Forget number six

Door haar zware, slaperige oogleden leek het voor Seven vrijwel onmogelijk om op te staan. Met een klagende zucht opende het tabby katertje toch zijn ogen, haar blauwe kijkers keken even het Camp rond. Hij krabbelde overeind en rekte zich even uit. Dan zou hij vandaag maar even een keer niet op jacht gaan, daar had ze nu echt even geen behoefte aan. Brat wou haar vangst vast wel delen. Slaperig trippelde hij naar buiten, maar gleed op zijn weg uit op de modder. Mopperend krabbelde hij overeind. "Waar kijken jullie naar?", snauwde hij naar de omstanders. Hij moest wel laten zien dat hij geen slappeling was, anders zou hij het doelwit van verschillende pesterijen worden.

eerst Five

Al vroeg was ze uit haar nest opgestaan, lang slapen had ze nooit gekund. Zeker nu ze bij de Bloodclan was, ze vertrouwde de andere katten voor geen meter. Hierdoor was ze al een tijdje aan het rond snuffelen in het kamp. Haar blik richtte zich op een rode kater die onhandig uit de toren kwam gestapt. Ze gniffelde, maar ze hoopte ook dat de kat zich geen zeer had gedaan. "Waar kijken jullie naar?" Snauwde de kater, kort legde ze haar oortjes naar achter, maar toch liep ze door. Ze zag de modder op zijn rode vacht. "Gaat het?" Hoewel ze nu een Bloodclanner was, haar zachte kant kwam nog vaak naar boven, te vaak. Haar moordlustige kant liet ze enkel zien als het nodig was.

"Gaat het?", die was vast nieuw hier. Hij kon een vleugje shadowclan in haar geur onderscheiden. "Tuurlijk", miauwde hij kalmpjes, alle lachende en grijnzende gezichten rondom hem negerend. "Seven is de naam", miauwde de rosse kater, waarna hij de ander verwachtingsvol aankeek. Nu was het haar beurt. Of te wel had ze besloten om van naam te verranderen, of te wel heette ze nog altijd Birchpaw, of Sparrowkit of wat voor een belachelijke naam ze haar ook gegeven hadden.

"Tuurlijk", De kater kwam kalmpjes over, grappig. "Seven is de naam", Ze grijnsde, dat kon toch geen toeval zijn! "Five is de mijne." De grijns bleef op haar gezicht hangen, tot ze door had dat de andere katten nog steeds stonden te kijken. Met hoog opgezette vacht en klauwen uit haar poten draaide ze zich woest om, haar hel-groene ogen spuwde vuur. "Er is hier niks te zien, wegwezen." Siste ze kil, voor ze zich terug omdraaide naar de kater, de meeste katten begonnen eindelijk af te druipen.

De poes stelde zichzelf voor als Five. Toevallig, hoor. "Er is hier niks te zien, wegwezen.", siste ze tegen de omstanders. Ze wist dus al hoe de dingen hier werkten. Je moest duidelijk maken dat men een klauw over het gezicht konden verwachten wanneer ze je tegenspraken. Anders zou je gepest worden. En pesten bij bloodclanners gaat vele verder dan zomaar wat uitschelden. "En, jij komt uit Shadowclan?", miauwde de rosse tabby vragend.

"En, jij komt uit Shadowclan?", Met een knikje gaf ze antwoord. "Ze hadden teveel regels, teveel, doe dat niet! Snap je?" Haar hoofdje ging lichtjes schuin. Met haar grasgroene ogen keek ze de kater aan. Ze proefde van de lucht, maar rook geen andere clan. "Dus jij bent in dit zooitje ongeregeld geboren?" Miauwde ze vragend.

"Ze hadden teveel regels, teveel, doe dat niet! Snap je?", de rosse kater knikte. Hij hield niet zo van regels. En hier waren geen regels. Natuurlijk had iedereen wel normen en was het duidelijk dat het oneervol was om bijvoorbeeld kittens te vermoorden, maar het was niet echt een regel. "Dus jij bent in dit zooitje ongeregeld geboren?", Seven knikte. "En, euh, wat voor een belachelijke naam hadden ze je in shadowclan gegeven?",

"En, euh, wat voor een belachelijke naam hadden ze je in shadowclan gegeven?" Ze grijnsde, "Dappledpaw." Eerlijk gezegd had ze die naam nooit graag gedragen en nu had ze hem eindelijk kunnen veranderen. Five stond haar veel beter. "Zin om te gaan jagen?" Miauwde ze nadat haar buik de lokroep van een walvis had gemaakt. Het liefst ging ze richting rogue gebied, als ze te dichtbij Shadowclan kwamen zou ze misschien een van haar familieleden tegen komen. Die twee werelden wou ze het liefst gescheiden houden, Airpaw was te zacht voor de Blooclan en Cinderpaw te verlegen. Fox was te trouw en Aster zou het gewoon niet doen.

"Dappledpaw.", wauw, nog belachelijker dan hij had verwacht. Bijna kittypet-achtig. Begrijpelijk dat ze haar naam had verranderd. "Zin om te gaan jagen?", vroeg de ex-shadowclanner. "Niet echt, maar niet jagen betekend niet eten en dat betekend sterven", miauwde de rosse young-one. "Dus, ik kom wel mee", vervolgde Seven.

"Niet echt, maar niet jagen betekend niet eten en dat betekend sterven", "Did you figure that all out by yourself, Sherlock?" Miauwde ze met een grijns. "Dus, ik kom wel mee" Ze knikte en liep richting de uitgang. Elke kat die het ook maar waagde om haar aan te kijken kreeg een dodelijke blik terug. Ze mocht alles behalve zwak overkomen, zeker omdat ze niet in deze clan geboren was. "Waar wil je heen? Roguegebied, clangebied of Twoleggebeid, al denk ik niet dat daar veel te vinden is." Miauwde ze met een schouder ophaal.

"Waar wil je heen? Roguegebied, clangebied of Twoleggebeid, al denk ik niet dat daar veel te vinden is.", vroeg de gevlekte poes vervolgens. "Rogue, ik heb geen zin om lastiggevallen te worden door vervelende clanmormels", het maakte hem niet veel uit dat Five zich misschien beledigd voelde door die opmerking. Sentimentele troep was niet echt zijn sterkste kant.

"Rogue, ik heb geen zin om lastiggevallen te worden door vervelende clanmormels" Even wou ze protesteren, niet elke clankat was een mormel. Maar toch besloot ze het niet te doen en haalde ze enkel haar schouders op, "Mij best." Haar staart zwiepte en snel rende ze het kamp uit. De kater zou wel volgen. Haar snelheid nam snel toe en de wind woelde door haar lange vacht. Zalig.

Seven knikte. Die ex-shadowclanner leek snel door te hebben dat je het nooit moest opnemen voor een andere clan, tenzij het leuk vond als anderen woorden als 'clanmormel' naar je kop wierpen. Je moest hard zijn als je gerespecteerd wou worden. Geen verdriet of zwakte tonen. Anders zou je op den duur door de andere bloodclanners als deurmat gebruikt worden. Niemand wilde een deurmat zijn, al zou het leven pas echt moeilijk worden als je niemand kon dwingen om dingen voor je te doen.

ik maak het vervolgtopic wel