Nightmares

Als er wallen onder de ogen van een kat konden verschijnen, dan had hij ze nu tot aan de grond. De witte kater strompelde wat moeizaam van de Warrior Den in de richting van de Medicine Den. Moeizaam slikte hij. De laatste paar maanden was hij ... afwezig geweest, veel te afwezig. Zijn partner was permanent Queen geworden door iets waar hij te laat bij was, zijn dochter was Medicine Cat Apprentice geworden wat hij niet eens door had gehad. Hij voelde zich een verschrikkelijke vader en partner, zijn familie verdiende dit niet. En het enige excuus dat ie had? Het feit dat hij al manen geplaagd werd door nachtmerries en niet kon slapen, waardoor hij overdag letterlijk als een Starclan kat [aka een geest] door het kamp heen slenterde en weinig tot geen prooi mee terug nam van zijn jacht rondes. Hij zuchtte zachtjes en stak zijn kop de Medicine Den in. "Mistpaw?" miauwde hij vermoeid, terwijl de witte kater moeite had zijn blauwe ogen open te houden. Zou zijn dochter kwaad op hem zijn omdat hij niet bij haar ceremonie was geweest? Wie zou 't weten ...

[Mistpaw pls C:]

De kleine poes was achter in de den aan het kijken naar de voorraden. Het was oké, maar ze moest binnenkort wel nieuw spinrag vinden. Haar oren spitste zich toen ze voetstappen hoorde bij de ingang van de den. Was Jayfeather daar? Of moest zij er heen? "Mistpaw?" hoorde ze een bekende stem. Haar hart sloeg over terwijl ze om hoek keek. Hij stond er echt! Haar vader, Polarbear. "P-pap?" aarzelde ze terwijl ze naar hem toe liep op een drafje. Ze bekeek hem. Hij zag er vermoeid uit, hij leef wel halfdood. "Uhm.. sorry dat ik het zeg pap, maar... je ziet er niet uit." zei ze toen zachtjes. Ze wist niet zeker of alles wel goed ging met hem. Had hij problemen? Waarom had ze dat dan niet eerder gezien! Het was haar eigen vader. Was hij daarom niet op haar ceremonie geweest? Ze nam het hem meteen minder kwalijk. "Waar heb je last van?" haar stem ging iets meer naar serieus. Ondanks dat het haar vader was moest ze wel voor hem zorgen zoals ze voor de rest van de clan zou doen.

Een kleine glimlach verscheen op z'n gezicht toen hij herkend werd door zijn dochter. Mooi, ze was hem in ieder geval nog niet vergeten. Hij stapte vermoeid de Den binnen en meteen sloeg de sterke geur van kruiden in zijn gezicht. "Dank je," zei hij zachtjes, toen er naar zijn hoofd werd gesmeten dat hij er niet uit zag. Hij slikte enkele sarcastische en misschien pijnlijke woorden in, hij was hier om de band met zijn dochter te versterken, niet kapot te maken. Misschien was hij toch een minder goede vader dan dat 'ie dacht ...
Zijn witte oortjes gingen in zijn nek liggen toen er aan hem werd gevraagd wat er scheelde. "Nachtmerries," liet hij met een zachte miauw weten. Starclan wat haatte hij dit, toegeven dat er iets mis met hem was. Dat was ook de reden waarom hij pas zo laat bij de Medicine Cats had aangeklopt. Zijn trots had hem niet laten gaan, hij zou zichzelf er wel uit kunnen werken. Maar nee, het ging alleen maar slechter en uiteindelijk had hij wel moeten toegeven ...

"Dank je," klonk er zachtjes vanuit Polarbear. Mistpaw knikte. Het was haar taak om voor hem te zorgen. "Geen bedankt zeggen als ik nog niks heb uitgevoerd." grijnsde de wit-grijze poes naar hem. "Nachtmerries," liet Polarbear zacht weten aan haar. Haar blauwe ogen keken hem eventjes aan. Het paste in zijn gedrag en hoe hij eruit zag. Ze observeerde hem eventjes met haar blauwe ogen en draaide zich toen om en dook met haar neus tussen de kruides. Ze trok kamille tevoorschijn. "Dit is kamille, werkt kalmerend en zal je helpen om wat makkelijker door de dag heen te komen." merkte ze op. "Eet ze maar. Vanavond moet je een maanzaadje bij me ophalen." legde ze uit. "Weet je wat paardebloemen zijn en hoe ze eruit zien?" vroeg ze toen nog, terwijl ze wachtte tot hij de kamille blaadjes opat.