Living Dead Girl {Open}

De zwart-witte kattin wist dat het eigelijk niet de bedoeling was dat ze 's nachts ging zwerven, maar ze kon het niet helpen! Het was alsof de nacht haar riep, de bomen fluisterde haar naam. Daar kon ze toch geen nee tegen zeggen? Met een klein glimlachje sloop ze daarom verder. Deze keer niet naar het rogue territorium: Deze keer iets totaal nieuws. Onderweg liet Yu markeringen achter, zodat ze de weg terug zou vinden. Na een tijdje voelde ze haar poten zwaar worden. De poes besloot even te rusten. Ze plofte neer, en keek toen pas waar ze was. Alles was dood en verast, al zag je hier en daar een klein groen plantje opkomen. Na nog wat rond te kijken ving ze iets glinsterend op in haar ooghoek. Nieuwsgierig trippelde ze erop af. Wat ze vervolgens zag was adembenemend. Een enorm meer, waar de maan percies op scheen, en het donkerblauwe water reflecteerde. Niet alleen de maan: duizenden en duizenden sterren. Alles was verdubbeld, en had bijna een magische gloed. Als betoverd bleef Yu staan, en staarde naar het water.

Het geluid irriteerde haar, het irriteerde haar niet een beetje maar het irriteerde haar mateloos. De vrouwelijke Twoleg was midden in de nacht naar beneden gegaan om iets in het rare apparaat te stoppen die zo veel herrie maakte dat het leek of er een boom omviel. Haar gifgele ogen fonkelden kwaad terwijl ze haar kop optilde en de keuken in keek. De Twoleg negeerde haar en ze siste even. Toen stond ze op in haar mand en liep de gang op. Ze hoorde de vrouwelijke Twoleg iets naar haar roepen, maar dit keer was het haar beurt om haar te negeren. Ze liep door en glipte door het kattenluik heen. Haar blik gleed over haar territorium, haar tuin was stil net als haar omgeving. Er heerste diepe rust in Twoleg place. Ze bracht haar lijf in beweging en sprong over de schutting. Ze had zin in een wandeling, een wandeling naar starlake. Het was alweer een tijd geleden dat ze bij het grote meer was geweest, het meer die als enige mooi was gebleven in het oude territorium. Ze had het meteen door dat ze niet de enige was die naar het meer toeliep, er hing een BloodClan geur. Kalm en beheerst liep ze verder, een emotieloze blik in haar gifgele ogen. Ze liep naar de kattin toe en ging naast haar zitten. “Goedenacht jonge Elite poes.” Haar stem klonk rustig, zoals dat altijd het geval was. “Aan het genieten van de betovering die hier ’s nachts plaatsvind?” Vroeg ze terwijl ze haar lange staart om haar middel sloeg.

“Goedenacht jonge Elite poes.” Als een klap in haar gezicht werd Yu wakker. Ze draaide zich vlug om naar de kat, alleen om ogen te ontmoeten met een kittypet. Niet zo maar een kittypet, maar een kale. De poes draaide met haar oren, maar zei er niets van. Deze poes leek niet van plan te zijn om aan te vallen. "Hoi," Groette ze terug. “Aan het genieten van de betovering die hier ’s nachts plaatsvind?” De poes doelde op het meer. Yu lachte bitter. "Betovering zou ik het niet noemen," Antwoordde ze, terwijl ze haar blik niet afwendde. "Het is gewoon mooi." Nee, ze geloofde niet in betovering, sprookjes clans tussen de sterren of een donkere plaats voor slechte katten. Allemaal verhaaltjes om kittens zoet te houden, apprentices bang en warriors moedig. In werkelijkheid? Niets meer dan een simpele leugen. Ze stak een zwart-wit gevlekte poot uit en raakte het water aan. Het rimpelde, wat de sterren in de weerspiegeling in beweging bracht. Dit was vast ook ooit een heilige plek geweest. Nu was het enkel een meer, waar eenzame een zwerflustige katten op af kwamen. Zielig.

Ze grinnikte door het antwoord van de jonge poes. “Een betovering gaat iets verder dan gewoon mooi. De manier waarop jij naar het meer keek zegt voor mij genoeg. Het betekent dat iets je aandacht vast kan houden en je onder de indruk kan brengen. Het betekend niet meteen dat het boven de werkelijkheid staat.” Ze had namelijk wel begrepen waarom de andere kattin zo gereageerd had, ze was niet voor niets een jonge BloodClanner. “Je bent veranderd sinds dat je je bij de BloodClan gevoegd hebt, maar één ding veranderd nooit. Eigenlijk houden alle BloodClanners dat wel, de lust om te dwalen.” De blik in haar gifgele ogen richtte zich weer op die van de jonge poes. Het leek de normaalste zaak van de wereld dat ze tegen haar sprak alsof ze haar al heel lang kende, al sprak ze haar pas voor het eerst. Er was ook niets aan haar te zien wat duidde op het feit dat ze dat eigenlijk niet hoorde te weten. Nee, haar houding was nog even kalm en beheerst als altijd. Ze was een mysterieuze kattin, een kattin met wijsheden die anderen niet zomaar te horen kregen. Ze was anders en dat zou niemand durven te ontkennen.

“Een betovering gaat iets verder dan gewoon mooi. De manier waarop jij naar het meer keek zegt voor mij genoeg. Het betekent dat iets je aandacht vast kan houden en je onder de indruk kan brengen. Het betekend niet meteen dat het boven de werkelijkheid staat.” Wie dacht deze poes wie ze was? Een alleswetende godin? “Je bent veranderd sinds dat je je bij de BloodClan gevoegd hebt, maar één ding veranderd nooit. Eigenlijk houden alle BloodClanners dat wel, de lust om te dwalen.” Je bent veranderd? Kende ze deze poes? Nee, als Yu een kale kittypet had ontmoet had ze het heus wel onthouden. "En kittypets? Hebben die ook de lust om te dwalen?" Er zat een spottende toon in haar stem. Ze kende deze kattin niet, dus ze had ook niet de behoefte om beleefd te doen.

Ze merkte de brutaliteit in de houding van de jonge poes wel op, maar ze besloot er nog niet op te reageren. Ze keek haar enkel een hele tijd aan zonder wat te zeggen, net zo lang dat het ongemakkelijk begon te worden. Ze had het talent om altijd kalm en beheerst over te komen, ook al kookte ze van binnen. Het irriteerde haar dat de kattin haar op de verkeerde toon aansprak, maar dat was niet aan haar te zien. “Nee, de meesten niet. Die zitten het liefs op hun luie reet, het zijn er niet zo veel die het bos of de velden in durven.” Ze had haar blik geen moment van haar afgewend. “Het is maar net wie je treft.” Vervolgde ze kalm. “Maar zeg eens Yinyang wat is jou naam nu?” Een van haar spionnen had haar verteld dat ze haar naam veranderd had. Hij had alleen niet kunnen horen waarin en ook dat beviel haar niet. Ze wist het liefst overal het fijne van.

Ze kreeg een ongemakkelijke, pijnlijk lange staar voor haar brutaliteit. Oke.... “Nee, de meesten niet. Die zitten het liefs op hun luie reet, het zijn er niet zo veel die het bos of de velden in durven.” Nog steeds keek ze haar recht aan. “Het is maar net wie je treft.” Sprak de poes. Deze kittypet gaf een soort van baas gevoel af... griezelig. “Maar zeg eens Yinyang wat is jou naam nu?” "Je-Je..." Yu versmalde haar ogen. Had haar familie haar verraden? Cyber? Sushi? "Wie heeft het je verteld?" Vervolgde ze wantrouwig. "En ik vertel mijn naam als u de uwe verteld. An eye for an eye." de zwart-witte poes kon wel onderhandelen, al van kits af aan. nu was het haar beurt om de poes strak aan te kijken.

Er kwam een kalm grijnsje om haar lippen toen ze de ongeloof in de ogen van de jonge kattin zag. Dat was maar van korte duur toen werd haar blik weer beheerst en onbewogen. Ze keek haar enkel aan met een emotieloze blik in haar gifgele ogen. “Ik heb zo mijn bronnen.” Vervolgde ze neutraal. Het deed er niet toe wie het verteld had, die kat zou ze toch niet kennen. Haar spionnen waren meesters in het ongezien blijven en ze waren scherp, daar koos ze ze wel op uit. “Mijn naam is Skinny Love, jonge kattin.” Vervolgde ze rustig. “Hoe bevalt het je in de Elite?” Ging ze kalmpjes verder met haar vragen terwijl ze afwachtte hoe haar nieuwe naam zou zijn. Yinyang was zo interessant voor haar, met name omdat ze de dochter van Moonwhite en Claw was. Ze wist dat Claw de leider van de BloodClan geworden was en dat dat waarschijnlijk ook de reden was waarom zijn dochter naar de Elite gegaan was. Dat was interessant, zo interessant.

“Ik heb zo mijn bronnen.” Bronnen? Dat woord lag haar niet zo. Misschien waren er geen veraders, maar bespieders... Hadden katten haar bekeken? “Mijn naam is Skinny Love, jonge kattin.” Skinny, haha. Maar eerlijk was eerlijk, ze zou ook haar naam zeggen. "Yu." Zei de poes monotoon. “Hoe bevalt het je in de Elite?” Yu ergerde zich aan al die vragen. Wat ging het die poes aan? Ze zweeg, en priemde haar groene ogen in de haren. "Wat win je hiermee, Skinny Love?" Ze dacht aan haar dekmantel, aan hoe ze niet te veel informatie moest weggeven. En zeker niet aan kittypets. Deze kattin was misschien niet zwak, maar ze speelde vuil. Met bronnen, met andere katten die haar vuile werk opknapten.

Ze had nog geen moment haar blik van de kattin afgewend en nam haar kalmpjes op. Ze peilde elke reactie, elke verandering in haar lichaamshouding. Ze wilde op alles voorbereid zijn, daar zorgde ze ook wel voor dat deed ze altijd. “Wat ik hier mee win Yu?” Zei ze rustig de vraag van de andere poes herhalend. “Ik ben graag op alles voorbereid en heb mijn informatie graag paraat. Je weet nooit wanneer je iets nodig hebt.” Vervolgde ze kalm. “Bevalt het je vader om jou dicht bij hem te hebben, of valt hem dat alleen maar zwaar?” Haar blik bleef nog steeds op Yu gericht. Ze zou geen beweging van haar missen en ook geen emoties mochten die over haar gezicht glijden. Ze stond op scherp, zeker met een jonge BloodClan kattin in de buurt.

“Wat ik hier mee win Yu?” Ze keek de oudere kattin indringend aan. “Ik ben graag op alles voorbereid en heb mijn informatie graag paraat. Je weet nooit wanneer je iets nodig hebt.” Ze was zo'n type. Wat had je aan informatie als je niet eens wist of je het ging gebruiken? Zelf leefde zij voor morgen. Het was nutteloos om je voor te beierden, Dingen gebeuren toch altijd onverwacht, ongepland. “Bevalt het je vader om jou dicht bij hem te hebben, of valt hem dat alleen maar zwaar?” Ze ergerde aan de emotieloze toon. Dat was persoonlijk, veel te persoonlijk. "Dat gaat jij helemaal niets aan." Deze kattin was geen normale kittypet. Waarom moesten katten altijd dingen van haar weten? Jafar ook al. "Wat dacht je van jou verhaal?" mauwde ze kil. Het beviel haar niet zo in welke richting dit gesprek ging. Dit leek wel een verhoring, verdomme.

Er kwam een kalm grijnsje om haar lippen door de reactie van Yu. “Heel goed jonge kattin, heel goed. Kom maar op voor jezelf en je vader.” Ze meende wat ze zei en ze zou er ook niet verder over doorgaan. Ze had de naam van haar nu en dat was voldoende, achter de rest kwam ze later wel. Het had geen haast, zij maakte nooit haast. Haast zorgde er voor dat je fouten maakte en die kon zij zich niet veroorloven. “Over mij is niet zo veel te vertellen, mijn leven is niet zo boeiend.” Vervolgde ze rustig op de vraag van de BloodClanner. “Ik leef bij twee Twolegs die mij soms flink op de zenuwen kunnen werken, daarom ben ik vooral buiten. Ik ben enkel in het Twolegnest als ik wil slapen, voor de rest kijk ik rond of andere katten een praatje met mij willen maken.” De grijns verdween weer van haar gezicht en haar blik werd weer emotieloos. “Een oude poes moet er voor zorgen niet eenzaam te worden.” Ze keek Yu nog steeds aan, onveranderd.