These are my little monsters!

Haar kittens waren weer eens het hol uitgeslopen en quasi-kwaad ging ze erachter aan. "Wel, wel, wel! Weeral het hol uit sluipen?" Ze keek de kittens bestraffend aan, maar een twinkeling in haar ogen vertelde dat alles wel goed zat. Ze kon het hun niet kwalijk nemen, toen zij zo jong was deed ze dat ook altijd. Een bekende geur drong haar neus gaten binnen, Jinx. "Schatten van me, ik ga jullie voorstellen aan een heel goede vriend van me!" Miauwde ze een tikkeltje opgewonden. Met haar helblauwe ogen zocht ze naar de bekende zwarte vacht van de kater, waarschijnlijk had hij hun al lang geroken.

››Jinx, Farai & Meadow

Vandaag besloot de kater zijn vriendin weer eens op te zoeken. Hij had haar al een tijdje niet gezien en bedacht zich dat ze waarschijnlijk was bevallen van een paar monsters. Het was een schande dat die vader Eclipse had achtergelaten, en hij hoopte dat de zwarte poes hem flink had aangepakt. Anders zou hij dat wel doen. Zachtjes grinnikte de kater bij die gedachte, nee, dit was aan Eclipse om te doen. Al zou hij het niet heel erg vinden om deze stomme kater een lesje te leren.
Vrolijke lichtjes waren in zijn ogen te zien toen hij de sterke geur rook van de poes; hij was bij haar territorium.
De kater versnelde zijn pas en kwam al snel bij zijn vriendin aan. Echter was ze, zoals hij had verwacht, niet alleen. Een volledig zwarte kitten en een wat roodachtige dartelde rond haar heen. Een grote grijns was op zijn snuit, hij had een zwak voor kittens. En deze waren ook nog eens van zijn ~~enige~~ vriendin! Vrolijk trippelde ze op hen af. "Hey Eclipse!"Miauwde hij vol genoegen. Hij zakte door zijn poten zodat hij de twee haarballen aan kon kijken. "Ik ben Jinx, aangenaam."miauwde hij warm, daarna richtte hij zijn blik weer op die van de poes. "Ze zijn prachtig."

Haar goede vriend, en misschien ook wel haar enige vriend. Stapte uit de struiken, met een grote grijns op zijn lippen. Die had duidelijk een zwak voor kittens, ze kende namelijk ook katten die kittens absoluut niet konden hebben. Ze knikte naar hem als begroeting en glunderde van trots toen ze hen prachtig noemde. "Jazeker, dat hebben ze van de moeder hé." Lachte ze. Diep in haar was ze nog altijd woest op Windcall voor wat hij gedaan had, maar ze had nu verantwoordelijkheid jegens haar kittens. Ze kon niet heel de dag depressief binnen zitten, dromend over zijn rode vacht.

Hij was al vroeg het hol uitgeslopen, samen met zijn zusje. Hij wist dat het niet mocht, maar het deerde hem niet veel om die regel te negeren. Evenals Farai, die hem vergezelde. Speels lag hij op zijn rug in het halflange gras en keek hij op naar de blauwe lucht en bestudeerde de wolken. Zijn fantasie maakte er rare dingen van, monsters, vijanden. Hij sloeg met zijn klauwen wilt in de lucht en grauwde een gevaarlijk geluid uit, alhoewel hij daar nog aan moest werken. Af en toe sloeg zijn stem nog over in een mislukte piep, hoe gênant.. "Wel, wel, wel! Weeral het hol uit sluipen?" Een quasi-kwade stem ontwaakte hem uit zijn hevige strijd en van schrik veerde hij direct overeind. Onschuldig glimlachte hij en keek even naar Farai. "Heh- we waren druk bezig het hol te beschermen mam!" Loog hij, en drukte trots zijn borst naar voren. De grote boze wereld kon tenslotte altijd aanvallen.
"Schatten van me, ik ga jullie voorstellen aan een heel goede vriend van me!" Hun moeder klonk enthousiast en nieuwsgierig keek de zwarte kitten om zich heen. Al snel kwam er een zwarte gedaante aangelopen, een onbekend kater. Hij begroette hun moeder en verlaagde zich tot hun ooghoogte. "Ik ben Jinx, aangenaam." Zijn stem was warm en met een vrolijke sprong zakte Meadow speels door zijn voorpoten heen en keek omhoog richtig de kater. "Meadow is de naam," Druk onderzochten zijn cyaanblauwe ogen de kater. Hij was net zo zwart als hem, iets wat hem verbaasde. Hij had gedacht dat hij en zijn moeder de enige zwartkleurige zouden zijn, maar blijkbaar had hij dat totaal mis.
Al snel maakte de kater een opmerking dat ze schattig waren tegen hun moeder. Beduusd keek hij omhoog en schudde wild zijn kop. "Wat dacht je van gevaarlijk!" Met een grijns zette hij zich af en vloog richtig de kater zijn staart toe waar hij speels in hapte.

>>Farai

Voorzichtig en heel stil klom ze alweer het hol uit, samen met haar zwarte broertje. Nee, ze maakten het hun moeder niet makkelijk. Iedere keer dat ze ook maar één seconde niet oplette, probeerde ze het nest uit te slepen. En even leek het deze keer ook te lukken. Ze sprong vol geluk naar buiten en dartelde rond in het gras, af en toe kijkend wat haar broer aan het doen was. Maar dat saaie zwarte beest was alleen maar bezig naar stomme wolken te kijken, tssj.
"Wel, wel, wel! Weeral het hol uit sluipen?" Oh snap, hun moeder had ze door. Farai keek zo onschuldig en lief mogelijk naar haar moeder. "Heh- we waren druk bezig het hol te beschermen mam!"Ze knikte wild bij deze leugen, eh ja, natuurlijk!
"Schatten van me, ik ga jullie voorstellen aan een heel goede vriend van me!"verrast keek ze op bij de volgende woorden van haar moeder. Een vriend? Dat kon nog eens leuk worden! En ja hoor, daar kwam al een zwarte kater aan trippelen. Hij was bijna even zwart als haar moeder en Meadow, alleen had hij andere ogen. Farai keek zonder angst naar hem op.
De kater miauwde wat tegen haar moeder en verlaagde zich toen tot hun hoogte, waarna hij zich voorstelde als Jinx. "Meadow is de naam," zei haar broertje. "Farai"trots stak ze haar borst naar voren. De volgende woorden van de kater krenkte echter die trots, net als bij Meadow. "Wat dacht je van gevaarlijk!" Riep deze namelijk meteen uit waarna hij speels in de zwarte pluizen staart van de kater hapte. "Ja, inderdaad!"Stemde ze met haar broer in. "Bovendien is Eclipse onze moeder."Nog maals keek ze trots en ietwat arrogant naar de kater.

>>Jinx

"Jazeker, dat hebben ze van de moeder hé." antwoordde Eclipse, Jinx grinnikte. Blij was hij dat ze nog het zelfde was als vroeger, ergens was hij bang geweest dat ze drastisch zou zijn verandert door de kittens. Godzijdank was dat niet zo, anders zou hij zijn enige vriendin nog verliezen... Dat klonk behoorlijk zielig, besefte hij.
"Natuurlijk."Miauwde hij grijnzend tegen Eclipse. "Wat dacht je van gevaarlijk!" Hij keek naar de zwarte kitten, die zich had voorgesteld als Meadow. Deze leek wat beledigd te zijn door zijn woorden, net als Farai, de rossige kitten. Voor dat hij het wist werd zijn staart heldhaftig aangevallen door de zwarte, hij liet het toe. "Ja, inderdaad!"Hij keek naar de andere kitten. "Bovendien is Eclipse onze moeder."ze keek hem zonder angst aan, haar blauwe ogen vervuld van trots en iets van arrogantie. Hij grinnikte. "Maar natuurlijk! Hoe had ik dat kunnen zeggen. Met Eclipse als jullie moeder, worden jullie de sterkste katten ooit!"Miauwde hij overtuigend. Zijn woorden waren misschien overdreven, maar er zat een kern van waarheid in. Hij wist zeker dat Eclipse ze zou op laten groeien tot 2 sterke en mooie katten.

Natuurlijk vonden de kittens het niet leuk om prachtig genoemd te worden. Haar jongste miauwde dat ze gevaarlijk waren en viel toen de staart van Jinx maar aan. Grinnikte stond ze recht en pakte hem bij zijn nek vel, waarna ze hem weer neer zette. "Gevaarlijke katten vallen geen staarten aan, maar poten." Grijnsde ze tegen de zwarte kitten. Haar ogen vulde zich van trots toen de oudste trots miauwde dat het kwam omdat zij hun moeder was. "Maar natuurlijk! Hoe had ik dat kunnen zeggen. Met Eclipse als jullie moeder, worden jullie de sterkste katten ooit!" Ze glimlachte. "Natuurlijk, jullie worden, wat zeg ik, zijn de sterkste kittens van het bos!" Miauwde ze waarna ze ze beiden een likje gaf. Wat waren het toch schatjes. "Hee jongens, ik heb een beetje terug een beestje zien kruipen. Misschien moeten jullie eens kijken wat dat is, straks valt het het hol nog aan!" Miauwde ze met twinkelende ogen. Als ze speelde zouden ze vanzelf ook enkele dingen leren, belangrijke dingen.

Farai had gelijk, Eclipse als hun moeder zou hun sterke katten later maken. Niet dat hij nu al zwak was, oh nee, hij kon elke kat aan. In zijn gedachte tenminste, want het happen in de staart zou vast en zeker niets anders voorstellen dat een kietelend gevoel. Met een grinnik pakte zijn moeder hem op en zette hem naast haar neer. "Gevaarlijke katten vallen geen staarten aan, maar poten." Met een grijnsje ging hij zitten en keek naar zijn zusje. Bij de woorden van Jinx knikte hij trots toe, dat zouden ze zeker worden! "Hey Jinx, leef jij ook in deze bossen?" Vroeg hij nieuwsgierig. Hij had hier nog nooit andere katten gespot, hoe vaak hij ook was weggesneaked.
"Hee jongens, ik heb een beetje terug een beestje zien kruipen. Misschien moeten jullie eens kijken wat dat is, straks valt het het hol nog aan!" Enthousiast veerde de zwarte kitten omhoog en sperde zijn oren. Een vijand! Hij wierp een blik op Farai en dribbelde op haar af. "Ben je er klaar voor?" Grijnsde hij.

- Sorry voor late post ^^

>>Farai
Haar broertje vroeg aan de zwarte kater, die Jinx heette, of ook hij hier in de bossen leefde. Jinx grinnikte echter en schudde zijn kop. Nieuwsgierig keek Farai hem aan, waren er dan nog andere plaatsen om te leven? Voor de jonge kitten was de wereld niet groter dan tot waar ze kon kijken. Hoe moest zij weten dat er überhaupt andere katten op deze wereld waren?
"Nee, ik leef in een heel erg enge plaats hier ver vandaan, ze noemen het 'de stad'. Er leven allemaal enge wezens."Met grote ogen keek Farai naar de vreemdeling, zich afvragend hoe zoiets mogelijk was! "Hee jongens, ik heb een beetje terug een beestje zien kruipen. Misschien moeten jullie eens kijken wat dat is, straks valt het het hol nog aan!" Meteen veerde ze samen met haar broertje op. Gevaar! Dat moesten de helden Meadow en Farai uit de weg helpen! "Ben je er klaar voor?" Enthousiast knikte ze. "Tot zo Jinx!"Piepte ze voordat ze druk op zoek ging naar het gevaar dat hun hul zou aan gaan vallen.

>>Jinx
"Natuurlijk, jullie worden, wat zeg ik, zijn de sterkste kittens van het bos!"Jinx keek toe hoe ze beide kittens een likje over hun kop gaf. Hij snorde geamuseerd. "Hey Jinx, leef jij ook in deze bossen?" Grinnikend schudde hij zijn kop. "Nee, ik leef in een heel erg enge plaats hier ver vandaan, ze noemen het 'de stad'. Er leven allemaal enge wezens."Plaagde hij een beetje en sprak 'de stad' zeer angstaanjagend uit. "Hee jongens, ik heb een beetje terug een beestje zien kruipen. Misschien moeten jullie eens kijken wat dat is, straks valt het het hol nog aan!" Meteen veerde de zwarte kitten op samen met z'n zusje. "Ben je er klaar voor?" vroeg Meadow aan zijn zusje, die enthousiast knikte en nog even afscheid nam voordat ze weg 'sloop' . Jinx wachtte totdat ze buiten gehoorsafstand waren en wendde zich toen tot Eclipse. "Wat een schatjes..."Hij keek de twee met een zachte blik na.

Glimlachend keek ze toe hoe haar kleintjes 'het monster' gingen verslaan. Jinx vond ze duidelijk ook helemaal geweldig. "Inderdaad." Haar blauwe ogen bleven nog even op haar kleintjes liggen. "Blijf wel in de buurt!" Miauwde ze hen nog bezorgd aan. Toen richtte ze zich tot de kater. "Soms krijg ik toch hoofdpijn van ze. Ze willen altijd het nest uit." Ze glimlachte hoofdschuddend. Al kreeg ze soms hoofdpijn van ze, ze hield met heel haar hart van haar kittens.

Onderwerp: Re: These are my little monsters!