My beautiful miracles { Geboorte topic }

De hazelnoot bruine ogen waren op de oranje gekleurde lucht gericht. Ze hield van het moment dat de zon onder ging, op dat moment keek ze vrijwel altijd naar de lucht. Ze vond het gewoon zo mooi. Maar haar staarbui werd te snel onderbroken door een steek in haar buik. Kor likte ze hem. 'Keep calm little ones' mauwde ze ze zacht en draaide zich om langzaam naar haar nest lopend. Opnieuw een steek. Misschien was ze toch iets te druk bezig geweest vandaag. Ze haalde haar nest net toen er een ergere steek kwam die haar door haar poten heen dwong. Dit was geen staking van haar kittens, dit was een teken dat ze eraan kwamen. Even kreunde ze van de steek en keek toen snel op. 'Glowstick!' mauwde ze hard en keek om zich heen en greep een dikke stok tussen haar kaken.

< Geboorte topic kittens Glow x Snow >
< Geliefde alleen de medicine cats, Glowstick en de kittens >

Zijn kop schoot gelijk omhoog toen hij zijn naam hoorde en zonder twijfel schoot hij de Nursery in. Hij had een paar kittens geraakt waarop hij snel en zonder aandacht eraan bestedend een sorry riep, soepel stoppend bij de kattin die hem nu nodig had. "Ik ben er lieverd, ik ben er." Hij glimlachte en ging bij de poes liggen, haar diep in haar ogen aanstarend. "Blijf kalm oké? Je kan dit." Hij keek haar hoopvol en liefdevol aan, hopend dat het wat zou helpen. Het was niet zo dat hij dit elke dag meemaakte, hij had geen idee wat hij moest doen. En stiekem vond hij het dood en dood eng, zijn moeder was ook overleden bij de geboorte...

Met een vredig gevoel lag hij naast zijn siblings, die hem ten alle tijden warm hielden en altijd bij hem waren. Natuurlijk lag hij wel krapjes, maar het viel nog mee, omdat hij maar naast één iemand lag en lekker voorin. Uit het niets begon alles te veranderen. Het werd koud en de hele ruimte waar hij zo in lag begon te vervormen. Hij duwde met zijn poot tegen degene naast hem, hopelijk was het zijn sibling maar en zou het na de trap overgaan. Dit was niet het geval, en de ruimte leek wel aan hem te trekken, alsof hij niks anders kon doen dan meegaan met waar de ruimte hem wilde hebben. Langzaam maar zeker werd hij weggetrokken van de vertrouwde kamer, steeds verder de kou in, totdat er niet meer aan hem getrokken werd. Toch was dit helemaal niet ideaal. Nee, het was koud en akelig groot. Hij kon geen randen voelen, en er was maar één warmte waar hij ook zo snel mogelijk naartoe kroop. Het voelde een beetje aan als één van zijn siblings, maar dan heel groot en harig. Het idee van zo'n raar monster deed hem klaaglijk piepen. Hij wilde terug naar zijn sibs! Maar toen hij de warmte voelde kroop hij er toch verder tegenaan, en hij rolde zichzelf op, rillend tegen de kou, waarna hij nog een keer zachtjes piepte. Hij nam een tepel van, wat hij nu besefte, zijn moeder in zijn mond en warme melk stroomde zijn mondje binnen, waarvan hij lekker begon te drinken. Toen hij vol zat, rolde hij zich op en hikte een keertje, waarna hij als een blok in slaap viel.

Vurig had de kitten al enkele keren tegen de randen gestampt. De duisternis werd steeds krapper en steeds vaker kreeg ze klappen te verduren van de andere wezens in de holte. Plots, uit het niets veranderde alles. De ruimte leek hen samen te drukken, nog dichter op elkaar, nog minder plek. De ongeboren kitten, die nog geen besef had van tijd of ruimte, probeerde zich groter te maken. Al hielp het niet veel, een trap werd haar gegeven en algauw voelde ze iets trekken. Kort stribbelde ze tegen, ze wou niet! Ze wou in de warme duisternis blijven waar ze nu was. Hier vond ze het best, het moest niet veranderen. Het lot leek haar niet te mogen, want hoe fel ze ook tegen stribbelde, de onzichtbare kracht won en slokte haar naar buiten. De koude wereld heette haar welkom, maar het katje wou niet. Hevig piepend kroop ze rond, wat was dit? Een pluizige vacht kietelde haar neus en een onbekend geluidje verliet haar neusje. Waardoor ze verbaasd piepte. Ze kreeg door dat het in de vacht lekker warm en veilig was, dus kroop ze er dichter tegen aan. Een onbekende voedingsbron trok haar aandacht en instinctief begon ze eraan te zuigen. Een warme vloeistof kwam in haar bekje terecht en toen ze voldaan was krulde ze zich tevreden op. Ze gaf de pluishoop een laatste duwtje voor ze in slaap viel, misschien zou het allemaal nog wel meevallen.

››Ben niet zo geweldig in geboorteposten xD

De lichtgekleurde poes zette haar nagels diep in de grond en klemde haar kaken hard om de stok. Waar bleef hij, waar bleef hij, waarom duurde het zo lang. Het leek in haar ogen in ieder geval. Ze keek op toen ze iets hoorde. Daar was hij, Glowstick. Ze keek hem smekend aan, waarom deed dit zo'n pijn, nu al. Was dat normaal? Ze wist dat ze eigenlijk nog veel te jong was, ze was net warrior maar dit kon ze toch wel. Hoeveel zouden het er zijn, het voelde erg druk in ieder geval. Snel strekte ze haar poten en tijgerde naar Glow toe om haar neus in zijn vacht te verstoppen. Ze duwde haar kop tegen zijn buik en beet hard om de tak toen de eerste eraan kwam. Enkel kon de stok haar druk niet aan en brak hij vrijwel meteen. Dan maar zonder, ze drukte haar kaken op elkaar en duwde haar kop dicht tegen Glowstick aan. Ze voelde hoe de eerste op de grond plofte en kwam door haar instinct meteen omhoog. Ze likte de kitten zacht schoon en droog en holp hem naar haar buik toe waar hij zichzelf gelukkig in nestelde want de tweede begon al te dringen. Een kreun van pijn gleed uit haar bek, waarom moesten ze zo tegenstribbelen. Hijgend keek ze op na de tweede, maar ze voelde dat dit nog niet de laatste was. Snel kwam ze half overeind, nu al moeilijker dan net en likte het beestje schoon en droog net als de vorige. Ze keek er liefdevol naar en drukte haar neus tegen de twee aan. 'Hazelkit en Heronkit' sprak ze gelukkig.

"Ssh, ssh shh..." Nerveus. Hartstikke nerveus, dat was hij. Wat als die kleine beestjes haar leven ontnamen? Toch kreeg hij een soort vrolijk gevoel, alles ging snel maar op het gegeven moment kwamen er al twee kits aan. De een had een prachtige hazel kleur, de ander wit. Trots keek hij Snow aan, en hoorde hoe ze de namen uitsprak. Hazelkit, Heronkit... Perfect. "Prachtig." Sprak hij trots. "Voel je nog iets?" Hij moest het weten, wat als het er te veel waren?

Ze drukte haar kop diep in zijn vacht. Ze voelde de derde al dringen maar ze probeerde het te stoppen, het deed zoveel pijn. Ze groef haar nagels diep in het mos en keek hem kort aan. 'Ja, ik weet niet hoeveel...' mompelde ze terwijl ze de derde al voelde komen. 'Het.. doet zo'n pijn' kreunde ze en verstopte ze zich weer in zijn vacht, zichzelf ineens behoorlijk duizelig voelend. Ietwat hijgend hees ze zich op en likte de kitten zacht. 'Sand..kit' mompelde ze en liet zich weer vallen voor ze ook maar de kitten naar haar buik had kunnen schuiven. Nog een serieus, waren 3 er niet al genoeg.

Ze vond het maar niks dat al die anderen in de buik van haar moeder zo hard tegen haar aandrukte. Een zalig gevoel overviel haar toen ze voelde hoe er plotseling een paar verdwenen waren, eindelijk had ze wat meer ruimte. Maar dat gevoel was niet voor al te lang, want voordat ze het wist was zij de volgende die klaar was om de buitenwereld voor het eerst te mogen zien, ruiken, horen en voelen. Ze vond het niet fijn dat alles krapper werd, maar de doorzetter die ze was wachtte ze af wat het haar nu weer zou brengen. De rosse kitten was al snel ter wereld gekomen, waarbij haar longetjes zich pijnlijk open klapte en ze haar kopje een beetje radeloos ophief. Een zacht piepje verliet haar mond, voor de eerste keer had ze haar stem laten horen, en dat terwijl ze nog maar een paar seconde op de koude aarde was. Sandkit was haar naam, al besefte het jonge ding dat zelf natuurlijk nog niet. Later zou wel blijken dat het de enige geschikte naam voor haar zou zijn geweest. Maar moeders vonden altijd de geschikte namen voor hun kittens. Dat was gewoon een feit. Een tong raspte over haar lichaampje heen en al snel werd ze verschoven naar een warmere plek. Haar mondje sloot zich al snel om een tepel heen en gulzig begon ze te drinken. Na een tijdje zat haar buikje vol en krulde ze zich op voor zover dat lukte, waarna ze wegdoezelde.

Redwhiskers

Rustig dreef de ongeboren kitten rond in de ruimte waar ze zich bevond. Het poesje was zich nog nergens van bewust, had nog een idee wat ze was, waar ze was, of wat ze moest doen. En daarom stribbelde ze niet tegen toen ze voelde dat de ruimte begon te krimpen, om terug uit te zetten, en die beweging herhaalde. Het duurde best wel lang, voor deze kitten zonder tijdbesef, en het voelde ook onaangenaam - maar ze stribbelde niet tegen. Ook niet wanneer één van haar broertjes of zusjes naar buiten gleed, uit de veiligheid geduwd door de samentrekkingen ervan. Ze zag het licht door haar oogleden, en toen langzaamaan ook de andere kittens weggezogen worden, voelde ze dat het haar beurt was. Er was nog een andere bij haar, nog één van haar siblings die na haar geboren zou worden. Soepel gleed de rosse kitten naar buiten, en piepte zachtjes, plichtmatig. Als ze niet hoefde om haar longetjes te openen, had ze geen geluid gemaakt. Dat piepje was het enige teken van leven dat de jonge kit gaf, want ze maakte geen aanstalten om naar de warme, heerlijke geur te kruipen. Ze voelde dat het daar al druk was, dat er veel anderen waren, en ze wou zich er niet in mengen. Dit alles was natuurlijk niet iets wat ze besefte, aangezien denken er nog niet in zat. Dat zou later komen, als ze ouder was.

De eigenlijk te jonge poes zette zich schrap voor de derde kitten en keek er trots na toen die op de grond terecht kwam. Ze kon haar nog liefjes likken en haar naar haar buik drukken maar werd toen meteen weer aan het werk gezet. Een vierde, echt waar. Hijgend keek ze op naar Glowstick. Ze raakte bang. Hoeveel kwamen er nog aan, har ze wel genoeg energie voor ze allemaal, kon ze de pijn aan? Tuurlijk er waren duizende katten voor haar hier doorheen gegaan. Ze beet haar kaken strak op elkaar en voelde hoe de kitten op de grond plofte. Ze probeerde overeind te komen maar het lukte niet, daarbij probeerde de vijfde er meteen achteraan te komen. 'Glowstick, help de kitten' gromde ze in pijn. Hij moest droog gelikt worden en naar haar buik. Wacht, Hazelkit, Heronkit, Sandkit, deze kit en er kwam er nog een aan. Vijf kittens dat waren er echt veel te veel. Ze legde haar kop moe neer niet eens meer kracht om hem in Glow zijn vacht te drukken. Ze kreunde en zette iets meer kracht en voelde hoe de vijfde kwam. Haar ogen waren gesloten, ze kon niet eens opkijken naar de kitten, ze was doodop. Maar ze was nog niet klaar, ze was nogsteeds niet klaar.

Samen met haar broertje en zusjes zat ze in de buik. Inmiddels was het al behoorlijk krap geworden, en soms werd er tegen de kleine kitten getrapt door de anderen. En toen was het er. Opeens. Een van de kittens werd weggezogen. Door haar oogleden zag ze een flits van licht. Daarna was het weer donker. De hele ruimte begon te pulseren en te persen, en al gauw werden de andere kittens voor haar naar buiten gesleurd. Naar het nu nog onbekende voor haar, waar zij later heel veel plezier zou hebben. Steeds wanneer één van de kittens de ruimte verliet, zag ze weer een lichtflits. Omdat de kitten nog helemaal geen bewustzijn had, kon ze zich niks bedenken, en ook helemaal geen emoties erover. Later zou ze het doodeng hebben gevonden, maar nu voelde de kleine witte kittens niks. Opeens voelde ze een zuiging naar haar toe komen. De witte kitten werd naar het gat gezogen, en al snel kwam ze op een koude grond terecht. Met een klagelijke piep kwam ze neer en kroop zich op te een bolletje. Het witte pluizebolletje wist niet wat ze moest doen of waar ze heen moest. Ze was volkomen hulpeloos.

Hij keek de poes onrustig aan, deze kits maakten haar kapot! Hij knikte en deed wat ze zei, waarna hij de rode kitten aflikte en naar Snow's buik schoof. "Redkit." Glimlachte hij, en wou de poes liefdevol aankijken maar schrok zich rot toen haar kopje neerviel. "Snow!" Riep hij. "Nee, Snow, nee." Lachte hij, tranen in zijn ogen. "Snow, voor altijd samen, weet je nog? Je kan dit niet doen! Je bent sterk!" Zijn kop schoot opzij toen hij een klein piepje hoorde. Verdomme! Snel ging hij naar de kleine kit en likte deze ook af, om hem weer naar Snows buik te brengen. "Snowkit." Zei hij snel, de woorden kwamen vanzelf uit zijn mond. Gelijk ging hij weer terug naar zijn partner. "Blijf bij me..." Snikte hij. Waarom? Waarom moest dit gebeuren? Wát zou er gebeuren? "Jayfeather! Jayfeather!" Riep hij bang.

Kronkelend kroop ze naar voren, een vijfde kitten, dit ging niet, dit ging echt niet meer. Na Sandkit had ze haar ogen niet eens meer open kunnen doen. Ze had de kitten niet eens meer kunnen zien. Zou hij eruitzien als Glowstick. Ja dat wou ze graag, een Glowkit. Een zwakke glimlach streek over haar kop toen ze daaraan dacht. Ze luisterde naar Glow, Redkit. Het was een rode kitten. Yes, dat was alles waar ze op gehoopt had, en dat ze allemaal gezond waren natuurlijk, alle vijf. Ze voelde hoe de vijfde kleine kit op de grond plofte. Ze wou zo graag naar ze kijken. Zo vreselijk graag. Ze luisterde naar de angstige Glowstick en wou haar ogen openen, ze wou hem rustig maken, hem op zijn gemak stellen, ze voelde de pijn nog dus het ging niet erg ver, maar dat ging niet. De zwakke glimlach kwam weer toen ze de piep hoorde, de kitten klonk gezond. Ook voelde ze Glow de kitten naar haar buik schuiven, ze voelde warm en droog, ze voelde aan als een goed gezonde kitten.
Uitgeput legde ze haar kop neer, dit moest het zijn, dit moest het einde zijn van dit alles. Vijf kittens, dat waren er toch meer dan genoeg. Hijgend hield ze haar kop op de grond. Haar hart ging hard tekeer terwijl ze lucht probeerde te krijgen. Maar dit was het nog niet. Vijf kittens en het was nogsteeds niet voorbij. Ze voelde de druk opnieuw en begon te persen. Er was iets meer, dit deed veel meer pijn, het was ondraagelijk. Alsof hij haar hele lichaam mee begon te trekken. In een shock besefte ze wat er gebeurde. De kitten, hij werd gewurgd door zijn navelstreng. Hoewel de pijn ondragelijk was deed de gedachte aan haar kitten die gewurgd werd nog meer pijn. Het haalde haar weer volledig naar boven waardoor ze haar kop optilde en haar ogen wijd opensperde. 'GLOW! de kitten!" schreeuwde ze. Haar stem verscheurt in pijn voor haar kop slap op de grond viel en haar ogen gesloten. De pijn had haar buiten haar bewustzijn gekregen. Ze dacht nergens aan, had geen pijn niets. Het was stil om haar heen.
Maar haar kitten, haar kitten, het schoot telkens weer door haar kop. Ze moest bij bewustzijn komen, de kitten hij zat vast, hij ging dood als ze niets zou doen. Maar ze kon er niets aan doen, haar lichaam was doodop en in shock. Zij zat daar ergens diep in weggestopt terwijl de rode kitten uiteindelijk naar buiten kwam en op de grond plofte. Er zat geen enkele beweging in, geen piep kwam uit zijn bekje. Geen ademhaling, geen beweging in de borstkas, en geen hartslag. De kitten was dood. Terwijl zij er bewustloos naast lang, diep in haar lichaam verstopt zat te paniekeren over haar kitten. Zij hij nog leven, zij wist het niet, de kleine moest geholpen worden.