Good morning

Warpaw beende rustig door het territorium van Riverclan. Hij zou weer een poging doen te gaan jagen, al lag zijn hoop niet hoog. Riverclan stond niet bekend om zijn wildere velden of bossen vol prooi. Nee, die stond bekent om vis, en vissen was iets wat hij nu eenmaal niet kon. Maar gelukkig hadden ze the Sunningrocks van die vuile Thunderclanners kunnen terugwinnen. En omdat het naast de rivier ligt kon hij hier best een poging wagen. Met open mond volgde hij het spoor van een muis. De geur van muscus en chrysanten waren het duidelijkst te herkennen. Met een zwiep van zijn staart en met gespitste oren vond hij eindelijk diens eigenaar. Een fatsoenlijk muisje, zachtbruine vacht en redelijk rustig door het mooie weer van de dag. Met een grijns in zijn ogen zakte de kater door zijn poten en sloop dichterbij, en hoewel dit niet zijn beste punt was kon hij het zeker genoeg om dichterbij te komen. Op nog een redelijke afstand hief hij zijn achterwerk, zette een stap naar achteren en sprong. Dankzij zijn gespierde achterpoten kwam hij recht op het muisje terecht en beet met een simpele knak het tere nekje door. Hij hapte het ding op en liep ermee naar een van de hoge rotsen die verwarmt waren door de zon. Hier ging hij liggen, alsof hij koning van het gebied was, en nam een hap. Het kon hem geen moer schelen dat hij nog niet voor de clan gejaagd had, ze kwamen er toch nooit achter. En hij wou immers niet zijn moeite aan ondankbare katten verspillen.

{ Eerste post Rhymepaw

Warpaw nam rustig nog een hap van de muis, waardoor een sterke maar bittere smaak zijn mond vulde. Het beest was jong geweest waardoor het veel spieren had, die smaakte altijd zo sterk. Maar iets in hem kon het wel waarderen, daarbij mocht je niet klagen. Eten was eten. Terwijl hij daar zo lag lieten de warme stralen zijn pels glanzen, nijdig keek hij ernaar om. Wat haatte hij die vrouwenpels, kon hij niet gewoon tabby zijn? Iets saais. Plots klonk er een luid gekraak en Warpaw sprong op, nekharen overeind en klaar om iemand een forse tik te geven mocht het nodig zijn. Maar al snel kwam er een poes uit de bosjes en hij zwiepte zijn staart even, waarnaar hij weer ging liggen. ‘Pop, als je met me wilt praten hoef je me heus niet te volgen.’ Hij grijnsde zijn charmante, maar iets neerbuigende lachje. ‘Ik bijt, meestal, niet.’ Hierna nam hij veelzeggend een hapje van zijn muis en likte zijn lippen af.

Hij vond haar amuserend. Meer had hij geen mening over haar. Ze was een wit met grijze poes en had heldere blauwe ogen. Zeker niet lelijk, maar Warpaw leek vrijwel alles op dat punt interessant te vinden. Zo lang ze vrouwelijk waren, mannen waren alleen goed te bevechten. Hij kreeg ook een heel mooi antwoord van klinkers en medeklinkers. Een smirkje kwam op zijn gelaat. Ze was zeker amuserend. Bij haar vraag, wat een mislukt grapje was, liet hem bijna weldenkend omhoog kijken. ‘Hmm, meestal twee keer in de week. Maar ik maak soms uitzonderingen’ het laatste voegde hij met een knipoog toe, waarna hij nog eens met zijn staart zwiepte en een hap nam van zijn muis. Allemaal zonder het oogcontact te verbreken.