Living Dead Girl {Open}

De zwart-witte kattin wist dat het eigelijk niet de bedoeling was dat ze 's nachts ging zwerven, maar ze kon het niet helpen! Het was alsof de nacht haar riep, de bomen fluisterde haar naam. Daar kon ze toch geen nee tegen zeggen? Met een klein glimlachje sloop ze daarom verder. Deze keer niet naar het rogue territorium: Deze keer iets totaal nieuws. Onderweg liet Yu markeringen achter, zodat ze de weg terug zou vinden. Na een tijdje voelde ze haar poten zwaar worden. De poes besloot even te rusten. Ze plofte neer, en keek toen pas waar ze was. Alles was dood en verast, al zag je hier en daar een klein groen plantje opkomen. Na nog wat rond te kijken ving ze iets glinsterend op in haar ooghoek. Nieuwsgierig trippelde ze erop af. Wat ze vervolgens zag was adembenemend. Een enorm meer, waar de maan percies op scheen, en het donkerblauwe water reflecteerde. Niet alleen de maan: duizenden en duizenden sterren. Alles was verdubbeld, en had bijna een magische gloed. Als betoverd bleef Yu staan, en staarde naar het water.

“Goedenacht jonge Elite poes.” Als een klap in haar gezicht werd Yu wakker. Ze draaide zich vlug om naar de kat, alleen om ogen te ontmoeten met een kittypet. Niet zo maar een kittypet, maar een kale. De poes draaide met haar oren, maar zei er niets van. Deze poes leek niet van plan te zijn om aan te vallen. "Hoi," Groette ze terug. “Aan het genieten van de betovering die hier ’s nachts plaatsvind?” De poes doelde op het meer. Yu lachte bitter. "Betovering zou ik het niet noemen," Antwoordde ze, terwijl ze haar blik niet afwendde. "Het is gewoon mooi." Nee, ze geloofde niet in betovering, sprookjes clans tussen de sterren of een donkere plaats voor slechte katten. Allemaal verhaaltjes om kittens zoet te houden, apprentices bang en warriors moedig. In werkelijkheid? Niets meer dan een simpele leugen. Ze stak een zwart-wit gevlekte poot uit en raakte het water aan. Het rimpelde, wat de sterren in de weerspiegeling in beweging bracht. Dit was vast ook ooit een heilige plek geweest. Nu was het enkel een meer, waar eenzame een zwerflustige katten op af kwamen. Zielig.

“Een betovering gaat iets verder dan gewoon mooi. De manier waarop jij naar het meer keek zegt voor mij genoeg. Het betekent dat iets je aandacht vast kan houden en je onder de indruk kan brengen. Het betekend niet meteen dat het boven de werkelijkheid staat.” Wie dacht deze poes wie ze was? Een alleswetende godin? “Je bent veranderd sinds dat je je bij de BloodClan gevoegd hebt, maar één ding veranderd nooit. Eigenlijk houden alle BloodClanners dat wel, de lust om te dwalen.” Je bent veranderd? Kende ze deze poes? Nee, als Yu een kale kittypet had ontmoet had ze het heus wel onthouden. "En kittypets? Hebben die ook de lust om te dwalen?" Er zat een spottende toon in haar stem. Ze kende deze kattin niet, dus ze had ook niet de behoefte om beleefd te doen.

Ze kreeg een ongemakkelijke, pijnlijk lange staar voor haar brutaliteit. Oke.... “Nee, de meesten niet. Die zitten het liefs op hun luie reet, het zijn er niet zo veel die het bos of de velden in durven.” Nog steeds keek ze haar recht aan. “Het is maar net wie je treft.” Sprak de poes. Deze kittypet gaf een soort van baas gevoel af... griezelig. “Maar zeg eens Yinyang wat is jou naam nu?” "Je-Je..." Yu versmalde haar ogen. Had haar familie haar verraden? Cyber? Sushi? "Wie heeft het je verteld?" Vervolgde ze wantrouwig. "En ik vertel mijn naam als u de uwe verteld. An eye for an eye." de zwart-witte poes kon wel onderhandelen, al van kits af aan. nu was het haar beurt om de poes strak aan te kijken.

“Ik heb zo mijn bronnen.” Bronnen? Dat woord lag haar niet zo. Misschien waren er geen veraders, maar bespieders... Hadden katten haar bekeken? “Mijn naam is Skinny Love, jonge kattin.” Skinny, haha. Maar eerlijk was eerlijk, ze zou ook haar naam zeggen. "Yu." Zei de poes monotoon. “Hoe bevalt het je in de Elite?” Yu ergerde zich aan al die vragen. Wat ging het die poes aan? Ze zweeg, en priemde haar groene ogen in de haren. "Wat win je hiermee, Skinny Love?" Ze dacht aan haar dekmantel, aan hoe ze niet te veel informatie moest weggeven. En zeker niet aan kittypets. Deze kattin was misschien niet zwak, maar ze speelde vuil. Met bronnen, met andere katten die haar vuile werk opknapten.

“Wat ik hier mee win Yu?” Ze keek de oudere kattin indringend aan. “Ik ben graag op alles voorbereid en heb mijn informatie graag paraat. Je weet nooit wanneer je iets nodig hebt.” Ze was zo'n type. Wat had je aan informatie als je niet eens wist of je het ging gebruiken? Zelf leefde zij voor morgen. Het was nutteloos om je voor te beierden, Dingen gebeuren toch altijd onverwacht, ongepland. “Bevalt het je vader om jou dicht bij hem te hebben, of valt hem dat alleen maar zwaar?” Ze ergerde aan de emotieloze toon. Dat was persoonlijk, veel te persoonlijk. "Dat gaat jij helemaal niets aan." Deze kattin was geen normale kittypet. Waarom moesten katten altijd dingen van haar weten? Jafar ook al. "Wat dacht je van jou verhaal?" mauwde ze kil. Het beviel haar niet zo in welke richting dit gesprek ging. Dit leek wel een verhoring, verdomme.