Twolegs are not that bad {open}

Een klein gestalte liep langs de schaduwen van het bos. Bewust ervan dat ze hier niet mocht komen, maar wat maakte de regels van de clan haar eigenlijk uit. Ze was toch een buitenstaander. Ze had niet eens het bloed van een Thunderclanner. Nee haar bloed was van de skyclan, die werd verwoest door een aardbeving en en bosbrand. Haar ouders hadden zich aangesloten bij de Thunderclan. Een kleine tijd daarna was ze niet alleen haar gebied verloren maar ook haar ouders. Haar ouders waren in die kleine tijd dat ze zich bij de Thunderclan aansloten, loyaal aan de Thunderclan. Alsof ze er geboren waren. Maar toen ze stierven bleef Moonkit alleen . Sindsdien voelde ze zich niet geaxepteert in de clan. Niemand die haar ontfermde over haar, bijna niemand die zich iets van haar aantrok. Blikken van andere katten lieten haar voelen als een vreemdeling, vele fluisterde als ze haar zagen. Als ze wou meepraten werd ze naar de nursey gestuurt. De kittens van de nersey wouden niet spelen met haar. Ze liet haar hoofd zakken en sjokte verder. Het maakte haar niet uit waar dit zou eindigen. Des noods zocht ze ergens anders wel een kat die om haar zou geven. Het enige wat ze wou was haar ergens thuis voelen. Helemaal in gedachten verzonken, namen haar pootjes het van haar over. Ze kwam terecht bij een pad. Ze ging zitten en staarde naar voren. Haar staart om haar poten gekrult. Een zuchtje verliet haar keel. Ze hoorde lompe voetstappen en keek de richting op. 2 wezens kwamen op haar af. Ze zette haar haren recht toen ze merkte dat het tweebenen waren. Ze ging op haar buik liggen, hopend dat ze niet opviel. Even leek het dat ze gewoon door stapte. Dat had ze verkeerd gedacht. Een tweebeen hurkte zich en voor moonkit weg kon glippen had de tweebeen haar vast. Ze miauwde paniekerig. Toen ze de grootte kop zag van de tweebeen spuugde ze, en zette ze haar haren recht. De tweebeen mompelde iets tegen de andere. Haar ogen groot van ontzetting probeerde ze nog eens een gevaarlijke indruk te maken en te blazen en spugen. Maar ze merkte dat de tweebenen niet onder de indruk waren. Ze voelde de rare poten over haar vacht gaan. Haar ogen werden kleiner, dit was niet verkeerd...In tegendeel het was een fijn gevoel. Ze knipperde traag met haar ogen en begon te spinnen. Ze paste net in de poot van de tweebeen. Ze had de neiging om haar op te rollen en in slaap te vallen. De tweebeen mompelde nog iets en zette haar neer.  De andere tweebeen ging zitten en stak zijn poot uit. Moonkit ging wat chichtig ruiken aan de poot en drukte daarna haar kop tegen de tweebeen zijn poot. Deze kietelde haar achter haar oortjes. Ze zette haar rug bol van genot. Waarom zeiden al de clan katten dat tweebenen zo gemeen waren? Als ze zo slecht waren, waarom was dit gevoel dan zo geweldig? Moonkit wreef zich tegen de onderpoten van de tweebeen om zo nog meer aandacht te krijgen van de tweebenen.

Chess was net op weg naar zijn favoriete huismensje toen hij haar zag, aan het knuffelen met een andere kat! de poes rook naar een clan, dus ze zou hier niet moeten zijn! hij liep naar het huismensje toe en hij dacht pak me maar kleine Alice.. en dat deed het mensje, of.. ze probeerde het. maar hij gaf haar vluchtig een kopje en keerde zich toen tot de poes wat doe jij hier? moet je niet bij je Clan zijn ofzo? en hij grijnsde

Het gestreel ging verder, en Moonkit genoot A-volonté van de aandacht. Alsof dit hetgeen was dat ze miste in haar clan. Het gestreel was maar van korte duur toen er een andere kat kwam aangelopen en zich tegen de tweebenen aanstoot. Moonkit keek verbaast naar de kat. Daar ging haar aandacht. Waarom? Waarom moest een andere kat altijd de aandacht van Moonkit komen verpesten? Moonkit draaide haar om en sloop richting de bosjes. Ze zou dan maar terug keren naar het kamp, voor iemand haar hier zag. De clan katten zouden haar meer verafschuwen als ze dit te weten zouden komen, en dat kon ze wel missen. De stem van de kater hield haar tegen. Nou, dat was het plan, terug naar de clan gaan. Snauwde ze een beetje naar de kater, zonder haar eigen om te draaien. Eigenlijk was Moonkit geen gemeen type, het werd haar op dit moment gewoon een beetje te veel. Ze draaide haar dan toch maar gewoon om, en liet een rij melktandjes zien in een gaap. Ze knipperde even snel met haar ogen en keek toen de kater aan met haar blauwe ogen. Afwachtend of de kater nog iets ging zeggen, anders ging ze er maar vandoor.

het is niet erg hoor zei hij rustig. maar ik dacht dat het tegen jullie regels was om met huismenjes om te gaan. hij snapte dat ze misschien de aandacht nodig had, maar ze had toch een clan? als je hier dus bent, betekend dat dat je clan niet goed voor je zorgt? vroeg hij voorzichtig.

"Hoe kan een poesiepoes zoals jij nou iets weten over het leven van een clankat?!" Snauwde Moonkit naar de kater. Woow, was dat zij die dit zei? Moonkit verschoot best van haar eigen woorden, en zeker van op de manier waarop ze het had gezegt. Schaamte vulde haar lichaam. Ze keek naar haar pootjes en schuifelde wat. Dit was niet de manier hoe ze een kat aansprak die haar misschien wou helpen. "Sorry voor mijn toon. " Mauwde ze verontschuldigend. "Het is niet mijn gewoonte om een kat op deze manier af te snauwen." Nog steeds schamend keek ze naar haar poten. Zo hard veranderde je dus als je niet de nodige aandacht kreeg van je clan. Ze wou gewoon eens gelukkig zijn en niet altijd denken Dat ze er niet bijhoorde." Het is gewoon..." Begon ze... "Er is een clan geweest die verwoest is en mijn ouders en ik zaten in die clan... Maar we hebben ons aangesloten bij deze clan... Mijn ouders zijn dood en nu geeft iedereen mij het gevoel dat ik een buitenstaander ben en niet loyaal zal zijn. En nu geef ik ze gelijk ook, want ik sta met een poesiepoes te praten en ik vraag aandacht van een tweebeen. "Het was niet beledigent bedoelt naar de kater toe...maar dat waren nu eenmaal de regels van de clan.

Getypt via gsm . Sorry als er fouten in staan

Hoe kan een poesiepoes zoals jij nou iets weten over het leven van een clankat?! zijn grijns trok weg wie zegt dat ik een poessiepoes ben? zei hij rustig, maar ze had zich al veronschuldigd ik ben een rogue, ik leef naar mijn eigen regels, en die 'tweebeen' zoals jij haar noemde is van mij! toen hij dat zei vernauwden zijn ogen als ze denken dat je een buitenstaander bent, dan moeten ze daar een reden voor hebben ben ik bang hij grijnsde zijn tanden bloot. waarom vraag je niet eens aan je leider of je een poosje hier mag wonen, en als je het niet volhoud ga je terug naar je clan.

Moonkit herhaalde elk woord in haar eigen, dat wat de kater voor hem zei. Moonkit schudde haar hoofd verward. Wat?! Zij een rogue worden? Die gedachten gaven haar de bibbers. 'Nee, dat kan ik niet doen. Dat is helemaal tegen de code in.' Piepte ze verward. 'Silverstar, krabt me de oren van mijn kop als ik hem dat moet gaan vragen.' De gedachten alleen al maakte haar bang. Al leek het voorstel wel verleidelijk. Ze schudde die gedachten weg. Een kitten hoorde zo'n moeilijke keuzes helemaal niet te maken. Ze wou zich juist bewijzen tegenover de Clan, niet hen gelijk geven. Haar gedachten sloegen even helemaal op hol. ' Ik ben een buitenstaander, omdat ik het bloed niet heb van deze clan. Maar ik wil me juist bewijzen dat bloed niks te maken heeft met loyaliteit.' Miauwde Moonkit. Wou ze nu juist de kater overtuigen over haar loyaliteit, of haar eigen? Ze was juist niet op het goede pad om haar eigen te bewijzen tegenover haar clan. Integendeel ze maakte het alleen maar erger en erger. "Hoe noemt u eigenlijk?' Vroeg ze nieuwsgierig.

hoe ik heet? vroeg hij verbaasd, nadat ze haar kop had geschud ze komt dus niet, jammer. ik heet Cheshire Cat, maar iedereen noemt me Chess. hij stond op, en hij liep langzaam weg. leuk je ontmoet te hebben, kleine kit.