Who says murderers can't be nice?

Vanuit het hoge gras had de rosse kater toegekeken hoe de tabby kattin richting de afgrond was gelopen. Vervolgens haar beklacht had gedaan aan Starclan en diverse pogingen had gedaan om te springen. De kater was naar haar toegelopen en had met haar gepraat. Toen het voor hem duidelijk genoeg was dat ze het leven niet aan kon en snel door zou draaien, als ze daar al niet mee bezig was, had hij haar een zet gegeven. Met een tevreden blik in haar ogen viel de kattin de kloof in om met een dodende klap neer te komen. En kwam geen beweging meer vanaf, niet eens een ademhaling. Twee vliegen in een klap. De kattin was van haar ellendige leven af en er was weer een clankat minder die problemen kon zijn voor de Elite. Hellhound had een tijdje nog naar de kattin gekeken, op het moment dat hij zich omdraaide hoorde hij geritsel in de buurt. "En wie mocht getuigen zijn van dit trieste gebeuren?" Vroeg hij aan degene die het geritsel veroorzaakte. Het woord 'trieste' sprak hij zo uit dat het duidelijk was dat de kater er totaal niets triests aan vond.

{Eerste post voor Zira}

Met de oren in haar nek gedraaid grauwde Zira naar haar tegenstander, een tabby poes die op weg was naar de gorge en haar aangevlogen had. Vervelende, verwende Clankatten ook, die altijd maar dachten dat al het gebied van hen was. Haar klauw schoot naar het gezicht van de poes en ze grijnsde toen ze volop raakte en er een diepe snee ontstond in het gezicht van de eerst-nog-zo-mooie-poes. Ze moest haar agressie kwijt en als iemand haar dan aansprak met een verkeerd iets kon je al snel een gevecht verwachten. Een gevecht die je niet winnen zou. Ze zeiden toch altijd dat Riverclanners zo sterk waren? Nou, blijkbaar niet zeg. Ze konden zichzelf niet eens fatsoenlijk verdedigen.

De tegenstander van de Elitekattin begon moe te worden en het was duidelijk te zien. Zira glimlachte lief - wat er heel beangstigend uit gezien moest hebben. "Heb je eindelijk genoeg?" Vroeg ze vrolijk, waarna ze naar het oor van de kattin hapte. Die knikte snel en verdween, precies de richting in waar Zira van plan was om naartoe te gaan. Zeg, dat kon zomaar niet! Met een zucht staarde ze het mormel na dat de bosjes in verdwenen was en liep er doodleuk achterna. Ze zou deze kat wel vermoorden, met rede dat ze haar twee keer dwarszat.

Toen ze bij de gorge aankwam kon ze de poes nergens bekennen, maar wel een Hellhound die vroeg wie 'dit trieste gebeuren' had meegemaakt. Meteen wist Zira wat er aan de hand was; Hell had die poes natuurlijk vermoord. Maar waar lag dat mormel dan? Een grijns ontstond op haar gezicht en ze stak haar kop over de rand van de gorge, waar ze de clankat meteen zag liggen. Ze knipoogde naar Hell en grinnikte. "Good job," complimenteerde ze hem.

Twee bekende, rode ogen verschenen uit de bosjes. Zira. Een van de weinige katten die hij daadwerkelijk mocht. Dat was al heel iets in zijn geval. De tabby kwam naar de rand gelopen en keek over de rand naar de clankat die beneden dood lag. De andere Elite kat knipoogde grinnikend naar hem. "Good job," vulde ze haar acties aan. "Dankje, die krassen over d'r kop waren zeker van jou is het niet? Mooi werk." Complimenteerde hij haar terug. De krassen die de kattin over haar kop had waren voor hem overbodige informatie geweest, tot hij wist van wie ze waren. De rosse kater keek nog eens over de rand naar de Riverclanner, nog geen beweging, doder kon niet. "Als ze al willen springen is het te makkelijk, een duwtje was genoeg." Mompelde hij lichtelijk verveeld. Het was leuker als de katten daadwerkelijk weerstand boden in plaats van zich gewoon lieten duwen. "Verder nog iets interessants mee gemaakt Zira?"