Blije prei
175
Actief
| |
|  Onderwerp: Een (nog) titelloos verhaal~  zo 7 jun 2015 - 21:58 | |
|
Een tijdje geleden toen ik een hele lange tijd ziek thuis op de bank lag kreeg ik een leuk idee voor een verhaal. Ik heb geen idee hoeveel tijd ik ga hebben om hieraan te werken, maar ik wil het echt super graag doorzetten. c: Het verhaal is deels gebaseerd op dingetjes uit m'n eigen leven maar voor het grootste gedeelte gewoon verzonnen. Schrijven leek me immers ook wel een goede manier om dingetjes kwijt te kunnen.  - Korte samenvatting:
Na de vele pesterijen op school en in het weeshuis waar ze verblijft is de vijftienjarige Nyx erg in de war. Iedereen lijkt haar de rug toe te keren en alles lijkt het op haar gemunt te hebben. Het blonde tienermeisje besluit uiteindelijk haar spullen te pakken en het weeshuis waar ze in woont te verlaten samen met haar trouwste vriendin en huisdier, Amy. Waarheen weet ze niet, gewoon, weg. Weg van het leven dat ze totaal niet meer zit zitten. Nyx vlucht het bos in en besluit daar te overnachten. Net wanneer ze zichzelf tussen wat bladeren genesteld heeft valt haar blik op een vreemd, blauw licht. Na een tijdje twijfelen besluit ze het te onderzoeken en te achterhalen wat het is. Wat ze echter nog niet weet is dat dit de keuze was die haar hele leven op zijn kop heeft gezet. Dit was het moment waarop alles veranderde.
- Hoofdstuk 1:
Met bewaterde, samengeknepen ogen probeerde het blond-harige meisje nog een glimp op te kunnen vangen van het kiezelpaadje waar ze zo hard als ze kon over heen sprintte. Haar roze kleurige rugzak bonkte tegen haar rug aan bij elke stap die ze zette. In haar armen hield ze een zwart-wit bolletje wol dat ze stevig tegen zich aan drukte. Het liefst had ze Amy hier buiten gehouden, maar het zwart-witte katje betekende te veel voor haar. Ze had haar niet zomaar achter kunnen laten. Door de ongelijke hoogte op het pad die de kiezelsteentjes veroorzaakte verstapte Nyx zich vaak, waarbij ze nog net niet op de grond viel. Bij elke hobbel of misstap rinkelde het belletje aan Amy's halsband. Het was een geruststellend, maar ook een angstaanjagend geluid. Het was vertrouwd maar zal hen ook kunnen verraden, al betwijfelde ze of iemand hen op dit tijdstip zou komen zoeken op een plek zoals deze.
Na een heel eind te hebben gesprint hield ze hijgend halt. Donkere en onheilspellende wolken trokken voor de heldere, volle maan en maakte de nachtelijke omgeving nog donkerder. Het maanlicht was de enige lichtbron geweest. Nyx voelde zich bekeken. Ze drukte Amy nog wat steviger tegen zich aan. ''Misschien is het beter als we hier overnachten,'' fluisterde ze de poes toe. Praten tegen Amy was een gewoonte geworden. Ze was gewend dat de poes niets terug zei, dat maakte haar ook niets uit. Het gevoel dat er iemand naar je luisterde was al prettig genoeg.
Met Amy in haar ene arm zocht ze met haar andere naar wat grote bladeren. Haar hart ging als een razende tekeer en de tranen stroomde nog altijd haar ogen uit, maar ze wist dat haar beslissing de goede geweest was. Ze was het zat om altijd maar de pispaal te zijn. Op school en in het weeshuis wat ze had moeten zien als haar 'thuis'. Over thuis gesproken, wat was dat een nare plek. Overal schreeuwende en onhandelbare kinderen, dag en nacht. Gelukkig dat ze ieder een eigen kamer hadden. Huisdieren waren verboden, dus moest ze Amy altijd in haar kamer verborgen houden. Amy was immers ook een wees. Ze had het poesje een tijd geleden gevonden op straat en sinds dien maar bij haar gehouden.
Toen ze een hoop bladeren bij elkaar had weten te rapen maakte ze er een soort 'bed' van en nestelde ze zich ertussen in. Het was niet warm, maar ze was zo wel gecamoufleerd. Voorzichtig haalde ze haar hand door Amy's lange, zwart-witte vacht. Het gespin van het dier liet haar hart iets rustiger kloppen en ze voelde zichzelf al wat kalmeren. Het was fijn om te voelen hoe zelfs hun ademhaling gelijk ging. Alsof ze op een of andere manier echt verbonden waren. Dat was ook wat Nyx geloofde. Het was geen toeval geweest dat ze de poes tegen was gekomen en meegenomen had. Het was ergens goed voor geweest. Het blonde meisje sloot haar ogen. Morgen moest ze een onderkomen vinden of bouwen. Ze had dus energie en slaap nodig. Gelukkig viel ze sneller in een droomloze slaap dan ze verwacht had.
Bij het horen van een snel geritsel in de struiken achter haar schoot ze direct overeind en keek om zich heen. Haar cyaan blauwe ogen tot spleetjes geknepen om nog iets te kunnen opmaken uit alle donkere gedaantes die zich in haar omgeving bevonden. Net toen ze Amy een geruststellende aai wilde geven merkte ze dat haar beste vriendin verdwenen was. Paniekerig tastte ze met haar handen in het nest van bladeren, maar Amy was nergens te bekennen. Haar roepen was ook geen slim plan. Het geritsel wat ze net gehoord had kon Amy geweest zijn, maar ook een vreemdeling. Wie weet wat ze doen met vijftienjarige meisjes die in het bos overnachten.Met knikkende knieën stond ze op en besloot ze het geritsel achterna te gaan. Met haar handen duwde ze voorzichtig enkele bosjes opzij zodat ze erdoorheen kon. In de bosjes zouden mensen haar minder snel opmerken dan op het openbare kiezelpad.
Plots merkte ze een vreemd uitziende, stenen poort op met klimop rond de stenen gewikkeld. Spannend. ''Amy,'' fluisterde ze in de hoop het poesje te vinden, maar er was geen teken van haar maatje te bekennen. Nyx stapte dapper verder. Al leek haar hart wel uit haar ribbenkast te bonzen. Vreemd genoeg werd ze aangetrokken door de stenen poort. Waarom? Zou Amy zich daar bevinden? Met kleine pasjes stapte ze op de poort af. Nyx was redelijk klein, dus de poort kwam hoog boven haar uit. Ze zou er makkelijk onder door kunnen lopen, maar waarom zou ze dat doen? Het was gewoon een stenen poort midden in het bos. Nouja, 'gewoon' was misschien niet de goede woordkeuze. Ze liet haar blik over de gepolijste stenen glijden. Deze poort was door iets of iemand gemaakt, niet door de natuur. Dat was wel duidelijk. Voorzichtig stak ze haar arm door de poort, maar trok deze vlug weg toen er een oogverblindend, blauw licht in de poort verscheen. Geschrokken deinsde ze achteruit. Haar arm voor haar gezicht geslagen. Haast hyperventilerend staarde ze met opengesperde ogen naar de lichtgevende poort. Was dit echt? Misschien was ze nog aan het dromen. Ze gaf zichzelf een snelle kneep in haar onderarm, maar het hielp niet. Dit was geen droom, dit was echt. Nog steeds had ze het vreemde gevoel dat de poort haar 'riep'. Ondanks dat ze in haar hele leven nog nooit zo bang geweest was voelde ze zich op een of andere manier gerustgesteld door het felle, blauwe licht. Nyx greep een kleine steen vast en gooide deze richting de poort. Met een flits verdween deze in het blauwe licht. Nu werd het wel erg bizar. Snikkend van angst probeerde ze haar ademhaling onder controle te krijgen. De donkere wolken die nu de hele maan bedekt hadden leken haar uit te lachen. Een bedreigende lach. Alsof ze met haar spotte. Ze wilde wegrennen, maar ze kon haar ogen niet van het vreemde licht afhouden. Moest ze het licht instappen? Was dat waarom de poort haar zo aantrok? Ze keek om zich heen. Nog steeds geen spoor van Amy. Het liefst wilde ze op Amy wachten, maar wat als ze niet terug kwam? Wat als de poort zo weer dicht zou gaan? Het was nu of nooit. De blondine nam een grote hap lucht, een harde aanloop en stortte zichzelf het licht in.
Het wordt om de zoveel tijd ge-update! Ik hoop dat het een beetje leuk is~ :'D
|
|
