Worries, Many Worries... (Silverstar en Jayfeather/Mistpaw)

Liondust kwam licht gehavend het kamp ingelopen. De tweede trainingssessie van beide zijn leerlingen zaten erop. De normaal ingetogen en vriendelijke kater had een bezorgde gloed in zijn helderblauwe ogen staan. Bonepaw was halverwege de training weg gelopen en gedroeg zich niet zoals een leerling dat normaal zou doen. De zorgen stapelde zich op, zeker toen de leerling hem had aangevallen. Hij was er zonder ernstige wonden vanaf gekomen, nee hij kon zichzelf prima redden. Het grootste probleem was wel dat zijn leerling weg was gerent en zich had verstopt. Ergens was Liondust van plan de leerling tot zichzelf te laten komen en wat tijd te gunnen. Het leek wel dat de leerling getraumatiseerd was, enkel kende Liondust hem niet goed genoeg om dat te weten, daarbij had de leerling geen weet gehad van de Warrior Code. Gevochten had hij vaker, had hij hem dan wel toevertrouwd. Misschien had hij de leerling ook wel een beetje duidelijk aangepakt, in een van zijn lessen, enkel niet onredelijk. Nee, de kater was niet zomaar onredelijk. Hij was geduldig en zou nooit een leerling expres pijn doen, had hij misschien zelf een fout gemaakt? Hij wist het niet, zijn oren bewoog hij geërgerd naar zijn nek toe terwijl hij langzaam naar de Leaders den liep. Zijn blauwe ogen stonden ietwat onrustig, en bezorgd. Ja, misschien hadden ze geen perfect begin gehad, Bonepaw en hij, enkel zou hij nooit zomaar opgeven op een ander. Even bleef hij in de buurt van de den staan, hij schaamde zich niet. Nee, hij was te bezorgd, om zich ervoor te schamen dat een leerling wat wondjes had aangericht. Niets ernstigs en natuurlijk erg ondiep. Hij schudde zijn lichtgekleurde kop met een gefrustreerde zucht voordat hij de bekende naam riep. "Silverstar!" Zijn stem klonk alsof er hoge nood was, serieus en bezorgd. Zonder op antwoord te wachten ging hij de den in en keek de zilvergrijze kater aan. Hij knikte hem enkel toe voordat hij begon. "Bonepaw is weg gerent.. Tijdens de training. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik hem te streng heb aangepakt." Nee hij was niet zo zeer erg streng. "Enkel hij schrok denk ik, in ieder geval viel hij toen aan en is weg gerent. Daarbij maak ik mij een beetje zorgen om hem. Hij lijkt zo..." De kater fronste even omdat hij niet goed wist wat het juiste woord was. "In ieder geval wist hij weinig tot niets van de Warrior code af...en hij heeft al in een paar gevechten gezeten. Hij lijkt volkomen op zijn instinct af te gaan. Ik ben bang dat hij het niet allemaal onder controle heeft." Besloot de kater zijn korte verhaal. Zijn oren bewogen even heen en weer terwijl hij wachtte op wat zijn leider zou zeggen. "En eerlijk gezegd weet ik niet wat ik er mee aanmoet.." Zei hij op een zachtere eerlijke toon.

Enkel: Medicine cat of Medicine cat apprentice mogen wat mij betreft meedoen in dit topic!

Worries, Many Worries... (Silverstar en Jayfeather/Mistpaw) 257nlvc

You have the soul of a lion
Buried deep beneath lessons
Of inferiority and knowing your place
They've told you where you belong
How you're meant to be
But they're wrong

De geur van bloed alarmeerde de wit/grijze poes meteen. Ze zag een kater de den van Silverstar in lopen, krassen waren op hem te zien. Ze snoof, pakte wat paardenstaart. Het was de laatste, dus ze moest later nieuwe gaan halen voor de clan. Maar dat was nu niet belangrijk. Ze dartelde met de paardenstaart Silverstar zijn den in. Hoewel ze probeerde niet echt te luisteren naar het gesprek, ving ze toch wat dingen op. "Bonepaw is weg gerent.. Tijdens de training. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik hem te streng heb aangepakt." Bonepaw? Die naam had ze vaker gehoord. "Ik kom je verwondingen even bekijken, Liondust." verklaarde ze zachtjes tegen de kater terwijl ze hem bekeek. "In ieder geval wist hij weinig tot niets van de Warrior code af...en hij heeft al in een paar gevechten gezeten. Hij lijkt volkomen op zijn instinct af te gaan. Ik ben bang dat hij het niet allemaal onder controle heeft." Bonepaw vocht wel vaker, dat wist zij ook. Was dat iets wat ze moest vertellen? "Ik wil me... er niet mee bemoeien, of iets.. maar ik heb gehoord dat Bonepaw wel vaker vecht. En dat hij is een keer op Shadowclan gebied is betrapt terwijl hij spioneerde." Dat had ze gehoord. Het konden roddel zijn, maar dat wist ze niet zeker. "Ik doe wat paardenstaart op je diepste wonden, Liondust. Verder geneest het allemaal vanzelf wel." zei ze voordat ze de groene prut fijnkauwde en het met haar poot en tong uitsmeerde in zijn wonden.

You call and I respond
The sparrow and the song
I miss you when you're gone

Liondust keek even op zodra de Medicine cat apprentice binnen kwam gedarteld. In haar mond had ze paardenstaart meegenomen. Hij moest toegeven, de leerling was erg oplettend, anders had ze het bloeden van zijn wonden niet doorgehad. Een klein glimlachje ging er wel vanaf. Hij wist dat ze dus iets had meegekregen van zijn woorden. Toch had hij niet het idee dat Mistpaw een roddeltante was, anders kon je geen gerespecteerd Medicine cat worden. Hij keek met zijn helderblauwe ogen even naar de Apprentice die haar aanwezigheid probeerde te verklaren. "Ik kom je verwondingen even bekijken, Liondust." Liondust grimaste even lichtjes. Niet dat hij iets tegen de Medicine Cat Apprentice had enkel hield hij niet zo van het prut dat op de wonden werd gesmeerd als hij bij de Medicine cat met wonden zat. Hij moest toch stiekem om zichzelf lachen, waarschijnlijk zag hij er nu uit als een chagrijnige elder. Nog voordat Mistpaw voor zijn wonden had gezorgd. Een kleine dankbare glimlach richtte hij dan toch op Mistpaw, om de goede zorgen die ze voor de clan had en de zware taak die haar nog stond te wachten. Zonder Medicine cat of Medince cat apprentice was de clan zowat verloren. Ineens leek Mistpaw iets in te willen brengen op het gesprek. "Ik wil me... er niet mee bemoeien, of iets.. maar ik heb gehoord dat Bonepaw wel vaker vecht. En dat hij is een keer op Shadowclan gebied is betrapt terwijl hij spioneerde." Liondust zijn ogen werden groot en hij keek verbijsterd naar de Apprentice, maar toch een nog dankbaarder gloed verscheen er in zijn ogen. "Dankje, Mistpaw.." Mompelde hij, dan was zijn bezorgdheid toch goed geplaatst geweest. "Ik doe wat paardenstaart op je diepste wonden, Liondust. Verder geneest het allemaal vanzelf wel." Liondust knikte enkel weer, Mistpaw leek te weten wat ze deed, dus vertrouwde hij haar daar maar op. Zijn ogen sloot hij even terwijl het prut van de paardenstaart op zijn diepste wonden werd gesmeerd. "Mistpaw, ik denk dat het goed is als niet iedereen van de clan hierover weet." Zei de kater toen terwijl hij zich weer overeind hees. Zijn vriendelijke blauwe ogen keken Mistpaw serieus aan. Hij was dankbaar voor haar hulp, en voor haar eerlijkheid. Enkel kon beter zo'n gebeurtenis misschien niet door de hele clan heen worden gehaald. Roddels waren vervelende dingen. Tenzij Silverstar vond dat de clan hierover ingelicht diende te worden. Maar dan was het geen roddel. "Kan ik gewoon weer straks verder jagen en trainen of moet ik even rust houden?" Vroeg hij voor de zekerheid nog even aan Mistpaw.

OOC: Een beetje een flut post, en wat is Mistpaws lievelingsprooi, dankbaarheid van liondust is prooi brengen het liefst Mistpaws lievelingsprooi Wink

You have the soul of a lion
Buried deep beneath lessons
Of inferiority and knowing your place
They've told you where you belong
How you're meant to be
But they're wrong

De zilvere kater keek op toen hij de bekende naam door zijn den hoorde weergalmen. Het klonk dringend en de leider stond meteen op zijn scherpst. Hij kwam omhoog en draafde op een snel pasje naar Liondust toe, zijn bleekgroene ogen vragend. "Liondust, wat is er aan de hand?" Hij ging voor de kater zitten en luisterde zwijgend naar diens woorden. Er verscheen een peinzende frons op zijn gezicht toen hij hoorde dat één van de apprentices zijn mentor had aangevallen. Mistpaw was ondertussen ook zijn den in gelopen en onderzocht nu de wonden die Liondust had opgelopen. Silverstar wierp even een dankbaar knikje haar kant op voor haar oplettendheid, maar richtte zich toen al snel weer naar de kater. "Het is goed dat je gekomen bent, ik denk dat Bonepaw zich gelukkig mag prijzen met zo'n mentor." Liondust had goed gereageerd. Silverstar kwam weer omhoog en knikte toen Liondust opmerkte naar Mistpaw dat het waarschijnlijk beter was als ze dit nog even stil hield. Hij was het daar mee eens, het was nog niet nodig om ophef te creëren als ze eerst niet wisten wat er aan de hand was. "Dat lijkt mij voor nu ook beter. Ik ga binnenkort wel even met Bonepaw praten." Silverstar wist niet of zijn woorden een grote invloed zouden hebben dan die van zijn mentor, maar het was het proberen waard. Bovendien wilde hij weten wat de kleine aan het uitspoken was, want hij kon niet ontkennen dat het hele verhaal hem maar een beetje verdacht in de oren klonk. Echter zouden ze hem eerst moeten vinden. Als hij was weggerend terwijl hij zo van streek was, mocht Starclan weten waar hij nu uithing. Zijn blik gleed weer serieus naar de warrior voor hem. "Waar heb je hem voor het laatst gezien?"

STORY BEHIND

De bleekgroene ogen van de grijze leider stonden vragend toen hij zijn den bijna letterlijk kwam binnen gestormd. Het was duidelijk dat hij alert was op het geen dat komen zou. "Liondust, wat is er aan de hand?" Werd hem dan al snel gevraagd, de leider was de hele uitleg stil geweest, al verscheen er snel een frons op zijn gezicht. Het was duidelijk dat hij ook even na moest denken. Iets wat Liondust wel had verwacht, een mentor kwam niet zomaar even langs om zijn bezorgdheid over zijn leerling te delen. Mistpaw kreeg nog een tevreden knikje van de leider voordat zijn aandacht weer bij de krijger lag. "Het is goed dat je gekomen bent, ik denk dat Bonepaw zich gelukkig mag prijzen met zo'n mentor." Liondust glimlachte even bij het compliment al werd zijn blik al snel weer serieus. "Uiteindelijk ben ik verantwoordelijk voor mijn leerlingen, of niet soms.." Merkte hij op. Silverstar die voor hem gezeten had stond weer op en knikte toen hij het had over stilhouden. Roddels, waren in zijn ogen dan ook nergens voor nodig en het zou het voor Bonepaw dan ook niet makkelijker maken als hij door iedereen verafschuwd werd. De leerling was nog jong, en elke leerling haalde op een bepaalde leeftijd wel fratsen uit, enkel ging het nu wel erg ver. "Dat lijkt mij voor nu ook beter. Ik ga binnenkort wel even met Bonepaw praten." Zei Silverstar, uiteindelijk als reactie op alles wat Liondust had gezegd. De kater knikte even naar Silverstar. "Dankje, enkel weet ik niet of hij wel wil luisteren. Hij is nogal snel op zijn teentjes getrapt." Waarschuwde hij de leider snel, een bezorgde frons stond ook op Liondust zijn gezicht. Het was duidelijk, hij maakte zich oprecht zorgen om de leerling. Hij wist dat Silverstar wel wist wat hij deed, dus maakte hij zich daar geen zorgen om. Hij hoopte maar dat het effect had. De serieuze blik van de leider was weer op hem gericht. "Waar heb je hem voor het laatst gezien?" Liondust keek de leider aan. "Sandy Hollow, dus ik verwacht dat hij voorlopig nog wel op ons territorium is." Zei hij zachtjes. Daar hadden ze dan nog samen getraind. Hij schudde zijn grote kop even heen en weer terwijl hij even dankbaar naar de leider knikte. Dan kon hij zijn zorgen tenminste een beetje loslaten. Hij zwiepte even kort met zijn staart terwijl hij zijn blauwe ogen tot spleetjes kneep. Hij hoopte dat de leerling zich inmiddels niet verder in de nesten had gewerkt.

You have the soul of a lion
Buried deep beneath lessons
Of inferiority and knowing your place
They've told you where you belong
How you're meant to be
But they're wrong