Welcome in my world of Truth

Zachtjes boog hij zich voorover een doodgebeten vogeltje. Zijn kaken hadden deze plicht echter niet verricht, maar een rat. Hij had het beest gezien. Het vogeltje was gewond geweest en de rat was naar hem toe geslopen, had toegeslagen en geprobeerd het vogeltje mee te nemen, terwijl Ashdrizzle tevoorschijn was gekomen. De rat koos voor zijn eigen leven, boven zijn prooi en was verdwenen in de struiken. Deze vogel kon weggegooid worden. Wie wist wat voor een ziektes het beest met zich mee zou dragen.
De gestreepte warrior zuchtte, nadat hij bij een paar boomwortels een hol had gegraven en het vogeltje erin had gegooid. Vervolgens schopte hij de opgegraven aarde weer terug en ging weer op pad. Zijn poten droegen hem echter niet naar een doel, maar ze dwaalden meer rond. Voor even bedacht hij zich, dat zijn leven ook die kant op ging. Geen doel. Hij had zo'n beetje alles verricht. Een partner, kittens, een lieftallig zusje. Gelukkig was echter niet een woord wat hij zichzelf noemde. Ja, Nightspark en Icicleshard maakten hem op moment dolgelukkig, maar zijn kittens sprak hij nauwelijks en wanneer hij die kans kreeg, waren ze afstandelijk. Alsof ze hem niet vertrouwden. De laatste moons leek hij alleen maar ruzie te maken met anderen en ging zijn humeur van warm naar bitterkoud.
Kon hij dat nog omdraaien? Nee. Hij wilde dit ook niet. Zijn vertrouwen was al meerdere keren geschaad en op deze manier liet hij niemand toe, kon hij niet nog een keer pijn gedaan worden. Ashdrizzle slaakte nogmaals een zucht en ging zitten, zijn ijsblauwe blik afwezig naar de hemel gericht.

OOC -- Open

De wat oudere apprentice glimlachte toen ze de apprentice's den verliet. Ze voelde zich gelukkig en vandaag besefte ze dat even. Ze was verliefd, maar was nog geen partner met hem, had vrienden, leerde alles hartstikke goed aan, het ging gewoon goed en dat maakte haar gelukkig.
Met haar ijsblauwe ogen ging ze opzoek naar hem, Lurkingpaw. Ze had zin om de dag met hem door te brengen. Zijn nest was leeg geweest in de apprentice's den en tot haar teleurstelling kon ze hem ook niet in het kamp vinden. Misschien was hij aan het trainen. Vandaag had Roughpaw zelf een vrije dag, Ravenheart had haar dat gegeven. Misschien kon ze voor zichzelf even wat gaan doen buiten het kamp, wat jagen, wat rennen, misschien kwam ze nog iemand tegen. Ja, dat ging ze doen.
Met snelle pas verliet ze het kamp en al snel zette ze het op een sprinten. Dat voelde goed, haar spieren die als automatisch bewogen, de wind door haar korte, ruige vacht. Ja, dat voelde fijn. Langzaam ging ze terug naar een rennen en zo terug naar een lopen. Op dat moment drong een andere bekende geur haar neusgaten binnen. Die van Ashdrizzle. Roughpaw grijnsde en volgde zijn geur, tot ze hem vond en dat was vrij snel. "Hé, pap!"

Zo voelde hij nu een koel briesje door zijn grijze vacht gaan en sloot hij kort zijn blauwe kijkers. Zo'n moment van pure rust zou hij niet vaak meer krijgen, dus hij moest er nu meer van genieten dan ook. Bij het horen van pootstappen draaide hij slechts wat met zijn oren naar de bron van het geluid, maar behield zijn ogen gesloten. "Hé, pap!" Nu opende hij ze weer en toen hij zijn kop draaide, zag hij Roughpaw staan. Iets van een glimlach verscheen op zijn gezicht, zijn mondhoeken gingen in ieder geval iets omhoog. "Hey Roughpaw." Antwoordde hij met die koele glimlach en draaide zijn lichaam ook wat, zodat hij zijn nek niet de hele tijd hoefde te belasten. "Hoe gaat het met je?"

Het was waar, zo vaak zag Roughpaw haar familie niet meer. Natuurlijk zag zij ze wel, maar ze ging er niet echt meer mee om zoals het ooit was geweest. Ze trainde veel en bereidde zich zo voor op het warriorschap. Nu ze ook ouder was en dingen beter begon te kunnen, werd er ook meer van haar gevraagd en verwacht. Dit maakte dat ze elke dag, behalve deze dag, wel ergens mee bezig was. "Hey Roughpaw," begroette haar vader haar terug. "Hoe gaat het met je?" Vroeg Ashdrizzle. Roughpaw glimlachte, "heel goed, eigenlijk," miauwde ze met een stralende lach. Ze vroeg zich af of het tijd werd om haar vader op de hoogte te brengen van haar gevoelens voor Lurkingpaw. Of misschien was het de grijze kater zelf ook al opgevallen dat ze meer tijd oor was gaan brengen met de zwart-witte kater. "En met jou dan, pap? Hoe is het eigenlijk tussen jou en Nightspark," vroeg ze oprecht geïnteresseerd.

Er verscheen een glimlach op haar gelaat, maar Ash zijn gezicht bleef hetzelfde. Hij voelde niet echt de drang om meer te glimlachen, noch om te stoppen met glimlachen. "Heel goed, eigenlijk," Een van zijn grijze oortjes draaide zich nieuwsgierig naar rechts en hij trok zijn wenkbrauwen wat op. Heel goed? Dat moest een reden hebben, want het ging normaal niet 'heel' goed met iemand, toch? of lag dat slechts aan hem? De nodige drang om te vragen waarom, was er echter niet. Dat waren Roughpaw's zaken, ze was onderhand geen kleine kitten meer en hoefde niet alles met hem te delen. "En met jou dan, pap? Hoe is het eigenlijk tussen jou en Nightspark?" Het was niet een zomaar gestelde vraag. Ze toonde echt interesse in zijn miezerige liefdesleven? "Met mij gaat het wel," Glimlachte hij, een tikkeltje bitter. "Nightspark is weer wakker, maar nog zwak, maar het gaat goed tussen ons." Beter dan het ooit tussen hem en Fawnstep was gegaan, dat was zeker.

Roughpaw wist niet zeker of ze het zelf durfde te vertellen aan haar vader. Vertellen over Lurkingpaw, puur omdat ze wist dat Lurkingpaw zeker niet zijn gewenste schoonzoon was, mits dat veranderd was, al was het zeker nog niet officieel, maar wel al vier maanden gaande qua gevoel. Toen Roughpaw dus zei dat het heel goed ging, trok Ashdrizzle een wenkbrauw naar haar op. Hij was dus verbaasd. Hierna vroeg Roughpaw aan haar vader hoe het met hem ging en tussen hem en Nightspark. Ze wist dat het niet helemaal goed ging met haar stiefvader. "Met mij gaat het wel," zei haar vader. Oké, het ging dus wel. "Nightspark is weer wakker, maar nog zwak, maar het gaat goed tussen ons." Roughpaw knikte. "Oké dan. Nou, pap... eigenlijk moet ik je wel iets vertellen," miauwde Roughpaw. Misschien kon ze het tactisch maken door haar vader eerst flink te choqueren en dán pas het echte verhaal vertellen over dat ze verliefd is. Ze was heel goed in acteren en haar houding stond nu ook flink ongemakkelijk en zenuwachtig.

Echt een reactie kreeg hij er niet op en Ashdrizzle trok nogmaals iet wat met zijn grijsgestreepte oren. Dan niet. Een antwoord hoefde hij niet echt te hebben. "Oké dan. Nou, pap... eigenlijk moet ik je wel iets vertellen," Hm? Hij gaf een knikje, ten teken dat hij luisterde. "Wat is er Roughpaw?" Zijn bezorgdheid onderdrukte hij en nogmaals herhaalde hij dat ze nu bijna volwassen was en ze had geen behoefte aan een bezorgde vader. Ze had tenslotte ook nog een moeder die haar koste wat het kost zou beschermen. Zorgen maken hoefde hij zich niet, deed hij ook niet. Niet meer.

Roughpaw haalde diep adem. Ze was dan wel al bijna volwassen, ze was nog wel te jong voor het gene wat ze Ashdrizzle ging vertellen. Roughpaw was immers nog in de groei, vooral op dat gebied. Een poes kon zo jong nog geen kittens baren, wat het grapje was wat ze nu eerst bij Ashdrizzle ging uithalen. "Nou, pap... niet boos worden en doe hem niks aan... maar... ik... ik verwacht kittens..." haperde ze benauwd. Ze sloeg haar ogen naar haar pootjes en liet haar oortjes hangen. "Het.. was niet mijn bedoeling, ik wil dit niet."

Het duurde even, voordat hij nog iets te horen kreeg van Roughpaw, maar de woorden die zijn oren binnenkwamen. Die .. "Nou, pap... niet boos worden en doe hem niks aan... maar... ik... ik verwacht kittens..." Zijn ogen werden groot en de vacht op zijn nek sprong omhoog, net zoals hij, binnen een moment stond hij op al vier zijn poten, met een dreigende grootte. "Wat?!" Bromde hij met een diep grauwende stem. "Het.. was niet mijn bedoeling, ik wil dit niet." De grom bleef doorgaan, zelfs toen ze sprak. "Wie is die 'hem'?" Bromde hij, zijn blauwe blik doordringend op haar gericht.

Serieus, de reactie van Ashdrizzle joeg haar de angst aan. Maar ze kromp niet ineen, daar weerhield ze zich van terwijl ze Ashdrizzle aankeek. Bij de vraag naar wie die kater was, zette ze een dikke grijns op. "Grapje, pap. Nee, ik ben wel verliefd, ik ben verliefd op Lurkingpaw. Maar echt niet zwanger, hoor. Dat nooit, bah, vies, ieuwl." Miauwde ze terwijl ze haar vader aankeek. Nu moest het wel mee vallen en zou Ashdrizzle niet boos zijn, toch?

Opeens verscheen er een grijns op haar gezicht, nadat ze hem weer aankeek. Het verwarde hem, maar de adrenaline, gemengd met woede, die door zijn lijf stroomde, overwon deze verbazing. Hoe dan ook, zou hij de kat die haar dit had aangedaan iets aandoen. Hoe dan ook. "Grapje, pap. Nee, ik ben wel verliefd, ik ben verliefd op Lurkingpaw. Maar echt niet zwanger, hoor. Dat nooit, bah, vies, ieuwl." Dat was het. Ashdrizzle snoof, zag de humor van de hele situatie niet in. Nee. Het was een gevoelig onderwerp. Zo was het ook gebeurd, tussen hem en Fawnstep. Daar was dan niet alleen ellende uitgekomen, maar als er de draak mee gestoken werd, voelde hij zich weer zo boos als tijdens een van die klassieke ruzies tussen hem en de poes.
"Denk er niet aan het ooit te doen, terwijl je nog niet eens voorbij de twintig moons bent." Grauwde hij. Maar hij besefte wel, dat dit het moment tussen hem en de kater verklaarde. De geur van Roughpaw die om hem heen hing en dat hij haar zocht. Ja, dat was het geweest. Dat was al.. een paar moons geleden geweest, niet? Hoeveel paar kattenoren had dit nieuws al bereikt voor hem? Met een zucht schudde hij zijn kop. Zijn voorgevoel werd bevestigd. "Maar leuk voor je, Roughpaw, ben blij voor je." Murmelde hij met wat meer tegenzin, dan verwacht.

Het grapje leek niet goed te landen bij Ashdrizzle, was het dan zo'n stom grapje? Misschien wel, misschien was het niet de perfecte manier geweest om haar vader op de hoogte te brengen van haar gevoelens. Misschien was dit wel een heel slecht idee geweest. De woede verdween niet snel uit de ogen van hem. "Denk er niet aan het ooit te doen, terwijl je nog niet eens voorbij de twintig moons bent," zei hij dan ook. Roughpaw zette een onschuldige uitdrukking op haar gelaat. "Sorry pappa en ja, zal ik doen," miauwde ze. "Maar leuk voor je, Roughpaw, ben blij voor je," vervolgde hij. "Ja, ik vond het spannend om het je te vertellen. Maar jij bent wel de eerste, mamma weet het nog niet eens!" vervolgde Roughpaw. "Wanneer ik warrior ben, wil ik Lurkingpaw als mijn partner," snorde ze, terwijl ze ging zitten en haar vader aan keek. "Vind je hem wel goed?" Vroeg ze vervolgens, ze wou wel weten wat haar vader er eigenlijk van vond. Ashdrizzle was haar vader en zo hoorde het, toch?

"Sorry pappa en ja, zal ik doen," De onschuldige uitdrukking op haar gelaat deed zijn uitdrukking niet veranderen. Hm, ze had het er zelf naar gemaakt. Om te spotten met .. tja. Zolang ze zich er maar vanaf zou houden. "Ja, ik vond het spannend om het je te vertellen. Maar jij bent wel de eerste, mamma weet het nog niet eens!" Om de situatie niet heel duister te maken, liet hij een van zijn mondhoeken wat omhoog gaan. De eerste? Na zo lang? "Wanneer ik warrior ben, wil ik Lurkingpaw als mijn partner," Ze leek heel vrolijk en Ashdrizzle liet zich wat meer kalmeren. "Vind je hem wel goed?" Verrast keek hij op bij deze vraag. "Mijn mening doet er niet toe, Roughpaw." Antwoordde hij simpel. "Als jij gelukkig bent met Lurkingpaw, so be it. Ik houd je liever niet weg van jouw liefdesleven." Zo had hij ook de vrijheid gehad zijn eigen pad uit te stippelen, met de nodige blunders en gebroken harten.

"Mijn mening doet er niet toe, Roughpaw," zei Ashdrizzle. Bij deze woorden fronste Roughpaw haar voorhoofd. Waarom niet? Ze was gewend van Ashdrizzle dat het er juist toe deed. Hij was haar vader. "Als jij gelukkig bent met Lurkingpaw, so be it. Ik houd je liever niet weg van jouw liefdesleven." Roughpaw glimlachte en trippelde op haar vader af, waarbij zij haar kopje tegen zijn kin aan drukte. Roughpaw was nog steeds een kop kleiner dan haar vader. "Dankjewel, papa," snorde ze met een glimlach op haar gelaat. "Nogmaals sorry voor mijn grapje van daarnet, ik had er niet goed over na gedacht. Zoals gewoonlijk," zei ze, waarbij ze haar vader aankeek met een schuldbewuste uitdrukking op haar gelaat. Ja, dat was dan weer een voordeel van haar ouder worden, ze werd wat bewuster van haar daden en de gevolgen hiervan. Misschien verbaasde deze actie haar vader ook wel. Roughpaw werd ouder, wat geleidelijk aan te merken was.

Nadat ze verbaasd was geraakt door zijn woorden, kwam er een kopje onder zijn kin en heel zachtjes snorrend drukte hij zijn wang tegen die van haar. "Dankjewel, papa," Hij was blij dat ze gelukkig was. "Nogmaals sorry voor mijn grapje van daarnet, ik had er niet goed over na gedacht. Zoals gewoonlijk," Hij haalde zijn schouders op. "Geeft niet, ik snap waarom je het deed." Antwoordde hij, nu hij gekalmeerd was. "Zullen we maar wat gaan jagen, voordat je oma ons uit de clan zet?" Glimlachte hij vervolgens.
Plots hoorde hij iets. Pootstappen die midden in hun pad waren gestopt met lopen. Zijn oren schoten overeind en als een gealarmeerd hert keek hij om zich heen, totdat hij een zwarte vacht opmerkte en een paar blauwe ogen. Fawnstep. Maar.. hoe? De kater slikte zijn zorgen weg. "Zou je mee willen gaan, Fawnstep?" Dan had hij een alibi, want Innerghost zou haar eigen dochter toch geen straf geven? Plus, hij moest dat kinderachtige gedoe maar eens achter zich zetten. Hij was verder gegaan en zij nu vast ook.

Het knaagde schuldgevoel bleef aanwezig. Ze had echt spijt van het grapje. Haar vader had gezegd dat haar excuses geaccepteerd was, dus nu moest het klaar zijn. Roughpaw moest het loslaten, want om nou de hele tijd sorry te zeggen? Daar zou haar vader zich pas aan gaan irriteren. "Zullen we maar wat gaan jagen, voordat je oma ons uit de clan zet?" Roughpaw keek met een grijns op naar haar vader. "Ja, graag. Zal ik eens laten zien wat ik in deze zes moons heb geleerd," miauwde ze met een brede grijns. Een top jager was ze nóg niet, maar wel al goed genoeg. Ze kon het allemaal wel al, moest het nu enkel nog gaan perfectioneren. Maar als er gekeken werd naar haar kunnen, was ze intussen wel lang genoeg apprentice geweest, maar haar gedrag was nog niet zoals die van een warriors behoorde te zijn. Ze moest laten zien dat ze verantwoordelijkheid kon nemen, dat was nog wel een hele klus.
Plots sprak Ashdrizzle tegen een hele andere kant en pas opdat moment merkte Roughpaw Fawnstep, haar moeder, ook op. Dit was nou precies zoiets dat Roughpaw perfectioneren moest voor ze een warrior ging worden. Daarnaast moest Roughpaw nog beter leren samenwerken en het zou top zijn. "Hé, mam!" miauwde Roughpaw met een glimlach. Dat van Lurkingpaw zou ze haar moeder later wel vertellen, niet nu. Dat Ashdrizzle Fawnstep echter had aangeboden samen te gaan jagen verbaasde haar gigantisch. Haar kaak was nog net niet op de grond gevallen. Een reactie er op geven zou ze echter niet doen, nee laten voor wat het was. Want zoals het nu was, was het goed. "Laat ma'am hier maar beslissen waar we heengaan," miauwde Fawnstep. Roughpaw grijnsde breed. "Laten we de Pinewoods in gaan," want zo warm als het nu was, zou de prooi zich zeker in de schaduwen van de Pinewoods bevinden. Sowieso was Shadowclan territorium wel één van de frisse territoriums, gezien alle schaduwen, het moeras, Little Creek. Het was een vochtige territorium.

"Ja, graag. Zal ik eens laten zien wat ik in deze zes moons heb geleerd," Dat zou wel, dan kon hij dat misschien doorspelen aan haar mentor en over een moon zou ze in de ceremonie genoemd worden. Ashdrizzle glimlachte weer een beetje. Ja, ze begon al redelijk volwassen te worden, maar dat dolenthousiaste gedrag zou haar niet in elk situatie helpen. Toch had hij er wel het vertrouwen in, dat Roughpaw het zou gaan redden.
Beide katten keken verbaasd op, de een wat meer dan de ander, bij zijn aanbod en misschien verscheen er iets van lichte irritatie in zijn ogen, maar misschien ook niet. Wat zeker was, was dat zijn oren wat naar achteren bewogen en vervolgens weer terug. De woorden waren al over zijn lippen gekomen en hij kon ze ook niet terugnemen. De keuze kwam bij Roughpaw te liggen, waar ze zouden gaan jagen en dit kon of een test van kennis zijn of gewoon wat zij het liefste wilde. "Laten we de Pinewoods in gaan," Ashdrizzle knikte, de gedachte erachter misschien wetende en wachtte tot beide al iets in de richting van het bos zou lopen. Hij liep liever achteraan.