Gevaarlijk! (alleen Redeye!)

''Ik wist dat je me zou vinden, jij gebruikt je gehoor altijd''. Het was waar, Redeye gebruikte altijd haar oren. Haar ogen hadden altijd een wazige gloed gehad en haar neus was vaak verstopt. Haar oren waren groter dan die van de meeste katten. Redeye glimlachte en ging zitten. Blacksoul gaf haar een lik over haar hoofd en liep weg. Redeye had eigenlijk geen zin om achter haar aan te lopen. Ze wist dat Blacksoul op haar privacy gesteld was. Dus liet ze haar maar even alleen. Kom op, ga is wat jagen ik sterf van de honger. Jij zou vandaag jagen voor ons''. Redeye lachte. Honger? Ik zal wel kijken of ik wat kan vinden. Redeye rekte zich uit. Ze rende het bos in. Ze hoorde verderop meerdere kleine diertjes rennen. Kleine konijnen zo te horen. Ze had een keer eerder een jong konijntje vermoord, ze had zich toen weken vreselijk gevoeld, jong leven zou ze nooit meer vermoorden, dieren moesten een kans hebben te leven. Ze schudde de geluiden uit haar hoofd en luisterde of ze muizen of ratten zou horen. Niet veel verderop hoorde ze zware pootjes door moerasachtig water gaan. Twee ratten. Redeye sprong in drie grote sprongen naar het moerasje en in nog een sprong zat ze bovenop de eerste rat. Simpel en snel beet ze het beest zijn nek door. De andere probeerde te ontkomen maar was niet snel genoeg voor Redeye's poten. Ze haalde uit naar de rat en raakte. Ze sneed het spartelende beest open met haar scherpe nagels. Het beest bewoog meteen niet meer. Ze nam de twee levenloze lichamen in haar mond en rende terug naar de open plek.

Redeye kwam terug met twee dode ratten.''Ik rook konijn waarom ving je die niet?'' Zei Blacksoul die zich, na dat ze de zin had gezegd, ontfermde over de dode rat. De rat was oud en smaakte draderig, maar Blacksoul had honger gekregen van haar tochtje en at hem dankbaar op. Toen ze klaar was likte ze haar snorharen en begon haar zwarte kop te wassen.''Hoelang ben jij eigenlijk al Rogue? dat vraag ik me al best lang af.'' Zei Blacksoul door een paar likken heen. Na haar kop ging ze haar rug wassen met lange maar ruwe likken. Haar Inktzwarte ogen keken rond en bleven even op Redeye gevestigd zijn die nog niks had gezegd. Ze rekte zich uit en duwde het karkas van de rat naar een kuiltje toe. Ze ging, toen ze de rat in het kuilte had gelegd, zich omdraaide en met haar achterpoten begroef. Ze schudde zich uit. De zon kwam op en liet een Rode halsband zien die glinsterde in het zonlicht.

"Ik vind rat lekkerder." Loog Redeye gladjes en met een lach. Blacksoul keek anders tegen het leven aan als zij deed. Blacksoul had veel minder respect voor jong leven dan zij had. Ook wist blacksoul haar verleden niet. Redeye hielt het ook maar liever voor zich bij Blacksoul in de buurt. Ze was lid van de Bloodclan, en Bloodclan katten haatte Clankatten. Blacksoul zou haar verleden misschien niet accepteren. En anders zou haar Clanleider Scourge wel voor problemen kunnen zorgen. ''Hoelang ben jij eigenlijk al Rogue? dat vraag ik me al best lang af.'' Die vraag kwam als een inslag van een bom toen ze in gedachte verzonken was geweest. " Zo lang ik me al kan herinneren. Ik kan me niets anders herinneren als dit bestaan." Ze had niet helemaal gelogen. Het voelde pijnlijk om te liegen tegen zo'n goede vriendin als Blacksoul. Maar ze kon niet anders. Terwijl ze daar over na dacht kwam een felle rode zon op. Hij zette het hele veld in een spookachtige gloed en toen Redeye naar Blacksoul keek zag ze een rode halsband glinsteren om haar nek. Redeye keek verast en gefascineerd naar het rode ding. Het stond schitterend op de diepzwarte vacht van de poes. " Hoe kom je daar aan?" Het was een simpele en overbodige vraag maar Redeye wist niets anders uit te brengen. Ze keek verwonderd naar de poes en wachtte geduldig op een antwoord. Ze had haar rat nog niet eens aangeraakt.

Blacksoul schoof een beetje ongemakkelijk heen en weer.''Het is niet wat je denkt, ik ben echt geen poesiepoes geweest of geworden.'' Zei ze met moeite om haar stem onder controle te houden.''Deze halsband laat zien dat je bij de bloodclan hoort. Je kan er hondentanden aankrijgen voor je moed. Ik heb er een.'' Een afgebrokkelde hondentand glinsterde in het midden van de rode halsband.''Redeye ik voelde dat je net loog, ik ben je beste vriendin, waarom vertel je me het niet?'' Ze ging zitten en krabe zich op haar oor. Daarna liep ze naar Redeye en gaf haar een lik over haar gezicht.''We verbergen nooit iets voor elkaar, die halsband was ook mijn grootste geheim, nu wil ik jou grootste geheim weten.'' Ze zag dat Redeye nog steeds niks had gegeten en duwde met haar zwarte neusje de rat dichterbij bij Redeye. Blacksouls zwarte oogjes glommen van medeleven en standvastigheid. Ze had er alles voor over om voor Redeye te strijden.

''Redeye ik voelde dat je net loog, ik ben je beste vriendin, waarom vertel je me het niet? We verbergen nooit iets voor elkaar, die halsband was ook mijn grootste geheim, nu wil ik jou grootste geheim weten.'' Zei Bloodheart zacht en likte de poes over Redeye's gezicht. Redeye slikte Blacksoul was haar beste vriendin. Maar of ze dit ooit kon vertellen wist ze niet. " Ik lieg ja, ik lieg omdat ik niets anders kan. Maar het is echt niet belangrijk. Ik zou niet eens weten waarom ik er zelf mee zit in de eerste plaats. Het is zo nietig, het overkomt meer. Gewild of ongewild. Het is niets." Ze loog weer en dat wist ze. Het was wel iets, het iets dat ze niet kon loslaten. Het deed haar pijn en ze wou niets liever dan het met Blacksoul delen. Maar ze was bang op de poes haar reactie. Ze rekte zich overdreven uit en boog zich over de rat. Rustig nam ze een hap. Het was droog en draderig vlees. Met moeite slikte ze het door. Ze had nog nooit zoiets vies gegeten of gevangen. Ze keek verwonderd naar Blacksoul die hem helemaal op had gegeten. Ze zuchtte opnieuw en keek naar haar vriendin. "Die halsband staat je wel mooi." Grapte Redeye luchtig om de aandacht van haar verleden af te halen. Ze rekte zich overdreven uit en keek naar de hondentand die er aan zat. Ze glimlachte toen het leek alsof hij straalde in het zonlicht.

''Die halsband staat je wel mooi.'' Grapte Redeye. Blacksoul zuchtte, Ze had weer gevoeld dat Redeye had gelogen.'' Als je het niet wil vertellen, dan kan je dat zeggen.'' Met haar kop hoog in de luch stapte ze van Redeye vandaan. De mist was opgetrokken en nu kon ze alles zien. Ze waren op een open plek, in het midden een klein meertje, daar was nog wat nevel boven. De open plek werd omring met bomen en struiken. een pad leidde naar, zo te horen, een donderpad dat vrijwel verlaten was. Blacksoul ging zitten. Het bloed gonsde in haar hoofd. Redeye vertelt ook echt niks. Dacht ze inzichzelf. Ze mag blij wezen dat ik er voor haar ben, ik ben toch ook zo opmijzelf. Ze trok haar nagels in en uit. Ze stond op en draaide zich naar Redeye om. Ze ging voor haar staan. Met haar heup gooide ze Redeye omver. Ze stapte over haar heen en liep toen naar een van de zovele struiken. Ze verdween erin en kwam niet meer terug.

Redeye lag nog op de grond. Blacksoul was over haar heen gestapt en verdwenen in de bossen. Redeye voelde zich schuldig. Dit was haar schuld. Maar ze kon het gewoon niet vertellen. Ze sprong op en rende de richting in waar Blacksoul heen was gegaan. "Blacksoul, kom terug!" Riep ze door de dichte bossen. Maar er kwam geen antwoord. Van niemand. Redeye's ogen begonnen vochtig te worden. Dit zou de vierde keer in haar leven worden dat ze iemand die belangrijk voor haar was kwijt zou raken. Eerst haar moeder, toen haar vader die haar moeder wou beschermen. Haar zusje wie ze nooit meer zag. En nu ook nog haar beste vriendin. NEE, Redeye schudde de gedachte van Blacksoul verliezen uit haar hoofd en ze ging stilstaan. Ze zou Blacksoul's hartslag overal herkennen. Iedere hartslag van elke kat was anders. Die van Blacksoul klonk zacht maar toch zo uitnodigend en warm. Het hart van haar beste vriendin. Ze voelde zich gedesoriënteerd en keek schichtig rond. Ze hoorde overal geluiden enge geluiden. Geluiden die haar bang maakte. Het bos had ook niet meer zijn normale kleur. Het werd een vreemde kleur die ze niet kon plaatsen. Ze kon niets meer ruiken. Ze voelde zich draaierig en haar ogen voelde pijnlijk en zwaar. Toen besefte ze zich vlak voor alles zwart werd hoe makkelijk die rat die zij had zich had laten vangen. En toen begreep ze ook waarom hij zo smerig smaakte. Hij had rattengif gegeten. Van de tweebenen. En dat zelfde gif had zij nu in haar systeem. Het werd zwart voor haar ogen en het laatste wat ze voelde was de doffe klap van de grond onder zich. Ze moest drinken, water moest ze hebben om het gif te verdunnen.

Blacksoul voelde zich schuldig toen ze Redeye gefrustreerd haar naam had horen roepen. Ze draaide zich om, ze was al een eindje ver het bos in en ze rook dat Redeye haar niet achterna kwam. Haar haren gingen overeind staan van frustratie. Redeye kwam haar altijd achterna. Misschien begrijpt ze het en komt ze je niet achterna Zei een stemmetje in haar hoofd. Instinctief draaide ze zich weer om en liep verder.Maar wat als er wat was gebeurd? Weer draaide ze zich weer om. Ze was al een heel eind verwijdert van de open plek. Ze liet haar haren weer liggen en stapte weer richting de open plek. Ze joeg nog even achter een muis aan, maar de gedachte aan Redeye liet de muis niet vangen. Met lege poten keerde ze weer terug naar het pad ndat naar de open plek leidde. Toen ze aankwam bleef ze even in de struiken zitten. Toen viellen haar ogen op een zwart hoopje dat bij de rand van het meertje lag.''Redeye!!'' Schreeuwde Blacksoul. Ze rende naar het zwarte hoopje toe. Ze zag de aangevreten rat naast Redeye liggen. Ze rook eraan.Rattengif. Ze vloekte in zichzelf en keek naar Redeye. Diens borst ging zwaar op en neer. Ze kapte Redeye bij haar nekvel en sleurde haar moeizaam mee naar het water. Ze liet de mond van Redeye in het water zakken en zorgde ervoor dat ze nog wel kon ademen. Ze liep naar de Vergiftigde rat toe en gooide hem met een poot de struiken in. Deze rat verdiende het niet om begraven te worden. Ze liep weer naar Redeye toe en haalde haar uit het water. Ze rook aan haar adem. Hij was licht en stonk.''O, Redeye, verlaat me niet na alles wat we gedaan hebben.'' Ze legde haar zwarte kop en de flank van Redeye en viel in slaap.

Redeye's lichaam voelde zwaar. Ze ademde zwaar en ze dacht dat dit het einde was. Het gif deed zijn werk. Toen ze het bijna opgaf hoorde ze ineens de stem van Blacksoul in de verte. De stem riep haar naam. Ze voelde hoe ze aan haar nekvel ergens heen werd getrokken. Het deed haar niet veel meer. Ze voelde haar mond vochtig worden. Water. Iets in haar schreeuwde om het te drinken. Met het laatste kracht wat ze in haar had begon ze te drinken. Kleine slokjes kreeg ze binnen, ze begon nog zwaarder te ademen en af en toe voelde ze een steek door haar lichaam gaan. Ze voelde hoe de gedaante haar uit het water haalde en iets van lucht in snoof. Toen hoorde ze we de zachte stem van Blacksoul ''O, Redeye, verlaat me niet na alles wat we gedaan hebben.'' Redeye wou antwoorden, ze moest laten weten dat ze haar niet in de steek zou laten. Redeye gromde in zichzelf van frustratie, ze wist het zeker. Ze zou niet opgeven. Ze zou vechten. Vechten voor Blacksoul. Ze voelde een lichte druk tegen haar flank. Ze opende licht haar ogen, hoeveel pijn het ook deed. Ze zag haar vriendin tegen haar aan liggen. Langzaam leek Redeye ook in slaap te vallen. Maar ze wist zeker dat ze weer wakker zou worden, dat was ze aan Blacksoul verschuldigd.

Blacksoul voelde dat Redeye moeilijk ademde.Ze deed haar ogen open en sptiste haar oren. weer rook ze aan de adem van Redeye. Hij stonk nog steeds maar de stank was vermindert. Ook ademde ze niet meer zo licht. Redeye sliep. Blacksoul rekte zich uit en waste zich. Ze liep naar de struiken en verdween erin. Ze sloop door grote pollen gras en struiken aan de rand van de open plek. Ze wilde dicht bij Redeye blijven stel dat er iets zou gebeuren. Ze rook konijn. Het was nog jong maar ze moest het doden. Voor Redeye. Ze ging in jachhouding zitten. Het konijn hupte van het ene plekje naar het andere plekje. Het was opgewonden dus werd het moeilijker om het te vangen. Met een enorme sprong belande Blacksoul op het konijn. Het glipte haar poten uit en stoof de struiken in. Instinctief stoof Blacksoul erachter aan. Ze was sneller. Weer belandde ze op het konijn. En voor het maar een kick wilde geven was het al dood. Met het konijn in haar bek liep ze terug naar de rand van de open plek. Ze keek naar Redeye, ze ademde nog. Blacksoul voelde warm gesnor naar boven komen toe nze zag dat haar vriendin nog in leven was. Ze gooide he konijn de open plek op en stoof het bos weer in. Niet veel later ving ze nog een muis. Ze rook ook rat maar liet die maar zitten. Misschien was die ook ziek. Toen ze op de open plek kwam duwde ze het konijn voor Redeye neer. Zelf at ze de muis op. Maar onder haar ontbijt dwaalde haar gedachten af naar Redeye. Stel dat ze het niet zou overleven? Na het eten likte ze haar lippen af en stond op. Redeye had nu wel genoeg geslapen. Ze duwde het konijn opzij en pakte weer Redeye's nekvel. Ze sleurde haar weer mee naar het water en wachtte rustig af op wat er komen zou.

Redeye werd wakker van een zoete geur in haar neus. De geur van vers konijn. Het rook jong. Redeye wou het pakken maar het lukte niet. Al haar spieren voelden stijf en het leek alsof ze niet kon bewegen. De kleinste bewegingen deden vreselijk veel pijn. Ze voelde hoe ze opnieuw ergens heen gesleept werd en voelde weer water op haar lippen. Het voelde goed en ze liet haar pijn er licht door verkoelen. Ze begon weer haar goede gehoor terug te krijgen en ze hoorde de zachte hartslag van niemand anders als Blacksoul. Ze probeerde te drinken. Ze voelde hoe het vocht door haar systeem begon te lopen. Ze kreeg weer controle over haar spieren. Ze spande haar poten aan en probeerde op te staan. Even begaven haar benen het nog maar uiteindelijk lukte het haar toch. Ze opende moeizaam haar ogen en staarde naar Blacksoul. "Je.. je hebt me gered, als je er niet was zou ik.." Moeizaam hief Redeye haar kop en keek naar de Zilverpels. Ze had ze gezien. Ze had bijna haar ouders omhelst en zich bij de Sterrenclan gevoegd. Maar ze was terug gekomen toen Blacksoul haar had geroepen. Ze liep voorzichtig richting het konijntje. Ze liet zich vallen voor het dode dier en nam voorzichtig een hapje. Haar keel brande vreselijk en ze spuugde het geschrokken uit. Ze zuchtte en keek op naar Blacksoul.

''Je..je hebt me gered, als je er niet was dan..'' Sprak Redeye moeizaam en ze lichtte haar kop op naar Blacksoul. Blacksoul zuchtte. Ze wist wat Redeye had doorgemaakt. Bijna bij de sterrenclan voegen en dan weer levend worden was geen pretje. Het bleef dan altijd ongeveer een maan door je heen spoken als een soort droom. Ze had het ooit ook een keer meegemaakt. Ze was toen aangereden door een monster. Maar toen ze klaarstond omm zich bij de sterrenclan te voegen was er niemand gekomen, niemand. Ze was toen weer levend geworden omdat niemand haar was komen halen. Ze moest zich toen zelf door de tijd heen slepen, niemand die haar verzorgde. De wond in haar flank was nooit helemaal geheeld omdat het haar nog steeds herrinderde aan de sterrenclan. Ze keek toe hoe Redeye moeizaam naar het konijn toe liep en zich liet vallen.Redey nam een hap en spuugde het daarna meteen weer uit. Redeye zuchtte en keek haar aan. Blacksoul knikte bemoedigend terug.''Je moet eten, ookal is het vies. Anders lig ik hier zometeen met een haf vergane poes te slapen.'' Zei Blacksoul half als grap en half serieus. Serieus was ze vaak, maar ze kon ook grappen maken. Redeye wist dat. Toen Redeye bijna het dieptepunt had bereikt wist Blacksoul haar op te vrolijken met allerlei grappen. Ze likte haar pootkussentjes en oren.''Ik ben blij dat je weer een beetje beter bent, maar je moet vooral veel rusten, eten en slapen.'' Ze stpate op Redeye af en begon haar vacht grondig te wassen. Soms kwam ze vlooien tegen en die kraakte ze dan meteen. dat deden beste vrienden nu eenmaal voor elkaar.

''Je moet eten, ookal is het vies. Anders lig ik hier zometeen met een haf vergane poes te slapen.'' Zei Blacksoul met een zachte glimlach. Redeye had geen zin om te reageren op de grap en het deed sowieso pijn bij elke inspanning. " Het is niet vies.. Het brand zo erg in mijn keel." Ze probeerde weer een hap te nemen en dit keer slikte ze het dapper door. De pijn lette ze nu niet op. Blacksoul had gelijk, ze moest eten. ''Ik ben blij dat je weer een beetje beter bent, maar je moet vooral veel rusten, eten en slapen.'' Redeye knikte half. Ze legde voorzichtig haar kop op haar poten en keek Blacksoul aan die haar begon te wassen. Redeye sloot haar ogen. Het voelde goed. Redeye zuchtte. "Ik voel me al weer beter hoor, ik ben geen kittypet" Zei Redeye lachend. Het lachen deed pijn maar dat liet ze niet zien. Ze duwde Blacksoul half van haar af en probeerde op te staan. Haar poten begaven het bijna onder haar en ze gromde in zichzelf. Ze beet op haar lippen en stond verder overeind. Ze wankelde en viel tegen Blacksoul aan. Ze gromde. Zo zwak was ze nog nooit geweest. Ze krabbelde weer op haar eigen poten en keek Blacksoul schuldbewust aan. "Sorry." Fluisterde Redeye zacht. Ze zwiepte met haar staart en keek Blacksoul aan.

Onderwerp: Re: Gevaarlijk! (alleen Redeye!)