his very last adventure ever

Vanmorgen was de witte kitten op gestaan vol enthousiasme, hij was bijna 6 moons! Dat wilde zeggen dat hij bijna een aprentice ging worden. Toen hij zich uitrekte en bij zijn pleegmoeder vandaan kroop naar buiten kreeg hij de geniale ingeving om het territorium al eens te onderzoeken. Nu huppelt het kleine bolletje vacht vrolijk rond en snuffelt aan alles. Hij stopte even bij een riviertje om naar de vissen te kijken. Wat waren het een rare beesten zeg! Toen hij eentje probeerde te vangen schrok hij van de snelheid van het glibberige beest en viel bijna in het water, gelukkig kon hij zich nog vastgrijpen aan een rots op de oever. Half druipend van het water zat hij gefrustreerd en teleurgesteld op de kant te kijken naar de vissen die veel sneller dan hem waren. Al snel vond hij zijn enthousiasme terug en schudde zich uit. Zijn witte staartje stak weer fier in de lucht en hij sprong over enkele stenen om aan de overkant van de rivier te geraken. Het was intussen al zonhoog en het kleintje werd moe. Wat was hun territorium groot! Het rook er wel een beetje anders dacht de kitten verbaasd, misschien omdat hier geen riviertjes meer zijn? Cloudkit knikte alsof hij het met zichzelf eens was dat dat waarschijnlijk de meest logische verklaring was. Gefascineerd kijk hij naar een gigantische eik. Wat moest die al oud zijn! Zouden de eiken op vierboom ook zo groot zijn? Nee die waren waarschijnlijk twee keer zo groot, misschien zelfs groter! Het kleintje droomde al over zijn eerste grote vergadering bij vierboom.

~eerst bonepaw

Bonepaw staarde naar de lucht, hij had een wreed gevoel. Zijn klauwen waren uit geklapt, hij had zin in bloed alleen wilde hij dat niet. Wat was er de laatste tijd met hem aan de hand, wat had hij gedaan wat dit veroorzaakten. Hij ademde vlug, de wind waaide door zijn bruine tabby vacht heen. Hij had zijn ogen al tot spleetjes getrokken, hij was een moordenaar een iemand die een andere verwonden. Hij deed andere wat aan, waarschijnlijk zal de Clan de schuld krijgen voor al zijn taken. Hij stak zijn neus in de lucht, hij rook Riverclan, een kort gesis ontstond er in zijn mond. Zijn scherpe hoektanden werden zichtbaar. Hij sloop eerst door het territory heen, stap voor stap. Elk bosje rook nog steeds naar Thunderclanner, het zou straks niet meer zijn clan zijn. Hij kwam een tijdje daarna bij een iets openplek aan, hier was een rivier. Alleen ook vele bomen, waar zou het beestje zich verstopt hebben. Hij wilde namelijk de laatste tijd een monster spelen, hij was zelf bang voor zichzelf. Hij zou het ooit moeten overmeesteren, hij merkte een kitten bij een eik. Hij liep er nu sneller naar toe, met snelle passen maakte hij een sprint waarna hij omhoog sprong. Hij sloeg met zijn hele gewicht naar de kitten's zijn nek, waarna hij deze tot de grond drukte. Riverclanner, dat wist hij gelijk door de geur. Een normale Thunderclanner zou de kitten terug naar huis brengen alleen deed hij dat niet.

Een enorm gewicht knalde Cloudkit neer, een doodsbang gepiep ontsnapt uit zijn mondje. Hij rook kat, maar het rook niet naar welke rivierclancat die hij ooit heeft ontmoet. "Wha whaaa" Het kleintje probeerde te spreken maar hij was te bang en had zo'n pijn dat hij er amper iets uitkreeg dan schel gepiep. Hij proefde modder en bloed omdat zijn gezichtje hardhandig tegen de grond werd gedrukt. Met al zijn kracht probeerde hij tegen te stribbelen en van onder de greep van de vijandige kat te kruipen maar dat lukte hem niet en na een tijd was hij zo uitgeput dat hij alleen nog maar tegen de grond kon hijgen. Geen enkele clan kat zou toch een kitten vermoorden, toch? Hoopte de witte kitten, maar ergens diep vanbinnen wist hij dat dat niet waar was, misschien was dit zelfs geen clan kat maar een rogue ofzo en die hielden geen rekening met kittens. Het kleintje probeerde de wrede gedachtes met wat er zoal met hem kan gebeuren weg te moffelen in een ver hoekje in zijn gedachten en deed de deur op slot. Hij begon te blazen. "Ik ben een.... kitten... van de rivierclan..!" hij stopt even om weer te beven en te hijgen van de inspanning om dapper te blijven. "Ik word... binnenkort apprentice.... Ik...Ik zal jouw .... jouw geur onthouden en wanneer.... ik je opnieuw ruik zal ik... sterk genoeg zijn .... om je in mootjes te hakken!" Hijgde hij met traantjes in zijn ogen waarvan hij hoopte dat de andere kat ze niet kon zien.

Bonepaw keek naar de kater, de kitten of wat voor namen hij het zou geven. Hij had de kitten tegen de grond aan gedrukt en bekeek deze goed, de drukte harder op het lichaampje van de kitten. Hij kon het lichaampje met gemak breken, zijn klauwen stonden door het lichaampje heen. Ik ben een.... kitten... van de rivierclan..!" Begon de kitten. Hij zag dat de kitten stopte met hijgen, hij smeet de kitten een stukje verder op. Hij besloot daarna naar de kitten toe te lopen, er mee gooien was leuk. "Ik word... binnenkort apprentice.... Ik...Ik zal jouw .... jouw geur onthouden en wanneer.... ik je opnieuw ruik zal ik... sterk genoeg zijn .... om je in mootjes te hakken!" hijgde de Riverclanner met tranen in zijn ogen. Stiekem voelde hij medelijden, hij zou een kitten nooit vermoorden maar zijn wils kracht was niet sterk genoeg. Hij drukte met zijn klauwen tegen het hoofdje aan, hij kwam met zijn mond dicht bij, bij het oor. "Waren dat je laatste woorden?" Siste hij waarna hij met zijn andere klauw de buik open snee, de kitten zou niet dood gaan nog lang niet. Alleen zou deze wel moeten lijden om zijn vreugde, hij haalde zijn kop weg bij het oor en besloot om in het lichaam van de kitten de naam 'ripa' erin te schrijven. Dat was zijn nieuwe moord naam, hij zou later toch weg gaan van die verrekte clan. "Zin om te zwemmen?" Vroeg hij en trok de kitten bij het hoofdje mee naar de rivier in de beurt. Daar zal hij wel verder gaan met het mishandelen tot de dood, alleen toch zat er een gevoel in zijn maag te knabbelen. Hij had deze kitten wel wat aangedaan, hij wilde deze kitten dat niet eens aan doen alleen kon hij zich niet eens beheersen en stoppen.

Cloudkit werd alle kanten op gegooid tot de andere kater het beu was en zijn nagels in het kopje boorden van de witte kitten. Hij kwam gevaarlijk dichtbij met zijn hoofd, de kitten kon zijn adem zelfs ruiken. Cloud kneep bang zijn oogjes dicht. 'Waren dat je laatste woorden?' Siste de gestreepte kater duivels waarna hij een diepe snee maakte in het witte vacht van de rivierclan kitten. Rood vermengde zich met wit en het begon zwart te zien voor de oogjes van het katertje. 'Alsje... blieft...' meer kreeg hij er niet uit voor hij buiten bewustzijn viel.
Cloudkit leek te zweven boven zijn eigen lichaam, hij zag hoe de kater iets in zijn pels krauwde. Angstig keek de kitten rond, was hij in starclan? Nee! Dat kon niet! Hij moest nog vechten, die stomme kat ging er niet zo gemakkelijk vanaf komen! Vanuit zijn ooghoek meende hij zijn moeder te zien, stralend met sterrenlicht. Ze was gestorven toen hij werd geboren en de witte haarbal had zijn moeder nooit gekend, maar hij wist het zeker, dat was der! Ze was hier vast om hem moed in te spreken.
Met knipperende oogjes werd de kitten weer wakker en voelde een vreselijke pijn doorheen zijn hele lichaam. 'Zin om te zwemmen?' Vroeg de kater waarna hij de witte kitten meesleepte naar de rivier, niet opletten of Cloudkit over stenen werd gesleurd. Met al zijn macht probeerde de kitten uit de klauwen te worstelen van de vreselijke kater. Hij wist nu dat deze kat hem wel degelijk wou vermoorden en dat kon hij niet zomaar laten gebeuren. 'Laat me.. Los!' Blies de kitten woest terwijl hij nog maar weinig kon zien door al het bloedverlies.

_{Haar klauwen sloegen zich in de vogel terwijl ze met steeds toenemende snelheid naar beneden viel. Ze beet zoals ze zo vaak gedaan had de nek door voordat ze de grond raakte, en klemde hem in haar bek waarna ze netjes en zonder pijn met een zachte plof op de grond belandde. Ze wilde met haar prooi terug naar het kamp lopen, maar ze hoorde hoog gepiep en gekrijs. Het leek wel.. Een kitten? Maar waarom zou een kitten zóveel lawaai maken?
Haar poten leken wel over de grond te vliegen zo snel rende ze op het geluid af. Ze besloot dat het het veiligst was als ze in een boom klom, want je wist maar nooit wat je aan kon treffen met zoveel kabaal. Misschien was er wel een das die de kitten te grazen genomen had. Swift onderdrukte een rilling.
Met de vogel nog tussen haar tanden geklemd klauwde de apprentice de boom in en toen ze op een veilige afstand van de grond was sprong ze van boom tot boom, verder naar het geluid toe. Wat ze aantrof was niet wat ze verwacht had. Haar bruine ogen versmalden toen ze Bonepaw zag met een halfdode kitten in zijn bek. Wat was dit? De kitten was niet van hun clan, maar het was de Warrior Code om kittens in nood te helpen. Dit zag er niet uit als helpen.
Meteen sprong Swift uit de boom en landde netjes op Bone, waarna ze hem op de grond drukte. "Waar denk jij wel niet mee bezig te zijn?" Gromde ze laag, en duwde haar nagels in zijn schouder.}

Bonepaw zag hoe de kitten smeekte tot vergiffenis, hij antwoorde er niks op en deed de kopje van de kitten onderwater drukken. Hij keek toe en klauwde in de rug van het beestje, hij zou deze kitten stuk voor stuk vermorzelen. Hij had als kitten erge dingen meegemaakt, helemaal had hij niemand. Waarom zou hij dan iemand gunnen om een beter leven te hebben als hem, hij grauwde toen hij stappen hoorden en een bittere geur van Thunderclan. Hij gooide de kitten zo in het water, wetend dat het niet zou kunnen zwemmen op die leeftijd. Hij voelde haar poten op zijn rug en voelde hoe de kattin hem op de rug legde, hij had zijn klauwen nog ontbloot en drukte met zijn twee ontbloten klauwen in haar buikje. Daarna krabbelde hij overeind, hij staarde haar sisten aan. "Waar denk jij wel niet mee bezig te zijn?" Gromde kattin. Hij had zijn ogen nog steeds tot spleetjes zijn vacht stond recht overeind, hij zou haar aanvallen als ze naar het water probeerde toe te gaan dat was al een probleem. Hij zou niet willen dat de dood van de kitten op die Thunderclanner zou staan, hij zou wel vechten voor zijn prijs. Hij negeerde haar gegrom en zwiepte met zijn staart heen en weer, hij zou hara aan kunnen als hij moest nadenken. Hij was namelijk alles in zijn hoofd verloren, het leek op dit moment dat hij niet eens meer kon denken. Het leek dat hij was overgenomen door zijn eigen gevoelens, die hem hadden gebroken.

Vaag hoorde de witte kitten een nieuwe krijgskreet. Hoop flakkerde binnenin weer op, maar de grijze kater was zo vals dat hij de kitten niet zomaar liet zitten op de oever om te bekomen. Nee hij gooide het kleintje zo het sop in. Krijsend spartelde cloudkit om boven water te blijven, maar Starclan knows dat hij dat niet lang kan volhouden. Hij kon sowieso niet zwemmen, laat staan met zulke verwondingen. Opgroeien in Riverclan heeft zo zijn voordelen, hij had een beter zwem instinct dan de meeste katten, maar zijn spiertjes waren nog niet getraind en beetje bij beetje ging zijn kopje onder. Het riviertje begon rood te kleuren van zijn verwondingen die nog steeds bloedden. 'Heeeqmsflj...' Water stroomde zijn bekje in en met een zwart wordende blik klauterde hij naar boven, maar het had geen zin. De kitten was verloren, als niet snel iemand uit het water ging trekken, ging hij verdrinken. Cloudkit zakte dieper en dieper in het water. De gevechtskreten verstompten onderwater en de kitten was te uitgeput om nog te spartelen onder water. Met priemende blauwe oogjes keek hij rondom zich. Het zag er eigenlijk best vredig uit onderwater. De zon brak aan het oppervlak van de rivier waardoor er een prachtig lichtspel ontstond. Vissen zwommen met een grote boog langs hem heen, bang van het bloed dat hem omsingelde. Zijn witte vacht zweefde vredig in het water en Cloudkit had zich nog nooit zo licht gevoeld. Ja, dit was een mooie plek om te sterven, dacht de kitten nadat hij alle vechtlust was verloren. Eerst doorzichtig, maar dan steeds meer stralend verschenen er katten rondom hem. Hij schrok ervan want ze verstoorden zijn vredige beeld, maar al snel herkende hij de katten ook al had hij de meeste nooit gezien. Hij zag oude medicijnkatten, leiders en commandanten. Hij zag oudsten, warriors, apprentices en kittens. Maar de kattin waar hij het meest oog voor had was een spierwitte poes net als hem. Hij had haar eerder ook gezien en ook had hij haar daarvoor nog nooit eerder gezien, hij wist dat het zijn moeder was. De katting kwam naar hem toe en likte zijn voorhoofdje. Met haar blik maakte ze duidelijk dat het haar speet dat ze zo snel op deze manier zijn herenigd. Cloudkit had altijd gedacht dat hij in paniek zou geraken, dat hij bang zou worden, geïntimideerd zou zijn door het idee zich zo snel bij Starclan te voegen. Maar het enige wat hij voelde toen zijn moeder hem aankeek was liefde en het gevoel van veilig zijn. Alle pijn verdween, zelf zijn longen schreeuwden niet meer om lucht. De kitten sloot zijn ogen en toen hij ze weer opendeed keek hij neer op het gevecht beneden tussen twee katten de een goed, de andere zo kwaadaardig als maar kan. Ze werden steeds kleiner naarmate hij verder werd gebracht op weg naar starclan met zijn moeder aan zijn zijde en de andere katten rondom hem. 'Dank je voor me te willen redden en succes.' Fluisterte hij nog naar zijn verdedigster op de grond. 'Dank je dat je toch nog bent gekomen.'

_{De andere apprentice ging gewoon dóór. Met grote ogen van ontzet keek ze naar hem waarna ze hem van de kitten aftrok, en het witte, slappe lichaampje uit het water haalde. Nee. Het was te slap om nog te leven, al klonk er nog een zacht gefluister; de kitten bedankte haar. Swiftpaw sloot haar ogen. Herinneringen van haar moeder doken weer op, maar ze schudde ze van haar af.

Haar ogen waren gevuld met woedde toen ze zich weer op Bonepaw richtte. "Je hebt de warrior code overtreden," miauwde ze laag, rustig, en liet haar gevoelens niet met haar stem spelen. Ze gromde zachtjes en gooide de ander op de grond, waarna ze haar voorpoten op zijn borst drukte en hem tegen de grond aan hield. "Je hebt een kitten vermoord," siste ze daarna beschuldigend en ze ontblootte gevaarlijk haar tanden. "Silverstar komt hierover te weten."}

In tweestrijd stond hij bij de grens van de ThunderClan. Hij bewoog ongemakkelijk met zijn oren terwijl het dilemma duidelijk zichtbaar was in zijn ogen. Hij was nog nooit de grens overgestoken van een andere Clan, hij had nog nooit de warrior code overtreden. Het probleem was alleen dat hij de geur van een RiverClan kitten opgepikt had terwijl hij aan het jagen was geweest. Hij had de geur herkend als Cloudkit en hij maakte zich zorgen om de jonge kater. Hij mocht het kamp niet uit, laat staan een ander territorium binnen lopen. Soms was die nieuwsgierigheid zo gevaarlijk, het maakte kittens kwetsbaarder. Hij knarste gefrustreerd zijn tanden over elkaar en likte toen langs zijn lippen. Er ontstonden allemaal rampscenario’s in zijn kop en als hij niet zou gaan kijken zou hij zich dat zijn hele leven kwalijk nemen. Dus stapte hij, wel met grote tegenzin, over de grens heen. Meteen voelde hij zich al schuldig, maar hij kon nou niet meer terug. Hij versnelde wat, maar verstijfde toen de geur van bloed zijn zintuigen prikkelde. Zijn lichtblauwe ogen werden groot van schrik. De schrik maakte plaats voor verontwaardiging en afschuw toen het tot hem doordrong wat er aan de hand was, Nee dat kon niet… Hij dwong zichzelf door te lopen al was hij doodsbenauwd over wat hij te zien kreeg. Hij had al te veel dode katten gezien en hij wist dat het allemaal weer boven zou komen als hij te laat was, liet hem alsjeblieft niet te laat zijn. De pijn die hij voelde toen hij het tafereel voor hem te zien kreeg maakte hem misselijk. Het lijfje van Cloudkit, doorweekt met water en doordenkt met bloed en de twee vechtende ThunderClanners. “Nee…” Zijn stem trilde, maar het was raar hoe kalm hij zich opeens voelde. Hij drukte de emoties weg en zijn blik werd koud, iets wat vreemd was bij de vriendelijke en gevoelige crèmekleurige kater. Hij stapte naar het lichaam van Cloudkit toe en drukte zijn neus in de vacht van de kitten. “Jaag vredig met StarClan kleine lieve Cloudkit.” Fluisterde hij voordat hij zijn kop weer ophief. “Moordenaars.” Siste hij. “Ik neem hem mee.” Hij voelde niets anders dan afschuw en ongeloof. Hoe kon ThunderClan dit doen, hoe kon iemand zo harteloos zijn? En opnieuw werd een hapje van zijn naïviteit de vergetelheid in getrokken.

[Creamyfrost komt het lichaam van Cloudkit ophalen, goed?]

Bonepaw keek toe hoe de jonge kitten zou sterven, hij wist dat hij kon spelen met katten hun levens. Toch zag hij paar keer het kopje van de kater boven komen, hij wiebelde kort met zijn oren en merkte dat het kopje niet meer boven kwam. Hij draaide zich naar de kattin, de apprentices die hem zo wilde tegen houden. Alleen voelde hij zich min of meer schuldig, hij kon zijn gevoel niet onderdrukken van wat hij had meegemaakt dus ging maar andere vermoorden. Zijn ambere ogen keken strak naar de kattin, ze rende naar hem toe. Hij besloot dit toe te staan, hij werd door haar poot tegen de grond aan gedrukt. Hij wilde even kijken wat ze zou zeggen, "Je hebt de warrior code overtreden," miauwde ze en gromde zachtjes. Hij keek haar kil aan, "Je hebt een kitten vermoord," siste de kattin en ontbloten haar scherpe tanden. "Silverstar komt hierover te weten." Gromde ze daarna, hij haalde kort zijn schouders op. Zijn ogen werden iets groter, hij wist wat hij gedaan had maar ook niet goed was. Hij was overgenomen door zijn gevoelens, het ergste was dat hij daarvoor niet eens 'sorry' kon zeggen. “Jaag vredig met StarClan kleine lieve Cloudkit.” Fluisterde een Riverclan kat in de verte. De Riverclan kater haalde zijn kop omhoog en staarde hun aan. “Moordenaars.” Siste hij. “Ik neem hem mee.” Zei de kater daarna. Nu besloot hij toch wat anders te doen wat hij zelf eigenlijk zou doen, zelf zou hij sorry zeggen. "En wat als nog." Siste hij tegen de kattin, "het zou toch al dood gaan zelfs als ik niet met mijn klauwen hem heb bewerkt." Zei hij daarna als of het niets was alleen deed dit hem al veel pijn. Hij wilde goed zijn, niet slecht toch deed hij verkeerde dingen zonder dat hij het door had dat hij dat deed. Hij voelde een steek in zijn lichaam, zijn schuld gevoel. Het spijt me cloud. Klonk er in zijn kop, alleen besloot hij maar de kattin van zich af te gooien. Hij wurmde zich onder haar door en ging op vier poten staan waarna hij zijn klauwen ontbloten, hij had zelf veel gevochten en veel verloren maar zo ook winnen of in ieder geval hoopte hij dat.

_{Haar oren bewogen naar achteren toen ze een geluid opving. Haar kop draaide zich naar achteren, waardoor ze haar concentratie verloor op Bonepaw en hij onder haar uit kroop. Ze wist dat het gevaarlijk was om nu haar rug naar hem toe te keren, maar haar ogen waren vastgelijmd aan de grote riverclan warrior die misschien wel zijn kitten op kwam halen. De zachte fluistering was niet voor haar oren bestemd, maar wat daarna kwam wel.
“Moordenaars.” Het gesis stak in haar hart. Hij was overduidelijk in pijn van de dood van de kitten. “Ik neem hem mee.” Meteen knikte ze, richtte haar oren naar achter en maakte zichzelf klein. Niet voor Bonepaw, maar als teken van respect naar de warrior. "U moet weten dat ik heb geprobeerd hem te beschermen. Bonepaw zal niet voor lang meer bij de thunderclan horen." Haar stem werd steeds zachter, waarna ze haar kop weer omdraaide naar de andere apprentice en haar lip optrok, zodat haar tanden zichtbaar werden. "Ik zal u naar de grens leiden, of loopt u liever zelf?" Vroeg ze zo beleefd mogelijk, proberen haar ogen in zijn blauwe te boren in plaats van op de doden kitten tussen zijn kaken. "Het spijt me." Zei ze daarna nog zachtjes tegen hem.}

De argwaan bleef nog een tijdje in zijn lichtblauwe ogen staan toen de jonge kattin tegen hem begon te spreken, maar toen knikte hij langzaam. Even werd zijn blik ietsje vriendelijker. “Ik geloof je.” Die woorden waren genoeg. Hiermee gaf hij precies aan wat belangrijk voor haar zou zijn en waar hij zijn respect naar haar mee toonde. “Jij bent niet degene die haar verontschuldigingen hoeft aan te bieden.” Een geruststellend glimlachje kwam om zijn lippen, toen keek hij naar Bonepaw en verstrakte zijn blik. “Verontschuldigingen zijn in deze situatie niet genoeg. Ik kan je hierbij mededelen dat je er een vijand bijhebt. RiverClan zal niet langer ook maar enkel beetje respect voor jou opbrengen dat kan ik je verzekeren.” Toen gleed zijn blik weer naar Swiftpaw. “Ik had jou aanbod aangenomen en ik begrijp dat je zeker wilt weten dat ik weer verdwijn, maar het belangrijkste is nu dat die moordenaar naar Silverstar gebracht wordt.” Hij knikte haar nogmaals toe. “Ik beloof op StarClan dat ik rechtstreeks het territorium weer uitloop, breng jij hem naar jullie leider.” Heel voorzichtig pakte hij Cloudkit in zijn nekvel. Het verdriet in zijn ogen was duidelijk zichtbaar, maar toen draaide hij zich om en liep terug naar de grens.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: his very last adventure ever