Kitnap

Een zwart-witte pels. Identieke blauwgrijze ogen. Ongeveer dezelfde bouw, maar dan veel groter. Een slank lijf rende door het woud. De kater was naar iets opzoek, snuffelde met zijn neus en draaide een bepaalde richting op. Het was stil en de nacht was helder, maar dat duurde niet lang meer. Plotseling schoot er een andere robuuste kat uit de struiken, belandde op de zwart-witte kat en begon hem te bewerken met zijn scherpe klauwen. De kater probeerde zich te verweren, maar toen zijn hals werd geraakt, wist hij dat het einde nabij was. En dat was het moment waarop de ogen van een andere zwart-witte kater met dezelfde blauwgrijze ogen open schoten. Hij merkte dat hij in de lucht hing. Zijn lijfje ging gejaagd op en neer. ‘Wat?!’ riep hij verbaasd en hij begon te kronkelen. Daarna draaide hij zich om en haalde uit met zijn nageltjes. ‘Laat me los, moordenaar!’ schreeuwde hij, nog steeds denkend dat hijzelf in die droom zat.

Het katertje begon langzaamaan weer een beetje helder te denken. De kat die hij voor moordenaar had uitgemaakt bleek in het echt gewoon een kater van de ShadowClan te zijn. En daar zou hij zich ook niet meer gealarmeerd door hebben gevoeld als hij zich niet in het ShadowClan territorium bevond. Ze stonden midden in het ShadowClan territorium. Alleen. Er leek geen gevaar te dreigen en er leek ook niet echt paniek te zijn. En het was koud. Waarom was hij hier? Geïrriteerd zijnde keek de kitten naar de kater. ‘Waarom heb je me hierheen gebracht?’ sprak hij geërgerd. ‘Het is hier koud en het is midden in de nacht!’ Of was de kater gek in zijn hoofd geworden en wilde hij Vinekit vermoorden? Wie weet. Je had altijd van die katten die gek werden in hun hoofd naar verloop van tijd en Vinekit begon te geloven dat dat ook het geval was met deze kater. En dus begon hij weer hevig heen en weer te schudden terwijl hij uithaalde met zijn nagels naar de hals van de kater. ‘Laat me los, zeg ik je!’ riep hij hard en zijn blauwgrijze oogjes keken de kater woedend aan.

De kater wilde maar niet antwoorden en Vinekit begreep niet goed waarom. Oké, misschien kon de kater niet goed spreken met hem in zijn bek, maar waarom liet hij Vinekit dan gewoon niet los? Het zwart-witte katertje begreep er helemaal niets meer van. Hij rook niks van vuur en de kater rook ook niet vreemd of zo, dus er leek geen gevaar te dreigen. Tenzij de kater iemand had vermoord, zichzelf in de geur van de ShadowClan had gerold en Vinekit probeerde te ontvoeren? Of was dat te vergezocht? Woedend begon Vinekit weer wild heen en weer te spartelen. ‘Help!’ schreeuwde hij luid. ‘Ik word gekidnapt!’ Hij probeerde weer uit te halen naar zijn belager, maar het hielp niet veel omdat de kater zich een eindje van hem vandaan bevond. De ruimte tussen zijn borst en zijn bek was te groot om voor het kleine katertje te kunnen overbruggen. ‘Laat me los!’ krijste hij buiten zinnen van woede. ‘Of je zal er spijt van krijgen dat je ooit aan me gekomen bent! Wie denk je dat je bent om me zomaar te ontvoeren!’ Hij krijste nu zo luid dat hij hoopte dat iemand hem zou horen, al zou het maar iemand buiten de grenzen van de ShadowClan zijn. Hij wist dat als een kitten in gevaar was, er altijd wel iemand kwam helpen.

Zijn geschreeuw en geroep had tenminste één ding opgeleverd. De kat had hem laten vallen en Vinekit zuchtte toen hij de plas onder zich voelde. Dat kon er ook nog wel bij. Hij begon over zijn vacht te likken om het meeste water weg te krijgen. De plas was niet heel diep, maar toch zonken zijn pootjes er al in weg en verafschuwd staarde hij naar de kater. ‘Ik krijg je nog wel eens te pakken,’ sprak hij dreigend en een kilte van jewelste was te horen in zijn stem. Hij vond deze kater echt niet leuk en dat had hij net laten merken ook. De kitten kwam overeind, likte nog één keer aan zijn vacht en zuchtte daarna. Zijn oogjes moesten wennen aan de donkere omgeving, maar hij kon vage kattengeuren ruiken. Het was echter niet genoeg om zich te oriënteren, maar hij wilde niet met deze vreemde kater opgescheept zitten. ‘Nou, doei dan,’ sprak hij doodleuk en hij begon uit het plasje te klimmen. Vermoeid begon hij op zijn tocht terug naar het kamp. Waar dat dan ook was.

Vinekit voelde zich triomfantelijk over het feit dat hij de kater van zich had afgeschud. Raar beest dat het was. Hem zomaar hier mee naar toe nemen en vervolgens niet vertellen waarom. Hij opende zijn bek om de verschillende geuren te ruiken, maar merkte dat dat gedeelte nog steeds niet goed ontwikkeld was. Hij bewoog met zijn oortjes toen hij stappen hoorde en gromde gefrustreerd toen hij de kater achter zich hoorde praten. Met een boze ruk draaide hij zich om en keek de kater fel aan met zijn blauwgrijze ogen. ‘Waarom heb je me hier dan ook naartoe gebracht in de eerst plaats?’ snauwde hij de kater woedend toe. ‘Als je me gewoon in het kamp had gelaten, had ik nog lekker kunnen slapen.’ Oké, hij had dan wel gedroomd en een vreselijke droom gehad, maar dat hoefde de kater niet te weten. ‘Maar nee, jij moest mij weer uit mijn nest komen halen. En waarom? Om helemaal niets!’ Zijn flanken zwoegden omdat hij zo boos bezig was. Hij draaide zich weer met een ruk om en probeerde deze keer de andere kant uit. Stomme kater.

Het maakte Vinekit echt woest dat de kater niet onmiddellijk reageerde. Ach. Dan niet. Hij wilde gewoon terug naar het kamp gaan en weer lekker in de Nursery liggen. Hij had nooit in discussie moeten gaan met deze kater en alles moeten proberen om hem pijn te doen zodat hij hem eerder had losgelaten. Dankzij dit gedoe was hij kostbare tijd kwijtgeraakt. Zijn blauwgrijze ogen keken de kater woedend aan toen deze uiteindelijk toch besloot om antwoord te geven. ‘Hoe kan dit nu goed voor me zijn?’ piepte hij boos. ‘Ik ben nog erg jong en heb veel slaap nodig. Plus kittens mogen het kamp nog niet uit.’ Dat laatste liet hij er zacht op volgen, want in principe zag hij het nog wel zitten om zelf het kamp uit te sneaken als niemand het zag. Zijn oortjes bewogen gedesoriënteerd heen en weer terwijl hij met zijn ogen onderscheid probeerde te maken tussen de duisternis en zijn omgeving. Hij zette koppig zijn tocht voort naar wat vermoedelijk het kamp kon zijn. Hopelijk.