No attention. [Dawnpaw..]

Onderwerp: No attention. [Dawnpaw..] wo 8 apr 2015 - 12:02

Zand tussen zijn tenen. Zand in zijn vacht. Het zand zat overal! Forest werd er boos van, maar bleef hier toch. Het was warm en de zon scheen en dat maakte alles weer iets beter. Hij was uiteraard alleen. Om hem heen waren wel verschillende anderen aan het trainen. Toch zat hij alleen. Apprentices die hij kende had hij weg gestuurd, want hij hield niet van de blikken die de poezen hem gaven. De aandacht die ze hem gaven was niet fijn en de katers waren soms gewoon niet fijn om bij te zitten. Als je in een groep van katers zit krijg je zeker aandacht en daar had hij geen zin in. Het was fijn om alleen te zitten in een grote groep. Even geen anderen om je heen. Al werd hij wel aangekeken. Terwijl hij naar de poezen aan de overkant keek stond hij op en liep de struiken in. Weg van alle katten. Hij bleef lopen voor een lange tijd.
Na lang lopen kwam er en geur in zijn neus. Het was een kat die hij goed kende. Haar aanwezigheid vond hij geen probleem. Het was zijn beste vriendin dus die zou hem nooit zo aankijken als anderen, dus begon hij het te volgen. Het pad was sterk en ze was duidelijk dichtbij. Met zijn neus bij de grond liep hij achter het spoor aan. Hard beukte hij tegen iets aan, maar dat was duidelijk geen kat. Een grote boom stond in de weg. De geur ging omhoog de grote boom in. Forest lachte, omdat Dawn best vaak in bomen zat net zoals nu. Hij greep zich vast en klom omhoog. Eerst zag hij haar niet, maar als snel zag hij de zwart-witte poes zitten."Dawn!", riep hij vrolijk naar haar.

Sinds het hele gebeuren met Bonepaw en Scarpaw was de kattin veel meer op haar omgeving gaan letten. Nu pas viel het haar op hoe erg het wel niet was, dat maakte haar bang. Ook nu ze in het kamp zat viel het haar op. Aan de rand van het kamp zaten twee katers van haar leeftijd, een zwarte en een witte. Beide keken de hele tijd naar haar en zijden om en om iets tegen elkaar. Een grijze tabby kater kwam daarnet al heel dicht bij haar staan terwijl hij met haar flirtte. Ook iets waarvan ze nog maar net de betekenis wist. Het maakte haar eigenlijk een beetje bang hoe die katers naar haar keken. Dat was ook haar reden om op te staan en het kamp uit te lopen.

Zonder een doel trippelde de zwart witte kattin door het bos. Zodra ze de stemmen hoorden van de zwarte en de witte kater uit het kamp schrok ze zich kapot. Meteen klom ze de eerste, beste boom in om daar voor de twee te schuilen. Ze had niet eens een idee of ze überhaupt wel iets deden, toch maakte het haar bang. Vanuit de tak van de boom zag ze de twee katers lachend onder haar door lopen. Zodra ze buiten zicht waren zuchtte ze. Haar gedachtes dwaalde af naar hoe ze dat niet eerder had kunnen zien. "Dawn!" Riep een bekende stem haar. Doordat ze uit haar gedachtes opschrok verloor ze haar evenwicht lichtelijk. Met wat moeite bleef ze op de tak zitten en kwam helemaal tot rust toen ze zag dat het Forestpaw was die de boom in kwam klimmen. "Oh gelukkig Forest jij bent het maar," verzuchtte de kattin opgelucht.

"Oh gelukkig Forest jij bent het maar," verzuchtte de kattin opgelucht. Forest moest lachen van haar reactie. Hij ging naast haar op de tak zitten en keek haar aan."Is deze boomklever aan het wegrennen voor iemand?", zei hij op zijn rustige toon. Forest besloot niks te zeggen over dat hij precies hetzelfde aan het doen was. De kater was wel nieuwsgierig naar voor wie ze aan het wegrennen was. Dawnpaw was een mooie geliefde poes en hij had meerdere vrienden van hem over haar horen praten. Bonepaw was daar eentje van. Ze was ook wel mooi dat was waar, maar Forest zou nooit verliefd kunnen worden op zo'n goede vriendin als Dawn. Dawn was als een tweelingzus voor hem, behalve dat ze helemaal niet op elkaar leken qua uiterlijk. Hij voelde zich erg op zijn gemak bij haar. Nu spitste hij zijn oren om het antwoord van Dawn te horen.

Blijkbaar vond Forestpaw haar reactie wel grappig aangezien hij er om moest lachen. Al snel zat hij naast haar op de tak en keek haar aan. "Is deze boomklever aan het wegrennen voor iemand?" Vroeg hij vervolgens. Een lichtelijk beschaamd lachje verscheen op Dawnpaw's kop. Ze zat regelmatig wel in bomen dus het boomklever gedeelte was wel toepasselijk. "Ja eigenlijk wel, het maakt me bang." Zei ze terwijl er een huivering over haar rug trok. Zodra ze er aan dacht voelde ze zich weer ongemakkelijk. Gelukkig zorgde haar goede vriend Forestpaw er voor dat het een stuk minder werd al snel.

"Ja eigenlijk wel, het maakt me bang.", zei de poes met een lichtelijk beschaamd glimlachje op haar gezicht. Forest schrok van haar serieuze antwoord. Was het zo erg dan? En wie of wat was het? Ze was een goede vriendin, en het maakte hem wel degelijk zorgen."Voor wie dan Dawn?", miauwde hij naar haar. Zijn staart deed hij om zijn poten en hij ging goed zitten. De oortjes van Forest stonden op Dawn net zoals zijn ogen."Vallen anderen je lastig?", besloot hij te zeggen. Hij schrok wel van zichzelf, omdat hij een beetje naar zijn eigen probleem ging kijken. Terwijl Dawn waarschijnlijk een heel ander probleem had. Nog besloot hij niks over zijn eigen probleem te zeggen. Dawn mocht niks achterhouden voor hem, maar zelf deed hij precies hetzelfde.

Forestpaw leek lichtelijk te schrikken van haar antwoord. Logisch ook, normaal klaagde ze nergens over. Nu had ze dit ineens door en kon ze maar al te goed klagen. "Voor wie dan Dawn?", vroeg de kater dan ook bloedserieus. Ongemakkelijk klauwde de zwart witte apprentice haar klauwen een paar keer in de tak. Ze wist dat ze het tegen hem moest vertellen, maar ergens durfde ze het toch ook weer niet. "Vallen anderen je lastig?", vroeg de tabby kater naast haar vervolgens. Dawnpaw maakte een instemmend geluidje. "De manier waarop ze naar me kijken maakt me gewoon bang, ik snap ook niet hoe ik dat niet eerder heb kunnen zien," mompelde de apprentice alles behalve op haar gemak.

Dawnpaw maakte een instemmend geluidje."De manier waarop ze naar me kijken maakt me gewoon bang, ik snap ook niet hoe ik dat niet eerder heb kunnen zien," zei ze. Ze leek niet op haar gemak te zijn. De kater keek haar aan. Wat wou ze hiermee zeggen? De kater bewoog naar haar toe en legde zijn kop troostend op haar als een soort knuffel. Hij zuchtte diep. Hard was hij aan het nadenken over wat ze ermee wou zeggen. De manier waarop ze kijken? Bedoelde ze daarmee katers die haar mooi vonden? Dat zou goed kunnen. Blijkbaar kwam ze daar nu pas achter. Het was grappig dat ze te naïef was om dat te zien. Al had Forest precies hetzelfde gedaan. Ook hij was te naïef om dat soort dingen te zien."Ik ken het probleem.", besloot hij te zeggen. Daarna nam hij afstand en ging weer normaal zitten. Hij wou haar reactie wel eens zien.

De manier waarop Forestpaw zijn kop op haar legde als een soort omhelzing maakte haar tot rust komen. Na een paar keer diep ademhalen kon ze weer normaal ademen. Dat had ze altijd bij Forestpaw, maar ook bij Bonepaw. Bij die twee kon ze eindelijk tot rust komen als ze dat op andere momenten niet kon. Bij Bonepaw duurde het vaak even maar bij Forestpaw was het vaak in enkele seconden al. "Ik ken het probleem." Zei de tabby waarna hij afstand nam. Meteen werden haar cyaan blauwe ogen groter terwijl ze hem aankeek. De apprentice had het al wel vaker gezien dat de kater regelmatig werd bekeken door kattinnen als zij door katers. Al had ze nooit geweten dat hij er ook last van had. "Heb jij daar ook last van? Eigenlijk zouden we er wat op moeten verzinnen."

Haar blauwe ogen werden ineens heel groot. Forest moest lachen van haar reactie, maar hij voelde zich toch dom dat hij had zitten zeuren over zijn eigen problemen. Het was Dawn die zich rot aan het voelen was, niet hij. Zoals verwacht begon Dawn er ook gelijk over."Heb jij daar ook last van? Eigenlijk zouden we er wat op moeten verzinnen." Wat wou ze hiertegen doen? Een groep katers en poezen kan je niet zo even aanspreken van die dat niet meer. Weglopen had goed gewerkt, maar dat zouden ze niet voor eeuwig kunnen blijven doen. De kater keek naar zijn lichaam. Hij was normaal, niet extreem gespierd, geen heldere ogen en al zeker geen brutaal katertje die met alle poezen wil 'omgaan'. Zijn staart ging op zijn poten en hij keek net naast de poes om de illusie te geven dat hij haar aankeek. De kater schudde met zijn kop."Dawn dit is niet iets waar je een oplossing voor kan vinden. Gewoon mee leren leven.", hij klonk als een kater die zichzelf geweldig vond, maar Dawn wist heel goed dat dat niet het geval was.

-Laaaaat D;-

Blijkbaar vond Forestpaw de reactie van haar ogen nog best grappig. Zelf had ze het waarschijnlijk ook wel leuk gevonden om te zien. Veel tijd om er over na te denken had ze eigenlijk niet. Ze was aan het denken, harder dan ooit, over wat ze zouden kunnen doen om er voor te zorgen dat ze niet meer werden lastig gevallen. Net op het moment dat haar een idee te binnen schoot begon de kater naast haar te praten. "Dawn dit is niet iets waar je een oplossing voor kan vinden. Gewoon mee leren leven," even bewoog ze verward met haar ootjes. Het klonk niet helemaal als de Forestpaw die ze kende. Ondanks dat hij dit zei wilde ze toch haar idee vertellen. "Forest moet je horen, ik heb een idee. Als we nou doen alsof we partners zijn, gewoon nep, spelen, doen als of. Zouden de andere katten ons dan misschien met rust laten omdat we 'bezet' zijn?"

Dawn bewoog verward met haar oren. Forest glimlachte naar haar en draaide zich om. Net toen hij zijn mond open wou doen om wat te zeggen begon de zwart-witte poes weer met praten. 'Forest moet je horen, ik heb een idee.' Een idee?! Oh hij kreeg geen preek? Nee, ze wou gewoon een plan verzinnen. Dat was typisch Dawn, maar wat zou ze nou in hemelsnaam bedacht moeten hebben?
'Als we nou doen alsof we partners zijn, gewoon nep, spelen, doen als of. Zouden de andere katten ons dan misschien met rust laten omdat we 'bezet' zijn?'Wat?! Zonder het op zijn lichaam te laten zien schrok hij. Hoe kon hij ooit bij een vriendin als Dawn doen alsof ze verliefd zijn? Ja, hij had haar net een knuffel gegeven, maar dat was uit zichzelf. Gewoon om haar te troosten. Maar de gedachte van haar knuffelen 'omdat het moet' was gewoon raar. 'Dan zul je niet bang meer hoeven te zijn.' Met zijn hoofd schudde hij die gedachte eruit, maar het bleef terugkomen. 'Het enige wat je dan moet doen is 'verliefd' zijn op je beste vriendin.' De kater ging opnieuw zitten, nog in gesprek met zichzelf. 'Alleen maar 'verliefd' zijn op je beste vriendin?! Dat is het punt juist.' Met zijn staart tikte hij op de grond."Dawn...", zei hij op een pesterig toontje. "Denk je echt dat anderen ons zouden geloven?" De laatste zin kwam er nieuwsgieriger uit dan hij had bedoeld. Als ze nu maar niet dacht dat hij ermee inging.

Haar vriend leek bezig te zijn met haar idee te verwerken. Forestpaw zag er dan ook verward en bedenkelijk uit. Aangezien ze het er wel grappig uit vond zien grinnikte de kattin zacht. "Dawn..." Begon de tabby op een pesterig toontje. Bij het horen er van keek Dawnpaw hem uitdagend aan. "Denk je echt dat anderen ons zouden geloven?" Vroeg de kater nieuwsgierig aan haar. Een grijns sierde de kop van de zwart witte kattin. Even haalde ze haar schouders op voor ze antwoord gaf. "Moet lukken. We gaan altijd al veel met elkaar om, plus zo heel veel zijn we niet in het kamp. Plus ik ben wat jongensachtig en niet heel veel aandacht vragend dus we hoeven er amper iets aan te doen eigenlijk." Vertelde ze rustig en zelfverzekerd aan haar vriend. Alles zou waarschijnlijk zo veel makkelijker zijn als hij er aan mee zou doen.

De poes voor hem tilde haar schouders op.'Moet lukken. We gaan altijd al veel met elkaar om, plus zo heel veel zijn we niet in het kamp. Plus ik ben wat jongensachtig en niet heel veel aandacht vragend dus we hoeven er amper iets aan te doen eigenlijk.'Je vraagt teveel van me Dawn. Forest lachte naar haar. Het was grappig om haar te horen praten over dat ze jongensachtig is. De kater nam alles in zich op. Wat verwacht ze van hem? Dat hij ineens romantisch tegenover anderen gaat doen met Dawn. Dat hij haar ineens knuffelt als anderen er zijn. Toch zag hij het nut ervan in. Anderen leken al te denken dat deze twee elk moment bij elkaar konden komen. En knuffelen deed hij zonder probleem. Moest hij toegeven? Hij sloot zijn ogen. Wat wou hij liever? Zo blijven rennen of doen alsof hij verliefd was op zijn beste vriendin.'Oké dan., floepte eruit. Zijn hoofd ging erbij omhoog. Meteen dacht hij weer na over wat hij had gezegd. Dit was raar. Erg raar, en het ging zo snel ook allemaal. Hij had er niet bij nagedacht en hij had Dawn nu haar startsignaal gegeven. Terugnemen kon hij niet meer. Hij zou het wel willen, als het er zo makkelijk uitkwam. Hij zou niet zo snel toegeven als hij het niet wou proberen. Misschien vond hij het stiekem wel een goed plan.'Dawnpaw,' zei hij op zijn nette manier. De kater moest lachen.'je zal me wel moeten helpen.' Hij moest nog harder lachen, en zijn serieuze blik was helemaal verdwenen.

Forestpaw leek even na te denken over haar voorstel. Ze kon wel snappen dat het niet zomaar iets was dat ze van hem vroeg. Toch hoopte ze dat hij het gewoon zou accepteren, dan waren ze beide tenminste van die katten af. 'Oké dan.' Kwam uiteindelijk uit de bek van de kater die van zijn woorden leek te zijn geschrokken. 'Dawnpaw,' zei Forestpaw vervolgens op een serieuze toon. Echter hield hij die niet aan waardoor hij in de lach schoot. 'Je zal me wel moeten helpen.' Vertelde hij vervolgens waarna hij nog harder begon te lachen, dat stak ook de kattin aan. Na enkele secondes lachen gaf ze hem een duwtje met haar schouder. "Ja maar jij moet mij ook helpen, dus dat gaat helemaal goed komen," zei de zwart witte apprentice nog half lachend.

Onderwerp: Re: No attention. [Dawnpaw..]