Shapeshifter

De kattin voelde plotseling klauwen in haar nek, ze werd naar de grond geduwd. Lichtelijk verward keek ze in de ogen van de kater boven haar. "In het geval dat je dus een Thunderclanner bent kan ik je net zou goed hier en nu vermoorden, KAT!" Nou dat was niet bepaald beter. Hij gromde terwijl hij haar kwaad aan keek, het zag er nou niet bepaald goed voor haar uit. De kattin spande zich snel aan zodat ze alleen nog op haar schouderbladen en bovenrug lag en maakte een soort vage draai zodat haar achterpoten tegen de zijne aan kwamen. Dat zou hem uit evenwicht moeten brengen of ten ergste omgooien zodat de apprentice er onderuit kwam. Snel krabbelde ze overeind en maakte een flinke sprong naar achter. "Ik beloof je dat ik altijd je vriend zal blijven wat er ook gebeurd. Jij herkent me na een paar moons al niet meer en valt me daarna aan. Lekker dat." Zei ze met een geïrriteerde toon in haar stem.

De kattin sloeg haar klauwen in het zand. Ze wilde terug vechten maar wist wel beter. Hij zat bij de Bloodclan en was dus meer op vechten getraind, bovendien zou ze het zichzelf nooit vergeven als ze dat deed. Zodra Ripa op haar af kwam rennen zette ze zich schrap. Hij maakte een sprong met ontblootte klauwen waardoor ze snel een stap op zij zette. Snel was echter niet snel genoeg. Een van zijn klauwen haalde door haar vacht. Het was niet diep maar begon wel te bloeden. "Jij zit duidelijk aan het verkeerde eind vrouwkat! Ik ken jouw niet eens, ik hoorde misschien bij jouw domme clan alleen had jouw stomme clan bijna mij vermoord en had de Bloodclan mijn leven gered." Het was duidelijk genoeg dat hij het met heel zijn hart, als hij dat inmiddels niet al ergens was verloren, geloofde. Haar zwarte vacht begon langzaam donker rood te kleuren, een druppel bloed viel op de grond. "I wished that I would wake up with amnesia, but you did instead. You brought yourself down to that hell, where you were picked up by the devil. Good luck living that way. I kept my promise, but now I know that I don't need to see you again." Zei de zwart witte kattin absoluut. Ze was er klaar mee, ze zou er vanaf nu niet zo veel meer mee zitten. Nu was er nog een probleem. Weglopen kon ze niet, ze zou een aanval in de rug zeker kunnen verwachten. Dus wat moest ze nu? Strak keken haar cyaan blauwe ogen in de zijne.

Door de kleine wond en alles wat er aan de hand was gierde er adrenaline door haar aderen. Het zorgde er voor dat de kattin weinig last had van de angst die ze zou horen te hebben. Dan was het ook nog niet dat ze overmoedig werd, nee ze bleef er bijzonder rustig onder. Daarom bleef ze dat ook gewoon staan terwijl Ripa op haar af liep. Hij zetten zijn klauwen onder haar kin, strak bleef ze hem aan staren. "Maar schat dat wist je toch al of moet ik het laten zien?" Vroeg hij, zijn bedoeling meer dan duidelijk makend. Snel maakte ze een hupje naar achter terwijl ze haar hoofd omhoog gooide zodat zijn klauwen haar zo min mogelijk zouden raken. Tot haar opluchting was ze daar niet geraakt, het had maar een haartje gescheeld. Vrijwel meteen maakte ze nog een sprong naar achter zodat hij niet zomaar nog een keer naar haar uit kon halen. Binnen enkele seconde kwam hij weer op haar af gerend. Wanneer zou hij beseffen dat het nergens nuttig voor was en gewoon weg zou gaan. Ze was uiteindelijk toch niet de kattin die hij zocht. Zachtjes begon de kattin van links naar rechts te bewegen terwijl hij op haar af rende. Tegen de tijd dat hij in haar buurt was maakte ze een flinke sprong opzij zodat hij haar niet zou kunnen raken. Op iemand af rennen was dan ook enkel en alleen een goede techniek als de ander je niet zag of die gewond was en niet snel daarom.

Het duurde een tijdje voordat ze het kamp had gevonden. Haar richtingsgevoel had haar weer eens in de steek gelaten en toen ze drie keer langs hetzelfde stapeltje stenen was gekomen, kreeg ze door dat er iets niet goed ging met de richting die ze uit ging. Toen ze zeker wist de weg weer gevonden te hebben, zette ze het weer op een sprint. Zo snel ze kon, wilde ze in het kamp zijn. Met een rotvaart denderde ze beschutte plek in. 'Das... Dawn... Help...' hijgde ze, om zich heen kijkend of er iemand überhaupt wel luisterde. 'Kan iemand helpen? Dawnpaw is in de problemen. Er is een das!'

{Open voor alle ThunderClan katten die mee willen om Dawnie te redden van een das die er niet meer is c: }