Trouble {The Official Kitnapping-schandaal}

Vanuit de plaats waar hij was gaan liggen had hij een tijd geleden een aantal kittens het kamp zien verlaten. Door zijn verslechterde zich had hij niet kunnen zien welke kittens het waren. Wat hij wel had gezien was dat er een andere apprentice achteraan was gegaan. Die had hij wel kunnen herkennen, het was Abysspaw. Inmiddels waren de kittens en apprentice al een hele tijd weg. Te lang. Er moest iets aan de hand zijn, anders waren ze al lang teruggekeerd. Een apprentice moest de kittens snel hebben ingehaald en mee terug hebben genomen. Iets vertelde de kater dat het goed mis was. Hij moest iets doen. Maar wat? Veel kon hij niet doordat hij slecht zag en ook niet al te goed kon bewegen door de nog niet compleet geheelde wonden. Er moest iemand, of meerdere katten gaan kijken. Hij moest iemand gaan waarschuwen, iemand die in actie durfde te komen, iets zou doen. Al snel kwam de perfecte kat voor de taak voorbij gelopen. Whitelion, de nieuwe deputy van de Windclan. Hij was een kat die actie zou ondernemen. Wat moeizaam stond de grijze kater op, de witte vacht van zijn borst waaide alle kanten op door de windvlaag die voorbij kwam. Moeizaam schudde Vaporpaw zijn vacht weg waarna hij richting de kater begon te lopen. "Whitelion," sprak hij de deputy zonder aarzeling aan. Zonder ook maar op aandacht te wachten vertelde hij wat er aan de hand was. "Een groep kittens heeft het kamp verlaten, Abysspaw heeft ze gevold. Echter zijn ze al een aardig lange tijd weg, te lang. Mag ik voor stellen om een paar katten te laten zoeken?" Vertelde de apprentice rustig en zelfverzekerd tegen de witte kater. Hoe graag hij zelf ook mee wilde, het ging niet. Waarschijnlijk zou hij alleen maar een obstakel zijn voor de andere.

{Eerst Whitelion en daarna is dit topic is open voor alle Windclanners!}

Whitelion

Abrupt stopte de grote kater toen hij zijn naam hoorde geroepen en keek om, zich afvragend wat er nu weer was. Het deputy-zijn was veel vermoeiender dan je zou denken, met alle dingen die je moest regelen, alle domme vragen die katten aan je konden stellen en alle verantwoordelijkheid. Zijn blik was koel maar niet onvriendelijk als hij naar de jonge kreupele kat keek. kreupel, aangezien zijn wonden nog niet genezen waren. hopelijk zouden ze goed genezen, al had hij waarschijnlijk sowieso niet zo veel nut meer met zijn zicht. De boodschap die de jonge kat bracht verhardde zijn blik in shock. Hij knikte hem toe. "Goed dat je zo opmerkzaam bent", zei hij simpel tegen hem, alvorens zich groot te maken en zijn stem te verheffen.

"Katten van Windclan!", sprak hij de clan aan, iedereen die hem nieuwsgierig aankeek in de ogen kijkend. "Een groep kittens heeft het camp verlaten en is nog niet terug; een apprentice is achter hen aangegaan, maar ook die is niet terug. Ik zoek katten die willend zijn om met me mee te gaan, om hen te gaan zoeken" Zijn zware stem galmde door het camp, en zou normaal gezien duidelijk hoorbaar moeten zijn voor iedere kat in het camp. Ondertussen zochten zijn verschillend gekleurde ogen Everstar in de menigte. was ze überhaupt in het camp? De grote kater wist niet zeker of hij eerst toestemming zou moeten vragen aan haar, maar om eerlijk te zijn kon het hem niet schelen. Er konden kittens in gevaar zijn - misschien had een andere clan besloten ze te kidnappen, of iets in die aard. het kon van alles zijn. Maar ze waren in gevaar, en als er iets was dat zijn zwakke punt genoemd was, dan waren het wel kittens. Ze waren nog onschuldig, nu nog wel, en dat meost zo lang mogelijk zo behouden worden.

De rest van de clan mag reageren!

Haar oren spitsten zich toen de stem van Whitelion over het kamp bulderde. Automatisch verschoof haar aandacht van hetgeen wat ze aan het doen was naar hetgeen wat de witte kater wou zeggen. Haar amberkleurige ogen spreidde zich iets verder open bij het horen van diens woorden. Opnieuw zette haar lichaam zich automatisch in beweging en nam ze een stapje naar voren. "Ik ga mee." Klonk haar stem vastberaden. Haar blik richtte zich echter niet op de deputy, maar op de kater genaamd Vaporpaw. Waarom? Niet omdat ze zijn gezag in twijfel nam, maar eerder omdat ze geen zin om om degene die haar vader verraden had aan te kijken als een bondgenoot. Een zachte zucht verliet haar bekje waarna ze even om zich heen keek, afwachtende op enige respons van de anderen.

Er was paniek.
Nou ja, misschien geen paniek, maar er was zeker iets aan de hand. Drama. Leuk! Met een verwachtingsvolle blik stapte Thorn het kamp binnen en ze scande haar omgeving. Ze hoorde Whitelion, die sinds kort haar mentor was, zeggen dat er kittens verdwenen waren. Er waren hulpeloze kittens kwijt. Hoe dom waren die queens dat ze dat niet eens hadden opgemerkt? Ach ja, wat maakte Thorn het ook uit, zolang zij maar meekon vond ze het prima. Dan had ze ook weer een leuk verhaal om te vertellen, in de apprentice den. Of later als ze elder was, maar daar wilde ze nog niet over nadenken. Nee, ze wilde haar perfecte leventje als puberende tiener nog helemaal niet kwijt. "Ik ga mee." Zei Spottedwish, een nog kersverse warrior, en met een judging blik nam de witte poes haar op. Daar kon ze wel een dagje mee samenwerken, besloot ze, en ook zei liep op de deputy af. "Count me in," grijnsde ze lieflijk en ze knipoogde naar Spottedwish.

Paniek in het kamp, dat was weer eens iets anders. Lusterpaw hief haar kopje op en keek nors voor zich uit. Ze had er echt een hekel aan als een van de oudere katten commando's over het kamp uit riep alsof er een brand was uitgebroken. Haar grasgroene ogen stonden ongeïnteresseerd terwijl ze loom opstond. Ze had dus echt geen zin in dit gedoe! Bleken er dit keer kittens te zijn ontsnapt. Een minachtend zuchtje verliet haar bek dan ook al gauw, en ze draaide zich sloom om. Ze was haarzelf niet meer geweest, niet meer na al dat gedoe van haar eigen familie. Dus hier had ze echt géén zin in. Laat de rest van de clan maar lekker paniekerig wezen, zij ging kijken of ze nog kon jagen. Of in ieder geval was ze dat van plan. Haar normaal snauwerige en kattige toon was duidelijk verergerd nadat hun ouders weg waren. Zelfs bij haar broer kon er niets vriendelijks vanaf. Ze zwiepte chagrijnig met haar staart terwijl haar groene ogen kil naar de Deputy keken. Het kon haar niets interesseren dat er katten verdwenen waren. Niemand verdween zomaar, en daarbij was haar halve familie al verdwenen, ze zou niemand echt missen. Ze liep toen rustig richting de uitgang. 'En ik ga jagen,' Mompelde ze op een zachte toon, die niet echt verstaanbaar was. Ze wist zelf bijna zeker dat iedereen wel een oplossing zou vinden, en om nu met de halve clan te gaan zoeken, nee ze was veel liever alleen. Dan had ze tenminste geen gezeur om zich heen. Flashpaw, haar broer die een goedzak was, tenminste in haar ogen, en te weinig ballen had, zou vast wel mee gaan. Ze vond namelijk dat een kat moest durven de grenzen op te zoeken, en dat was dan ook precies dat ze deed. Zocht de rest van de clan het maar uit, zij ging zichzelf wel vermaken. Toch wist ook zij wel dat het enkel een masker was die ze uitdroeg, uiteindelijk had zij ook wel een hart. Dus even twijfelend bleef ze staan voordat ze zich geërgerd omdraaide en bij het groepje ging staan. 'Ik ga ook wel mee,' klonk er nors terwijl ze heel rustig ging zitten en haar ogen op de omgeving gericht hield. Ze had zichzelf duidelijk met iets opgescheept. Iets dat ze niet al te lang ging volhouden..