Where are you!? ::Liondust & Bonepaw::

De witte poes zat trouw bij de kampingang te wachten. de zon was al een tijdje op en de vogels zongen."Wanneer komen ze nou?"Dacht ze ongeduldig. Ze had erg zin in haar training.Ze dacht na over de training: "Wat gaan we als eerst doen? jagen, vechten of klimmen?" om de tijd te verdrijven knauwde ze op haar staart.

Bonepaw staarde over het kamp heen en zag al zijn mede leerling wachten, vandaag zou hij met haar gaan trainen. De poes leek in zich zelf te praten, misschien was ze gestoord geworden. Hij dacht er even bij na, nee. Het was gewoonlijk, hij zat dagen boven de wolken. "Wanneer komen ze nou?" leek ze hard op te zeggen. Hij staarde haar aan en besloot naar haar toe te lopen voordat andere katten het door hadden dat ze tegen zichzelf praatten. Hij zag de witte slanke lijfje van het poesje. "Wat gaan we als eerst doen? jagen, vechten of klimmen?" vroeg de poes opgewonden. Hij haalde kort zijn schouders op, hij wilde wel kennis maken anders werd het een stille training. Hij opende zijn mond en staarde haar aan, altijd de eerste meeting zou het moeilijkste zijn. "Hey, mijn naam is Bonepaw en de jouwe is?" Vroeg hij aan haar en wiebelde kort met zijn oren en ging recht voor haar zitten, hij had niet echt een opwinding. Hij was niet altijd te vrolijk, "Maar hoe ben jij aan je naam gekomen?" Vroeg hij daarna. Hij moest en zal een gesprek voeren, hij had niet echt veel zin erin om dat te doen.

Liondust kwam langzaam met zijn grote passen aangelopen. Hij hief zijn grote beigekleurige kop tevreden op. Zijn blauwe ogen volgde de fluitende vogels die hoog boven hem vlogen, voordat hij naar zijn jongste Apprentice toe liep. Zijn oren bewoog hij langzaam naar achteren toe voordat hij met een rustige plof ging zitten. "We zullen eerst het territorium verkennen," zei de kater rustig en vriendelijk, op een redelijk slome toon. Hij was nog maar half wakker, de halve nacht had hij lopen nadenken over het hebben van deze verantwoordelijkheid. Hij moest niet één warrior opleiden maar wel twee. En dat meteen de eerste keer dat hij katten mocht trainen! Zijn grote lichaam was stevig en sterk gebouwd. Zeker niet zoals zijn jongste leerling dus zou hij haar op haar snelheid moeten testen. Ze konden misschien eerst langs de grenzen en daarna zou hij wel nadenken wat het beste was. Misschien moest hij Lightningpaw wat minder werk geven als Bonepaw, want hij wist bijna zeker dat die kater een achterstand had opgebouwd die hij dolgraag met die kater wou inhalen. "Daarna was ik van plan Bonepaw een vechttraining te geven, en zou ik het goed vinden als jij meekijkt Lightningpaw dan kan je er misschien wat van opsteken." Zei de kater naar een nadenkende stilte, hij had niet door gehad dat hij zijn leerlingen had onderbroken in hun kennis making. "Bonepaw in hoeverre ken jij het territorium al, want anders mag jij ons de weg wijzen naar de grens met Riverclan."

Ze zag een cyperse kater haar richting op lopen, ze ging meteen recht op zitten. De kater zag er ouder uit. "Hey, mijn naam is Bonepaw en de jouwe is?" vroeg hij aan haar terwijl hij met zijn oren wiebelde. Hoi! ik heet Lightningkit! Zei ze blij Oh... wacht! Ik heet lightningpaw nu! ik vergeet het soms...Gaf ze beschaamd toe. Ze ging zitten. "Maar hoe ben jij aan je naam gekomen?" vroeg de oudere kater weer. Eerlijk gezegd heb ik geen idee! maar ik denk dat het komt omat mijn vacht wit is net als de bliksem. maar als je het zeker wil weten moet je het mijn stiefmoeder vragen. Na een tijdje praten kwam een grote Beige kater aan lopen, ze wist meteen dat het haar mentor was. trots ging ze staan en groette hem "We zullen eerst het territorium verkennen, Daarna was ik van plan Bonepaw een vechttraining te geven, en zou ik het goed vinden als jij meekijkt Lightningpaw dan kan je er misschien wat van opsteken." zei hij. Yay! gaan we ook naar de shadowclan? ik heb gehoord dat ze een zwart hart hebben! zei ze blij en opgewonden.

De jongste van de twee ging al snel trots staan. Hij glimlachte ietsjes om haar enthousiasme. Al vond Liondust het wel prettig om ook een rustige leerling te hebben. Hij moest wel wennen aan het enthousiasme van jonge leerlingen, nadat hij zich zo lang had afgescheiden van andere katten. "Yay! Gaan we ook naar de Shadowclan? Ik heb gehoord dat ze een zwart hart hebben!" Zei Lightningpaw meteen blij en opgewonden. De kater schudde zijn kop langzaam. "Nee, ik vind het nu belangrijk dat we eerst langs de grens met Riverclan gaan en dan een training doen. Normaal gesproken gaan we alle grenzen bij langs, maar dat wou ik in afgescheiden trainingen doen. Dan houdt iedereen genoeg energie over om ook nog goed te presteren met de trainingen." Legde de kater geduldig uit. Voordat hij fier opstond en met zijn grote rustige stappen richting de kampuitgang liep. Hij wou Bonepaw een wat leidende taak geven, omdat hij al wat ouder was, zodat Lightningpaw van de andere leerling ook wat kon leren. Hij wachtte even op de andere twee katten voordat hij het tempo wat verhoogde. Ze hadden misschien een groot deel van de dag, maar als hij wou doen wat hij nu al gepland had en ook nog wou jagen, dan hadden ze geen tijd te verliezen.

Bonepaw staarde naar het jonkie, ze was zo opgewonden. Hij heeft nog nooit een training meegemaakt maar wel vaak gevochten voor zijn leven, zijn leven die ooit over zal gaan. Vast dacht het jonkie alleen aan de positieve dingen, alleen Bone was niet zo. Hij had al zoveel gedaan, zoveel gevochten ter wel hij niks kende maar nu wist hij wel hoe hij moest vechten. Hij had Boodclanners bevochten en Skinny Love, hij staarde naar zijn litteken over zijn schouder. Hij had ook een litteken over zijn gezicht door een ongeluk. "Hoi! ik heet Lightningkit! Oh... wacht! Ik heet lightningpaw nu!" Antwoordde ze, "ik vergeet het soms..." Lightningpaw gaf het toe. Ze ging zitten, hij keek haar rustig aan. De opwinding van de kattin was zo groot, dat wilde je niet weten. Na dat hij zijn vraag had gesteld antwoorde de witte kattin weer. "Eerlijk gezegd heb ik geen idee! maar ik denk dat het komt omat mijn vacht wit is net als de bliksem. maar als je het zeker wil weten moet je het mijn stiefmoeder vragen." Zei ze nog al te vrolijk. Zijn blik vestigde op de grond, zijn ouders waren dood of vermist maar hij had ze nooit gekend en heeft ook nooit stiefouders gehad. Hij had niemand en nog steeds heeft hij niemand, hij had zijn vrienden zoveel aangedaan. De krijger kwam aangetrippelde, bone keek verast op. "Daarna was ik van plan Bonepaw een vechttraining te geven, en zou ik het goed vinden als jij meekijkt Lightningpaw dan kan je er misschien wat van opsteken." Zei Liondust als hij de naam goud uit zijn hoofd nog wist. "Bonepaw in hoeverre ken jij het territorium al, want anders mag jij ons de weg wijzen naar de grens met Riverclan." Vroeg zijn mentor. Bone keek hem aan, hij was er vaak gekomen. Hij was immers een spion van Skinny Love als niemand dat wist, "Ik weet waar elk territory is van elke Clan en zelfs van de Bloodclan." Miauwde hij. Wat een uitdaging, hij rolde met zijn ogen. Overal was hij al aangevallen, Sprucepaw was de kater die hij ontmoeten op het Riverclan territory. "Yay! gaan we ook naar de shadowclan? ik heb gehoord dat ze een zwart hart hebben!" Vroeg de kitten opgewekt, in zijn ogen was Lightningpaw nog maar een kitten. Als ze nu door een das werden aangevallen, dan had zij een probleem dat wist hij al zeker. "Nee, ik vind het nu belangrijk dat we eerst langs de grens met Riverclan gaan en dan een training doen. Normaal gesproken gaan we alle grenzen bij langs, maar dat wou ik in afgescheiden trainingen doen. Dan houdt iedereen genoeg energie over om ook nog goed te presteren met de trainingen." Antwoordde de krijger, Bonepaw knikten. Ze hadden immers een kitten bij, "laten we gaan of moet ik de thee erbij halen?" Vroeg Bone kort en keek de twee pratende katten aan.

"Ik weet waar elke territory is van elke Clan en zelfs van de Bloodclan." Antwoorde de bruine leerling. Tevreden knikte de krijger voordat hij zijn blik op beide leerlingen richtte. Nog voordat hij wou aankondigen dat ze vertrokken klonk er een korte vraag van Bonepaw. "Laten we gaan of moet ik de thee erbij halen?" Liondust keek naar de leerling. "Wijs de weg." Was zijn korte vriendelijk antwoord terwijl hij net buiten het kamp bleef staan. Ergens kon hij zich wel voorstellen dat dit voor Bonepaw redelijk saai was dus wou hij iets met de twee overleggen. "Ik heb al wat trainingen voor jullie in mijn hoofd. Ik ben van plan om Lightningpaw morgenochtend bij het eerste licht een grotere rondleiding te geven, en wou dan morgenmiddag met Bonepaw op pad. Lijkt jullie dat wat?" Vroeg de kater, hij wist nu al dat de twee op een ander niveau zaten en wou geen van beide een achterstand op laten lopen. Dus keek hij met zijn vriendelijke blauwe ogen naar beide katten, van mening dat ze het er vast wel mee eens zouden zijn. Hij wist zelf ook wel van de dassen af en vond het dus slimmer om ze zo snel mogelijk op een hoog niveau te krijgen, en dan pas vaker langs de grenzen te gaan.

"Nee, ik vind het nu belangrijk dat we eerst langs de grens met Riverclan gaan en dan een training doen. Normaal gesproken gaan we alle grenzen bij langs, maar dat wou ik in afgescheiden trainingen doen. Dan houdt iedereen genoeg energie over om ook nog goed te presteren met de trainingen." zei de grote kater. Lightningpaw knikte. ze merkte dat de andere katten har een beetje te druk vonden. Dus deed ze haar best om kalm te zijn. "laten we gaan of moet ik de thee erbij halen?" zei bonepaw uiteindelijk. Lightningpaw kwam ze snel overeind dat het leek alsof haar staart in de fik stond "ja! laten we gaan! ik wil riverclan zien!" Ze was allang vergeten dat ze kalm probeerde te zijn. ze tripplede alvast richting de gorse tunnel tot ze terug geroepen werdt "Ik heb al wat trainingen voor jullie in mijn hoofd. Ik ben van plan om Lightningpaw morgenochtend bij het eerste licht een grotere rondleiding te geven, en wou dan morgenmiddag met Bonepaw op pad. Lijkt jullie dat wat?" Ik vindt alles goed! zei ze ongeduldig

Bonepaw staarde de kater aan, zijn ogen staarde naar de ogen van beiden. Het zou een lange weg worden, helemaal met hun twee. "Wijs de weg." was het korte antwoord van Liondust, hij knikten en begon te lopen, hij wist waar het was. Overal wat de krijger moesten weten over het territory wist hij al, jammer dat je hem weinig kon leren. Zijn mentor had hem toch niks geleerd, zijn leven heeft het namelijk geleerd. Hij volgde zijn gevoel, hij liep vlug. Hoe sneller ze er waren hoe minder last hij had van iedereen achter hem. "Ik heb al wat trainingen voor jullie in mijn hoofd. Ik ben van plan om Lightningpaw morgenochtend bij het eerste licht een grotere rondleiding te geven, en wou dan morgenmiddag met Bonepaw op pad. Lijkt jullie dat wat?" Vroeg zijn mentor. Weer knikte Bone omdat hij geen zin had om te antworden plus Lightningpaw deed het al voor hem, "Ik vindt alles goed!" Antwoorde ze, hij wiebelde kort met zijn oren. "ja! laten we gaan! ik wil riverclan zien!" Riep de poes ongeduldig. Bonepaw voelde het gras onder zijn poten, "Kan je me wel bij houden Lightning?" Vroeg hij en draaide zijn kop naar achteren. Hij sprong over een paar boomstammen heen, hij volgde zijn weg die hij vaker heeft gevolgd. De weg die naar de Riverclan wees, de weg die hij al kenden. Bonepaw voelde zijn lichaam al harder gaan, gewoon uit gevoel. Hij voelde de wind ook steeds harder langs zich gaan en begon gewoon te rennen, hij had vele gezien. Hij wilde zijn doel behalen, zijn hart begon harder te kloppen.

"Ik vind alles goed!" Riep de jongste leerling, terwijl de andere gewoon knikte. "Ja! Laten we gaan! ik wil Riverclan zien!" Riep de poes ongeduldig. Bonepaw liep ondertussen al vooruit, nadat hij zijn oren had gewiebeld."Kan je me wel bij houden Lightning?" Dan was dat in ieder geval geregeld. Morgen zouden de moeilijkere en zwaardere trainingen volgen. De beige kater rende snel achter de twee apprentices aan en hield zijn oren gespitst. Hij was bezorgd om de dassen die laatst waren gesignaleerd, maar wou de jongste leerling niet met dat feit belasten. In ieder geval niet op dit moment. Zijn passen werden groter en langer terwijl hij naast de bruine leerling ging rennen. "Bonepaw, tot hoever ben je tot nu toe getraind?" Klonk zijn vriendelijke rustige stem. Hij hield met zijn oren de jongere apprentice goed in de gaten. De geuren die hier nog waren, waren vertrouwd voor de krijger. De paden richting de Riverclan waren ook redelijk vertrouwd. Hij keek nu naar Lightningpaw. "De grens met Riverclan is een riviertje, daarover liggen ergens de Stepping Stones, stenen in het water waarover je kunt lopen. Toch hoor je dat niet te doen, tenzij er een noodgeval heerst. Wij mogen niet het territorium van andere clans in." Zijn stem gaf aan dat hij niet wou merken dat een van zijn leerlingen dat toch waagde, want dan hadden ze grote problemen. Hij sprong wat sneller achter de jonge kater aan zodra hij doorhad dat de jonge poes hen nog redelijk bij hield.

"Kan je me wel bij houden Lightning?" Vroeg Bonepaw. "ja hoor!" hijgde ze. Ze rende zo hardt ze kon, nog nooit hadt ze zo hard gerent. de grote beige kater liep naast bonepaw en vroeg hoever hij getraind was. in de verte zag hij een riviertje. ze deed haar neus omhoog om de geuren in haar op te nemen, ze rook bekende geuren zoals: bomen, vogels en de vochtige aarde, ook rook ze onbekende geuren die ze niet kon plaatsen. De grote kater stopte met lopen keek lightningpaw aan en begon te praten: "De grens met Riverclan is een riviertje, daarover liggen ergens de Stepping Stones, stenen in het water waarover je kunt lopen. Toch hoor je dat niet te doen, tenzij er een noodgeval heerst. Wij mogen niet het territorium van andere clans in." hij legde de nadruk op niet. "Maar waarom niet!? Ik dacht dat we naar het kamp zouden gaan..." zei ze teleurgesteld, en ging zitten en keek haar mentor aan.

ooc: sorry voor het laat en kort reageren, ik had een hele lap text geschreven en ton moest ik opnieuw inloggen en toen was alles weg :C

Bonepaw liep voorop met harde stappen, gelukkig dat de jongeling hem ook kon bijhouden. Hij rende nog steeds en merkte dat ze uiteindelijk na een lange tijd lopen bij een rivier waren aan gekomen, de grens van de Riverclan. Bone stopten en ging zitten, ze waren er en wat nu. De jonge kattin begon al vlug te leren, ze was al snel voor haar leeftijd. Ze had het minstens nog geprobeerd, "Bonepaw, tot hoever ben je tot nu toe getraind?" Vroeg Liondust rustig en kalm. Jammer dat hun mentor hem kon bijhouden maar goed, hij wiebelde kort met zijn oor. "Niet, mijn mentor kwam nooit opdagen." Antwoordde hij en staarde naar de kater, vast zou de kater nu wat heel vreemds denken over hem. "De grens met Riverclan is een riviertje, daarover liggen ergens de Stepping Stones, stenen in het water waarover je kunt lopen. Toch hoor je dat niet te doen, tenzij er een noodgeval heerst. Wij mogen niet het territorium van andere clans in." Legde hun mentor uit. Bone knikte op wat hun mentor zei, "Maar waarom niet!? Ik dacht dat we naar het kamp zouden gaan..."Zei lightningpaw teleurgesteld. Bonepaw begon te lachen en gaf de leerling een klein duwtje. "We kunnen wel gaan sparren." Zei hij die gelijk zijn klauwen uitsloeg, hij kon er heus wel tegen paar krassen oplopen en vechten waarvan had hij anders al die littekens. Hij zat recht en staarde naar de kater, die hemzelf een mentor noemden.

Bonepaw lachde en gaf Lightningpaw een klein duwtje. "We kunnen wel gaan sparren." Zei hij en haalde uit naar haar. Even schrok ze van de grotere kater, maar haalde uit naar zijn staart, ze had hem vast en beet erin. Ze was helemaal blij want ze heeft wel gespeeld met de andere kittens, maar dit is een apprentice een oudere nog wel!

ooc: Sorry voor de flut post ^.^

Het antwoord dat zijn oudste leerling gaf deed hem met een schok omhoog kijken. Helemaal niet! Dan moesten ze er flink aan trekken wouden ze hem op normale leeftijd warrior laten worden. Zijn ogen kneep hij gefrustreerd tot spleetjes. "Ik zal mijn best doen om je zo snel mogelijk op het gepaste niveau te krijgen." Mompelde hij met een lichtelijke brom in zijn stem. Al snel keek hij naar de jongste witte poes die duidelijk dacht dat ze naar het kamp zouden. "Nee, wij gaan niet naar het kamp van een andere clan, we mogen dat niet en daarbij doen we dat alleen als we in oorlog zijn of een gewonde het kamp in moeten dragen." Zei hij met een duidelijk klem op "gewonde". Hij was streng in de manier waarop de leerlingen getraind werden, maar toch met een zachte poot. Hij zou ze geen kwaad doen, enkel duidelijk aangeven waarvan hij gediend was. Al snel begonnen de leerlingen voor zijn poten te sparren, Bonepaw deed het duidelijk voorzichtig anders had hij de jonge poes vast van de poten af geduwd en op de grond laten vallen. Een licht duwtje was het begin van hun samenspel. Hij grijnsde even en kwam met zijn grove lichaam dichterbij en duwde voorzichtig maar ferm tegen de bruine leerling aan. "Kom, kom, we kunnen ook wat gaan jagen." Zei hij met een kleine grijns op een plagerige toon. Van hem mochten ze best wel even ravotten. Tevreden met de eerste dag uit met beide leerlingen.

Bonepaw keek naar de jonge leerling, hij kreeg een glimlach. Hij voelde zich wel fijn met ze drieën op stap, het was anders dan in zijn uppie. "Ik zal mijn best doen om je zo snel mogelijk op het gepaste niveau te krijgen." Zei de witte kater lichtelijk met een grom, Bone's ogen versmalde gelijk. Grommen, hij schudden zijn koppie. "Nee, wij gaan niet naar het kamp van een andere clan, we mogen dat niet en daarbij doen we dat alleen als we in oorlog zijn of een gewonde het kamp in moeten dragen." Zei hij daarna streng naar de witte kattin. Hij keek even naar Lightningpaw, daarna naar hun mentor. Hopelijk zou hij het beter doen dan Snowstorm, hij keek met grote ogen naar de hun trainer. Bone gaf weer een duwtje tegen de witte kattin, hij deed darana een sprong naar achter. Liondust begon ineens te grijnzen en kwam met zijn grove lichaam dichterbij en duwde voorzichtig maar ferm tegen de bruine leerling aan. Bonepaw voelde de duw en probeerde recht te blijven en dat deed hij, "Kom, kom, we kunnen ook wat gaan jagen." antwoordde hun mentor. Bone knikte en gaf gelijk weer aan Lightning een duwtje, "Wedde dat ik meer vang." Zei hij trots.

Meteen deed de jonge kater de weddenschap dat hij meer zou vangen dan de witte leerling. Hij grinnikte opgewekt om het tweetal. Zijn gegrom was duidelijk niet in het juiste keelgat van de oudste gevallen dat had hij wel gezien enkel genegeerd. Hij was niet boos op die twee, nee hij zou niet zo snel boos uitvallen, enkel streng en duidelijk. Toch nog steeds rechtvaardig en eerlijk, nee zijn leerlingen een slechte tijd geven was niet zijn plan. Hij zou zijn uiterste best doen om het zo leuk en goed mogelijk voor beide leerlingen te doen. Hij schudde opgewekt zijn gestreepte kop en knikte langzaam. "Oke Bonepaw, eens kijken of ik met mijn oude lichaam ook nog wat kan vangen." Grapte hij voordat hij deed alsof hij een stroef oud opaatje van 90 manen was. Hij schudde tevreden zijn vacht uit voordat hij zachtjes de geuren opsnoof. "Lightningpaw, het is belangrijk alle geuren te herkennen zodat jij precies weet wat voor prooi er voor je neus staat en of er vijanden zijn." Legde hij vriendelijk aan de jongste uit voordat hij zijn blauwe vrolijke blik op de oudere richtte. "Dan kunnen we nu gaan, of heeft een van jullie nog wat in te brengen?" Hij wachtte eventjes op een antwoord en liep toen soepel richting zijn eerste prooi. Een klein scharminkel van een vogel, een roodborstje die hij met een soepele sprong en een ferme beet wist te doden. Het vogeltje was te onoplettend geweest.

-sorry voor de late reactie, had geen internet ivb verhuizing!

Lightningpaw ging enthousiast akkoord met de weddenschap! 1 probleem, ik kàn niet jagen. zei ze teleurgesteld. maar ze was vergeten dat ze nu les had in jagen. "Lightningpaw, het is belangrijk alle geuren te herkennen zodat jij precies weet wat voor prooi er voor je neus staat en of er vijanden zijn." zei hij. lightningpaw had er zin in! "Dan kunnen we nu gaan, of heeft een van jullie nog wat in te brengen?" vervolgde hij. Nee! ik wil graag jagen! zei lightningpaw enthousiast. Haar mentor had een vogeltje in het oog. het was een klein vogeltje hij sprong en het vogeltje was al dood. Woah! gaat dat zo snel, en makkelijk? vroeg ze verbaast.

ooc: Ö dit was een Mousedung up post. alvast sorry xD

Bonepaw was alvast het bos in geraasd, hij had de twee witten katten achter gelaten. Eigenlijk had hij geen zin om te jagen, hij keek even achter zich geen van hun was te zien. Hij sloot zijn ogen waarna hij knikten, nu zou hij weer naar huis kunnen toe gaan. Naar de Thunderclan, ze zouden het toch niet door hebben als hij weer in het kamp zou liggen met rustige stappen liep hij naar het kamp. Het zou hier niet ver van verwijderd zijn, hij was immers een kater die liever alleen zat dan met een ander. Hij had geen tijd hier voor, hij wilde liever niet denken aan de dingen die konden gebeuren en weer na denken over de nu. Hij had genoeg dingen aan zijn hoofd waar hij zich zorgen had kunnen maken, ze zullen hem daar wel weer vinden. Hij zuchtten kort en sprintte naar het kamp, als hij daar was zou hij even kunnen gaan liggen en weer na kunnen denken over wat er nu zou kunnen gebeuren. Hij was in de war, met zichzelf en met andere. Het was nieuw om een mentor te hebben, te nieuw. Misschien hadden de meeste Thunderclanners wel pret alleen hij niet, hij voelde het rot en telde elke dag dat hij hier was. Hij telde elke rot dag, meer uit verveling. Hij zag al het kamp in zijn oog verschijnen, succes Lightning was zijn laatste gedachte.

OCC: Bone is het topicje uit

"Nee, ik wil heel graag jagen.' Ergens had Liondust dat ook wel verwacht, welke apprentice wou nou niet jagen. Een kleine glimlach sierde dan ook zijn lippen.'Woah! gaat dat zo snel, en makkelijk?' Liondust schudde zijn hoofd naar de apprentice. "Nee, Lightningpaw dat kost erg veel oefening, als je een warrior bent kun je het vast zoals ik." Zei hij vriendelijk met een klein glimlachje, terwijl hij even op zoek ging naar zijn andere leerling, die hij uit het oog verloor. "Waar is Bonepaw gebleven?" Vroeg hij zachtjes, aan zijn leerlinge. Zijn neus snoof zacht de lucht op en hij zuchtte diep. Waarom was Bonepaw nu net weg gelopen. Hij keek weer naar Lightningpaw. "Ik denk dat het tijd is om terug te gaan.." Mompelde hij met tegenzin en een bezorgde blik.

Liondust is topic uit!

"Woah! gaat dat zo snel, en makkelijk?" Vroeg lightningpaw. Liondust schudde zijn hoofd en lachde. "Nee, Lightningpaw,dat kost erg veel oefening, als je een warrior bent kun je het vast zoals ik." De witte poes glunderde. Ze ging staan en rekte zich uit, Ze was moe van alles wat ze hadt meegemaakt vandaag. "Waar is Bonepaw gebleven?" Vroeg liondust bezorgd. Hij snoof de lucht en keek naar lightningpaw, die niet snapte waar bonepaw was. "Ik denk dat het tijd is om terug te gaan.." zei hij teleurgesteld. lLightning gaapte "okay" zei ze teleurgesteld en ook opgelucht dat ze kon slapen. en liep richting het kamp.

~ook ik ben het topic uit.

Onderwerp: Re: Where are you!? ::Liondust & Bonepaw::