Despair {Ganzenopdracht + open}

De gestreepte apprentice haalde diep adem om zijn gejaagde ademhaling wat onder controle te houden. Waarom was hij toch zo slecht met hoogtes? Hoogtevrees. Hij had hoogtevrees. Dat kon de bruine tabby nu wel met zekerheid zeggen. Tijdens zijn training was het zo geweest, en nu was het nog altijd zo. Mazepaw zette zijn klauwen iets steviger in de tak, die steeds dunner en dunner leek te worden. Zoals de afstand tussen zijn poten en de harde grond steeds groter en de lucht steeds ijler en ijler leek te worden. Alsof hij niet kon ademen, alsof hij een rots had ingeslikt. "Help!", zijn stem klonk wanhopig, en zo breekbaar. Als hij vanaf hier zou vallen, zou het niet enkel zijn stem zijn die brak.

Ganzenopdracht + open

De geur van kruiden was steeds vaker vermengd met haar eigen geur, aangezien ze steeds meer tijd doorbracht met het zoeken naar zo'n planten. Zo nu liep ze weer met een bundeltje kruiden in haar mond, de geur was bekend, maar de naam wist ze niet. Daarom was ze eigenlijk op weg naar Acefray, in de hoop dat hij haar kon helpen. Tot haar plan ruw werd verstoord door een hulp kreet van boven af. Geschrokken hield ze halt en richtte ze haar rode kopje naar boven. Een gestreepte apprentice klemde zich vast aan een tak, die niet zo heel hoog was. "Hee." Miauwde ze, zacht bedoeld, maar het kwam eruit als een halve schreeuw. "Lukt het een beetje?" Ze kon het niet laten om lichtjes te grinniken, want komaan, een andere apprentice in een boom, schreeuwend om hulp. Wie moest daar nu niet om lachen?

"Lukt het een beetje?", het leek wel of de langharige poes op het punt stond om in lachen uit te barsten, wat Maze best kwetsend vond. "Ja, natuurlijk, ik roep gewoon om hulp omdat ik het leuk vind", cynisme droop van zijn stem af. Het was niet leuk als iemand om je angsten moest lachen. Mazepaw werd niet snel boos, maar opmerkingen als die van Cinder lagen op een gevoelige plek, en maakten hem dus kwaad.

flut, sorry

Ze verdoezelde haar lach achter een korte hoestbui en riep zichzelf terug tot zinnen. "Oké, sorry." Miauwde ze iets serieuzer nu. "Ik kom naar je toe." Ze zette haar klauwen zachtjes in de stam en klom als een eekhoorn naar boven. Eenmaal bij de tabby aangekomen, ging ze niet op zijn tak zitten, maar bleef ze bij de stam. "Kom rustig naar hier en niet naar beneden kijken." Miauwde ze redelijk streng.