Exploring the old (Puddlekit)

Oceankit had met haar kopje op haar voorpoten voor de Nursery gelegen. Haar oceaankleurige ogen, staarden afwezig voor zich uit. Nog geen twee manen geleden zou ze alles hebben gedaan om het hele kamp te verkennen, te spelen met andere kittens en een onbezorgd leventje hebben geleid. Toch was dat nu wel anders, de ontvoering en een ongeluk daarvoor hadden haar leven op zijn kop gezet. Haar oortjes bewoog ze voorzichtig, terwijl ze diep inademde. De wonden genazen goed, enkel wist de kitten dat ze er nog wel even last van zou hebben. Daarbij was ze bijna vervreemd van de clan, de andere kittens die gewoon vrolijk hun leventjes leidden waren rustig rond aan het dollen. Ergens wou de kitten wel mee doen, maar het was te druk. Toch zag ze een kitten die nog niet aan het spelen was en liep ze daarom maar rustig op hem af. Haar ogen stonden nog steeds vermoeid, en de speelse maar verzwakte houding, gaf aan dat ze nog niet op haar sterkst was. Verzwakt door de onverzorgde hoofdwond die ze aan het begin van haar ontvoering had opgelopen.

(Speelt af nadat Oceankit terug komt, topics daarvan lopen nog, even tijd doorgespoeld.)

Hij schrok zich rot toen er een kit voor hem stond, ze leek wel half-dood! Maar toen hij wat beter keek... Was dat niet het half-zusje van Whitelion? Maar daar kon hij beter indruk op maken! "Hallo." Miauwde hij dan ook met een geweldige glimlach erachteraan.

"Hallo." Werd er meteen gemauwd met een glimlach. Oceankit keek de andere kitten aan en hield haar kopje even schuin. Ze kon deze kater niet herinneren van voordat ze was gekitnapt. Lizardkit was waarschijnlijk de enige kitten die haar gevoel tot op een bepaalde hoogte kon begrijpen. Haar oceaankleurige oogjes gleden even naar de kitten, die net als haar blauwe ogen had, voordat ze om zich heen keek. "Hoi," klonk er zachtjes als antwoord, alsof ze nog een beetje onzeker was. Vroeger was ze niet onzeker geweest, ze was nooit populair geweest maar ook niet een onzekere kattin.

De kit zag er, werkelijk waar, verschrikkelijk uit. "Jeetje! Ben je je stem kwijt?" Zei hij, niet al te aardig maar ook niet gemeen. Hij grinnikte en zwiepte met zijn staart. "Als je zo blijft praten zou ik je niet kunnen verstaan hoor." Vervolgde hij, weer die geweldige glimlach.

"Jeetje! ben je je stem kwijt?" Zei de kater niet onaardig maar ook niet aardig. Het was redelijk neutraal. Oceankit haalde haar schouders nietzeggend op. Natuurlijk kon ze wel praten enkel wist ze niet waarover."Als je zo blijft praten zou ik je niet kunnen verstaan hoor." Vervolgde hij nadat hij grinnikend met zijn staart had gezwiept. Een glimlach stond op zijn kop waardoor Oceankit hem speels aanstaarde."Misschien zit er gras in je oor?" Opperde ze plagend.

Onderwerp: Re: Exploring the old (Puddlekit)