Busted. [&BLEAKTAIL]

Nervositeit stroomde door het lichaam van de kleine kitten. Vinekit boog zichzelf voorover terwijl hij naar de katten keek die in en uit het kamp gingen. Hij was nu al wat ouder en vond dat hij best eens een keertje het kamp uit mocht gaan. Ook werden zijn nachtmerries steeds erger en wilde hij graag de buitenwereld ontdekken. En zo kwam het dus dat het katertje naar buiten glipte. Hij moest op het laatste moment hard rennen omdat een Queen hem kwam zoeken, maar wist haar te omzeilen en wist het kamp uit te glippen. Zijn pupillen verwijdden zich toen hij de grootte van het territorium zag. Zijn kleine pootjes deden al pijn bij het idee om daar te gaan lopen, maar teruggaan kon nu ook niet meer. Dan kreeg hij gegarandeerd straf. En dus besloot het katertje om verder te wandelen. Hij snuffelde overal aan en keek gejaagd om zich heen toen hij iets hoorde. Hij zag een muis, maar hij maakte veel te veel lawaai om het diertje te vangen. Voor nu dronk hij nog steeds moedermelk, maar hij smachtte al naar een lekkere muis. Zijn pootjes begonnen zeer te doen, maar hij zette koppig voort. Hij wilde echt zo graag de verschillende geuren van de andere Clans ruiken zodat hij de geur kon ontdekken die verantwoordelijk was voor zijn vaders dood. Hij lette echter niet goed op en was zo bezig met de geur te ontdekken dat hij het smalle riviertje niet had gezien. Het volgende moment lag hij in het water te spartelen en greep hij zichzelf vast met zijn klauwtjes aan een uitstekende rots. Hij probeerde zichzelf weer op de rots te krijgen, maar dit ging nauwelijks. Hij besloot echter om niet voor hulp te roepen. Hij ging nog liever dood dan dat hij zijn zwakte zou laten zien. En dus vocht het katertje dapper door om weer terug op de rots te komen.

Het water botste gemeen tegen hem aan en duwde zijn onbeschermde buik hard tegen de rots waardoor Vinekit naar adem hapte. Hierdoor kreeg hij een golf water in zijn bekje en begon hij te hoesten. Door de bewegingen die hij maakte dankzij het hoesten begonnen zijn klauwtjes hun grip op de steen te verliezen. Echter voordat hij weer terug in de stroming belandde werd hij vastgepakt in zijn nekvel. Hij liet zijn pootjes hangen omdat hij nog steeds op adem probeerde te komen en omdat zijn buik pijn deed. Hij voelde een vaag wat warme vloeistof over zijn buik glijden en merkte dat hij aan het bloeden was. Hij ging echter recht staan zodat de kater tegenover hem het niet zou zien. Hij wilde zich niet zwak tonen tegenover zijn Clangenoten. Hij wilde een sterke kater zijn en dat wilde hij het liefst in zijn eentje worden, zonder hulp. Nu naar een Medicine Cat gebracht worden zou echt het domste zijn wat hem zou kunnen overkomen. ‘Ik was aan het zwemmen. Zag je dat niet?’ antwoordde het katertje droog op wat de oudere Warrior zei. Hij was geërgerd over het feit dat de Warrior hem had moeten redden en een tikkeltje gegeneerd gaf hij een lik over zijn borst. ‘Goed dan,’ sprak hij uiteindelijk en vol met tegenzin. ‘Ik wilde het territorium ontdekken. Is daar zoveel mis mee dan?’ Zijn kleine oogjes keken arrogant naar de grotere kater. Hij wist dat er van hem verwacht werd dat hij respectvol zou omgaan met ouderen, maar daar voelde hij de puf niet voor. Hij was te verbitterd en te agressief omdat te doen. Hij miste zijn vader enorme en zijn Clangenoten hielpen hem niet echt meer. Hij moest het allemaal op zijn eigen doen en had het gevoel dat hij eenzaam was in deze grote wereld. En dat maakte ook dat hij agressief en kribbig op anderen reageerde. Niet dat hij ooit zo dom zou zijn om zijn echte gevoelens aan hun te vertellen of zo. Nooit.

Vinekit was verbaasd over het feit dat de kater niet boos op hem werd. De meeste katten tegen wie hij zichzelf was werden boos op hem omdat hij zo’n toon tegen hun sloeg. Niet dat het hem iets kon schelen. Het was niet dat hij een bepaalde reputatie probeerde te bereiken in deze Clan of zo. Het enige wat hij wilde was opgroeien, het territorium verkennen, leren wie zijn vader had vermoord en diegene uitschakelen. Dat was al wat hij wilde. Hij wilde niet socialiseren met de katten in deze Clan en als het moest, zou hij proberen om met zijn gedrag zo veel mogelijk katten van zich af te houden. Er was geen enkele kat met wie hij bevriend zou raken op deze manier en dat wilde hij ook helemaal niet. Hij wilde dat katten een hekel aan hem kregen en ver uit zijn buurt bleven zodat hij in zijn eentje zijn zoektocht naar de moordenaar van zijn vader kon voortzetten. En het boeide hem niet dat hij geen vrienden had om mee te zoeken. Iedereen die in zijn weg stond, zou dat op een pijnlijke manier te weten komen. ‘Natuurlijk, wat jij wilt,’ sprak hij en hij rolde met zijn ogen. ‘En ik ben niet gewond.’ Hij gaf een lik over zijn borst om zijn ware gevoelens te verbergen en probeerde zijn buikje zo goed mogelijk af te schermen. ‘Ik kan zelf lopen, wat had je dan verwacht,’ viel hij uit. ‘Het is niet dat ik gewond ben of zo.’ En koppig stond het zwart-witte katertje op, de pijn in zijn buik negerend. Hij durfde niet te checken hoe groot de wonde was, maar hij voelde dat zijn pootjes nu al bijna begonnen te bezwijken onder heel zijn gewicht. Dat wilde zeggen dat de jaap in zijn buik dus niet min was. En aangezien hij jong was, was zijn buik vrij onbeschermd. Wat betekende dat hij dus hulp moest hebben. Hij gromde geërgerd. Hij haatte het als hij afhankelijk was van anderen. ‘Zie je wel dat ik kan lopen? Niks aan de hand,’ sprak hij triomfantelijk tegen de kater, daarbij net doende alsof hij niet half dood ging van de pijn. Ach, hij moest zichzelf gewoon niet zo aanstellen, zeg!

Vinekit bewoog kort met zijn oortjes toen hij de kater hoorde praten. ‘Uitdaging geaccepteerd,’ zei hij grijnzend tegen de kater. Dat was trouwens de eerste keer dat hij echt aan het grijnzen was sinds hij geboren was. Hij keek vooral chagrijnig en had ook wel een agressieve uitdrukking. Dat wist hij omdat hij ooit eens een keertje in een plas water naar zichzelf had gekeken. Hij durfde te wedden dat als hij Apprentice was of later zelfs Warrior, dat hij een nog norsere uitdrukking zou krijgen. Dan zou waarschijnlijk geen enkele kat meer in zijn buurt willen komen. Maar dat vond hij niet erg, want hij wilde geen vrienden. Hij wilde ook geen vrienden worden met deze behulpzame kater. Begreep die kat niet dat als hij nu toegaf dat het een teken van zwakte was? ‘Ja, dat weet ik zeker. Dus je hoeft het niet twintig keer te vragen,’ sprak hij geërgerd. Als de kater hem vragen bleef stellen, bleef hij zich herinneren aan de wond die zich op zijn buik bevond. De wond zou waarschijnlijk niet heel diep zijn, maar zo voelde het wel. Zijn zintuigen werden constant geprikkeld door het ergerlijke, pijnlijke en vooral prikkelende gevoel. Maar hij zou nooit toegeven. Hij concentreerde zich op zijn ruik, maar kon zijn omgeving daarmee nog steeds niet goed herkennen en gromde gefrustreerd. Zijn oortjes bewogen naar achteren toe. Zijn pootjes probeerden nog enkele stappen vooruit, maar de pijn in zijn buik werd ondragelijk en zonder het echt te willen zakte hij tegen de grond. ‘Niet helpen!’ bracht hij uit. ‘Het lukt best.’ Hij kwam moeizaam weer overeind en liep weer verder, zijn flanken zwoegend van de inspanning. ‘Ik snap niet waarom niemand me hier begrijpt,’ mompelde hij, niet in de gaten houdend of de kater hem wel verstond of niet. ‘Ik wil alles op mijn eigen houtje doen en zo afhankelijk mogelijk zijn, maar iedereen hier in deze Clan belet me steeds. Alsof ik al niet genoeg ellende heb meegemaakt.’ Hij kreunde zachtjes, want praten deed gewoon ook al veel pijn. En dus zweeg hij maar.

Zijn buikje begon steeds meer pijn te doen en voor zijn ogen begonnen er al zwarte vlekjes te verschijnen. Hij wist niet of dat zo kwam omdat hij een kitten was. Zouden Warrior’s ook zoiets voor hebben als ze een snee aan hun buik hadden? Zijn snee was best wel diep. De kitten vermoedde dat een rotspunt dit veroorzaakt had. Hij had zich uit alle macht ergens aan vast moeten klampen om niet met het stromende water mee gesleurd te worden. En dus had hij zich aan de eerste best rots vastgeklampt. Het was ook allemaal haastig en chaotisch geweest, dus het kon wel eens goed zijn dat hij zijn buik daaraan had opengehaald. Hij luisterde naar wat de kater zei en sloot zijn blauwgrijze ogen voor één moment even. Zou hij deze hulp accepteren? Als hij dit zou accepteren, zou hij misschien zwak overkomen en dat was iets wat hij absoluut niet wilde. Aan de andere kant begonnen die zwarte vlekjes voor zijn ogen steeds erger te worden en een paar weken in de Den van de Medicine Cat spenderen had hij er nu ook weer niet voor over. Zijn blik gleed naar de kater. Hij besefte zich dat de kater het eigenlijk best goed met hem voorhad. Waarom duwde hij de kater dan zoveel mogelijk van zich af? Waarschijnlijk omdat de kater zijn vader niet was en omdat hij zijn vader ook niet terug zou kunnen halen, evenals zijn moeder. Maar betekende dat per se dat hij bot moest zijn tegen anderen en ‘nee’ moest zeggen tegen alle hulp? Hij wist het niet. ‘Goed dan,’ zei hij zuchtend tegen de kater. Zijn oortjes zakten beschaamd opzij en hij bewoog zijn pootjes nerveus voor zijn buikje neer zodat deze beschermd was tegen al het kwaad van de buitenwereld. ‘Je mag me dragen,’ liet hij er mompelend op volgen. ‘Maar geen woord hierover tegen de andere kittens. Ik heb geen zin in hun medelijden of dat ze me uit gaan lachen.’ Dat laatste mompelde hij weer en hij liet zijn schouders zakken zodat hij er eigenlijk wel heel klein en fragiel uitzag. Een geeuw ontsnapte aan zijn bek toen hij besefte dat hij eigenlijk best moe was en vermoeid leunde hij met zijn kleine lijfje tegen de Warrior aan. Zijn kopje leunde vermoeid tegen diens poten en er was even niks meer te zien van de boze kitten van daarnet.