What

+Swiftpaw'

Met lome doch elegante passen liep Downpaw door het Riverclan gebied. Na uitgebreid geslapen te hebben had de kattin besloten om te gaan wandelen. Het maakte niet uit waar ze liep, maar wat ze zag. Daarom stapte ze zonder blikken of blozen de grens over. Riverclan had veel te bieden, maar na moons van water verlangde je van tijd tot tijd naar iets anders. Als ze iemand tegen zou komen zou het niet uitmaken. Katten moesten zich niet met haar bemoeien. Dat was misschien een van de dingen waar ze zich het meest aan kon ergeren, nek aan nek met over emotionele katten. Dramaqueens en stoerdoeners, allemaal leugenaars in haar ogen. De emotieloze, donkerblauwe blik van de poes gleed over haar omgeving. Het Thunderclan territorium was een mooi uitzicht. Het was zonhoog, wat een prachtig schaduwpatroon op de bosgrond creëerde. De rood-witte apprentice opende haar bek en liet de geuren tegen haar gehemelte zweven. Een Thunderclanner was in de buurt. Down vertrok geen spier. Rustig liep ze door, wachtend tot haar belager een opkomst zou maken.

Haar nagels sloegen in de schors van de bomen en ze trok zichzelf krachtig omhoog, haar bruine blik op de takken boven haar gevestigd. Ze was van plan te oefenen met haar vrije val; de vorige keer was ze ongelukkig terecht gekomen en had ze haar poot verzwikt. Ze moest dit onder de knie krijgen, katten kwamen toch altijd op hun pootjes terecht?
Met een zucht staarde Swift vanaf de hoogste tak naar beneden. Ze zat zeker meer dan tien vossenlengtes hoog, en ze moest bekennen dat ze nu toch wel.. Een soort hoogtevrees kreeg. Nee, hoogtevrees was het verkeerde woord. Het was meer angst voor de landing.
Het bleek al snel dat de apprentice moest gaan springen, aangezien ze iemand zag lopen waarvan ze zeker wist dat diegene niet in hun clan zat. De geur die zich verspreidde bevestigde dat; het was een Riverclanner. Swift raapte alle moed bij elkaar en liet zich naar beneden vallen, waarna ze dit keer netjes en hard op de rug van de ander terecht kwam. Ze probeerde de ander aan de grond te pinnen en gromde zachtjes. "Wat doe je hier, haarbal?" Vroeg ze, zonder te proberen haar afkeur voor het breken van de regels te onderdrukken. De ander mocht maar weten dat Swift haar nu al haatte.

Zoals verwacht kwam haar belager op het toneel. Deze kwam echter vanboven. Een harde klap op haar rug, Downpaw rolde simpelweg om en stond sierlijk weer op. Een tortie apprentice stond voor haar, degene die uit de boom kwam. In al die tijd was haar gezichtsuitdrukking niet veranderd. "Wat doe je hier, haarbal?" Er was duidelijke walging in haar stem. "Haarbal? Oh nee. Nú heb je me gekwetst." Haar toon was zonder emotie, en gepaard met een oogrol van haar donkere blik. Maar ze gaf wel antwoord op haar vraag, ze hield niet van een half antwoord. "Goh, wat doet apprentice in een fraaie omgeving. Wandelen." De ginger liet haar ogen over de thunderclanner glijden. Ze leek iets jonger. "Maar je kan ook in bomen zitten en wachten op mogelijke buitenstaanders om die in de rug te springen." Hoewel haar stem weer zo monotoom was als eerst, kon je nu ook een sarcastische ondertoon horen. Down wist niet of ze echt zin had om een gesprek met deze kattin aan te gaan, het lag er aan hoe deze zou reageren. Ze schatte haar in als een vijandelijk en opvliegerig type.