The only way out is through everything she's running from

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Haar ogen gleden naar de hemel terwijl het langzaam begon te spetteren. Het zou niet lang duren voor de wolk zou barsten en de regen naar beneden zou storten maar voor een moment kon de Flame point zich niet bewegen. Het was een moment van rust in haar leven. Ze kon terug kijken op alles wat er de laatste tijd gebeurd was en de leader wist niet of ze er blij mee moest zijn. Er waren vele momenten van blijdschap geweest die haar opgewekt hadden. Haar nieuwe partnerschap met Secretvoice was daar een van. Maar ondertussen doemde er nog altijd grote schaduwen die het op haar gemunt leken te hebben.

Er waren bedrijgingen waar zij haar clan voor moest beschermen. Zij Butterstar. Hoe kon ze ooit Riverclan beschermen als ze haar eigen leven niet eens kon beschermen? De laatste tijd werden haar gedachten meer en meer terug getrokken naar de kitten die ze ooit in de steek had gelaten. De kat die nu misschien nieteens meer leefde maar absoluut niet meer in haar clan bevond. Ze had hem in de steek gelaten. En als ze al nieteens voor hem kon zorgen? Hoe kon ze dan ooit een hele clan verzorgen? Hoe kon Starclan in haar vertrouwen.. Het liet haar zacht zuchten terwijl ze haar ogen sloot en de regen die ondertussen los was gebarsten op haar niet liet komen. Het liet haar vacht aan elkaar plakken maar het deerde Butterstar niet zo veel. Hier in dit momentje van stilte brak ze en liet haar tranen mee glijden. Nee ze was geen happy go lucky kat als iedereen dacht dat ze was. Dat was slechts een masker. Een heel zwaar masker dat haar onzekerheiden diep verborgen hield..

En misschien was dat maar goed ook..

-open voor iedereen en alles die wil.

and that was a dangerous thing

Table Code © The Amazing CHIP! Art © Namasté

De laatste tijd had hij zijn ouwe leventje weer opgepakt en was hij weer de vertrouwde Warrior van eerst geworden. Een irritante kat waarvan men wist dat hij te vertrouwen was. Na een Apprentice op zijn kop gegeven te hebben, was Lynxfang zonder prooi terug gekeerd naar het Camp. Hij had geen geluk gehad voor een keer en zijn wonden van het gevecht met de das speelden weer op. Even rustig bijkomen en eventueel hulp vragen aan Whisperwind kon misschien wel eventjes handig zijn. Duidelijk wat hinkend kwam Lynxfang het camp inlopen. Boven hem zag hij opeens donkere lucht en hij keek op. Ach, regen. Fijn. Dat hij dat niet al gemerkt had. Doordat hij omhoog keek had hij niet door waar hij precies liep en kon maar net op tijd stil houden voor de poes. Butterstar was duidelijk in gedachtes verzonken en Lynxfang besloot daarom om haar maar niet al te veel te storen. "Goededag Butterstar"begroette hij haar enkel. Net toen hij naar de Warrior Den wou gaan, drong er een pijnlijke steek door zijn lichaam heen en kreunde hij zachtjes. Meteen ging hij zitten en zijn voorpoot wassen. In de hoop dat Butterstar niks gemerkt had. Ze moest zich geen zorgen maken. Hij was fijn, alleen nu even niet. Misschien door het vochtige weer ofzo.

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Compleet afgedwaald keek de jonge leader voor zich uit. Haar diep blauwe ogen leken gefocust maar ze keek nergens naar. Niets was er te vinden dat ook maar iets van belangrijk kon zijn voor haar en dat was juist het probleem. Even leek er niets meer belangrijk te zijn. De poes wist dat ze niet in haar verleden kon blijven hangen maar sommige momenten kwam het genadeloos naar boven. De harde toorn van het vaderfiguur wat ze nieteens tot vader kon noemen. Haar moeder die haar nooit aandacht had geschonken. Butter was altijd iemand geweest die liefde nodig had gehad. Of tenminste de bevestiging dat ze lief werd gevonden. Haar vader had de woorden echter nooit gesproken. Haar te veel gekleinneerd op elk moment dat maar mogelijk kon en haar moeder had altijd maar luchtig gereageerd dat ze over dramatiseerde. Dit alles had in haar latere leven meer meegebracht dan ze gewild had. Ze klampte zich vast aan wie ze lief had en kon zo koud als ijs zijn tegen degene die ze niet kon vertrouwen. Daarbij kwam haar angst om zich te binden aan iemand. Zelfs Secretvoice was hoewel ze wist dat ze van hem hielt nog altijd een onzekere factor in haar hoofd. Er dan ook voor uitkomen dat ze partners waren was iets dat haar nu nog wakker lag. Had ze wel de goede keuze gemaakt? Had ze het niet beter stil kunnen houden.. Het alles bracht haar meer en meer aan het twijfelen.. Haar verleden haar toekomst. Het hielt haar gevangen. Wakker voor lange nachten. De plotse stem van Lynxfang liet de flame point echter uit haar gedachte nkomen maar voor ze echt realiseerde dat ze moest antwoorde nzag ze de kater in pijn en stapte zijn kant op. "Gaat het?" Fluisterde ze zacht haar stem meer gebroken en droog dan ze eigenlijk had willen klinken.

and that was a dangerous thing

Table Code © The Amazing CHIP! Art © Namasté

Het geluk was niet met hem die dag, ze had gehoord dat hij pijn had en vroeg hem er naar. Hij schudde zijn kop lichtjes en keek achterom over zijn schouder heen. "De wonden van de das. Het is zo weer over"sprak hij op een gerustellende toon. Nee, hij maakte zich zorgen om haar. Haar stem had anders geklonken dan normaal. Er was iets mis en dat had de kater goed door. Soms kon hij wat paranoïde zijn, maar dit keer was hij zeker van zijn zaak. Lynxfang draaide zich helemaal om, wat hem een nieuwe steek gaf en hij krimpte kort in elkaar. "Is er iets mis?"vroeg hij vlug, in de hoop de aandacht van zijn eigen problemen af te kunnen leiden. Hij was zo weer goed, maar wat er met zijn Leader was? Had ze een bericht van de Starclan ontvangen of speelde er meer?
Misschien had ze wel geen behoefte om het te vertellen.

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Ze trok haar oren even heen en weer terwijl ze de kater aankeek en sloeg met haar staart. Ze snapte hem niet helemaal. Waarom zou hij zich zorgen maken om haar? Het was niet de eerste keer dat de kleine dagdromer off gezoned was geweest in haar leven al zagen de meeste katten normaal niet haar pijn. Nee die hielt ze meestal goed verborgen. Het was nu pijnlijk toevallig geweest dat de regen haar terug getrapt had naar haar duistere herinneringen die haar even hadden overgenomen. Nee er was niets om zich zorgen over te maken bij haar. Ze was volkome nnormaal..

"Je moet je rust nemen Lynxfang. Riverclan heeft niets aan je half verwond." Er lag een lichtelijke harde toon in haar stem terwijl ze hem aankeek. Ze likte de viezigheid van haar poot en gaapte hem aankijkend. "Iedereen kent wel de momentjes dat je even in je verleden leeft." Mompelde ze enkel naar hem en keek hem aan een zachte glimlach op haar lippen vormend terwijl ze hem aankeek. "Ik ben echt oke.."

and that was a dangerous thing

Table Code © The Amazing CHIP! Art © Namasté

Ze beval hem ongeveer om zijn rust te nemen en Lynxfang trok met zijn oren naar achteren. Hij was goed, het was enkel nu eventjes. Ze schakelde echter vlug over naar zijn vraag en legde uit dat ze met het verleden bezig was. Lynxfang knikte kort. Hij kende dat. Toch probeerde hij zo veel mogelijk in het heden te leven en met wat er nu was. Het verleden was gebeurd en hoewel hij het graag wou veranderen, het kon niet. Ze was oké, net als hij. Ze waren samen oké. Al zag de rest dat niet. "Ik ook"fluisterde hij en keek naar de grond. "Even rust en ik ben weer oké "mompelde hij binnensmonds. Hij keek Butterstar met een vastberaden blik aan. Hij was sterk genoeg en de clan had hem nodig. Lynxfang wou niet afwezig zijn als het niet nodig was.

Leatherpaw luisterde ademloos naar het gesprek van achter een stukje riet. Haar geur was gemaskerd door de aroma van netels. Eerst maakte Lynxfang zich zorgen over Butterstar, nu was het omgekeerd.
Toen de Riverclanleadster hem beval te rusten en zei dat ze oké was, liet de roste kater ook van zich horen: 'Ik ook.'
De bruine Apprentice herinnerde dat Lynx was aangevallen door een das. 'Even rust en ik ben weer oké, murmelde Lynxfang zachtjes. Leatherpaw wist dat de kater alles gaf voor de Clan, en zijn verwonding daar geen verandering aan bracht.
Toch kon de bruine, zwartgespikkelde poes niet onopgemerkt blijven luisteren. Ze zette zichzelf in beweging en stapte naarvoor, uit het riet.
'Hallo,' mauwde Leatherpaw zachtjes en boog diep voor Butterstar, knikte naar Lynxfang en zette zich neer, met nog steeds een respectvolle, eerbiedige blik voor Butterstar. Haar kop was nog steeds gebogen.
De bezorgde blik van Butterstar kon Leatherpaw toch niet onderdrukken. Ze schoof een dikke, mollige muis naar haar Leadster. 'Gaat het goed met je?' vroeg ze zachtjes en duwde de muis nog iets verder. 'Hier. Ik heb toch al gegeten. Misschien voel je je hier beter door.

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Haar gehele gedachtengang was compleet verwijderd van haar geschiedenis terwijl ze zorgelijk naar de kater keek. Nee ze wou niet dat er ook maar iemand in haar clan problemen had of pijn had. Ze moesten allemaal gezond en sterk zijn. ZE had elke warrior nodig die ze kon hebben. Zacht slikte ze en knikte. "Neem je rust, ga desnoods even langs Whisperwind, misschien heeft ze wat kruiden voor je die kunnen helpen." Even probeerde de leader te glimlachen maar haar glimlach brak al even snel het moment dat Leatherpaw ineens opsprak en met bijna grote ogen keek ze naar de apprentice op haar lip bijtend. "Het gaat goed hoor Leatherpaw." Fluisterde ze zachtjes haar aankijkend en een glimlach gleed over haar lippen kijkend naar het muisje maar haar maag draaide zich al om bij de gedachte aan voedsel en langzaam schudde de kattin haar hoofdje. "Je moet nog groeien Leatherpaw. Neem jij hem maar." Fluisterde ze haar stem een beetje dik van gevoelens. Waarom zou iedereen zo voor haar willen zorgen..

and that was a dangerous thing