I will learn you the lessons I've got. (Bonepaw)

Het was al rond het middaguur, de grote robuuste kater was eindelijk terug gekomen met Lightningpaw een jonge witte kattin die hij de grenzen had laten zien. Hij schudde zijn kop opgewekt terwijl hij bij de kampingang ging zitten en wachtte even op de oudere leerling die hij ook onder zijn hoede had genomen. Zijn blauwe ogen keken rustig rond het kamp, voordat hij zijn leerling begroette. "Bonepaw," Klonk het rustig uit zijn mond, zijn stem laag en lichtelijk brommerig zoals altijd. Niet dat hij chagrijnig was, zeker niet. Hij was over het algemeen rustig en vriendelijk, enkel erg streng. Hij zou het niet dulden van een leerling als hij veelte laat zou komen, en gelukkig was Bonepaw dan ook precies op tijd. Tenminste dat vond de kater. Hij had niet al te lang hoeven wachten. "Op naar de Sandy Hollow." Was het enige wat hij met een rustig stem zei, voordat hij met grote passen richting de zandbak liep, want dat was het in zijn ogen. Hij had nooit echt die plek gemogen, veelte zanderig voor hem. Ook al viel het reuze mee, het was niet zijn lievelingsplek. Hij draaide zich om naar de jonge kater voordat hij in het midden van de zogenoemde zandbak liep en ging zitten. "Kun je eerst de regels omtrent het vechten aan mij vertellen?" Vroeg hij, de kennis testende van zijn leerling.

Bonepaw staarde over het kamp, zijn mentor zou hem vandaag meenemen voor een training. Hij lag rustig in het kamp tot de twee witten vachten verschenen, dan moest hij opstaan en dat deed hij ook. Hij zag dat Liondust zijn naam riep, hij kwam naar de twee aangelopen en staarde naar zijn mentor. Hij staarde naar zijn trainer, hij gaf een kort knikje. Hij was wel klaar voor een training helemaal voor zijn tweede, "Op naar de Sandy Hollow." Sprak hij rustig en begon te lopen, ook daarop knikte hij en volgde zijn Mentor. Hij was wel nieuwsgierig wat ze vandaag zouden leren, zijn ogen keken naar de staart van Liondust en ze liepen rustig. Ze kwamen uiteindelijk bij een zandige hoop aan, het leek op een zandbak eerlijk gezegd. "Kun je eerst de regels omtrent het vechten aan mij vertellen?" Vroeg Liondust rustig. Bonepaw keek omhoog, damm dat had hij nooit geweten. "Dat er geen regels zijn?" Zei hij twijfelend, hij vocht vaak tegen bloodclanners dus leerde de vieze trucjes van hun. Hij was wel nieuwsgierig wat hij hem kon leren, hij wist namelijk van weinig.

"Dat er geen regels zijn?" Antwoorde de leerling twijfelend, het stak de oudere kater enorm dat de jongere leerling geen enkele training had gehad. "Voor Bloodclanners en Rogues misschien, enkel leven wij clankatten naar de Warrior Code, die je vorige mentor je uit had moeten leggen. Wie was je mentor eigenlijk, want dan wil ik daar graag een dringend gesprek mee hebben." Zei hij zacht, toch was het duidelijk dat hij hier niet blij mee was. "Maak je geen zorgen, ik ben niet boos op je.." Mompelde hij aangezien zijn blik op onweer stond. "In ieder geval mag je geen kittens pijn doen. Altijd de kittens beschermen, ook al zijn ze van een andere clan. Stel je vindt een verlaten kitten op ons territorium dien je die terug te brengen naar zijn moeder zodra het kan, als het gewond is naar het dichtstbijzijnde kamp brengen. Verder is het natuurlijk logisch dat je dan wel op andermans territorium mag." Hiermee beëindigde hij zijn eerste gedeelte van de uitleg. "Ook dood een warrior niet zomaar een ander. Enkel als zijn leven ervan afhangt mag een warrior iemand anders doden." Hij glimlachte even waterig, voordat hij opstond. "Dan wil ik nu wel eens zien wat voor een aanvallen je in huis hebt, met trainingen houden we onze nagels ingetrokken, om niemand te erg te verwonden." Daarmee besloot hij zijn uitleg voor gedaan, als de leerling nog vragen had zou hem die vast wel stellen. Zijn blauwe ogen richtte hij tevreden op de jonge leerling.

Bonepaw staarde al naar zijn mentor, hij voelde zich nu wel schuldig zijn mentor leek er niet meer gediend te zijn. "Voor Bloodclanners en Rogues misschien, enkel leven wij clankatten naar de Warrior Code, die je vorige mentor je uit had moeten leggen. Wie was je mentor eigenlijk, want dan wil ik daar graag een dringend gesprek mee hebben." Sprak hij op een woedende toon. Bone schrok even van zijn toon en klapte zijn lange bloederige nagels gelijk uit. "Het ligt niet aan hem, hij trainde me nooit en kwam ook niet eens op de ceremonie. Ik heb vaak gevochten tegen Bloodclanners en Rogue's zonder vecht ervaring, nu heb ik dus vecht ervaring." Zei Bone om Snowstorm te verdedigen. Hij voelde toch iets vreemds, waarom verdedigde hij iemand die hij niet eens kende. "Maak je geen zorgen, ik ben niet boos op je.." Mompelde Liondust. Nu zal er weer is zo'n preek komen die katten geven, en ja hoor daar kwam die dan. "In ieder geval mag je geen kittens pijn doen. Altijd de kittens beschermen, ook al zijn ze van een andere clan. Stel je vindt een verlaten kitten op ons territorium dien je die terug te brengen naar zijn moeder zodra het kan, als het gewond is naar het dichtstbijzijnde kamp brengen. Verder is het natuurlijk logisch dat je dan wel op andermans territorium mag." Sprak zijn mentor daarna als een uitleg. "Ook dood een warrior niet zomaar een ander. Enkel als zijn leven ervan afhangt mag een warrior iemand anders doden." Vervolgde de krijger, dat was ook fijn zeg. Alleen maar regels en regels, hij hoefde dat niet eens te weten. "Dan wil ik nu wel eens zien wat voor een aanvallen je in huis hebt, met trainingen houden we onze nagels ingetrokken, om niemand te erg te verwonden." Antwoordde Liondust. Bonepaw klapte kwaad zijn nagels in, hij knikte wel op dat alleen vertrouwde hij dat niet. Hij rende op de kater af en maakte een beweging naar links en sloeg met een harde klap naar de gezicht van de kater, daarna sprong hij terug. Hij had meer in huis maar eerst kijken of zijn snelle aanval wel aan zijn mentor verdoet.

De leerling was inderdaad van zijn toon geschrokken, veel tijd had Liondust niet om er bij stil te staan want zijn leerling schoot meteen in de verdediging. "Het ligt niet aan hem, hij trainde me nooit en kwam ook niet eens op de ceremonie. Ik heb vaak gevochten tegen Bloodclanners en Rogue's zonder vecht ervaring, nu heb ik dus vecht ervaring." Liondust keek rustig naar zijn leerling, alsof het hem niets kon schelen, maar toch deed het hem wat. Hij had wel door dat de leerling zijn nagels had uitgeslagen maar besloot er geen preek over te geven. Zijn bruine leerling leek wel een redelijk kort lontje te hebben, en dat mocht Liondust stiekem wel. Enkel vond hij wel dat de leerling wat respect bijgebracht diende te worden. Hij was nog steeds zijn mentor en nog steeds een warrior en dus diende hij gerespecteerd te worden, toch wist hij ook dat respect vaak met de tijd kwam. Toen de apprentice zijn eerste aanval in mocht zetten klapte hij boos zijn nagels weer in. Een klein glimlachje sierde de mond van de warrior, de leerling had toch nog een klein beetje respect. Met een snelle beweging van links gaf Bonepaw hem een klap in het gezicht. De warrior knikte enkel goedkeurend en zwiepte rustig met zijn staart. "Slimme zet, snelheid gebruiken tegen een grotere kat." Mauwde hij enkel terwijl hij rustig ging zitten en zijn poot begon te wassen. Alsof hij ongeïnteresseerd was. Dat was hij niet, hij testte enkel de geduld van zijn leerling, die dat nauwelijks scheen te hebben. Hij zette zijn poot weer neer, en begon rustig met zijn andere poot, nee hij had geen betere tijd kunnen bedenken dan nu eens een grondige wasbeurt te nemen, te midden in deze grote zandbak. Hij stond naar zijn grondige poetsbeurt weer op en zwiepte rustig met zijn staart, een ondeugende glans stond in zijn blauwe ogen. "Geduld is een schone zaak." Klonk er enkel uit zijn mond, voordat hij met een snelle beweging zijn leerling tegen de grond werkte. "Grote tegenstanders gebruiken vaak hun kracht als ze vechten." Vervolgde hij voordat hij ging zitten. "Vergeet dat niet.. snelheid en sluwheid zijn soms handig, maar daar win je niet altijd mee."

Bonepaw staarde strak naar Liondust, hij keek naar de kater die hevig zijn poten zat te wassen. Fijn als katten de rug naar je toe draaide, zijn mentor liet zien dat hij erg ongeïnteresseerd was. Bone gromde enkel en klapte zijn nagels uit, hij moest rustig blijven. Hij was geen Bloodclanner, hij zou het ook nooit zijn. "Geduld is een schone zaak." Sprak Liondust, hij leek kalm toen er ineens hij dichter bij kwam. Liondust drukte hem tegen de grond, uit reactie vermogen trapte hij met zijn uitgeklapte nagels gelijk tegen de buik aan van de kater en wende daarna zijn poot met al zijn kracht naar zijn oog uit. Vlak daarna wurmde hij zich onder hem uit en stond recht voor zijn mentor. "Grote tegenstanders gebruiken vaak hun kracht als ze vechten." Vervolgde Liondust, nu versmalde Bone zijn ogen. "Vergeet dat niet.. snelheid en sluwheid zijn soms handig, maar daar win je niet altijd mee." zei zijn mentor daarna. Nee, hij vertrouwde nu niet meer wat zijn mentor sprak of deed. Hij was nu zijn vijand. Hij rende naar zijn mentor toe en sprong over hem heen om achter hem te komen staan, hij pakte met zijn klauwen uit geklapt de achter poten van de kater en krasten erover. Hij wist niet wat hij zou aan richten maar hij was vaker tegen de grond aan gedrukt, bloed uit zijn lichaam laten vloeien. Het waren trauma's geworden, hij sprong gelijk naar achteren en verstopte zich in het gebied.

Nadat de grote kater zijn Apprentice tegen de grond had gewerkt, enkel met de bedoeling de apprentice te leren dat je nooit een vijand uit het oog moest verliezen en geduld soms nodig had in het vechten, leek in het verkeerde keelgat te zijn gevallen. Meteen vocht de Apprentice terug, het werd Liondust duidelijk dat de kater veelte lang zonder goede mentor was geweest, hij had misschien gevochten, enkel niet zoals de clan het leerde. Liondust stapte rustig aan de kant, enkele druppels bloed drupte rustig op de grond, toch leek hij het niet te voelen. Nee, hij hield niet van vechten maar besloot de apprentice gewoon uit te laten razen. Hij had het gevoel dat er meer achter zat, dan gewoon een chagrijnige kat. Hij schudde zijn kop enkel en zei niets. De rest van de aanvallen wist hij te ontwijken, op een rustige manier. Hij keek de leerling na die weg was gerent en fronste even. Hij schudde zijn vacht uit en likte snel over een van de ondiepe sneetjes voordat hij zich omdraaide en naar het kamp terug haastte. Een gesprek met Silverstar was nu wel nodig, en misschien moest hij Jayfeather erbij halen. Zijn kop schudde hij gefrustreerd. Hij wou graag een goede mentor voor zijn leerlingen zijn enkel, wist hij niets van het verleden van de leerling af, als hij het had geweten, als hij wist hoe zijn leerling reageerde, had hij het geprobeerd te voorkomen. De leerling achterna gaan was niet een heel slim plan in zijn ogen, omdat hij eerst wel tot rust diende te komen.

OOC: Liondust gaat zijn zorgen uitspreken bij Silverstar en Jayfeather...

Bonepaw zat verstopt in het bosje, ver en ver weg van Liondust. Hij staarde naar zijn klauwen waar bloed over heen liep, hij zag hoe de witte kater zijn richting in keek maar zich omdraaide om het kamp weer terug in te haasten. Bone staarde daarna naar de grond, hij zou hier gaan slapen voorlopig. Hij was niet meer de gene die hij kende, hij was niet meer normaal. Hij was een monster geworden, hij had zijn eigen mentor verwond door angst die hij had van tegen Bloodclanners vechten. Hij bekeek betreurt, hij was gesloopt. Hoe kon hij ook denken dat een mentor voor hem geschikt was, hij ging liggen en sloeg zijn staart om zich heen. Hij staarde nog steeds met grote ogen naar zijn bloederige klauwen, hoe kon hij een van zijn eigen Clangenoten aanvallen. Hij hoorde hier niet, hij had hier nooit gehoord. Zijn vacht rilden, hij had nooit iets mogen doen. Hij schudden zijn massieve kop, hij moest vergeten wat hij had gedaan. Het was namelijk vreselijk wat hij aangedaan had bij de anderen, hij hoorde zich niet zo te gedragen. Hij moest even alles vergeten en gewoon gaan slapen, hij was eerst zo vrolijk tot alles kapot werd gemaakt.

Topic uit?