Hey... *wrong moment*

De ogen van de kater gingen open. Met een gaap stond hij op en hij rekte zich even goed uit. De grijze kater vertrok uit de apprentice den. Deze ochtend was hij vroeg wakker geworden en hij had dan ook even een pauze genomen. Midden op de dag slapen vond hij geweldig. Zeker een paar uur had hij in de den gelegen. Vandaag had hij ook een dagje vrij en daar maakte hij gebruik van ook. Met een grote gaap kwam hij de den uitlopen. De meeste katten waren weg in de den, dus hij was alleen. Zijn ogen gingen blij over het kamp, waar hij bij de nursery een stel kittens zag rondrennen met bezorgde moeders erachteraan. Na wat slapen was hij altijd extreem vrolijk, net zoals nu. Met grote passen wou hij het kamp uitlopen, maar een geur kwam zijn neus binnen. Hij herkende het. Bonepaw, zijn beste vriend. Een glimlach kwam op zijn gezicht en hij probeerde zijn neus naar hem toe te volgen.
Na verschillende keren naast de geur te zijn gekomen, kwam de grijze vacht tevoorschijn. Bonepaw keek naar de lucht. Het zag er dramatisch uit vanaf zijn punt, maar hij besloot nog heel even te wachten met aanspreken. De andere grijze kater leek diep in gedachten te zijn, en Forest wou wel eens weten waar hij aan dacht. De laatste tijd was Bone anders geworden, maar hij kon niet echt zien wat het was. Uit het niets sloeg hij hard zijn klauw in de grond. Geschrokken sprong Forest naar achteren, waren zijn gedachtes zo 'kwaadmakend'? Deed die klap niet pijn in zijn klauw? Het zag er namelijk erg hard uit.'Waar ben je in hemelsnaam mee bezig man?! Wat maakt je zo boos dat je jezelf pijn doet?', wou hij zeggen, maar hij wist dat dit geen slim idee zou zijn. Nog een keer sloeg hij. Alsof er niks was gebeurd ging hij op de grond zitten. Een zucht ontsnapte uit Forest zijn mond. Moet ik erover beginnen? Of zal ik doen alsof ik niks gezien heb? Dit kan ik toch niet zo laten? Hij is mijn beste vriend en dan moet hij het vertellen ook. Vastbesloten liep hij naar de kater toe. Hij zag er normaal uit 'Zooo Bone.', zei hij met een neppe glimlach op zijn gezicht.'Wat maakt jou zo boos vriend?'

"Niks," antwoordde hij en staarde kort naar de grond. Forest bleef hem aankijken. Hij loog... Hij loog gewoon tegen hem! Wat zou er nou zo erg zijn dat hij het niet mocht weten? Deze twee waren vrienden voor het leven, en hij loog? Hij zuchtte diep. Bone leek verdrietig en Forest durfde hem niet de schuld te geven van dit rare gedrag. De kater met de witte buik schudde zijn hoofd.'Oké dan.', zei hij alsof hij het meende. Zijn ogen boorde zich diep in de zijne om het hem duidelijk te maken dat hij wist dat hij loog. Toen glimlachte hij naar hem. Het zou hem nu wel duidelijk zijn dat Forest doorhad dat hij loog, dus stond hij op en seinde dat hij moest komen. Op een rustig tempo begon hij door het kamp te lopen. In zijn hoofd dacht hij na over een onderwerp. Iets waar hij zelf altijd over begon. Een onderwerp kwam zijn hoofd binnen.'Nou...', begon hij rustig.'Nog een mooie poes gezien?' Het laatste zei hij op een pesterig toontje. Zijn vriend leek snel verliefd, en Forest moest er altijd om lachen. Zelf was hij niet echt op de poezen aan het letten, meer wegrennen eigenlijk. Hij dacht terug aan het het gesprek met Dawn, haar plan. Bone zou het verschrikkelijk vinden als hij erachter kwam. Ook hij ging dit even geheim houden. Net zoals hij nu aan het doen was met zijn geheim.    

"Forest, weet je over wat je me vroeg toe je me zag?" Zei Bone en hij keek zijn vrienden doodserieus aan net zoals Forest dat deed net. Forest schrok van zijn plotselinge gepraat over dit onderwerp."Ja Bone. Ik vroeg je wat je zo boos maakte." Dit was meer om Dawn bij te praten."Daar zou ik graag antwoord op willen geven.", zei de kater voor hem. Zelf had hij dit onderwerp net laten liggen, maar Forest wou hem niet stoppen. Als Bone het vanzelf ging zeggen kon hij hem niet tegenhouden."Ik ben een spion en tot nu toe heb ik alles verraden wat de Clans aan het doen zijn, en dus heb ik nog vele andere dingen gedaan waarom ik hier niet hoor." Daarna keek hij weer naar de grond. Wat heb je gedaan?! Forest had de neiging zijn mond open te trekken, maar hield het nog even dicht. Dit was Bone niet, helemaal niet. Wat is er met zijn vriend gebeurt? Hij dacht terug aan het antwoord dat hij eerder gaf. Werd hij vaker beslopen door Bloodclanners? Als apprentice is dat niet gezond."Bone," begon hij zacht mee, al wist hij niet wat hij verder wou zeggen. Meerdere keren ging zijn mond open zonder dat er een geluid uitkwam. Hoe kon de liefhebbende lieve vriend van hem zoiets doen? Dat was niks voor hem."Wie dwingt je hiertoe?" Hij wist het gewoon zeker. Deze vriend van hem zou dit niet zelf doen. Altijd al wou hij groot warrior worden en zo zou dat niet lukken. Iemand moest hem gedwongen hebben. En Forest zou samen met hem vechten tegen diegene, al zou hij er zelf gewond bij raken.

Hij bleef luisteren. Wachtend op een antwoord. Forestpaw keek in Bonepaw zijn ogen en hij kreeg een gevoel bij hem die hij nog nooit eerder had gehad. Werd hij bang? Bang van Bone? Nogmaals keek hij zijn ogen. Zijn hoofd ging geschrokken en langzaam naar achteren."Ik.", zei hij trots. De ogen van Bone versmalden en die van Forest werden groter. Nee..... Nee, nee, nee. Bone was niet zo. Wat was er met hem aan de hand? Hij keek iedereen aan die om zich heen zat. Dawn leek in shock en Bone leek niet geschrokken, maar meer boos."Hey," zei Dawn hard. De poes zette zelfverzekerd wat stappen richting Bone."Weet je nog wat ik zei die ene keer? Ik blijf er bij hoor, wat je ook doet. Ik zal altijd je vriend blijven, wat er ook gebeurt." Vertelde ze vastberaden op een zachte toon tegen Bonepaw. Forest knikte instemmend naar Bone toe. Die het echter niet leek te zien. Zijn nagels gingen uit en Forest werd banger dan hij eerst was. Zijn vriend zou hem nooit aanvallen, maar het leek meer alsof zijn ogen op Dawn gericht waren. De kater ramde tegen Dawn haar schouder. Geschrokken sloeg Forest hem weg van Dawn, zonder nagels natuurlijk. Beschermend duwde hij zijn lijf tussen Bone en Dawn met zijn rug naar Dawn."Praat niet meer tegen me vrouwmens.", snauwde hij. Zijn vriend liep weg.'Bone!', riep hij hard, maar hij zag dat hij niet meer terug te krijgen was. Met een bezorgde blik keek hij naar achteren.'Gaat het Dawn?', zei hij bezorgt. Waarom was hij boos op Dawn? Hij was diegene die hem had gevraagd wat er aan de hand was.'Waarom jou Dawn? Hij is zichzelf niet meer.' Met diezelfde bezorgde blik keek hij naar Dawn haar flank.