Thunderstorm

Een koude bries vloog de ingang van de Elders Den binnen. Geïrriteerd draaide ze zich om met haar rug gekeerd naar de ingang. Kon ze gewoon niet eens normaal slapen? De kattin lag opgekruld in haar nest. Haar snuit tegen haar buik aan, leunend op haar voorpoot. Af en toe bewoog ze met haar staart om te tonen dat ze wakker was, maar gewoon geen zin had om op te staan. Ze boorde haar klauwen in het nest om haar lichte frustratie erop af te reageren. Future spitste haar oren naar achteren, richting de buitenkant van de Den. Zo te horen was het aan het regenen, niet zo'n klein beetje ook. Misschien was het zelfs aan het donderen. Echter had haar verstand gelijk gehad want de kop van de rode poes schoot omhoog bij het horen van een donderklap dichtbij. Haar borstkas ging zwaar op en neer voordat ze haar kop weer op haar voorpoten liet leunen. Ze kon toch al niet meer slapen en na al die seizoenen was het opstaan met maar drie poten nogsteeds moeilijk. Dus bleef de oude kattin maar liggen en sloot haar ogen. Wat had ze vandaag te doen? Niks. Simpelweg, helemaal niks, en zo was haar lot voor haar voorgesteld. Ze was al haar leven lang hier zonder maar de kans gekregen te hebben het leven van een Warrior te leven. Was ze maar nooit op het Thunderpath gelopen.

&Deathwhisper

De kattin werd er langzaamaan moe van. Ze wou haar benen strekken! Uiteindelijk was de wil te groot geworden. Ze zette al haar kracht wat nog in haar spieren zat schrap en tilde zichzelf op. Een scheut van pijn schoot vanaf haar verminkte poot naar haar lichaam en liet haar eventjes ineen kruipen. "Futurerose?" hoorde ze het bekende gebrom van de kater. "Ik leef nog", mauwde ze schor terug als grapje bedoelt. Gewoonweg om hem te plagen. Maar he, ze stond eindelijk op haar poten en hinkelde naar de ingang van de Den. Snel stak ze haar snuit naar buiten. "Het lijkt erop dat we de hele dag hier met elkaar opgescheept zitten, alweer." Het laatste klonk teleurgesteld. En ze had de kittens vandaag beloofd een verhaaltje te vertellen. Dan maar de volgende keer. Ze had vandaag toch al geen zin. Iets onverstaanbaars mompelend zat ze neer. Haar goede achterpoot, die sinds het ongeluk alle last van de verminkte moest overnemen, mocht ook wel eventjes rust krijgen. Althans, ze was niet eens een paar minuten geleden wakker geworden. Mentaal hield ze haar schouders op, wat maakte het uit. Ze was een Elder, daar kon niemand tegen op.