Not your place

De calico sprong van boom tot boom, hoge bomen, lage bomen, veel takken, weinig takken, lichtgroene blaadjes, donkergroene blaadjes; alles was er maar heel kort te zien door de snelheid waar ze mee 'rende.'.
Swiftpaw was aan het trainen, trainen voor jagen, aanvallen, verdedigen. Alles leek wel beter te gaan in bomen, het zat vast in haar Skyclan bloed. Met een zucht kwam ze tot stilstand in een grote boom, en staarde naar de dunne takken boven haar. Gelukkig was ze klein, dan kon ze makkelijk naar boven klimmen, en ze kroop zo ver mogelijk omhoog zonder dat de takken onder haar gewicht bogen, en keek om zich heen. Ze kon zo over het hele bos heen kijken, zo naar alle andere clans kijken. Ongeveer.
Toen zag ze een andere kat onder haar, die hier niet hoorde, en ze ontblootte haar tanden. Katten moesten de warrior code is in hun kop stampen.

+ open voor iets van Lore :')

Ach, de clan die toch zo berucht was bij de elite: Thunderclan. Hoog nodig dat ze die ook met een bezoekje vereerde, niet? De zwart-witte poes inspecteerde het territorium. Niet verkeerd! Veel bomen, dat stikte vast van de prooi. Yu likte haar lippen. Hoewel haar maag rommelde zou ze niet jagen. After all, ze wou niet voor de leader staan en zich vervolgens uitleggen aan Claw waar die wond vandaan kwam. Claw zou woest worden. De mos was zacht onder haar kussentjes, en de new-leaf zon scheen op haar snoet. Heerlijk. Ze hoorde echter iets boven haar... Geritsel. Het kon geen vogel zijn. Ze besloot echter te doen alsof ze het niet opmerkte, en stond grijnzend stil, wachtend op de bomen engel, of die naar benden zou donderen.

Er kwam een poes tevoorschijn. Een kleine poes wel te verstaan. Ze droeg een vreemde geur bij zich, een geur die Swift nog niet vaak geroken had. Bloodclan of rogue, de apprentice was verward en wist het niet zeker. Wat ze wel zeker wist, was dat die kattin hier niet hoorde.
Met een soort-van-glimlach op haar snoet liet ze zichzelf uit de boom vallen. Ze zat zo hoog, en toch durfde ze zichzelf te laten vallen; omdat ze zo vaak getraind had wist ze dat ze niet meer verkeerd neer zou komen. De wind door haar haren voelde geweldig, en Swift klapte haar nagels uit, om hierna op de rug van het zwart-witte kleintje te springen en haar nagels in de schouders te boren. Bloodclanners en rogues waren gevaarlijk, maar deze was gewoon te klein om serieus genomen te worden.

Als deze kat een engel was, had starclan een hekel aan haar. Nagels boorden zich in haar smalle rug, maar Yu probeerde zo min reactie te geven. Ze gooide zich op haar rug, waardoor ze de thunderclanner onder zich plette. "Jij ook goedemorgen," Pufte ze. Hierna sprintte ze naar de boom waar de kat uit gekomen was, en klom erin. Ja, zij was niet de enige die kon klimmen. Als rogue was dat haar enige veiligheid. Ze ging op een tak zitten, maar wist dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn tot ze haar achterna kwam. "Zeg eekhoorn, wat is je naam?" Ze sprong naar een volgende tak. De apprentice had haar niet veel pijn gedaan, dus kon ze zich nog makkelijk verplaatsen. Lenig balanceerde de gevlekte poes op de tak. Leuk dit!

Swift drukte de ander tegen de grond aan, maar die had (Starclan verdomme) goede maniertjes geleerd bij de 'clan' van haar. Met een harde hijg viel de apprentice op de grond terwijl de ander op haar lag. Ze grauwde zachtjes en probeerde naar het oor van de ander te happen. "Jij ook goedemorgen," zei deze niet-geamuseerd en toen de ander van haar afging om vervolgens een boom in te klimmen, hield Swift haar hoofd iets scheef. Stupid, dacht ze, het was toch logisch dat zijzelf ook kon klimmen?
"Zeg eekhoorn, wat is je naam?" Met een zachte sis sprong de Thunderclanner de ander achterna, de boom in, maar die sprong doodleuk naar een andere tak. Haar nagels boorden zich behendig in de boomstam en ze sprong op de tak waar de ander ook op zat, haar niet de kans gevend om naar de volgende te gaan. Ze drukte haar leeftijdsgenoot tegen de tak en siste hard, haar staart dik opgezet. "Wat doe je hier?" Gromde ze, en sloeg haar nagels uit.

Zoals verwacht volgde de apprentice haar. Al snel was ze ingehaald en tegen de tak gedrukt. "Wat doe je hier?" Gespeeld verlegen keek Yu haar ontzet aan. "Z-zijn we al zo ver? Maar we hebben elkaar pas ontmoet..." Bijtend op haar lip keek ze naar haar poten, en dus ook die van de tortie. Ze negeerde de pijn van de nagels in haar vel, maar bedacht een plan. Ze trapte hard tegen de achterpoten van de poes, en sprong naar een volgende tak. "Een antwoord voor een antwoord!" Ze nam de voorsprong, en bleef heel even zitten. Ze zette een bedenkelijk gezicht op. "Ook zou het fijn zijn als je me niet tegen een boom drukte." Sprak ze ernstig, maar niet voor lang. Daarna was al weer een grote grijns op haar snuit te zien.

De ander leek verlegen en wat confused keek Swift haar aan. "Z-zijn we al zo ver? Maar we hebben elkaar pas ontmoet..." Het enige wat Swiftpaw nu voelde, was heel, heel erge verwarring. In deze verwarring kreeg ze een harde trap op haar achterpoten en met een harde oef viel ze achteruit, waarbij haar hoofd de tak hard raakte.
Ze gromde zachtjes toen de kattin wegrende, naar de volgende tak. "Een antwoord voor een antwoord!" Miauwde deze, veel te vrolijk voor haar willen.
Haar klauwen zette zich woest in de tak. Wat dacht deze kat wel niet? "Ook zou het fijn zijn als je me niet tegen een boom drukte." Swift wilde de grijns heel graag van de snoet van de ander afslaan. "Swiftpaw." Antwoordde ze op de eerder gestelde vraag, waarna ze de ander met samengeknepen ogen aankeek.

"Swiftpaw." Ze glimlachte liefjes. "Yu." De poes wiebelde heen en weer op de tak. "Ik ben hier om plezier te hebben," Ze inspecteerde Swiftpaw. "Dat is gelukt, geloof ik." Ze hield haar kopje schuin. Zou ze weer weggestuurd worden? Who knows. Ze genoot er nu in elk geval nog van.

-Flut! Sorry..

"Yu." Stelde de ander zich voor, en de wenkbrauw van Swift schoot automatisch de lucht in. Was dat wel een naam? Het klonk in haar oren erg raar.
"Ik ben hier om plezier te hebben," miauwde de bloodclanner daarna en ze zuchtte zachtjes. Tuurlijk, waarom anders? Die bloodclanners hadden nooit een goeie reden. "Dat is gelukt, geloof ik." Swift nam de ander op, en constateerde dat die eigenlijk niet zo'n groot gevaar vormde voor haar. Zijzelf zou sterker zijn. Wat haar op zich best verbaasde, aangezien de bloodclanners toch alleen maar de beste katten had? Nou ja, ze was vast nog een leerling.
Oké, nu moest ze toch echt de beslissing maken; de bloodclanner laten blijven of wegsturen. Ze besloot voor het laatste, natuurlijk. "Nou Yu, pret voorbij. Al zou ik nog steeds antwoord willen op mijn vraag." Zei ze laag.

"Nou Yu, pret voorbij. Al zou ik nog steeds antwoord willen op mijn vraag." Ze hield haar kop schuin, en wiebelde met haar oren. "Hm? Heb ik je niet al antwoord gegeven?" Haar onschuldige uitdrukking veranderde in een seconde. "Jij wilt natuurlijk iets anders horen. " Ze sprong een tak naar beneden. "Wat verlang je van me? Dat ik zeg; 'goh, je hebt me door. Ik was hier, als enkele young-one, om jullie gebied over te nemen.' Hm?" Haar stem droop van het sarcasme, terwijl ze geen oogcontact verbrak met de thunderclanner. "Is dat wat je van me wilt, eekhoorn?"

"Hm? Heb ik je niet al antwoord gegeven?" Was het antwoord van de zwart-witte Young One, maar eigenwijs schudde Swift haar kop en keek de ander streng aan. Nee, dat antwoord was niet goed genoeg geweest. Bloodclanners kwamen nooit zomaar, daar waren ze te slim voor. Althans, dat was wat ze dacht, maar misschien was haar inschatting wel verkeerd. Maar toch, als ze niet slim waren, hoe zouden ze dan de Elite genoemd kunnen worden? Er moest altijd wel een plan in een aanval zitten, anders zou je geheid verliezen.
"Jij wilt natuurlijk iets anders horen. " Yu sprong wat lager, zodat Swift nu een tak hoger stond dan haar. "Wat verlang je van me? Dat ik zeg; 'goh, je hebt me door. Ik was hier, als enkele young-one, om jullie gebied over te nemen.' Hm?" Oké, nu klonk het toch best wel raar, maar het was toch wáár? Dat was waar ze altijd voor gewaarschuwd was.
"Is dat wat je van me wilt, eekhoorn?" De kattin had wat met bijnamen, besloot de apprentice, en ze knikte. "Ja," miauwde ze terug en schudde haar vacht uit. Ze zou is een bijnaam voor Yu verzinnen. Even denken. Het was niet al te moeilijk; waar werden alle clans door getreiterd én had een zwart-witte vacht?
"Dasje."