True love is like ghosts

Onderwerp: True love is like ghosts vr 8 mei 2015 - 20:11

Which everyone talks about, and few have seen.

Met een kleine glimlach op haar gezicht liep de witte apprentice door het camp. Ze was uit jagen geweest, maar had niets kunnen vangen - dat was echter oké, ze was nog jong. Ze had nog veel te leren, en dat zou ze dan ook. geen nood om verdrietig te zijn over iets dat gebeurd was, en waar ze iets voor kon doen om het in de toekomst niet meer te laten gebeuren;. Ze neuriede zacht een liedje en begroette vrolijk iedereen die ze tegen kwam. de meesten gaven haar enkel een knikje terug, sommigen keken haar verbaasd na, zich afvragend waarom ze zo vrolijk was, en sommigen begroetten haar net zo vrolijk terug. eenmaal voor de nursery aangekomen, keek ze zoals zo vaak met een ietwat dromerige blik naar de kittens die enthousiast een spel speelden. Ooit zou ze misschien zelf kittens hebben, met een lieve, zorgzame, beschermende kater die van haar zou houden en van wie ze zou kunnen houden. een kater met wie ze 's avonds in slaap zou vallen, opgekruld aan zijn zij, en 's ochtends weer naast wakker zou worden. Ze zouden alles samen kunnen doen, en geen geheimen hebben voor elkaar. Dromerig zuchtte ze eens. Als die prins nu maar zichzelf zou tonen, dan zou haar leven perfect zijn.

Eerste post Whistlekit

"Whistlekit, wat ga je doen?" hoorde de witte kitten, welke naar een andere witte kat keek. "Waarom kijkt die kat zo de Nursery in?" vroeg Whistlekit zich op haar beurt af, nog altijd kijkend naar de dromerig uitziende kat. Ze wist even niet op de naam van de poes te komen, maar als ze haar zou gaan aanspreken, zou ze daar vanzelf achter komen. "Omdat ze vervelende katjes zoals jou op wilt eten" klonk er ietwat sarcastisch, geïrriteerd. Whistlekit keek even achter zich. Waarom was Blowing nou weer boos? Soms snapte ze hem echt niet. Een zuchtje verlies de neus van Whistlekit. Ze hees zichzelf overeind en strekte zich uit, want lang katten observeren maakte je wat stijf. Met kleine pasjes liep ze richting de witte apprentice, welke keek naar een stel spelende kittens. Whistle wilde ook wel spelen, maar durfde niet te spelen. Ze deed anderen pijn. "H..hallo?" vroeg ze zachtjes, toen ze voor de poes stond. "Gaat het?" Fronsend keek Whistlekit de poes aan. "Ik ben Whistlekit, wie bent u?" Eigenlijk wilde ze nog meer vragen stellen, maar dat deed ze wel nadat de poes antwoord gaf. Anders ging het zo snel.

Met een zachte glimlach keek de witte poes de kitten aan die haar aansprak. Kittens waren ze schattig, zo naïef en onschuldig. ze hield van hen, wat haar weer bij haar vorige gedachte bracht - zou ze er ooit zelf hebben? Er was maar één manier om daar achter te komen, en dat was om te hopen - altijd blijven hopen. "Hallo Whistlekit!", zei de poes vrolijk met haar zachte, fluwelen stem. Ze zakte een beetje door haar poten, zodat Lilypaw op hetzelfde niveau als de kit kwam. Veel was daar niet voor nodig, want de pluizige poes was zelf al niet zo vreselijk groot. "Whistlekit is een heel mooie naam.", zei ze aan de kit. "Mijn naam is Lilypaw. En ja hoor, alles is goed met mij. Ik was gewoon even aan het wegdromen." Dat deed ze nogal vaak de laatste tijd, gewoon wegdromen en de wereld om haar heen vergeten. dan zou ze een nietsvermoedende kat aanstaren, en meestal zou ze uit haar gedachten opspringen als die kat hoofdschuddend weg zou wandelen. dan zou ze lichtjes blozend verder gaan doen met wat ze bezig was.

Onderwerp: Re: True love is like ghosts