Mist & pain -Open-

De mist verhulde het bos en de grond, en Winter zag nauwelijks waar ze liep. Enkel haar snorharen en wenkbrauwen voorkwamen dat ze struikelde of haar kop stootte. Ze haalde diep adem, en gilde het bijna uit toen ze op een ontzettend scherp 'dingetje' stond. 'Wat in hemelsnaam was...' ze vloekte hartgrondig. Het klonk als een ontploffing in de doodse stilte. Kreunend struikelde ze verder. Wie had deze mist nou weer bedacht? Die ellendige Starclan zeker, om haar weer te straffen voor wat ze dan ook verkeerd had gedaan. Ineens stootte ze haar kop tegen 'iets'. Een felle pijnscheut dwong haar op de knieën. Haar kop kwam hard neer op de grond. Plotseling raasde er weer 'iets' voorbij. Waar was ze nóú weer beland? Ze probeerde op te staan, maar er schoot weer een pijnscheut door haar kop.

Spinpaw was vroeg opgestaan. Hij kwam het kamp uit en moest al direct zijn ogen tot spleetjes knijpen. Veel zag hij niet. Hij vertrouwde dan zijn oren en neus maar. 'Wat in hemelsnaam was...' Hoorde hij niet ver vandaan. Zijn poten begonnen te rennen. Er is actie! Hij versnelde zijn pas. Hij zag ineens een boom voor zijn gezicht staan. Hij sprong met zijn poten ertegen en duwde zich langs de boom heen. Spinpaw's poot bleef bijna hangen aan een wortel dan uit de grond stak. Toen hij dichter bij het geluid kwam, hoe dichter hij bij het thunderpath kwam. Hij verminderde zijn pas en voelde met zijn poten in de grond dat er een poes op het thunderpath aan het kruipen was. "Hee, jij daar! Wat doe je daar?" Vroeg hij aan de poes. In de verte zag hij lichten dichter en dichter komen. Een monster! Hij liep naar de poes. "Kom we moeten hier weg!" Zei hij tegen de kattin.

Vanuit de verte bereikte een stem haar oren. "Hee, wat doe je daar? Kom we moeten hier weg!" de woorden dansten door haar kop, en ze peinigde haar hersenen om ze te kunnen begrijpen. Wat was er mis met haar?! Ze keek de kater naast haar onnozel aan. Wat moest ze met nier werkende hersenen? "Sorry... wa...?" murmelde ze, zich afvragend wie hij was en wat ze hier deed. Waarschijnlijk was ze zojuist haar geheugen tijdelijk verloren, en ze kreunde zacht vanwege de pijn in haar kop.

"Sorry... wa...?" murmelde de kattin. Hij zag het licht dichter komen. Ze moesten hier weg! "Kom." zei hij tegen de kattin en duwde haar een beetje vooruit. Waar hij niet had opgelet. Was dat naast de thunderpath een kleine afdaling was. Hij zette zijn poot verkeerd en viel tegen de kattin. Net op dat moment toen ze beneden lagen raasde een monster voorbij. "Het spijt me dat ik je liet vallen, maar wat deed je daar?" vroeg hij nieuwsgierig.

"Kom." zei de kater, en hij begon ineens aan haar te trekken en te duwen. Auw, dat deed pijn! Ze piepte demonstratief, maar het hielp niet. Toen leek het plotseling alsof ze vloog, hoewel de daarop volgende klap haar iets anders vertelde. Was de grond nou zojuist tegen haar aangevallen? Ze probeerde haar gedachten te ordenen, maar dat slaagde niet echt. Toen ze probeerde rond te kijken, danste het licht voor haar ogen. Ze werd duizelig, en liet haar kop op haar voorpoten vallen. Ool al niet slim, ze werd er alleen maar duizeliger door. Intussen bedacht ze dat hij waarschijnlijk iets had gezegd. "Huh..." bracht ze enkel op verbaasde toon uit.

Spinpaw stond recht en het monster had hen net niet geraakt. De poes lag op de grond. Er is echt iets met haar. Ze had hem zelfs niet eens verstaan. Spinpaw begon opnieuw. "Ik ben Spinpaw. Heb je je bezeerd?" Vroeg hij tegen de poes. Hopend dat ze hem had verstaan.

De stem begon weer te kletsen, en deze keer verstond ze er wel iets van. "Ik ben Spinpaw. Heb je je bezeerd?" ze moest lang nadenken voordat ze begreep wat hij zei. "Mmhm.." mompelde ze, en vocht tegen de duizeligheid. Tja, kon hij dat zelf niet zien dan? Ze keek met waterigd oogjes op naar de kater, en leek te verdrinken in zijn blauwachtige ogen. Mm, net een rivier. Of een oceaan. Of een meer. Of een weet ik veel wat...

Spinpaw kreeg geen antwoord. Duidelijk er is iets en ze moet naar de midicine kat. De poes keek naar Spinpaw. Hij zag dat er tranen in haar ogen ontstonden. Spinpaw duwde en trekte haar recht. Hij moest naar de clan. De poes woog heel wat. Toch bleef hij haar dragen naar het kamp. De mist was nog niet weggetrokken. Hij zag heel weinig in de mistige wolken.

De kater begon weer aan haar te trekken, en ze gilde het uit van pijn. "Wa.. wa doe je?" mompelde ze, en probeerde hem te porren met haar poot. Enkel lukte dat niet, want er zat totaal geen kracht in haar pootje. Ze zuchtte diep en sloot gauw haar ogen. Haar ontbijt dreigde naar boven te komen als ze nog langer bleef rondkijken. Ze bleef nog even hemelen in haar droomwereld, maar uiiteindelijk verloor ze haar bewustzijn vooralsnog. Gut, wat had ze nou weer voor iets stoms gedaan. Waarom deed ze altijd achterlijke dingen?

Spinpaw deed haar pijn, maar ze moesten in het kamp zijn. De poes begon ineens te gillen. "Ik probeer je naar het kamp te dragen." Zei Spin. Hij bleef haar meesleuren. Spinpaw keek naar haar ogen. Die waren toe aan het gaan. "Wakker blijven!" Riep hij naar de poes. Als ze in slaap valt geraakt ze er misschien niet meer uit.

"Ik probeer je naar het kamp te dragen." zei de stem van ergens ver weg. Winterplume besteedde er niet veel aandacht aan, wat wel zou moeten. Ze viel weer weg in een soort slaap. "Wakker blijven!" klonk het ineens weer. Wanhopig probeerde ze haar ogen te openen, iets wat niet goed lukte. Ze murmelde wat onverstaanbare woorden, en vocht tegen de plotselinge slaperigheid. De pijn was ineens weg, wat op zich wel fijn was, maar het kon npoit iets goeds betekenen. Ze probeerde diep adem te halen, en wist wakker te blijven.

De poes murmelde iets. Hij kon het niet verstaan. Veel aandacht kon hij er ook niet aan besteden, ze was echt weg van de wereld. Spinpaw zocht naar andere krijgskatten die hem misschien konden helpen. Niemand was hier. De kattin had naar hem geluisterd. Spinpaw zag dat haar ogen open stonden. Nog een paar staarten lengtes en dan zijn we in het kamp. Hij zag de doorntunnel al staan. Met een snellere pas stapte hij naar binnen.