Sometimes we need to go backward before we can move forward~

Ze moest haar spreken, want het kon niet langer wachten. Ze voelde dat het uit de hand ging lopen en dat het als het zo doorging helemaal mis zou gaan. Het frustreerde haar dat ze haar zus niet altijd naar haar toe kon roepen als zij of haar zoons niet goed in hun vel zaten, maar zo werkte het niet. Ze mocht het niet doen om persoonlijke redenen, want ze mocht niet egoïstisch worden. Ze was een zorgzaam type, dus soms was het heel lastig om zichzelf in te houden. Al wist ze ook wel dat het ook niet zou lukken als het maar om iets kleins ging, wat voor haar wel grote waarde had. Het moest echt nodig zijn wilde ze haar bereiken in haar slaap, maar ze wist dat het nu wel zou lukken. Het had ook invloed op de Clan en zo snel dat het geval was mocht ze ingrijpen, maar alleen dan. De maan en de sterren lieten haar vacht nog meer fonkelen terwijl ze midden in een veld ging zitten. Bloemen streelden langs haar vacht, maar ze negeerde het. Het gebeurde niet vaak dat ze haar aandacht maar op één ding had gevestigd, maar dit keer wel. Haar lichtblauwe ogen stonden helder terwijl ze keek hoe Butterstar zich oprolde in haar den, het was tijd. Haar blik werd iets afwezig terwijl ze de geest van haar zus probeerde te grijpen. Het was maar heel kort, toen werd haar blik alweer helder. Er lag een ernstige blik in haar ogen toen Butterstar voor haar verscheen. “Hallo zus.” Haar stem klonk zacht, maar krachtig.

[&Butterstar]

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Het was een lange dag geweest. Een dag die zoals de vele dagen haar compleet uitgeput hadden. Ze knikte afwezig naar wat warriors haar vertelde en glimlachte zacht op hun woorden. Ja hoe zij voor de clan zorgde zorgde de clan ook voor haar dat was iets dat ze nooit zou kunnen vergeten. Zij allemaal waren er voor haar. Vertrouwde haar om hen verder te brengen en Butterstar was niet van plan om hun vertrouwen te schamen. Toch moest ze toegeven dat zo veel van haar zelf geven terwijl er vele zorgen aan haar hoofd lagen haar langzaam weg begon te eten, niet dat ze er veel op lette, absoluut niet zelfs. Zij kwam op de tweede plaats te staan simpel zat.
Vermoeid bewoog de Flame point zich richting haar den en krulde daar op verwachtend een lange droomloze slaap tegemoet te gaan maar niets bleek minder waar. De bekende stem van haar zus liet haar knipperen beseffend dat ze in Starclan stond en nam een pas naar achteren terwijl ze haar blauwe kijkers iets vernauwde. "Zuster. Wat is de bedoeling van dit?" Er lag onzekerheid in haar stem. Waarom zou haar zuster haar op komen zoeken? Was ze.. Een leven verloren? Nee toch. ZE was gewoon compleet gezond geweest dus er moest een andere reden zijn..

and that was a dangerous thing

Table Code © The Amazing CHIP!

Er ontstond een warme glimlach om haar lippen terwijl ze opstond om Butterstar te begroeten. Ze stapte naar haar toe en duwde even haar wang tegen die van haar zus en de RiverClan geur prikkelde haar zintuigen. Toen stapte ze weer achteruit en ging voor de RiverClan leader zitten. Ze mocht niet te veel tijd verspillen dat zou niet gewaardeerd worden en dan kwam ze misschien niet toe aan de dingen die haar zus moest horen. “Weet je nog dat ik tegen je gezegd heb dat je de balans moet zoeken Butter.” Begon ze terwijl de blik in haar helderblauwe ogen zich weer op die van Butterstar richtte. “Je verliest het als je op deze manier doorgaat.” Haar houding veranderde, normaal straalde ze liefde en drukte uit maar daar was het niet het moment voor. Haar houding was streng en kalm, want haar zus moest naar haar luisteren. Ze moest doorhebben dat het menens was, ze mocht haar niet zomaar naar StarClan halen. “Als je je geduld verliest dan verlies je jezelf. Als je jezelf verliest dan verlies je de Clan.” Ze bleef onbewogen zitten zonder met haar ogen te knipperen. “Haal nooit het verleden terug als het de toekomst in de weg zit.” Even schemerde er wat verdriet door in haar ogen, maar dat drong ze snel weer naar de achtergrond. Eerst moest ze zakelijk blijven dat was nodig en ze moest doen wat nodig was.

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Met nog altijd wat ongeloof in haar ogen keek ze naar haar zuster. De kat die ze zo lief had gehad. Zo lang geleden verloren had. Love had twee katten onder haar hoede achtergelaten en Butter was veel te jong geweest om echt een moeders figuur voor hen te zijn waardoor ze zichzelf gedwongen had in een klap veel ouder te worden dan ze was geweest. Niet dat ze echt zo veel jeugd had gehad met hun vader.. Love had er dan wellicht minder van gemerkt maar Butters leven was van jongs af aan al slecht gegaan door de hardheid van de kater tot hij op een dag ook miraculeus verdween. Hun moeder had ze echter nooit gekend dus ja.. Haar zuster was het belanrijkste wat ze ooit had gehad en daarom.. Nu de woorden van Lovefeather horend braken haar en ze nam trillend een stap naar achteren. Hardheid stroomde terug in haar diep blauwe ogen, verdrukte de pijn en onbegrip. "Dus starclan stuurt jou op mij af om me terug te roepen als een kitten?" Haar stem was dik van woede en ze duwde haar nagels in de grond. Waarom van iedereen haar zuster. De laatste die ze dicht in haar hart leek te houden in het land der dodenn. Waarom.. "Mag ik jou en Starclan er aan helpen herinneren dat ik hier nog altijd sta zonder ooit tekst en uitleg gehad te hebben. Ik word neergezet als leader zonder ooit Deputy te zijn geweest terwijl het halve kamp verslonden word door dassen en nog erger onderlinge ruzies." Haar stem was sissend maar het was niet richting haar zuster bedoeld terwijl ze haar aankeek. "Ik heb alles opgegeven voor Riverclan dat weet jij ook. Maar als je verwacht dat ik zoals jou ben en de clan behandel als een stel vlinders heb je het mis Love. De wereld is veranderd sinds jij in Starclan leeft. Mijn wereld is veranderd. Riverclan heeft geen ruimte voor spelen. Niet nu." Verontwaardig keek ze haar zuster aan. "Ik dacht dat jij van iedereen dat wel zou begrijpen." Siste ze gepijnigd.

and that was a dangerous thing

Table Code © The Amazing CHIP!

Ze zuchtte even zacht toen haar zusje tegen haar uitviel, ze had niet anders verwacht. Toch had ze het moeten zeggen ook al deed ze Butterstar daarmee pijn. Het stak haar dat het haar zus verdriet deed en ze keek even weg naar de sterren. Toen richtte ze haar blik weer op Butterstar en boorde haar blik in die van haar. “Zo zit het niet zusje.” Een waterig glimlachje sierde haar lippen. “Je wordt niet terug geroepen, het is een waarschuwing.” Ze veegde een keer met haar staart over de bloemen voordat ze verder ging. “Je doet het super en dat zal niemand ontkennen. Jij weet beter dan wie dan ook hoe het er voor staat in de RiverClan, maar vergeet niet dat ik dat allemaal op de poot volg. Het gaat hier om zus.” Ze veegde nogmaals met haar staart over de grond, maar dit keer veranderde het bloemenveld. Het beeld flitste eerst naar een slapende Shaggydog en meteen werden ze omringt door de geur van BloodClan. Toen flitste het beeld naar Creamyfrost die van plan was om in de waterval te springen. Daarna kwam heel kort het beeld van hun vader naar voren, maar te kort om te kunnen zien waar hij zich bevond en hoe hij rook. Tot slot werden ze overspoeld door de geur van dassen en klonk het gegrauw alsof ze vlak naast hen stonden. Een groep RiverClan katten liep ongeorganiseerd tussen de dassen door. Langzaam verdween het weer en zaten ze weer in het bloemenveld. “Het verleden gaat je inhalen Butterstar, wees erop voorbereid.” Ze stond op met een verontschuldigende blik in haar ogen. “Je weet niet half hoe goed ik het begrijp zus.” Fluisterde ze voordat ze zich omdraaide.

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Haar harde blik veranderde geschokt. Draaide haar maag om in haar lichaam terwijl ze toekeek naar de beelden. Haar zoon.. Hij was groter en sterker geworden en de diepe bloodclan geur trok haar neus op maakte haar ziek maar ze herkende hem wel. Shaggy.. Zou haar komen halen. Het volgende beeld brak haar in meerdere brokken. Creamy.. Ze probeerde het weg te schudden maar de derde kijk bracht alle haren in haar nek omhoog terwijl ze blies naar het beeld voor het weer verdween. Het laatste beeld had nauwelijks nog indruk op haar de ogen van hun vader in haar netvlies gebrand maar ze besefte de waarschuwing in de beelden. Toen de bloemen langzaam terug kwamen knipperde ze met een dikke staart en keek op naar haar zuster. "Riverclan zal verzwolgen worden.." Fluisterde ze gepijnigd tot de realiteit komend en keek haar zuster aan. "Ik heb een clan zonder medicine cat apprentice, zonder deputy en ik kan nauwelijks overweg met mijn medicine cat.. Wat voor leader ben ik om hier ook nog eens tegen op te moeten Love.." Fluisterde ze met grote ogen. "Waarom doet Starclan mij dit aan.."

and that was a dangerous thing

Haar schouders zakten iets naar beneden toen ze de gepijnigde stem van haar zus hoorde. Eigenlijk moest ze het moment verbreken, maar ze draaide toch weer om. Nog heel eventjes al wist ze dat ze niet meer kon zeggen en dat ze eigenlijk haar bek moest houden. “Je bent niet alleen Butterstar vergeet dat nooit. RiverClan zal je steunen als het moet en ze zullen achter je staan. Je zal ontdekken wie je echte vrienden zijn.” Ze zuchtte even zacht en liep weer naar haar zus toe. Ze gaf haar een lik over haar oor en een waterig glimlachje sierde haar lippen. “StarClan weet dat je het aan kunt Butterstar en soms zijn er lastige situaties nodig om te kunnen genieten van de kleine mooie momenten.” Ze deed weer een stap achteruit. “Geef nooit op zus en zorg er voor dat anderen dat ook niet doen.” Ze rechtte haar schouders en gaf haar een bemoedigend knikje. “Tot ziens Butter.” Fluisterde ze nog toen liet ze haar zus los. Een leeg gevoel vulde haar hart toen Butterstar verdwenen was. Toen ging het gevoel langzaam weer weg en werd ze omringt door liefde. Ze zuchtte zacht en schudde langzaam haar kop. Iets wat bedrukt ging ze opzoek naar Sharpclaw.

[Topic uit]

echt een mooie topic wink

Beste Havenpaw,

Dit topic is alleen bedoeld voor Starclan katten en dit soort reacties zijn niet toegestaan in de RPG (dit wordt gezien als spam, ongewenste berichten). Gelieve dit voortaan te melden in het OOC-forum. Dit topic is tevens ook al afgesloten en verdere reacties zijn daarbij ook niet gewenst.
Reacties graag in PM.

Mvg,
Ashdrizzle