Just a normal day..

{PMen voordat je erbij mag }

Pootstap voor pootstap, behoedzaam, zo liep Snowrose altijd. Haar hele slanke postuur verried waarom ze haar haar naam hadden gegeven. Ze zag er zo teer uit als een roos, en misschien, was dat ook zo. Ze was een beetje verlegen, oke dat was waar. Maar veel kon zij daar toch ook niet aan doen? De blauw getinte seal lynx aftekeningen op haar vacht gaven haar toch iets unieks. Ze kende nog niemand die er zo uitzag als zij, misschien wel hetzelfde patroon, maar dan andere kleuren, zoals Butterbell, die juist roodtinten had. Twee bleekblauwe ogen maakten haar plaatje af, maar zo zou ze het nooit persoonlijk noemen. Ze zag zichzelf niet als mooi, juist helemaal niet. Maar toch liep ze in een vlugge tred door, op naar de rivier, om te jagen.

Het glinsterende water kwam al snel in zicht, en toen Snowrose de zon erop zag schijnen, verzekerde ze zichzelf ervan dat het een goede dag zou worden. De rivier zat nu vast vol met vis en dan kon ze goed jagen, en daar draaide het nu om voor haar. Ze moest zoveel mogelijk vis uit het water scheppen zodat ze ook een beetje eer kreeg. Ze werd vaak overgeslagen naar haar idee. Dat kon ook wel zijn omdat ze niet graag in de spotlight wou staan, maarja, een beetje credits voor wat ze deed was toch niet zo erg? Na ja, niet belangrijk. Zwijgend ging ze langs de waterrand liggen en staarde ze in het water. De zilverige schimmen van de vissen schoten aan haar voorbij. Een kleine glimlach speelde op haar lippen terwijl ze haar poot omhoog hees om een vis te vangen.

Met een voldane grijns liep de bruine jonge kater door het bos. Hij genoot ervan wanneer het zonlicht met zijn donkere vacht speelde, wat het maar af en toe deed; omdat de bladeren het zo te zien niet echt fijn leken te vinden. Of ze wouden juist de warmte van de zon voor zichzelf hebben, dat kon natuurlijk ook. Hij bleef eventjes stilstaan, keek met zijn gele ogen naar boven. Hij snoof, hadden die bladeren nooit van delen geleerd? Vast niet; het waren planten, die konden niet over dat zulk dingen denken. Konden ze überhaupt wel denken? Ach, wat zou het ook.
Hij genoot van zijn nieuwe vrijheid die hij had gekregen nu hij Warrior was. Zijn nieuwe naam; Volewhisker. Hij had liever een heldhaftigere gehad, eentje die omschreef hoe dapper hij was of zoiets. Maar dat zou vast wel nooit erkend worden. Opnieuw snoof de kater, en vervolgde zijn reis.

Hij was er gelijk op uitgegaan, had zijn lichaam geen rust gegund. Nou eigenlijk wel. Hij had die hele wacht lui op zijn kont gezeten; en zijn spieren riepen om wat beweging. Misschien dat als hij veel prooi mee zou nemen; ze hem gelijk veel lof zouden geven. Dat zou toch wat zijn. Ja ja; Crookedstar was leider en Stormtail zijn Deputy. Maar dat betekende dat hij des te meer werk moest doen om veel respect te krijgen, nog maar te zwijgen over aandacht.
Hij had besloten te gaan vissen; dan kon hij zichzelf ook eventjes gelijk opfrissen. Zou hij weer helemaal wakker zijn, en de oude. Hij bleef stilstaan, keek met grote ogen naar het lichtgekleurde gestalte. Hij herkende het echter gelijk; het was Snowrose. Een van de vrouwelijke Warriors die bij zijn leeftijd in de buurt lag. Een geamuseerde glimlach krulde zich rond zijn lippen; ach, vissen alleen zou zo saai zijn, waarom niet ook wat lol hebben?
Hij zag hoe ze haar poot omhoog haalde; ze wou vast ook proberen een vis binnen te halen voor de clan, dacht hij. Als ik hem nou eens voor haar neus wegkaap, misschien krijg ik dan gelijk haar volle aandacht. Zonder een tweede keer erover na te denken schoot de kater naar voren, opende zijn kaken en vloog half het water in. Toen hij weer rechtop stond klemde hij een spartelende vis tussen zijn kaken. Zonder enige medelijden voor de prooi maakte hij hem dood en liet hem nonchalant op de grond vallen. Daarna schudde hij zich uit, om vervolgens op te kijken naar de poes. Hij had een licht verbaasde blik, voor een deel geacteerd. ‘Ow, sorry Snowrose,’ miauwde hij, ‘Ik was je helemaal vergeten toen ik de vis eenmaal zag… Jagers instincten soms ook,’ mompelde hij.

* Heb toestemming (;

Geconcentreerd staarde Snowrose naar het water, de jonge warrior was vastbesloten om een vis te vangen. Niet zoals de vorige keer, toen spatte de vis omhoog uit het water en gaf hij haar een mep in het gezicht. Nee, dat liever niet meer, want dat had goed pijn gedaan. Met een vastbesloten blik in haar ogen, probeerde Snowrose haar prooi te localiseren net zoals ze altijd deed. Al dwaalden haar dromerige gedachtes de hele tijd weer af naar andere dingen waar ze op dit moment niet aan moest denken. De gathering waar ze heen was geweest, de warriors ceremonie die laatst was geweest. Ze vond al die dingen prachtig, maar ze hield zichzelf op de achtergrond, ze was niet voor niks zo verlegen. Niet dat ze verlegen wou zijn, maarja, veel kon ze er niet aan doen. Ze was wel blij voor iedereen, maar dan als een stil iemand op de achtergrond. Maar ja, wie had nou iets aan een poes die blij voor je was, maar dat niet liet zien?

Eindelijk maakte haar poot een snelle beweging richting het water, maar voordat ze ook maar het wateroppervlak raakte, leek het te exploderen door een bruine schim. Het water spatte over haar heen en haar oren gingen plat in haar nek. Wat was dat?! Werd ze aangevallen? Haar blauwe ogen had ze wijdopen getrokken van schrik, en met een luid, geschrokken geblaas sprong ze achteruit, haar korte vacht stond recht overeind, waardoor ze alsnog nogal pluizig leek. Maar toen herkende ze Volepaw, nee, Volewhisker. Hij keek haar aan met een verbaasde blik. Haar vacht ging weer ietwat liggen, maar haar adem was nog steeds gejaagd van de schrik. "H-hallo Volewhisker.. H-het geeft niet.." Haar stem was nog steeds beverig omdat ze zich nou eenmaal helemaal doodgeschrokken was, maar haar zachte natuur belette haar ervan om echt naar Volewhisker uit te vallen. Hij had haar gewoon niet gezien, dat was alles, of niet dan? Wel vaker zagen anderen haar niet notabene. Dus wat maakte het uit? Maar toch, haar hart leek uit haar borstkas te kloppen van de schrik.

Opnieuw schudde hij zich uit. Hij kreeg niet al het water uit zijn haren; waardoor ze aan elkaar bleven vastplakken in kleine groepjes. Maar hij was niet zo nat dat het water van hem afdroop, noch dat het hem verkouden kon maken. Als Riverclan kat was hij wel gewend aan het feit dat zijn vacht soms nat was. Hij keek op, met grote ogen, wanneer Snowrose haar stem klonk. Haar stem beefde; gaf aan dat ze nog steeds niet helemaal bekomen was van de schrik die hij haar had bezorgd. Langzaam schoof hij de vis naar haar toe. ‘Hier,’ miauwde hij vriendelijk. ‘Jij zag hem eerst; en als ik er niet was geweest had je hem ook gevangen.’ Hij fronste eventjes. ‘Nu moet ik zelf nog wat vangen; ik kan niet zonder enige aanwinst voor de prooi stapel terug keren,’ mompelde hij moeizaam, vond het overduidelijk niet leuk. Hij hapte één keer naar adem en ging weer aan de oever staan.

Hij snoof, zwaaide een keer wild met zijn staart. ‘Hè, ik was weer eens te luidruchtig in het water. Net als een of ander onbeschoft beest,’ miauwde hij, nogal boos op zichzelf. ‘Nu heb ik al de vis weg gejaagd; kan ik gaan wachten tot ze weer komen.’ Hij rolde met zijn ogen, nogal kinderachtig aantonend dat hij niet echt veel geduld had. Hij ging zitten, genoot van de zon die zijn vacht verwarmde en het water in zijn vacht liet opdrogen. Hij opende een oog weer, keek daarmee naar Snowrose. ‘Gaat het? Het lijkt net alsof je een of ander monster recht in de ogen hebt gekeken,’ miauwde hij. Hij wou wedden dat als hij door haar korte vacht kon kijken; ze lijkbleek zou zijn. Maar aan de ene kant hoopte hij ook dat hij dat nooit zou kunnen. Hij vond het maar vreemd als zijn soortgenoten geen haar hadden; kaal waren dus. Hij weerhield met de grootste moeite een koude rilling die over zijn rug wou kruipen. ‘Blijf je ook nog hier vissen?’ vroeg hij, gemeend met belangstelling.

De druipende, en doorweekte, bruine kater tegenover haar was eigenlijk een best wel lachwekkend gezicht, behalve dat Snowrose er op dit moment niet zo heel erg om kon lachen. Maar ja, dat kwam gewoon omdat ze nog steeds nogal geschrokken was. Haar ogen waren gewoon helemaal flets geworden, en haar pupillen groot waardoor haar ogen even zo rond leken als de volle maan. Ze was wel verrast toen Volewhisker de vis naar haar toe schoof. Een beetje ongelovig keek ze van de vis naar Volewhisker en weer terug. Ze had namelijk gehoord dat Volewhisker als apprentice een rot karakter had gehad, arrogant, zelfingenomen. Maar misschien klopte ze dat niet? In haar gedachten gaf ze zichzelf een mep, waarom zou ze uberhaupt roddels geloven? Dat was sowieso niet gezond. "Bedankt," Miauwde ze dus maar, even diep ademhalende om haar haperende stem onder controle te krijgen. Jammer genoeg, lukte het de verlegen poes niet zo heel erg vriendelijk. "Succes," Miauwde Snowrose vriendelijk als aanmoediging, "Ik weet zeker dat je snel iets vangt,"

"Ze komen vanzelf wel terug.. geef het de tijd.." Miauwde Snowrose, maar toch klonk ze ietwat ongemakkelijk, ze vond het nooit leuk om boze tonen te horen, zelfs als ze niet tegen haar gericht waren. Dat was misschien één van haar kwalen te noemen. Ze ging voorzichtig zitten, en keek eventjes onzeker naar haar poten, een teken dat ze niet heel erg veel zelfvertrouwen had. Ze schrok op toen Volewhisker wat aan haar vroeg. "Ja.. Gaat wel," Mompelde ze zacht, haar poot over de grond schuivende. Een aantal grassprietjes bogen door het gewicht dat ze er even op drukken, om vervolgens weer omhoog te veren. Ze vond het nooit prettig als anderen het over haar hadden, of als het onderwerp überhaupt op het onderwerp Snowrose stond. Het maakte haar altijd zeer ongemakkelijk en misschien een beetje bang. Het was vreemd gebied voor haar, het was wat anderen van haar vonden, iets wat haar altijd onzeker maakte. Ze gaf de vacht op haar borstkas een paar vlugge likken, want zelfs die vacht stond nog een beetje overeind. Maar op Volewhisker's volgende vraag knikte ze, en liep ze weer naar het water toe. Ze zette zichzelf voorzichtig neer, zorgend dat ze geen schaduw wierp op het wateroppervlak. Dat zou haar aanwezigheid verraden en de vissen toch weer weg jagen. Want achter het verlegen uiterlijk, zat een toch nog redelijk intelligente poes.

Vriendelijk keek hij naar de poes. ´Dank je,´ miauwde hij, welgemeend. Maar de woorden die ze erna sprak zorgde ervoor dat hij zich licht irriteerde. Natuurlijk wist hij ook wel dat de vissen terug zouden komen, hij was niet dom of zo. Anders was hij nu nog wel een Apprentice geweest, en geen Warrior meer. Zichzelf vastklampend aan de gedachte dat hij rustig moest kijken keek hij naar haar. ´Ja, dat weet ik… Maar ik ben gewoon altijd een beetje ongeduldig; tijd is kostbaar. En ik wil het liefste zo snel mogelijk nieuwe prooi hebben voor de clan, je weet maar nooit.´ Hij likte rustig over de haren op zijn rug; proberend zich nog droger te krijgen. Ondanks dat hij een Riverclan kat was, vond hij het niet zo heel erg fijn als zijn vacht nat was. Het irriteerde hem zelfs. Hij voelde zich lomp en sloom, niet fijn dus. En daarom koos hij er liever voor om droog te blijven dan nat te worden; maar onder het oog van clanleden maakte hij soms wel eens een uitzondering.

Met een frons keek hij naar de poes wanneer deze antwoord gaf. Lag het aan hem of was ze abnormaal verlegen? Hij had zich nog nooit verlegen gevoeld, had zich hooguit eens een keertje ergens voor geschaamd. Meer niet, en dat was dan ook hetgene wat er het dichtstbij in de buurt kwam. Maar hij was nog jong, een jonge kater. Ja, hij zat tussen het randje van volwassenheid en kindertijd. Maar hem kennende zou het nog lang duren voordat hij het leven pas echt begreep, want hij had er zelf voor gezorgd dat zijn blik vertroebeld was geworden en daar zou hij dus ook de nadelen van moeten ondervinden. Maar hij had overal rekening mee gehouden; hij deed het immers om een belangrijk doel te bereiken.
Een geamuseerde grijns kwam op zijn gelaat wanneer hij zag dat ze een positief antwoord gaf op zijn vraag. ‘Wat dacht je ervan als we er een wedstrijdje van maken?’ vroeg hij. Persoonlijk vond hij het altijd leuk om van dit soort kleinigheden wedstrijdjes te maken; wetende dat het trotse gevoel dat hij misschien kunnen krijgen hem weer eventjes een voldaan gevoel zou kunnen gegeven. Maar ook om het feit dat wedstrijdjes gewoon leuk waren, en een vermakelijk tijdverdrijf. In plaats van saai in je eentje te jagen, zonder er lof voor te krijgen omdat niemand zou opmerken dat je de prooistapel ook onderhield. Want iedereen deed dat.