Manen had hij in een buik gezeten. De prachtige veiligheid van zijn moeder om zich heen. Het leek een eeuwigheid te duren voordat er beweging kwam in de buik van zijn moeder. Wat de bewegingen waren wist hij niet. Pas later zou hij te horen krijgen dat het weeën waren. Weeën die hem en zijn zus naar buiten persten. Hidekit reageerde er haast niet op. De veiligheid was alles behalve beangstigend. Nee, hij vond het prima zo. Een rustig gevoel dat was het enige wat hij kende. Een soort oude wijsheid dat zich kenbaar maakte. Ja, hij zou komen en gaan. De weeën kwamen en gingen. Alles kwam en ging en nu vond de kitten dat nog een enorme geruststelling. Hij voelde nu een koude lucht langs zijn vachtje komen en liet een zachte piep horen. Een piep dat het teken gaf van de geboorte en van het leven. Een leven dat duidelijk zichtbaar was. Echt bewegen deed hij niet, nee hij lag tevreden. De honger in zijn maag kwam en ging. Net zoals alles. Hij wist niet wat voor een grote waarheid het was. Alles kwam en ging. Er kwam een begin en een einde. Er was een leven en een dood. Nee, echt beangstigend was het niet. Het was enkel de pure waarheid, de waarheid die hij pas later echt zou gaan ontdekken. Heel even bewoog hij zijn kopje iets opzij. De warme likken van zijn moeders tong drongen door zijn lichaam heen. Enkel heel rustig. De tong kwam en de tong ging weer weg. De stem van zijn moeder kwam, en de stem van zijn moeder ging weg. "Hidekit." Was het enige dat hij had gehoord. Het enige dat hij besefte. Kwam en ging... Misschien zou hij er later niet zo'n geruststelling uit halen, maar nu was het, het beste dat hij kon beseffen.