Nieuw {Open}

Bubbles liep door zijn nieuwe buurt, hij was nog maar een weekje geleden bij zijn moeder, boertjes en zusjes weggehaald, hij had al verhalen gehoord, maar wist nog niet hoe het echt zou zijn. Nu het hem echt was overkomen wist hij hoe het echt voelde. Hij nam de omgeving goed in zich op. Zijn oren waren gespitst op elk geluidje, en hij was bang dat hij aangevallen werd door een kat die hier al langer woonde. Hij hoorde een andere kat over de straat lopen, en keek om, hij zag een andere kat lopen. "W-wie b-ben jij?" vroeg hij aarzelend aan de kat.

Op een slakkengangetje slofte Viserys door de buurt. Alles was rustig en hij had geen spoor van Bloodclan of andere katten kunnen ontdekken dus hij ging wat verder bij zijn huis vandaan dan normaal. Hij had hier eigenlijk niets te zoeken, maar het was fijn om de sleur eens te doorbreken. Toen hij opkeek zag hij een andere kat lopen een kitten. Hij keek hem een beetje minachtend aan. "W-wie b-ben jij?" Vroeg het kleine ding aarzelend. "Viserys." Zei hij een klein beetje minachtend. De kit moest nieuw zijn als hij hem niet kende. "Nieuw in de buurt?"

"Ja" Bubbles merkte dat de kater minachtend naar hem keek, dat was zijn bedoeling niet! Hij maakte zich groot, maar zonder zijn haren overeind te zetten. Hij voelde zich plots minder onzeker, en keek de kater recht aan, met een doordringende blik in zijn ogen.

"Ja" Antwoordde het kleine katertje terwijl hij zich groot probeerde te maken. Viserys grinnikte. Hij kleine ding was net niks, en hij vond het bijzonder vermakelijk om hem zo te zien. "Heeft je moeder je geen manieren geleerd?" Vroeg hij op een hooghartige toon. "Ik stelde mezelf voor. Nu moet jij zeggen hoe je heet. Zo moeilijk is het niet."

Ze voelde zich slecht, beroerd kon je wel zeggen. Ze had duidelijk moeite om genoeg zuurstof binnen te krijgen en haar flanken zwoegden soms iets met horten en storten. Haar bruine vel was grauw en ook haar gifgele ogen glansden niet zo alert als dat ze normaal deden. Toch verliet de oude kattin het Twolegnest, simpelweg omdat ze er niet goed in was om binnen te zitten. Het werd er meestal niet beter op als ze zich opgesloten voelde, daar kreeg ze het enkel maar benauwd van. Toch was haar energielevel lang niet wat het hoorde te zijn en zag ze er eigenlijk gewoon niet uit. Ze maakte zich een beetje zorgen of ze de ziekte ook deze keer zou overleven al zou ze dat nooit aan zichzelf toegeven. Nee, daar was ze veel te trots voor. Ze stopte met lopen toen de geuren van Kittypets haar neus binnen drongen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen om haar beeld scherp te krijgen en keek om haar heen. Het irriteerde haar dat ze de geuren niet herkende. Werd ze nou vergeetachtig of waren de geuren nieuw en als ze nieuw waren waarom wist zij dat dan niet? Ze moest alles weten, anders werd ze rusteloos. Ze spitste haar oren waardoor ze nog net de laatste woorden opving. “Nou nou.” Zei ze uiterst kalm, zonder enkele emotie in haar stem. Haar stem klonk duidelijk en ze had iets autoritairs over haar heen. Ondanks dat ze doodziek was, straalde ze zelfvertrouwen en zelfbeheersing uit. “Niet te hard zijn voor dat kleintje.” Ze ging zitten en legde haar staart om haar middel.

"Dankje mevrouw, ik heet Bubbles" Het katertje was een beetje bang voor haar, maar ze zag er wel aardig uit. Hij keek van Skinny Love naar Viserys, en weer terug. De poes zag er een beetje ziek uit, maar ze leek wel energiek. Hij besloot er maar niks van te zeggen, want hij wou de oude poes niet overstuur maken.

Lola zwierf wat rond in de twoleggplace, ze had hier niet zoveel last van ze als in haar vaders territorium. Al waren er hier meer. De wezens die zij en haar familie rechtlopers noemden, noemden velen twoleggs. Ze zag een groepje katten, nou ja groepje, eerder drie. De jonge zwart-witte poes liep er rustig naartoe. Ze zag jonge kitten, ongeveer de leeftijd toen zij haar moeder verloor, eerder gezegd toen haar moeder haar werd afgenomen, aangezien die vermoord was door andere katten. Ook zag ze een nog vrij jonge kater, en een oude poes. Misschien wel interessant. "Dus wat doet zo'n jonge kit hier helemaal alleen zonder zijn mama?" Vroeg Lola.

"Ik ben weggehaald bij mijn mama door twolegs, maar ik vind het niet zo erg hoor, want ik ben al groot genoeg om mezelf te redden!" Bubbles was beledigd door Lola, maar wou haar niet aanvallen, hij wou zich gedragen, en aardig doen tegen Lola. "Ik heet Bubbles, en jij?" Hij vroeg het kalm, hij had al behoorlijk wat beheersing voor een kitten.

Lola keek niet echt onder de indruk. "Ja, en daarom zou je het geen twee dagen volhouden als rogue" Antwoordde Lola nuchter. Zonder de Rechtlopers die voor hem zorgden, zou Bubbles waarschijnlijk al lang de klos zijn. "Lola. Zo heet ik." Antwoordde ze wat kortaf. Lola ging rustig zitten. Waarschijnlijk zou een van de twee oudere katten haar er wel op aanspreken dat ze niet gemeen moest doen tegen het kleintje, maar daar zou ze toch niet naar luisteren.

Bubbles dacht dat als hij zielig ging doen, hij misschien de aandacht van iedereen zou krijgen, en Lola zou stoppen met vervelend doen. Hij trok een zielig gezicht, en ging huilen, een traantje rolde over zijn wang, "I-ik kan mezelf wel redden hoor!" Hij snikte tussen zijn woorden door, en het was behoorlijk geloofwaardig. Hij kon altijd al goed nep huilen, maar dit keer was het net echt. Hij snikte nog wat door, en schuifelde met zijn pootjes, als dit was wat hij moest doen om Lola te laten stoppen, dan zou hij dat doen.

Lola keek naar hoe de kit begon te huilen. "Tja dit bewijst al van niet, je hebt rechtlopers die je voeden, je een slaapplek geven. Dat doe je allemaal niet zelf. En als je denkt dat je zo stoer bent zonder je moeder, dat ben je niet. Je kan jezelf niet redden, geloof me maar. Ik heb er ervaring mee gehad." Ze sprak op alles behalve een sympathieke toon.

Bubbles keek haar met betraande grote ogen aan, "maar ik neem aan dat jij ook nog bij je mama woont" Hij wist niet zeker hoe Lola hierop zou reageren, maar hij probeerde wat, hij snikte nog steeds, en liet zich niet kennen. Hij stopte langzaam met huilen, op het laatste liet het katertje nog een paar grote snikken horen, en toen was het afgelopen met het huilen.

Even schoot er een pijnlijke blik door haar ogen, maar die knipperde ze weg. "Mijn moeder is dood, vermoord. " Antwoordde ze kortaf. "Dus hou op met janken want er bestaan wel grotere problemen." Ze staarde de kitten met een lichte boze blik aan. Ze praatte niet graag over haar moeder.

Hier had Bubbles op gehoopt, op zo iets als dat haar moeder dood was. Hij zag een pijnlijke blik door haar ogen gaan. Ze wou het hem kennelijk niet laten merken, maar hij had haar wel door. "Dat weet ik, maar ja, ik heb er niet zo'n probleem mee hoor! Ik huilde omdat jij zo gemeen deed!" Hij was normaal niet zo kattig, maar hij vond Lola echt vervelend.

Lola staarde hem aan. "Gemeen? Reëel zul je bedoelen. En ik doe alleen zo, omdat jij zo vol van jezelf bent, en zo brutaal. Je kunt je zelf echt niet redden geloof me maar, ik wil je het wel zien proberen. Maar niet alle rogues zien kittens als iets heiligs, en verwonden ze ernstig. En dan heb je nog BloodClan. Maar als jij denkt dat je hun aankan, mij best." Zei ze tegen Bubbles.

Bubbles keek haar met opengesperde ogen van angst aan, hij had ineens bewondering voor Lola. "Wat is de BloodClan? En doen Rogues dat echt?" Hij kon zijn oren niet geloven, zou Lola gelijk hebben? Hij wist het niet.

Ze zag de uitdrukking van de kit veranderen in angst. "Sommige wel, en wat BloodClan betreft, heb je ooit wel eens een kat gezien hier die er heel gemeen uitzag, onverzorgd, en gevaarlijk?" Vroeg ze aan de kitten. Zou ze dat ook nog helemaal moeten uitleggen.

"J-ja" Bubbles keek heel bezorgd, hij wou eigenlijk terug rennen naar zijn twolegs, maar hij deed het niet, hij wist wel beter. Dit was zijn territorium nu, en hij zou het moeten beschermen. Hij bleef staan waar hij stond en keek Lola recht aan.

Ze vond het wel grappig, de kitten bang te maken, al zouden velen dat misschien als ziek beschouwen. Tja dan had de kit maar niet zo brutaal moeten zijn. "Dat is dus meestal BloodClan" Antwoordde ze kalmpjes. Lola staarde terug in de kitten oogjes, wanneer ging dit mormel nou eens opgeven.

"Dankje voor de waarschuwing" Bubbles was ineens minder bang, maar hij was Lola dankbaar voor de waarschuwing. "Heb je nog meer om me voor te waarschuwen?" Hij wou alles weten wat hij te weten kon komen.

Onderwerp: Re: Nieuw {Open} $Nieuw {Open} Icon_minitime$