Moonlight drowns out all but the brightest stars

Geeuwend werd de jonge kitten wakker. Slapen was zo ongeveer alles dat ze deed in deze fase van haar leven. slapen, wakker worden, een paar nieuwe dingen leren, eten, en terug slapen. Niet erg spannend, zou je denken. Maar voor dit jonge schepsel was alles spannend. Ze had nog niets meegemaakt, ze moest alles nog ontdekken. Ook vandaag was er weer iets dat ze nog niet gezien had.. Het licht was anders, veel donkerder. Een wit licht scheen door de ingang van de nursery naar binnen, en ietwat nieuwsgierig probeerde de rosse poes ernaartoe te kruipen. Maar haar pootjes waren zwak, ongetraind, en ze kreeg zichzelf alleen maar zo ver dat ze omgedraaid was. Sommigen van haar siblings liepen al, maar zei was zo ver nog niet; Ze was trager in haar ontwikkeling. Ze had niet eens een woord gezegd, tot nu toe.. Redkit sloot haar oogjes opnieuw en merkte daardoor niet dat een blauwgrijze kattin dichterbij kwam gelopen.

Eerste post Bluewisp

Het was een van haar favoriete plekken uit het hele kamp, de nursery. Het was weer een van die nachten waarop Blue niet kon slapen, een nacht waar al haar zorgen teveel werden. Het maanlicht scheen fel en weerkaatste in haar blauwe ogen als ze er naar toe keek. Met een zachte zucht sloop ze naar de plek waar de Queens sliepen. Soms sliep ze naast de Nursery, als bescherming maar ook omdat het voor haar voelde als een vertrouwde plek. De plek van haar moeder. Eenmaal aangekomen merkte ze en klein bundeltje op dat voor de ingang zat. Het poesje had een rossige kleur en een glimlach toverde zich om haar lippen. "Hé kleine, wat doe jij hier zo laat." Murmelde Blue zachtjes terwijl ze haar neusje tegen het kopje van de kitten aanduwde als begroeting.

De jonge poes opende haar oogjes opnieuw toen ze een onbekende stem hoorde en de neus van diegene tegen haar kopje voelde. Ze tilde haar kopje op en keek de onbekende aan. Bij wijze van antwoord piepte ze eens, waarna ze opnieuw probeerde op te staan. dit keer leek het te lukken; wankel weliswaar, maar ze stond op haar vier pootjes. De rosse tabby geeuwde even en schudde haar kopje, waarna ze de grijze poes nieuwsgierig aankeek met haar blauwe oogjes. Opnieuw piepte ze, dit keer om te vragen wie het was. Haar mond probeerde de woorden te vormen, maar het lukte niet - enkel het zielig piepje kon ze uitbrengen; Dat was ook normaal, natuurlijk - ze was immers nog zeer jong.