laatste groet maakte hij naar de poes, maar niet echt waardevol. Toen liep hij weer terug naar Brightpaw, Hij knikte dat ze hem moest volgen. Hij moest haar wat vertellen, misschien werd ze juist dan niet meer bang.. nooit meer. '' We gaan jagen Brightpaw, kom je mee?''

Haar mentor kwam draigend op haar af lopen, en Brightpaw kromp meteen in één. Zou hij haar vermoorden, zou hij echt een clan lid doden? ''Als jij ooit, ooit, dit aan de clan verteld.. Dan zal je hetzelfde gebeuren, Bright. Ik doe dat liever niet maar het is dus je eigen keus.'' Darkfire keek haar dreigend aan. 'J-ja, D-Dakrfire, dat b-beloof ik', ze hoopte dat hij haar niet zou wantrouwen en uit eindelijk met wat anderen haar recht de dood in zou leiden! Daar had ze genoeg verhalen over gehoord, in het verleden. Darkfire tilde de poes op en bracht het dier naar de Windclan in honden uitwerpselen. Brightpaw keek doods bang naar haar mentor. Waarom was hij zo vals? Waarom moest ze getraind worden door een vals dier? Brightpaw keek naar haar menotr met ogen die pure angst en verdriet uit straalde, ongelukkigheid. Alles behalve gelukkige blije dingen. Haar mentor kwam terug naar haar toe, hij knikte dat ze hem volgen moest. '' We gaan jagen Brightpaw, kom je mee?'' Brightpaw knikte trillend. 'I-ik kom'. Ze ging half naast haar mentor lopen met haar kop hangend en starend naar de grond.

'J-ja, D-Dakrfire, dat b-beloof ik' Zei Brightpaw angstig. Mooi, dacht dakfire. nu kon hij weer overnieuw beginnen bij het overwinnen van haar angsten. Darkfire ging haar voor, een eind verderop stond hij stil. Darkfire draaide zich nu rustig om. Hij ging zitten, en keek de leerling doordringend aan. Maar zijn blik verzachte, met geweld of angst zou dit nooit lukken. Luister Brightpaw, want dit zeg ik maar één keer. Angst is enkel wat iemand gevangen houd, je bent altijd bang terwijl dat helemaal niet nodig is. Er is helemaal niks om bang voor te zijn, ik heb wel besloten dat vanaf nu iedereen mij zal vrezen. Maar als je mij zult vrezen, zal ik je nooit degelijk wat kunnen leren. Je moet zelfvertrouwen hebben, je bent meer dan alleen een kleine poes die in training is. Ooit zul je een groot krijger zijn, misschien zelfs wel een moeder kat met prachtige kittens. Je moet je niet laten tegenhouden door katten die groter of machtiger zijn. Het is jou keus. Nou en wat anderen denken?! Ik ben in mijn leerlingtijd genegeerd en vermeden. Mijn moeder haat me, en mijn zus Sorreltail kan enkel de baas over me spelen. Ben ik daarom een bang katertje die zich overal iets van aantrekt?! Nee! Brightpaw ooit zal je warrior zijn. Dan zul je meer tegenkomen dan een paar pestkoppen, en.... Mij. Ik zie het in je ogen je bent doodsbang voor me. Dat weet ik. Maar zolang je doet, wat ik zeg wanneer ik het zeg, zal ik je ongetwijfeld nooit iets doen. Of je... weet wat ik bedoel. Als je me verraad, als je me teleurstelt. Kun je daar de gevolgen van inzien. Angst? daar schiet je echt helemaal niks mee op, enkel wanneer je 'zoals ik' er je voordeel van kunt gebruiken. Darkfire keek het poesje vragend aan, om te zien hoe ze zou reageren.

Rustig volgde Brightpaw haar mentor, ze was nog steeds doods bang. Ze trilde en haar staart was dik op gezet. Haar mentor ging een eindje veder op zitten en Brightpaw ging voor hem in één gekrompen zitten. "Luister Brightpaw, want dit zeg ik maar één keer. Angst is enkel wat iemand gevangen houd, je bent altijd bang terwijl dat helemaal niet nodig is. Er is helemaal niks om bang voor te zijn, ik heb wel besloten dat vanaf nu iedereen mij zal vrezen." Brightpaw keek haar mentor nog steeds bang aan maar ze voelde zich al minder. "Maar als je mij zult vrezen, zal ik je nooit degelijk wat kunnen leren. Je moet zelfvertrouwen hebben, je bent meer dan alleen een kleine poes die in training is. Ooit zul je een groot krijger zijn, misschien zelfs wel een moeder kat met prachtige kittens." Brightpaw ging recht op zitten en staarde haar mentor aan, volgens mij was het gewoon agressie wat hem die kat liet doden, het zag er misschien met op zet uit, maar misschien was het wel gewoon van binnen perrongeluk en dacht hij er nu anders over. "Je moet je niet laten tegenhouden door katten die groter of machtiger zijn. Het is jou keus. Nou en wat anderen denken?! Ik ben in mijn leerlingtijd genegeerd en vermeden. Mijn moeder haat me, en mijn zus Sorreltail kan enkel de baas over me spelen. Ben ik daarom een bang katertje die zich overal iets van aantrekt?! Nee!" Brightpaw bleef haar moet aan kijken en ze toonde nu al een stuk minder angst. "Brightpaw ooit zal je warrior zijn. Dan zul je meer tegenkomen dan een paar pestkoppen, en.... Mij. Ik zie het in je ogen je bent doodsbang voor me. Dat weet ik. Maar zolang je doet, wat ik zeg wanneer ik het zeg, zal ik je ongetwijfeld nooit iets doen. Of je... weet wat ik bedoel. Als je me verraad, als je me teleurstelt. Kun je daar de gevolgen van inzien. Angst? daar schiet je echt helemaal niks mee op, enkel wanneer je 'zoals ik' er je voordeel van kunt gebruiken." Toen hij weer begon over het verraad begon ze weer te denken dat hij het wel degelijk met op zet had gedaan, maar ze veranderde haar houding niet. Inderdaad met angst schiet je niks op. Maar ze was het wel, ze was doods bang. Maar nu keek ze haar mentor aan. 'Ik zou er wat aan proberen te doen! Ik zou hard me best doen, dat beloof ik!' Zei ze. Ze wist niks anders te zeggen.

'Ik zou er wat aan proberen te doen! Ik zal hard me best doen, dat beloof ik!' Darkfire keek haar eerst nauwlettend aan. Maar hij knikte daarna kort met z,n kop. Goed dan. Brightpaw, als je later sterk wilt zijn zullen we wat aan je conditie moeten doen. En je krachten. Je jagen en vechten. We beginnen nu met je conditie. Darkfire stond op. Zijn klauw schraapte langs het zand en gooide zand op. Daarna sloeg hij met z,n staart dat ze hem moest volgen. Hij zei alleen nog: ''Volg me Brightpaw, als je me bij kunt houden.'' Daarna begon Darkfire hard te rennen. Te sprinten hij voelde takken en bladeren door zijn vacht steken, hij wist niet of de jonge poes hem bij zou houden. Of misschien zelfs totaal de andere kant op zou vluchten. Maar als ze dat zou doen.. dan wist hij haar te vinden. Darkfire rende een heel stuk door zijn poten dreunde tegen de harde grond. lange haren wapperde in de wind. Hij schreeuwde. Ren als in een strijd Brightpaw, ren alsof je leven ervan af hangt. Het is heerlijk om de wind langs je vacht te voelen, voel je vrij als de wind!! Darkfire was misschien wel duister en slecht. Maar hij wist wat lekker was in het leven van een warrior. En als de poes hem niet bij kon houden, moest ze dat leren. Dan zou ze een grote conditie opbouwen.