The stork made a delivery for you

Mistpaw had haar poten vol met de kruiden die ze aan het uitzoeken was. Tussen haar poten had ze een paar uitgedroogde blaadjes bernagie liggen. Die moesten weg en ze schoof de naar de uitgang. Van de nieuwe blaadjes die ze vanmiddag had gevonden maakte ze bundeltjes en stopte die weer weg op de plek van de oude. "Zo," zuchtte ze tevreden. Toen hoorde ze stommel bij de ingang van het kamp. Mistpaw stak haar kop naar buiten toe. "Breng me naar Silverstar." klonk er. Een zwart-witte poes met gele ogen en drie kittens! Mistpaw haar ogen werden groot, maar haar verbaasdheid maakte al gauw plaats voor woede. "Wat moet dat hier!" ze herkende de Shadowclan geuren echt wel. "Shadowclan heeft hier niets te zoeken." ze wierp een korte blik op de kittens. Zou het wel goed gaan met de kleintjes? Zo'n lange reis... "Hoe durf je die kittens helemaal hierheen te laten lopen! Wie weet wat er wel met ze gebeurd kon zijn! Ze zijn veels te jong om zo'n reis te maken!"

"Heel toevallig stroomt er Thunderclan bloed door mijn aderen. Maar dat is niet belangrijk nu." Mistpaw maakte een 'pfft' geluid. Ze was nog maar een apprentice, maar ze kon het verschil tussen dingen die goed en slecht waren prima zien. "Bloed maakt niks uit als je je eigen kittens verwaarloosd en meesleept op een reis van Shadowclan naar Thunderclan." gromde ze zachtjes. Haar nekharen kwamen overeind en ze was pissed op deze kattin. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Hier binnen komen wandelen en zomaar eisen om Silverstar te zien. En daarmee ook nog is drie kittens van een net een moon op sleeptouw. "Ze zijn groot en sterk genoeg, zouden ze dat niet zijn waren ze niet zo ver gekomen nietwaar Mistpaw." Ze benadrukte haar naam nog extra. Om er in te wrijven dat ze nog maar een apprentice was. Ze zwiepte haar staar boos naar de poes. "Je zou je eigen kittens laten sterven op een reis naar hier dan ze gewoon in je eigen kamp houden. Vossenhart." grauwde ze kwaad.

De kitten had niet geprotesteerd toen zijn moeder haar tanden in zijn nekvel had gezet om hem op te tillen, hij hield zich zelfs zeer stil. Even opende hij zijn oogjes en zag hij dat hij de veilige haven van de Nursery verliet. Met dat de Nursery verdween, verdween ook de warmte. Tallkit trok zijn pootjes wat op en sloot vervolgens zijn oogjes weer, wetend dat hij toch niets zou zien in deze duisternis. Het leek een eeuwigheid te duren voordat hij terug werd neer gezet. De jonge kater zakte wat door zijn pootjes, in de hoop de warmte die hij nog had, zoveel mogelijk te sparen. Het was dan wel Newleaf, maar dat wilde niet zeggen dat de nachten warm waren. "Tallkit maak mama trots." Hij tilde zijn kopje ietsje op toen hij de naam hoorde, die hij ondertussen aan zichzelf gelinkt had. Tallkit. Ook zijn zusjes kwamen even ter spraken. De toon waarop dat gezegd werd kon hij echter nog niet linken. Op dit moment was er nog niet zo heel veel dat tot hem doordring. De belangrijkste dingen die hij moest weten was de geur van zijn moeder en de geur van melk. Ook de geuren van zijn siblings wist hij te herkennen en natuurlijk ook de warme geur van de Nursery, die nu alles behalve aanwezig was. "Breng me naar Silverstar." Het duurde niet lang voor een onbekende geur zijn neusje binnendrong. Het gesprek dat vervolgens volgde, was iets waar hij niet veel aandacht aan besteed. Hij richtte zich enkel wat op toen de warme tong van Sinclaw over zijn kopje ging. Die aandacht vond hij altijd geweldig. Er kwamen alleen maar stemmen bij, stemmen die hij niet kon plaatsen. De enige bekende was die van Sin. De kitten liet zich terug wat door z'n pootjes zakken en opende nu voorzichtig zijn oogjes, waardoor enkele wazige katten silhouetten tevoorschijn kwamen. De kater kroop iets naar achteren, tot tussen de voorpoten van zijn moeder, bij de toon die de katten aannamen. Een korte piep volgde dan ook snel uit zijn mondje. Een geluid dat vele betekenissen had.

Vermoeid keek het bruin-witte poesje om zich heen. Het was niet eerlijk. Zij moest lopen. En haar broertje niet. Wel dat dacht ze ten minste, het was erg moeilijk om te bepalen wat er allemaal gebeurde. Er was ook maar twee dingen die ze zeker wist. Eén, die zwart-witte poes was mama. twee, mama had geen zin om haar te dragen. Ze had veel gepiept wanneer het haar te veel werd, maar mama had er niet veel aandacht aan besteed. Versuft strompelde het kleintje vooruit, tot mama ook stilstond. Ze was zooo moe. Eerst was het nog wel leuk geweest, maar nu was het gewoon pijnlijk. Ze hoorde mama praten met een paar andere katten. Banekit merkte dat ze al lang stilstonden. Met een vermoeid piepje liet de bruin-witte kitten zich op de grond zakken, rolde zich op, sloot haar oogjes en nam zichzelf voor om nooit meer wakker te worden. Het kon haar niet schelen dat de grond koud en hard was. Voor haar vermoeide lichaampje leek het wel de meest comfortabele plek waar ze ooit geslapen had.

De kater was stilletjes opgestaan toen een onbekende kat, die rook naar Shadowclan, het kamp kwam binnendringen met enkele kittens aan haar zijde. Ze waren nog jong en hij zou ze hoogstens een maan oud schatten, een diepe frons verscheen op zijn gezicht en hij werkte zijn - al redelijk massieve - lichaam richting het schouwspel. Zijn broertje sprak eerst en hij ging naast hem staan, zijn blauwe kijkers gleden even over de kater heen. Die sinds de ontvoering aan een oog zijn blikveld was verloren. Hij vond het erg voor Rune, maar dat betekende niet dat zijn leven over zou zijn. Zijn kijkers haakten zich toen weer in de kijkers van de kattin. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Desondanks dat de kater zelf een enorme flirt was, en charmant en erin geloofde dat meerdere liefdes mogelijk was, zag hij het niet voor zich dat zijn vader dat ooit zou kunnen doen. "Ik geloof je niet," Het was een schok voor velen dat Dust zoiets zou zeggen. Je zou denken dat als zoiets gebeurde, hij de poes zou onthalen en de kittens als broertjes en zusjes zou aanzien. Maar met ongeloof en haat in zijn kijkers staarde hij de kattin aan, die beweerde dat zijn vader ontrouw was geweest aan zijn moeder. Onmogelijk. Voor eens was hij het eens met zijn broertje, wat ook niet vaak gebeurde, gezien de twee meestal wel het tegenovergestelde dachten van iets. De grijze tabby draaide zich om en Dust moest zeggen, Rune verdiende het een apprentice te worden. Hij was al heel volwassen.

Toen Silverstar zijn den uit liep had hij niet verwacht op een Shadowclan kat en een kitten assemble te stuitten. In hun eigen kamp. Hoe had ze zo makkelijk binnen kunnen komen?! Silverstar stapte met haastige stappen naar buiten en liet zijn bleekgroene ogen toen met een stomverbaasde uitdrukking op de kattin vallen. Runekit was hem komen halen en stond nu voor zijn poten. Hij keek zijn zoontje even met een frons aan, wat eigenlijk van alles kon betekenen, en stapte toen op Sinclaw af. Zijn houding werd meteen zorgelijk toen hij de drie kleintjes op de grond zag liggen, waarna hij weer met een vragende blik terug naar de Shadowclan kat schoot. "Wat kom je hier doen?" vroeg hij op bevelende toon. Silverstar was nooit echt fel als het op gasten aankwam, in ieder geval niet tot hij hun intentie wist, maar hij vroeg zich toch wel met een onheilspellend gevoel af waarom deze moeder het nodig had gevonden haar kids door het halve land heen te zeulen.

Een shadowclan geur wekte haar uit haar slaap in de medicine cat den. Haar was verteld dat ze deze avond weer terug mocht naar de nursery, daar kon ze weer als Queen functioneren. Queen van moederloze kittens en het helpen van de andere Queens met hun kittens. Ook zou ze letten op de kittens waarvan hun moeders weer terug waren naar het warrior leven omdat ze bijvoorbeeld als vijf moons waren.
Nu was er echter iets ander gaande, ze rook de geur van kittens gemengd met de geur van Shadowclan en een Shadowclan warrior, of beter gezegd Queen. Instinctief verliet Birghtspots hinkend de medicine cat den, achter Mistpaw, haar dochter aan. In het kamp zag ze Sinclaw met drie kittens bij haar. Bloed van Darkfire. Haar haren rezen de lucht in. Wat on Starclans naam had dit te betekenen. Een hele heisa speelde zich af en zwijgend keek ze toe. Silverstar's kittens? De drie kittens lagen nog steeds voor de poten van Sinclaw terwijl ze toekeek. Wat had dit te betekenen. Met een vragende blik keek ze naar Silverstar toen hij naar voren kwam. De roddels waren bekend, maar dat het mogelijk echt was? En wat dan nog, wat deed Sinclaw hier mét de kittens?

Hij wachtte zwijgend tot Sinclaw met een verklaring zou komen. Natuurlijk had de roddel ieders oren bereikt behalve die van Silverstar, dus de arme kater zag haar volgende woorden alles behalve aankomen. Zijn ogen vlogen verrast open, waarna hij zijn wenkbrauw op trok om te peilen of Sinclaw een grapje maakte. Hij kon bijna niet geloven dat ze dit meende, maar ze klonk zeer ernstig. Zo erg zelfs dat hij voor een heel kort moment twijfelde of hij een onverwachte, leuke avond was vergeten - dat was natuurlijk altijd mogelijk -, maar zoiets als dit zou hij zich echt wel herinneren. "Onze kittens?" herhaalde hij vragend, alsof ze de jonkies aanbod op een presenteerblaadje. "Bedankt, maar ik heb er aan drie al genoeg." Nee, dit hele gedoe was zo onwerkelijk dat hij het niet eens serieus kon nemen. Hij keek even naar de oogjes van Dustpaw en Runekit en trok geruststellend zijn mondhoek op. Geen zorgen kiddo's, hij zou hun moeder nooit op die manier kunnen verraden.

Zijn blik gleed van de zwart met witte kattin naar haar kittens. Die daar uitgeput op de grond lagen en Dust kon niet anders dan tot de conclusie komen dat ze een reis terug naar Shadowclan onmogelijk zouden redden. Ze zouden sterven als ze op eigen benen terug moesten gaan en zijn blik gleed naar de zilveren tabby. Zijn vader. Hij geloofde niks van haar woorden, maar hij begreep het ultimatum dat ze Thunderclan op zou leggen. Ze had de kittens hierheen gebracht, een terugweg voor hen was er zo te zien niet. "Ze halen de terugweg niet," Fluisterde hij zachtjes, zijn blauwe kijkers op zijn vader gericht, waarna hij zijn blik op de poes richtte en haar vuil aankeek. Hoe durfde ze haar kittens dit aan te doen? Wat voor een moeder was ze wel niet?