A black and white shadow is following me (OPEN)

Deze rode poes had net een muisje opgeslokt en ze liep richting de rand van het kamp. Haar kleine pootjes trippelden onder haar lijf terwijl ze om zich heen keek. Haar ogen gingen om haar heen en keken anderen aan. Bang begon ze harder te lopen. Red voelde altijd ogen in haar lichaampje branden of ze nou keken of niet. Ze ging rustig iets buiten het kamp zitten. Daar was het stil en ze kon even ontspannen van ogen om haar heen en het was niet ver genoeg om straf van te krijgen. Ze ging liggen en viel rustig in slaap.
De poes schrok wakker van een geluid iets verderop. Voorzichtig tilde ze haar hoofdje op. Er was niks om haar heen. Geen kat, geen andere geur. Of toch wel? De snuit van een zwart-wit beest kwam tussen de struiken vandaan. Geschrokken sprong ze op. Het beest maakte een lelijk vies geluid en begon uit de struiken te lopen, heel sloom natuurlijk. Redkit stond op en begon te rennen. Waar ze heen ging vond ze niet erg, maar ze wou gewoon weg van dat beest. Het was zo groot en eng en... Wat was het eigenlijk? Ze stopte met rennen en al snel kwam ze erachter dat ze de weg kwijt was. Ze was gaan rennen en piepen, bang om weer alleen te zijn. Een geur kwam haar neus binnen, was het haar gevolgd? Op haar tenen liep ze weg van de geur. Een zwart-witte schim zag ze bij de struiken. Haar ogen openden zich wijd en haar hart begon opnieuw te racen. Het geluid van de pootstappen kwam dichterbij en ze raakte in paniek. In die paniek begon ze langzaam een boom in te klimmen. Het ging erg langzaam en na een lange tijd van bijna vallen zat ze op tak. Onder haar zag ze de das verschijnen. Haar ademhaling werd sneller en sneller, tot ze bijna geen adem meer kreeg. Kunnen dassen klimmen? Kan het haar überhaupt zien? Moest ze schreeuwen of niet? In de paniek besloot ze te schreeuwen. Haar gepiep was niet extreem hard, maar wel een eindje te horen.'Mam?', zei ze zacht. Icicleshard zou haar toch wel komen halen? Natuurlijk. Maar wat als ze me niet vindt? Dat doet ze wel en anders doet een ander dat wel. De das keek wild om zich heen, maar leek haar niet te zien.'Help!', riep ze zo hard als ze kon.'Alsjeblieft.' Het laatste zei ze zo zacht dat alleen zij het kon horen. Hopelijk zou iemand haar horen.

-Beetje vaag, maar het is OPEN. -
(Gelieve haar nog niet uit de boom te halen. Proberen mag wel natuurlijk. ^^)

Met een glimlach op zijn snoet volgden zijn groene ogen het gefladder van een vlinder, die ergens verderop vrolijk rondvloog. Sommigen zouden zeggen dat dit iets was voor kittens, maar Mothleap noemde dit kijken naar de natuur, naar wat Starclan je gegeven heeft. Hij werd er rustig van. Toen de vlinder wegvloog, focusten zijn ogen zich op de grond en hij zag vrijwel meteen een muisje zitten, heel dichtbij hem en totaal onbewust van het feit dat hij over een paar secondes doodgi- voedsel werd. Langzaam en stil liet Moth zich in de sluipmodes zakken, en hij kroop heel zachtjes naar voren, waarna hij de prooi met een slag van zijn poot doodde. Hij pakte het slappe lichaampje op tussen zijn tanden, en wilde teruglopen naar het kamp, toen hij een zacht gepiep hoorde; het leek van een kitten te zijn. Al gauw schudde hij deze gedachte van zich af. Een kitten buiten het kamp, dat zou dat beestje nooit gelukt zijn onder alle toekijkende moederkatten. Maar toch hoorde hij opnieuw gepiep, en het klonk angstig, wat bezorgt liep hij op het geluid af. De grote kater werd nu toch echt wel wat zenuwachtig, wat zou er aan de hand zijn? Scenario's begonnen zich in zijn kop te vormen en hij stelde zich voor hoe hij straks een kitten zou aantreffen, vermoord door een beruchte Bloodclanner. Moth rilde bij de gedachte. Wat hij aantrof had hij niet verwacht. Een das onder een boom en een kitten erboven in. Zijn eerste reactie was verwondering dat deze kitten zo ver uit het kamp was en zo hoog in een boom geklommen was, en zijn tweede reactie was angst voor dit grote beest die zo een kat van de aardbodem kon vegen. Met langzame passen liep hij naar voren, waarna hij zijn prooi liet vallen en naar de rug van het zwart-witte dier toesloop. Wat moest hij doen? Zijn ogen schoten nerveus heen en weer, op zoek naar een clangenoot die in staat was hem te helpen, want die kitten kon natuurlijk niks. De grote kater haalde trillerig adem en gooide zich toen met een luide schreeuw, van strijd en van angst, naar voren, en haalde uit naar de flank van de das waarna hij weer vlug naar achteren schoot. Bang, ban, bang!

Icicleshard was van plan geweest nog wat tijd door te brengen met haar oudste pleegkitten Redkit. Daarnaast besteedde ze extra tijd aan een kitten die niet zo graag sprak. Van beide kittens hield ze veel, ook al wou ze ooit ook zelf kittens krijgen zodat ze haar moederhart nog meer kon openen. Zachtjes riep ze haar kitten in het kamp, maar die was nergens te vinden. Ook al was haar kitten al vaker uit het kamp geslopen was dat niet de eerste gedachte die in haar opkwam. Toch sloeg al snel de paniek toe en besloot ze het kamp uit te rennen.
Een bekende geur kwam al snel haar neus binnen. Ze hield haar kop geschrokken schuin. Hopelijk was Redkit niet het kamp uit gerent. Ze hield haar kop laag om het geurspoor beter te kunnen volgen. Icicleshard had het gevoel dat Redkit in gevaar was, het gevoel liet haar dan ook niet meer los. Sneller begon ze te rennen, in de hoop de kitten op tijd te bereiken. De angstgeur werd sterker en vermengt met twee anderen geuren. Mothleap, Redkit en een das. Weer een verschrikkelijk dier. Ze had al vaker tegen dat soort dieren gevochten en was er niet al te blij mee die te vinden. Redkit bestraffen zou niet werken, nee, ze moest eerst zien die das te pakken te krijgen. Ze keek heel even naar de bruin gestreepte kater genaamd Mothleap voordat hij zich in het gevecht stortte. Bezorgheid overmeesterde haar. Was haar kitten gewond? Ze keek rond, enkel kon op het eerste ogenblik geen kitten vinden. Totdat haar oog op een tak in de boom viel. Daar zat de kitten doodsangsten uit te leven. Ze gromde laag en zacht voordat ze de das aanviel die inmiddels zijn aandacht op Mothleap had gericht. Godszijdank was haar kitten nog veilig! Met een woedende grauw richtte ze zich op de das. Die haar op het nippertje niet raakte. Ze was vastbesloten haar kitten te beschermen en werd er juist een betere vechter van. Woede was nooit het best geweest voor de kattin die een redelijk smal lichaam had. Nee, dan zou ze al snel iemand ernstig kunnen verwonden. Het ging tegen haar natuur in om iemand te doden enkel nu, nu was ze wel erg woest. Angst had ze wel, voor de kitten enkel niet voor haarzelf. Ze had al eerder een das verjaagd dus zou het haar nu ook wel lukken. Toen was ze samen met Bleaktail geweest. Haar grijze oortjes bewoog ze naar achteren toe terwijl ze haar aandacht half op Mothleap richtte. "Mothleap! Richt je op de achterpoten! Dan ga ik proberen zijn buik te verwonden!" Riep ze de kater boven het gebrul van de das toe. Gelukkig had de kater ook al de das aangevallen dus een paar kleine bloedstraaltjes liepen al langs de flank naar beneden toe. Haar klauwen schoten nogmaals uit haar hulzen voordat ze naar de flanken en buik uithaalde. Dit keer raakte een klauw haar flank en kwam ze met een harde knal tegen een boom terecht. De kattin voelde een duizeligheid naar haar kop stijgen en ze haalde onrustig adem.

Al snel kwam een tabby kater aanlopen. Mothleap? Hij leek geschrokken en keek haar met een verbaasde blik aan. Ergens diep was Red trots op zichzelf dat ze in de tak was gekomen, al zat ze niet erg hoog. Hoe ging ze de kater nou uitleggen waarom ze hier was? De das had haar weggejaagd natuurlijk, maar zouden ze haar geloven op haar woord? Ze was namelijk al vaker het kamp uitgegaan en die keer had haar moeder het niet overleefd. Waarom was ze niet het kamp ingerend? Wat ben ik voor stomme kitten! De kitten wou zichzelf wel voor haar kop slaan, maar haar kleine lijfje trilde nog wel van de angst. Haar haren stonden recht overeind, maar ze bleef stil. Net toen ze haar mond open wou doen om naar de kater te schreeuwen, kwam er nog een kat aan. Icicleshard? Al snel kon ze die gedachte bevestigen. Verschillende gedachten kwamen bij haar binnen. Samen zouden ze de das wel weg kunnen jagen, maar een andere gedachte nam meer plek in, want dit was precies dezelfde opstelling als vorige keer, maar toen was de das te druk met haar moeder om op haar te letten. Toen had een andere kat haar weg moeten trekken bij de plek waar de das haar moeder gedood had. Deze keer zou ze dat niet laten gebeuren met deze twee katten. Nog trillend, maar wel vastberaden, liep ze naar het einde van de tak. Ze werd bang van de hoogte, al zat ze niet erg hoog, een val zou wel pijnlijk kunnen zijn. Met haar bekje brak ze kleine takjes af die ze daarna in de bosjes begon te gooien waar beide katten niet waren. Het bracht haar uit balans, maar ze bleef het doen. De das richtte zijn achterwerk naar de twee katten. Het werkte! "Mothleap! Richt je op de achterpoten! Dan ga ik proberen zijn buik te verwonden!", riep haar pleegmoeder. Haar stem zorgde voor wat rust in het kleine lijfje en ze keek naar haar. Ze wou niks anders doen dan naar beneden rennen en zich in haar grijze vacht verstoppen, zoals ze altijd gedaan had. En dat was ze ook van plan te doen nadat dit voorbij was. "Mam, het joeg me weg uit het kamp!", riep ze luid naar Icicle. Haar stem klonk bang, alsof ze elk moment in huilen kon uitbarsten. Het lelijke zwart-witte beest begon te snuiven en begon in de struiken te zoeken naar een levend wezen om te verscheuren, het vond natuurlijk niks. De rode poes probeerde dingen te blijven gooien, maar het begon op te raken. Red voelde zich nutteloos en gebroken toen ze niks meer kon gooien en haar ogen bleven gericht op de katten beneden en de das.